Have we never met before?[Norya]

Acteren daar was hij de beroerdste niet in. Dax vond dat hij best mee mocht doen met lol trappen zonder verantwoordelijk voor de schade te zijn. Door middel van een vervalst dronken schap was dat prima te doen. Drie keer een rondje om de lantaren paal, een achterwaartse koprol en dan lachend de kroeg deur binnen rollen. Het klonk niet heel snugger. Maar bij een kroeg waar je bekend stond als trucjes vos wekte het toch echt een positief beeld van dronkenschap op. Nu zou hij, mocht hij weer eens iets slopen, niet de schuld krijgen. Dax stond op en wrong zich richting de bar. Op zaterdagavond was de haven het drukst bezochte plaatsje van het grijze gebied. Alles zat stamp vol. Maar gelukkig had niemand daar erg in. In de massa van wezens was iedereen onderling druk bezig en vergaten de wezens om zich heen. Duizenden onderlingen gesprekken krioelde tussen de massa door. Overal werd uitgebreid gegeten en gedronken. Ook handel was niet uitgesloten. Zo hier en daar een flinke vechtpartij. Kortom: een gezellige boel. Dax wist een barkruk te bemachtigen. Hij bestelde een haas op een stokje en een fles drank. Het was einde van de maand en hij had wat geld over gehouden. Dus kon hij dit keer mooi uit eten. Een van de velen die zijn acteer werk voor echt had aangezien kwam stilletjes naderbij en probeerde even of hij de fles drank zachtjes bij Dax vandaan kon schuiven. Echter tolereerde de vossenjongen dat niet bepaald. In een razendsnelle beweging keek hij zijn sluiprovertje aan en liet zijn nagels uit de hulzen van zijn half veranderde handen schieten. Een ketsend geluid tegen het glas. Dax keek het wezen nors aan waarbij zijn hoektanden zichtbaar werden. Hij had er zelf eerlijk voor gewerkt. Nu liet hij het niet zomaar door de eerste de beste vieze rover afpakken ook. "Begeef je maar snel even ergens anders."Zei hij licht geregeerd. Gelukkig begreep de beste man dan een gevecht aan gaan in een stamp volle kroeg niet veel goeds zou opleveren. En verdween tussen de menigte. Echter hield hij zijn nagels nog tegen het glas. Die fles , daar kwam voorlopig geen vreemdeling meer aan. Nieuwsgierig keek hij de kroeg rond. Wie van al deze wezens zou er in zijn voor een praatje met hem?       

Alles wat ze nodig had was een excuus en een plek om veilig en ongezien te kunnen veranderen. Binnen een maand zou ze vijftien worden en de test kwam eraan. Ze wilde ervaren hoe het was in Grey en Black, wat de regels waren, hoe het gebied eruit zag, hoe men met elkaar omging...
Haar beiden ouders waren White, maar Norya wist een ding zeker: Dat was zij niet. Ze moest weten wat haar te wachten stond. Toch?
Er waren twee problemen. Ten eerste waren haar ouders er streng op tegen dat ze iets deed zonder dat zij het wisten. Ten tweede mocht ze niet in Grey of Black komen.
Tegen haar ouders zei ze dat ze op school een meisje had leren kennen en dat ze daarmee had afgesproken deze avond, ze woonde niet zo ver weg, dus ze kon wel lopend heen en terug. Na veel gezeur en gedoe en gepraat vonden haar ouders het goed. Norya liep de het huis uit. Deel een was gelukt. Ze liep de route naar haar school tot ze de eerste hoek om was en haar ouders, die altijd bleven kijken tot ze weg was, haar niet meer konden zien.
Daar wachtte ze even. Na een paar minuten keek ze of er iemand in de buurt was. Dit was niet het geval, maar er waren genoeg huizen met ramen haar kant op. Voor de zekerheid liep ze een brandgangetje in. Hier concentreerde ze zich op een beeld in haar hoofd. Een vage herinnering van een zwarte straatkat met een wit voetje die haar even angstig had aangekeken en vervolgens hard was weg gerend. Norya had dit jammer gevonden. Ze mocht dat niet echt aardig zijn, ze hield toch veel van dieren. Ze opende haar ogen, ze trippelde het steegje weer uit en sprong lenig op een muurtje, waar zeover liep tot ze aan de andere kant was. Ze ademde in, de geuren waren zoveel intenser, de geluiden zo veel duidelijker. Soms wilde ze dat het permanent was, maar dat was nou eenmaal niet zo. Norya liep de stad door tot ze dichterbij de grens kwam. Een muur en wachters. Een kat was te opvallend, want er waren nou eenmaal veel shapeshifter die in een kat konden veranderen. Waar weinig mensen aan dachten, was dat een onschuldig vlindertje ook niet altijd alleen maar een onschuldig vlindertje was. Haar ene vleugel was goudbruin, haar andere een even sterk licht turkooise, zoals zonet haar ogen de zelfde kleuren hadden gehad. Zoals die dat altijd hadden, tenzij ze er bewust voor koost iets anders dan haar ogen anders te maken dan bij datgene waar ze in veranderde.
Na een tijdje vliegen vond ze dat het wel veilig was om haar originele gedaante weer aan te nemen, dat was even buiten een kleine haven met was winkeltjes, huisjes en een kleine kroeg. Norya liep even over het pleintje en inspecteerde de boel. Ze hield niet van mensen, maar de enige manier om wat op te doen van de omgeving hier, was door de kroeg in te lopen. Ze ging naar binnen en keek rond. Op haar hoede. Aan de bar viel haar een jongen op. Ze zag alleen zijn rug en de achterkant van zijn hoofd, maar zijn oren en staart waren duidelijk. Ze liep op hem af en joeg de jongen naast hem met een blik van zijn kruk af, waarna ze daar ging zitten. "Heey, ik ben Norya." Zei ze voor haar doen redelijk vriendeljk.

