Comeback of the past. [Ciara]

het regende hard in de haven van het grey teritory. het was nog maar net lente en het weer was alweer zo klote. dacht Lyall grimmig. hij had net gegeten. het voelde nog steeds raar om weer normaal onder de mensen te zijn. eerst was hij uitgemergeld door het alleen zwerven in zijn wolvenvorm in de winter. en daarna had hij zich een tijd afgesloten van alles en iedereen in the woods of eternity. Hij voelde zich schuw tegen elk geluid. Maar wist dat hij wel weer moest wennen. Zijn job als assassin had hij opgegeven. De maanden zonder training hadden hem afgezwakt. Hij was niet meer zo snel als vroeger. Hij was een wrak. Een schaduw van wat hij was. Hij glimlachte. Maar hij had iets terug waar hij bang van was het kwijt te zijn. Mindo. zijn enige grip op het leven. Degene die hem in leven hield. Zolang zij er was. Zou hij leven. Dat moest. Met die gedachte liep hij verder regen door. Zijn zwarte mantel kon wel wat water opvangen, maar niet zoveel. Al zat er een goede kant aan het verhaal. Regen betekende een goede oogst. Wat veel eten betekende. Misschien zou de volgende winter minder streng zijn. daarop dacht hij meteen weer aan een deprimerend feit. Ook al had hij Mindo. toch was hij alleen hier. In separa. Er waren geen andere wolven meer. De laatste waren dood gegaan in de winter. Allemaal. Geen enkele nacht had hij wolven gehoord. Nergens niet. Hij had eenzaam zitten huilen naar de maan. Nacht op nacht. Maar nooit had hij antwoord gehad. Het was niet het verstandigste idee om tijdens zon voorjaars storm aan de kade te gaan zitten, maar zoals Lyall dacht. Fuck it. hij ging zitten en staarde voor zover hij kon zien naar de golven. Hij zat daar minuten naar te kijken. Totdat hij geluid naast zich hoorde. Hij keek om en zag dat er een 2e persoon naast hem was gaan zitten. Voor zover hij kon zien was er een meisje naast hem gaan zitten. Verdere details kon hij niet zien door het donker en de regen. Ze zat te dicht bij zijn comfort zone. Hij kuchte zachtjes om te laten merken dat ze iets te dicht bij zat. Terwijl hij zo zat dacht hij na. Wie was er nou zo gek om op de kade te gaan zitten bij dit weer. Het houtwerk kon elk moment instorten. Daarentegen rees de volle maan mooi op boven de zee. Bijna kreeg hij neigingen er naar te huilen, maar hield zich in. Tenslotte was hij geen complete wolf. 'wat doe jij hier?' vroeg hij uiteindelijk maar. nu toch nieuwsgierig geworden omdat de persoon blijkbaar hetzelfde had gedacht als hij.

storyline topic voor Ciara.

