could ya pass me that please. [Arno]

Lyall liep met zijn kruk en nog steeds gewonde been door de haven heen. met een verse blauwe plek op zijn gezicht. een gast had bedacht de manke Lyall op te lichten en daarna met de buit ervandoor te gaan. daar was Lyall het niet mee eens geweest en hij had wat harde tikken uitgedeelt. daarbij was hij wel met zijn gezicht tegen een muur aangeknalt en zat er als gevolg een blauwe plek. de ander was een rij tanden kwijt tho. 'hij had nog mazzel dat ik mijn messen niet gebruikte.' gromde Lyall nog steeds een beetje pissed. deze moeite had niet gehoeven als Lyall niet zo dom was geweest gewond te raken aan zijn been. het begon zacht te mot regenen en Lyall trok zijn kap nog verder over zijn ogen. de zwarte stof maakte hem deels onzichtbaar in de avondschemer. suddenly tripte Lyall over een door de regen glad geworden steentje en verloor ook zijn kruk steun. met als gevolg dat Lyall voorover klapte en zijn kruk wegvloog. 'verdomme.' kreunde Lyall zacht. hij hoorde gelach om zich heen en voelde een vlaag van woedde in zich opkomen. als mijn been het gewoon deed had ik jullie kunnen pakken. allemaal. dacht hij nog pissigger dan eerst. hij probeerde op te staan maar dat was hopeloos zonder zijn kruk. great zijn kruk lag 7 meter rechts van hem. hij zag een schim voorbij komen en hoe schaamtevol het ook was. hij vroeg om hulp. 'ehh, kan je me helpen.' vroeg hij richting de persoon.


eerste post voor Arno~

Lyall keek boos rond na zijn valpartij. Een paar omstanders lachten hem uit en waarschijnlijk zou hij het onderwerp worden van een aantal gesprekken in kroegen deze avond. ‘verdomme.’ Kreunde hij. Hij kon niet meer bij zijn kruk komen en hij wist dat hij zonder dat ding niks was. Hij keek om zich heen of er iemand was die niet spottend naar hem keek, en in een oog blik zag hij een man lopen die hem wel zou kunnen helpen. ‘ehh kan je me helpen.’ Vroeg Lyall een beetje beschaamd aan de man. Lyall was ondanks dat hij niet veel was toch een trots man en die wilden nou eenmaal niet graag om hulp vragen. Hij zag de man knikken onder zijn kap. ‘’natuurlijk.’’ Antwoorde hij. Gelukkig maakt deze gast geen grap van me. Dacht Lyall nog een beetje verbitterd over het feit dat hij was uitgelachen. Aan de arm waarmee de man zijn kruk op pakte zag Lyall iets raars zitten. Hmm, dat is ook niet een dagelijks wapen, een kleine kruisboog. Vond Lyall. Veel tijd om erover na te denken had hij niet want de man kwam alweer op hem aflopen en vroeg: ‘’alles oke?’’ ondertussen stak hij een hand uit om hem omhoog te helpen. Toen Lyall de hand vastpakte, pakte hij de hand iets hoger vast om wat te checken. En zijn gedachten bleken correct. Een verborgen mes… ‘’je ging nogal hard onderuit.’’ Concludeerde de man. ‘Ja het gaat hoor.’ Gromde Lyall zacht. De grom was niet bedoelt tegen de man maar de wond deed gewoon verrekte veel zeer. Vanonder de kap van zijn mantel verruilde hij zijn blauwe ogen voor zijn rode en hij keek de ziel van de man binnen. Een grey. Las Lyall. Hij nam zijn kruk weer over en schudde de man tegenover hem de hand, zoals het hoorde. Toch wilde hij de man tegenover hem testten of hij echt was wat hij verwachte. Een assassin. Terwijl ze de hand schudden liet hij zijn verborgen mes iets uit de schede naar beneden zakken tot hij tegen de man zijn verborgen messen houder aankwam. Het zou een geluid maken wat alleen assassins kenden, aangezien zei ook de enige waren met verborgen messen. Ja duidelijk een assassin. Peinsde Lyall. Die had je niet veel in grey. De meeste zaten in black, of in het buitenland. ‘bedankt.’ Zei Lyall kort na afloop. Hij zat terwijl hij op antwoord wachtte te denken wat een gepaste manier was om hem te bedanken.