Wie o wie had er recht op een gesprekje met de oh zo geweldige Dax? In zijn gedachte lachte hij even om zich zelf terwijl hij de kroeg rond keek. Echter bleek zijn intense blik nergens voor nodig. Iemand had hem al uitgekozen. Vanuit zijn ooghoeken zag hij zijn de jongen die eerder naast hem had gezeten met angst vertrekken. Jeetje , zo verontrustend was zijn half vos vertoning nou toch ook weer niet? Gelukkig kwam er meteen weer iemand voor in de plaats. Een meisje, zeker een paar jaar jonger dan hem kwam naast hem zitten. Ze had twee verschillende kleuren ogen en een bleke huid. "Heey, ik ben Norya."Zei ze. Dax draaide zich naar haar toe en schoof ook het eten een stukje haar kant op. Nu stond het niet perse voor zijn kruk. Maar ook niet voor die van haar. Tussen de twee in. Een teken dat hij het wel wilde delen. Ook de fles drank kwam tussen beide in te staan. Aan leeftijden deed hij niet. "Aangenaam Norya. Ik ben Dax. Wat kan ik voor je betekenen?"Vroeg hij met een grote grijns. Grijs stond bekend als het volk van grote praatjes, smokkel en handel. En bij vele was zijn naam niet onbekend. Dus vroeg hij zich af of het meisje hem bewust had aangesproken of dat ze nog nooit van hem had gehoord. Bovendien kwamen de meeste van haar leeftijd niet zomaar hier. Die zaten veilig thuis bij pappa en mamma. "Lef heb je."Mompelde hij voor zich zelf uit. Vervolgens pakte hij een glas, schonk deze vol drank en zetten 'm voor haar neer. "Proef maar. Als je het niets vind neem ik de rest wel."Zei hij met een knipoog. Iedereen had recht om zo nu en dan eens wat uit te proberen vond hij. En hij was er vrij zeker van dat daar bij het meisje thuis nog geen sprake van was.    

Even buiten een kleine haven met was winkeltjes, huisjes en een kleine kroeg, veranderde ze terug naar haar gebruikelijke gedaante: Een dun meisje met een turkooise oog en een goudbruin oog, een bleke huid en halflang haar, in meerdere donkere kleuren door het zwart geverfd. Norya liep even over het pleintje en inspecteerde de boel. Ze hield niet van mensen, maar de enige manier om wat op te doen van de omgeving hier, was door de kroeg in te lopen, misschien waren de mensen hier anders. Dat hoopte ze tenminste. Ze ging naar binnen en keek rond. Op haar hoede, zwarten en grijzen kon je niet vertrouwen volgens haar ouders... Maar was dat ook waar?
Aan de bar viel haar een jongen op. Ze zag alleen zijn rug en de achterkant van zijn hoofd, maar zijn oren en staart waren duidelijk, wat haar wel beviel. Ze liep op hem af en joeg de jongen naast hem met een blik van zijn kruk af, waarna ze daar ging zitten. "Heey, ik ben Norya." Zei ze voor haar doen redelijk vriendeljk.