Ciara had zich goed verstopt weten te houden. Ze hield er niet zo van om met andere mensen in aanraking te komen en dus probeerde ze iedereen zo veel mogelijk te ontwijken. Dat had ze een tijdje volgehouden maar sinds een week had ze zichzelf weer tevoorschijn getoverd. Het had gemoeten want je kon niet voor altijd in eenzaamheid leven en eigenlijk was ze het zat geweest. Het voelde vervelend om voor zo'n lange tijd alleen te zijn. Maar alsnog liep ze hier dan alleen, in de regen, langs de kade. Ze had weer eens tijd voor zichzelf gevonden en de regen deerde haar niet. Plots zag ze iets verderop een gestalte langs de kade zitten. Aan de bouw te zien was het een man of en jongen. Ciara had geen idee waarom, maar om de een of andere reden kwam ze dichterbij en voor ze er erg in had zat ze naast hem. Eigenlijk was het hier niet veilig. Golven sloegen langs de kade en het hout kraakte vervaarlijk, maar het kon haar niets schelen. Het enige waar ze aan dacht is dat ze naast deze jongen zat. En eigenlijk zat ze er veel te dicht op. De jonge kuchte en vlug schoof ze een flink afstand opzij. Waarom deed ze dat in hemelsnaam. Was ze zo eenzaam en wanhopig dat ze naast hem ging zitten? Zonder iets te hebben gezegd keek ze maar naar de maan welke mooi hoog boven aan de hemel scheen. Hij was helemaal vol en zag er werkelijk prachtig uit. Het was een tijd geleden dat ze naar de maan gehuild had, maar ze had er een tijdje geen behoefte meer aan gehad. Wel had ze telkens een andere wolf horen huilen, maar geantwoord had ze nooit. Ze had de drang wel, maar ze had gewoon een tijdje afstand gewild en communiceren hoort niet bij het creëren van afstand. 'Wat doe je hier?' Ciara schrok op toen de stem klonk. Ze wist nu zeker dat het een jongen of man was aan zijn stem te horen. Ook leek de stem haar bekend voor te komen, maar ze wist niet waarvan en waarschijnlijk had ze zich gewoon vergist. Ze hoorde zoveel stemmen hier en daar. Het was vast gewoon en vreemde geweest die ze wel eens op de markt was tegengekomen ofzo. 'Kijken naar de maan,' antwoordde ze maar. Het was tenslotte niet helemaal gelogen. Maar eerlijk had ze zelf geen idee wat ze hier deed dus wat had het dan voor zin om het aan een ander te vertellen. 'En wat doe jij hier?' vroeg ze toen maar om het gesprek aan te gaan.

Terwijl hij zo zat te kijken hoorde hij dat er iemand aankwam door de regen. Zin om om te kijken had hij niet, maar zijn nieuwsgierigheid won toch. Hij zag dat een persoon naast hem was komen zitten. Naar zijn zin iets te dichtbij. Door het lange alleen zijn. had hij misschien toch social anxiety opgelopen. Hij kuchte zachtjes om te laten merken dat ietwat meer afstand toch prettig was. Heel snel schoof de persoon van hem vandaan. De persoon bleek een meisje te zijn. zelfs bij het kleine beetje licht van de maan zag hij een felle kleur blauw afstralen van haar ogen. Hij werd zich door wat gekraak er nogmaals van bewust dat het redelijk gevaarlijk was om tijdens een storm op dit oude houtwerk te gaan zitten. Maar het meisje leek zich geen zorgen te maken. Dus waarom hij wel. Hij werd nieuwsgierig waarom het meisje hier ook was gaan zitten. Hij probeerde zo normaal mogelijk te vragen wat ze hier deed. ‘'Kijken naar de maan,'’ kreeg hij als antwoord. Hij knikte zachtjes waarna hij zich weer omkeerde en ook naar de maan keek. Hij wilde verder gaan in het gesprek. Maar een conversatie houden had hij in geen maanden meer gedaan. Bovendien zou het meisje vast ook wel alleen willen blijven zitten in stilte. Toch vroeg ze na een tijdje. '’En wat doe jij hier?'’ een licht grijnsje kwam op Lyall gelaat. ‘kijken naar de maan.’ Zei hij droog. Dit was echter geen leugen geweest. Hij voelde zich altijd aangetrokken tot een maan, vooral als hij zo mooi in zicht was als nu. Wat heel bijzonder was aangezien het regende. Het was bijna magisch. Hij keek nog eens opzij naar het meisje. Hij had het meisje nog nooit eerder hier gezien. En vroeger kwam hij hier best vaak. Zou ze een grey zijn of niet? Vroeg hij zich af. Het zou wel opvallen dat hij lang naar haar keek maar dat interesseerde hem even weinig. Met ietwat moeite wist hij zijn ogen te shiften. Van diep blauw liepen ze over naar bloedrood. Hij keek nog eens naar het meisje haar gezicht. De gloed van een grey soul color kwam van haar af. ‘Dus toch.’ Mompelde Lyall zonder het zelf door te hebben. Hij shiftte zijn ogen weer terug. Maar een ongewenst effect kwam erbij. Lyall was een mislukte shifter. Oftewel. Soms als hij lichaamsdelen wilde shiften of terug shiften kwamen er andere delen bij. Zo waren er nu 2 wolvenoren op zijn kop gegroeid. Van schaamte werd Lyall rood. Hij keek weer weg, om zogezegd naar de maan te kijken. Hij was blij dat hij zijn mantel kap op had zodat het niet al te erg zou opvallen. Als je goed keek kon je 2 bobbels onderscheiden waar zijn oren zaten. Shit, wat ga ik nu zeggen als ze vraagt waar die vandaan komen. Dacht Lyall geërgerd. Het was zo onderhand wel bekend door grey gebied dat een wolf tijdens de winter veel schade had aangericht. Alle natuurlijke wolven waren dood. En dus was hij nog de enige overgeblevene wolf. Het enige waar hij op kon hopen was dat dit meisje hem niet zou verraden aan de schout.

Stilletjes keek Ciara naar de maan voor zover deze te zien was. Af en toe waaide regendruppels in haar ogen waardoor haar zicht verwaterde. Af en toe kwam de maan tevoorschijn en soms was deze ook weer weg achter de wolken. Toch vond Ciara het niet erg om hier te zitten. De jongen naast haar had gevraagd wat ze hier kwam doen. Natuurlijk had ze als antwoord de maan gebruikt. Na een korte stilte besloot ze ook maar te vragen wat de jongen hier deed. Niet dat ze echt graag en gesprek wilde starten. Het was lang geleden geweest. Of eigenlijk niet. Afgelopen week sinds ze zichzelf weer had laten zien had ze nog een soort gesprek gevoerd. Echter verliepen die allemaal natuurlijk uiterst ongemakkelijk. Praten en gesprekken voeren was eigenlijk nooit haar ding geweest. Echter had ze het gevoel gehad dat ze nu gewoon iets moest zeggen in plaats van in stilte blijven zitten.
'Kijken naar de maan,' had de jongen hetzelfde geantwoord, precies zoals zei net had gezegd. Ze wist niet zeker of hij daadwerkelijk naar de maan kwam kijken of gewoon zin had om haar excuus te gebruiken maar eigenlijk kon het haar niet zoveel schelen. Ciara knikte kort voor ze haar blik weer op de maan gericht hield. Uit haar ooghoek zag ze de jongen ineens zijn hoofd naar haar toedraaien, maar ze kon zijn gezicht nog steeds niet goed zien. Echter was ze niet van plan haar hoofd bij te draaien want dat zou alleen maar voor ongemakkelijke situaties zorgen. Helaas bleef de jongen wel heel lang staren en het begon haar flink te irriteren. 'Kun je het zien?' antwoordde Ciara lichtelijk geïrriteerd zonder op of om te kijken. Haar blik bleef strak op de maan gericht. 'Dus toch.' hoorde ze de jongen alleen zeggen. Nu keek ze wel verbaasd op. Wat bedoelde hij met dus toch? Nu keek ze hem recht aan in zijn ogen om te zien wat er aan de hand was. Tenminste, ze wilde hem in zijn ogen kijken, maar zijn oren trokken net iets meer aandacht. Een shifter, een mislukte shifter. En een weerwolf. Met lichtelijke verbazing en een open mond keek ze hem aan en zodra ze dit doorhad trok ze snel haar mond weer dicht. Inmiddels was het schaamrood over het gezicht van de jongen te bekennen. Maar zodra ze zijn gezicht gezien had was dat niet het enige waar ze naar keek. Nee, ze kende deze jongen. Voor ze nog langer in zijn gezicht kon kijken wende hij zich van haar af. Logisch natuurlijk. Niet dat ze daar nu aan dacht. Nee, het kon niet waar zijn. Ze had nooit gedacht hem terug te zien. Als automatisch nam ze nog meer afstand en keek hem met grote ogen aan. 'Lyall?' Het kwam er haast als een fluistering uit. Laat het alsjeblieft niet waar zijn dat ze hem tegen was gekomen.