De vossenjongen draaide zich naar haar toe en schoof ook het eten een stukje haar kant op, zo, dat het tussen hen in kwam te staan. Dat moest betekenen dat hij het wilde delen, maar Norya had niet echt honger aangezien ze al gegeten had. Ook de fles drank kwam tussen beide in te staan. Het was duidelijk een drank die alcohol bevatte, het verbaasde haar dat hij haar dit aanbood, want ze mocht dan jonger zijn dan ze leek, toch leek ze echt nog niet oud genoeg voor drank in deze gedaante. "Aangenaam Norya. Ik ben Dax. Wat kan ik voor je betekenen?" Vroeg hij met een grote grijns. "Lef heb je." Mompelde hij voor zich zelf uit erbij. Norya bekeek hem even, lef? Hij kon toch onmogelijk weten dat ze uit wit kwam? Dax pakte een glas, schonk deze vol drank en zetten 'm voor haar neer. "Proef maar. Als je het niets vind neem ik de rest wel." Zei hij met een knipoog. Norya grijnsde, ze had nog nooit alcohol op. Niet een klein nipje van het zwakste drankje. Haar ouders waren er absoluut op tegen, ze dronken zelf ook niet. Het zou de hersenen aantasten... Ze nam een flinke slok, zo slecht kon het toch niet zijn? Nee, inderdaad. Een sterke smaak verspreidde zich in haar mond in de buurt van haar keel, op het moment dat ze slikte, golfve een bepaald gevoel door haar slokdarm. Hetwas te vergelijken met iets branderigs, maar dan aangenaam. Het was niet zo dat het ook echt een hoge temperatuur leek te hebben. Al met al vond ze het spul uitstekend en kon ze zich goed voorstellen dat harde werkers er na een lange dag een paar glazen van wilde drinken.
"Lekker." Zei ze, ze lachte even, "Hoezo lef eigenlijk?" informeerde ze vervolgens.

Er was een jong meisje naast hem komen zitten. En Dax, wist daar wel raad mee. Goede raad dan. Ze had slechter kunnen treffen. Zo nu en dan wierp hij een dreigende blik naar de wezens voor in de rechter hoek van het café. Het was hem opgevallen dat er tussen zaten die haar in de gaten hielden. En Dax was dan ook niet van plan haar het café alleen te laten verlaten. Hij stond er op haar veilig en wel thuis te brengen. Echter liet hij er niets van merken omdat hij geen onnodige angst bij haar wilde wekken. Zo lang hij bij haar bleef zitten was er namelijk niets aan de hand. Dax had haar de fles alcohol aan gereikt. Hij kon zich voorstellen dat ze dit thuis niet mocht en wat was een geheim uitstapje zonder het verbreken van de huisregels? Norya grijnsde en proefde een klein beetje van het drankje. Dax keek haar afwachtend aan. Hij was benieuwd wat ze er van zou vinden. "Lekker."Zei ze lachend. Dax lachte even. Hij hield er al snel genoeg weer mee op omdat hij wist dat zijn hoektanden zichtbaar zouden zijn. Wat nog al beschamend was voor een shapeshifter. Je liet niet voor je plezier al het vlok hier zien hoe briljant jij wel niet gefaald had. "Hoezo lef eigenlijk?"Vroeg Norya hem vervolgens. "Ik zal het uitleggen."Zei hij en pakte een klein stukje houtskool uit zijn broekzak. Vervolgens tekende hij op de bar een vierkantje met een driehoek er bovenop. Raampjes en een deurtje er in. Schoorsteentje er open klaar. "Dat moet jouw huis voorstellen." Zei hij. Vervolgens tekende hij er een cirkel om heen een streef er stad bij. Een eindje verderop tekende hij weer een cirkel en schreef er dit keer grijs gebied in. Van het huis naar de andere cirkel tekende hij een pijl. "Dat is de weg die jij zo juist hebt afgelegde."Even hield hij zijn gezicht vlak voor die van haar. Pretlichtjes fonkelde in zijn ogen. Het was natuurlijk prachtig dat hij iemand had gevonden die ook lak aan de regeltjes scheen te hebben. "En da, da mag nie. Maar je deed het toch en daarom heb je lef."Zei hij vrolijk en ging weer normaal zitten. "Je bent niet het netste café binnen gelopen maar ach. Dat kon jij ook niet weten. Ik zorg er wel voor dat je weer veilig thuis komt."Zei hij en glimlachte.        