‘'Kun je het zien?'’ werd hem gevraagd nadat hij naar haar gezicht keek, proberend achter haar soul color te komen. Echter keek ze niet om. Met zijn wolvenogen zag hij een grey aura van haar afkomen. ‘dus toch.’ Mompelde Lyall onbewust voor zich uit waarna hij weer zijn ogen terug wilde shiftten. Alleen shiftte er iets meer dan alleen zijn ogen. opeens zaten er 2 grote wolvenoren op Lyalls hoofd geplakt. Hij voelde hoe nu het meisje hem aankeek. Hij trok rood weg van schaamte terwijl hij strak naar de maan bleef kijken. Hij hoopte dat het gestaar en ongemakkelijke gedoe afgelopen zou zijn, maar voor zijn gevoel raakte hij van de regen in de drup. Met meisje schoof met ene verbaasde blik verder van hem vandaan. '’Lyall?'’ vroeg het meisje op bijna fluistertoon. wat? Ze had van hem gehoord? Dat was foute boel. ‘hoe weet je mn naam?’ vroeg hij ijzig. Waarna hij aanstalten maakte om op te staan. Hij had dat nou net niet nodig. Mensen die hem herkenden. Hij werd al gezocht in een groot deel van grey. Hij keek weer naar het meisje. Hoewel het meisje hem had herkend, kon hij zich in geen velden of wegen bedenken waar hij haar van zou moeten kennen. Misschien was ze van zijn geboorte dorp? Een kennis van zijn familie? Die kans was groot aangezien de dégrone da auditore familie wijd bekend was. Al wisten maar weinig dat hij daar ook toe behoorde. Tenslotte ging de hele familie in zijden gewaden over straat. En hij zat aan zn bijna uit elkaar vallende kleren vast. Het enige wat nieuw was, was een stukje vacht van Mindo, wat zat vast genaaid aan zijn gewaad. Toen ze in haar dierenvorm langs een struik was gerend, was het losgegaan en had Lyall het meegenomen. het bijgeloof luidde dat het hem in veiligheid zou houden. Niet dat hij daar in geloofde, maar het was toch fijn iets van Mindo bij te hebben. Lyall was ondertussen al half gedraaid en zat nu met een voet al op de kade. Hij keek haar aan en wachtte rustig het antwoord af van het meisje. Maar daarna zou hij snel verdwijnen. Althans, dat was zijn plan.

Ciara was meteen een stuk opgeschoven nadat de jongen naast haar plots wolvenoren had gekregen. Maar dat was niet haar probleem. Ze herkende zijn gezicht. 'Lyall?' zei ze haast fluisterend. Het kon hem niet zijn. Of eigenlijk wilde ze niet dat hij het was. 'Hoe weet je mijn naam?' vroeg de jongen ijzig. Hij had zojuist bevestigd dat hij echt Lyall was. Maar dat was niet wat haar dwars zat. Nu keek de jongen op en hij keek haar aan, maar Ciara zag aan zijn gezicht dat hij haar niet herkende. Hoe kon hij haar in hemelsnaam niet meer herkennen!? 'Je herkent me niet?' vroeg ze toen, al had ze daar allang antwoord op. Het was duidelijk geweest. Ze was zo geneigd om te gaan huilen nu, om het feit dat hij haar niet herkend had. Zoveel was ze toch niet veranderd? Lyall was intussen bijgedraaid en had zijn voet al op de kade gezet. Hij keek haar aan, nog steeds alsof ze een vreemde was, waarschijnlijk wachtend op antwoord. 'Ciara, Lyall, weet je dat dan niet meer?' vroeg ze weer, hem haar naam vertellende. Ze beet op haar lip om zo te hopen dat tranen niet in haar ogen zouden schieten. Ze hadden een aardig verleden achter de rug, en hij was het vergeten? 'Ik weet dat je me graag wilde vergeten, maar ik wist niet dat het je zou lukken ook.' sprak Ciara verder terwijl ze opstond. Ze wilde hier weg en wel nu. Ze voelde zich misselijk en wilde weer terug naar waar ze vandaan was gekomen.

Het meisje keek verschrikt naar hem op en schoof nog een stuk naar achter. Maar Lyall voelde dat ze niet zo geschrokken keek alleen door zijn oren. ‘’Lyall?’’ vroeg het meisje. Daar keek hij van op. Koud keek hij op het meisje neer. ‘hoe weet je m’n naam?’ vroeg hij haar ijzig. Misschien iets onaardiger dan bedoelt. Hij was er gewoon niet blij mee herkend te worden door mensen die hij niet kende. ‘'Je herkent me niet?'’ vroeg het meisje met een gezicht dat er steeds verdrietiger begon uit te zien. Lyall voelde nattigheid. Wie was dit meisje, en hoe herkende ze hem? Volgens haar moesten ze elkaar wel goed kennen of gekend hebben. Anders reageerde je niet zo. Het nare was dat van zijn verre verleden hij bijna niks meer wist. Hij was bijna compleet hersteld van zijn winter shift avontuur. Maar de verre herinneringen leken steeds weg te vallen. In iedergeval kon hij zich geen meisje herinneren. ‘'Ciara, Lyall, weet je dat dan niet meer?'’ ondertussen had Lyall een van zijn benen op de kade geplant. Klaar om weg te gaan als hij weg wilde van dit gesprek. Hij moest bekennen. Die naam kwam hem eng bekend voor. Maar hij kon die naam niet bij dit gezicht plaatsen. Het meisje beet op haar lip en hij dacht zelfs opkomende tranen te zien. Al kon hij zich daar in vergissen. Hij keek gepijnigd naar het meisje. Hij wist het echt niet. Maar hij kon haar nu niet laten lopen. Ze was er duidelijk kapot van dat hij haar niet herkende. ‘'Ik weet dat je me graag wilde vergeten, maar ik wist niet dat het je zou lukken ook.'’ Sprak het meisje dat blijkbaar Ciara heette voordat ze opstond. ‘wacht.’ Zei Lyall terwijl hij een poging deed om haar pols te pakken en haar tegen te houden. ‘waar kom je vandaan?’ vroeg Lyall bijna wanhopig aan het meisje. Hij herinnerde zich flitsen van een meisje uit zijn verleden. Hij had zelfs nog een bandje van dat meisje. ‘nee wacht. Vergeet die vraag.' Zei Lyall terwijl hij snel zijn zakken controleerde. Gelukkig vond hij snel wat hij wilde en liet het handgemaakte bandje zien dat was gemaakt door het onbekende meisje. ‘is deze van jou?’ vroeg hij daarna zachtjes. Hij hoopte dat hij het bij het goede eind had, anders had hij zojuist het meisje nog meer pijn gedaan.

Ciara keek hem als het ware verbaasd, ontzet en boos maar ook verdrietig aan. Een hele mengelmoes van gevoelens, maar allemaal negatief. Hoe in hemelsnaam kon het dat hij haar niet herkende? IJsblauwe ogen en bruin haar dat viel juist op. Hoe kon hij dat vergeten zijn? Had hij de hersens van een vis of iets? Ciara was zo boos maar ook gewoon verdrietig dat hij haar nog steeds niet herkende. Ze was dan ook zo geneigd om nu meteen weg te lopen. Bijna, bijna stroomden tranen over haar wangen. Maar gelukkig hield ze zich sterk en knipperde ze vlug weg. Het was het niet eens waard om over te huilen. Ze moest eens sterk zijn. Kijk, dit was dus de reden waarom ze zich verstopt had in The Middle of Nowhere. Geen mensen, geen emoties, geen verleden. Alleen jezelf, lekker makkelijk. Maar nee, ze stond pas net met beide benen eindelijk in de bewoonde wereld, en natuurlijk kwam ze Lyall tegen. Geweldig. Ciara stond op, klaar om maar weg te lopen voor dit gesprek nog ongemakkelijker werd dan het al was. 'Wacht,' zei Lyall nog. Ze keek hem aan, wachtend op wat hij te zeggen had. Hij vroeg waar ze vandaan kwam. Ciara wilde net haar mond open trekken, maar Lyall was haar voor. Ze hoefde zijn vraag blijkbaar niet te beantwoorden. Nou goed, dan niet. Toen begon hij te frommelen in zijn zakken en haalde een armbandje tevoorschijn. 'Is deze van jou?' Ciara keek goed naar het armbandje. Ze had het inderdaad gemaakt. Ze knikte langzaam en trok zich weer terug. Hij had het gehouden, al die tijd. Ze snapte het niet. Zoveel was ze niet veranderd toch? 'Weet je dan echt niet meer wie ik ben? Of ben ik zo erg veranderd dat je me niet meer kan terug herkennen?' vroeg Ciara toen maar. Het verbaasde haar nog steeds. Eigenlijk wilde ze nu gewoon weer terug naar The Middle of Nowhere, de bossen, het hutje in de bossen. Rondzwerven als wolf. Ze wilde niet meer hier zijn. Dat zorgde alleen maar voor lastige situaties. Maar ze had zichzelf beloofd sterk te zijn, en daarom moest ze hier blijven, bij de andere mensen. Gewoon sociaal doen en zich aanpassen. En dat zou nog een hele klus worden.

Hij had haar gevraagd waar ze vandaan kwam, maar kreeg een beter idee. Hij had een bandje wat hem heel dierbaar was. Waarom wist hij niet. Alleen dat het speciaal voor hem was gemaakt. Misschien wel door dit meisje? Het leek of ze vroeger veel voor elkaar betekenden. Snel controleerde hij zijn zakken en vond het handgemaakte bandje. 'Is deze van jou?' leek Lyall bijna hopend te vragen. Nu was het moment van de waarheid. Of ze had dit bandje gemaakt, of ze zou zich nog zwaarder gekwetst dan eerst voelen. Maar gelukkig voor Lyall knikte het meisje langzaam. ‘'Weet je dan echt niet meer wie ik ben? Of ben ik zo erg veranderd dat je me niet meer kan terug herkennen?'’ vroeg het meisje uiteindelijk aan hem. Tsja. Wat moest hij hier nu eens op antwoorden. Hij wist het zelf ook niet. Zou hij haar vertellen over de winter. Hoe hij al zijn menselijkheid had verloren, en daarmee ook sommige herinneringen? Als ze elkaar echt nog van vroeger kenden zou ze te vertrouwen moeten zijn. hij zuchtte diep. Hij zou niet direct op de vraag ingaan. ‘wij hadden vroeger een relatie, niet?’ het zou bot klinken, maar hij moest de waarheid weten. Was het niet zo, wist hij dat hij voor de rest zijn mond moest houden, en was het wel zo, dan kon hij haar vertrouwen. Lekker dit. Hij was voor het eerst weer eens onder mensen, en meteen moest het gecompliceerd worden door mogelijke exen van hem. Zo veel vriendinnetjes had hij vroeger toch niet gehad? Hij was daar veel te stil en anders voor. Niemand had hem ooit leuk gevonden. Al leek dit meisje in die zin wel op hem. Ze zag er ook niet uit als het meest sociaal persoon. Misschien had dat hun vroeger wel naar elkaar gebracht. maar lang zou de relatie niet hebben geduurd, anders had hij het zich wel herinnerd. Net zoals hij Mindo na de winter ook had herinnerd. zijn oren vingen wind op en Lyall herinnerde zich zijn belachelijke oren weer. hij probeerde zijn oren weg te shiftten maar het ging van de regen in de drup toen uit het niks zijn staart ook nog eens tevoorschijn kwam. weer verliet een lange zucht Lyalls mond. een mislukte shifter was hij zeker.

Lyall liet haar het armbandje zien. Ciara keek er goed naar, al herkende ze het armbandje meteen. Ze had het voor hem gemaakt en blijkbaar had hij het altijd bij zich gedragen. Hij vroeg of het armbandje van haar was, wat stom dat hij zich dat niet meer herinnerde. Ciara knikte zachtjes met haar hoofd als antwoord, nog even niet in staat iets te zeggen. 'Weet je dan echt niet meer wie ik ben? Of ben ik zo erg veranderd dat je me niet meer kan terug herkennen?' had ze hem nog gevraagd terwijl haar helderblauwe ogen nu in de zijne keken. Ze keek hem doordringend aan in de hoop te zien dat hij haar zou herkennen, maar dat zou toch niet gebeuren. Ze zuchtte diep, maar zachtjes zodat Lyall het niet zou horen. Ciara had de hoop opgegeven. Hoop was stom. Meestal volgde er een teleurstelling. 'Wij hadden vroeger een relatie, niet?' vroeg hij toen plots. Ciara knikte alleen. Ze had eigenlijk geen zin meer om met hem te praten. Ze wilde hier weg en hem gewoon weer vergeten. Ze bleef staan waar ze stond op de kade en keek weer terug naar de maan. Ineens wilde ze zo graag transformeren naar haar wolvenvorm en huilen naar de maan, maar ze moest zich inhouden. Ze zou niet voor Lyall's neus in een wolf veranderen. Blijkbaar probeerde hijzelf momenteel ook iets met shiften. Ze wist niet precies wat de bedoeling was, maar de oren stonden nog steeds op zijn kop en ook en staart was nu te zien. Een mislukte shifter dus, al wist ze dit allang, ondanks het feit dat hij het meestal goed verborgen had weten te houden en haar er ook nooit iets over had gezegd. Maar nu negeerde ze het feit dat er een jongen voor haar stond met wolvenoren en een staart.
'Misschien is het beter als ik ga.' zei Ciara plots terwijl ze aanstalten maakte om weg te gaan. Ze had momenteel geen behoefte meer om Lyall verder te spreken. Daarbij was ze bang om hem toch weer tegen te komen nu ze zichzelf had gewaagd aan de sociale kant van de wereld. Ach, ze moest hem alleen zoveel mogelijk zien te vermijden. Het was net het vermijden van haar verleden, hoe moeilijk kon het zijn?

Hij kreeg op zijn vraag het antwoord wat hij al vreesden. Het meisje knikte zachtjes wat bevestigde dat ze vroeger samen wat hadden gehad. Een stilte volgde. beide wisten niks te zeggen. Hij probeerde zijn oren weg te shiften nadat hij ze weer had opgemerkt, maar het mislukte en nu was er ook een fraaie staart bij gekomen. Een ietwat geërgerde zucht verliet zijn mond. Nu stond hij nog meer voor paal. Maar gelukkig voor hem leek Ciara het niet te merken, of eerder gezegd, leek ze het niet erg te vinden. '’Misschien is het beter als ik ga.'’ Zei het meisje toen. Eigenlijk was Lyall het daar niet mee eens. Hij had nog zoveel vragen. Maar ook hij zag in dat het beter was als hun wegen zich zouden scheiden. Waarom moest hij nu net weer haar tegenkomen. Vroeg hij zich af. Net iemand die om me geeft, en dan herken ik diegene niet meer. Lyall knikte zachtjes, waarna hij zich omdraaide en weg liep. Zonder iets te zeggen. Hij werd boos op zichzelf dat hij niet eens afscheid had genomen, maar zijn trots hield hem tegen om nu om te draaien en iets in de richting van sorry te zeggen. Boos probeerde Lyall nog eens te shiften. Een grom verliet zijn keel en zijn oren en staart verdwenen. ‘En nu wil het wel lukken heh.’ Gromde hij boos op zichzelf. Hij voelde hoe water van de regen zich in het bandje bevond, en snel deed hij het bandje onder zijn mantel. Nog steeds voelde het bandje aan als een waardevolle schat, dus hield hij het. Lyall was altijd iemand geweest die liever naar het oude vertrouwde terug ging, dan naar iets nieuws opzoek ging. Zo nu ook. Hij wist dan misschien niks meer van zijn oude liefdes leven, maar nu was Mindo het oude vertrouwde. Dus rende Lyall op redelijk tempo naar de grenzen van de haven om daar in zijn wolvenvorm verder te kunnen rennen naar het narthodil forest. Om daar bij haar te zijn. maar hij zou wat er vannacht was gebeurt niet vergeten. Niet nog eens.