Ze nam een flinke slok van de drank, zo slecht kon het toch niet zijn? En, inderdaad. Een sterke smaak verspreidde zich in haar mond in de buurt van haar keel, op het moment dat ze slikte, golfve een bepaald gevoel door haar slokdarm. Het was te vergelijken met iets branderigs, maar dan aangenaam. Het was niet zo dat het ook echt een hoge temperatuur leek te hebben. Al met al vond ze het spul uitstekend en kon ze zich goed voorstellen dat harde werkers er na een lange dag een paar glazen van wilde drinken.
"Lekker." Zei ze, ze lachte even, "Hoezo lef eigenlijk?" informeerde ze vervolgens, toen ze terugdacht aan wat hij kort daarvoor had gemompeld.
"Ik zal het uitleggen." Zei hij en Norya zag hoe hij een klein stukje houtskool uit zijn broekzak pakte. Vervolgens tekende hij op de bar een vierkantje met een driehoek er bovenop. Raampjes en een deurtje er in. Schoorsteentje er open klaar. Een huis.. "Dat moet jouw huis voorstellen." Zei hij. Vervolgens tekende hij er een cirkel om heen een streef er stad bij. Een eindje verderop tekende hij weer een cirkel en schreef er dit keer grijs gebied in. Van het huis naar de andere cirkel tekende hij een pijl. "Dat is de weg die jij zo juist hebt afgelegde." Even hield hij zijn gezicht vlak voor die van haar. Pretlichtjes fonkelde in zijn ogen. Het was natuurlijk prachtig dat hij iemand had gevonden die ook lak aan de regeltjes scheen te hebben. "En da, da mag nie. Maar je deed het toch en daarom heb je lef." Zei hij vrolijk en ging weer normaal zitten. "Je bent niet het netste café binnen gelopen maar ach. Dat kon jij ook niet weten. Ik zorg er wel voor dat je weer veilig thuis komt." Zei hij en glimlachte. Norya keek hem aan, een beetje verbaasd. "Hoe weet jij dat ik niet uit het grijze gebied kom?" Misschien lag de rede ontzettend voor de hand, maar op dat moment kon ze niet echt iets bedenken. Ze had dan ook geen ervaring met grijzen of zwarten. Laat staan een café waar 's nachts nog mensen waren of dat niet 'het netste' was.

[sorry voor kortheid en laatheid ]

Dax legde via een tekening uit waarom hij dan wel niet vond dat ze lef had. Hopelijk begreep ze het nog. Zijn 'wonderlijke tekenkunsten' konden zijn uitleg soms een beetje minder begrijpbaar maken. Maar dat gaf niet. Hij zou het haar zo nader uit kunnen leggen. Na zijn uitleg keek het meisje hem vragend aan. "Hoe weet jij dat ik niet uit het grijze gebied kom?"Vroeg ze. Dax slikte even. Dat geen gemakkelijke vraag. Zo iets lag bij grijs nog al gevoelig. Dax nam een grote slok van de fles drank. "Dat is even een dingetje." Zei hij terwijl hij het laatste beetje drank van de slok die hij genomen had door zijn keel liet glijden. "Iets waar je het maar beter niet te vaak over kunt hebben bij grijs. In grijs gebied is het niet echt rendabel om kinderen te hebben. Er is maar een hele kleine kans dat kinderen hier goed kunnen opgroeien. Het is dus een beetje een ongeschreven regel dat grijze wezens geen kinderen nemen. Daarom vermoed ik dat je niet hier vandaan komt."Legde hij uit. Sommige grijze wezens wilde natuurlijk wel heel graag kinderen. Maar het was vaak voorgekomen dat de kinderen stierven voor hun test. Een gevoelig onderwerp dus. "Hoe dan ook, ik kan me voorstellen dat je wel wat vragen hebt over dit gebied. Anders was je waarschijnlijk niet op verkenning gegaan neem ik aan. Dus vraag maar raak."Zei hij en grijnsde. Zo nu waren gelukkig van onderwerp veranderd. Want over dat vorige had hij het toch maar liever niet.    

Dax nam een slok van de fles drank. "Dat is even een dingetje." Zei hij... "Iets waar je het maar beter niet te vaak over kunt hebben bij grijs. In grijs gebied is het niet echt rendabel om kinderen te hebben. Er is maar een hele kleine kans dat kinderen hier goed kunnen opgroeien. Het is dus een beetje een ongeschreven regel dat grijze wezens geen kinderen nemen. Daarom vermoed ik dat je niet hier vandaan komt." Legde hij uit. Gelijk had hij wel, Norya dacht terug aan haar vele uitstapjes naar The City of Peace, ze had genoeg kinderen ontmoet uit zwart en wit, maar nooit uit grijs. Ze had er alleen nooit bij stil gestaan. Ze knikte "Hoe dan ook, ik kan me voorstellen dat je wel wat vragen hebt over dit gebied. Anders was je waarschijnlijk niet op verkenning gegaan neem ik aan. Dus vraag maar raak." Zei hij en grijnsde.
Norya lachte. "Hoe ziet men elkaar hier? En hoe gaan ze met nieuwelingen om?"

Toen Norya hem vroeg hoe hij wist waarom zij niet uit het grijze gebied kwam keerde de keiharde waarheid weer in zijn gedachten weer. Grijs was en bleef het volk van de minderen. En de twee andere ziel kleuren wisten dat maar al te goed. "Iets waar je het maar beter niet te vaak over kunt hebben bij grijs. In grijs gebied is het niet echt rendabel om kinderen te hebben. Er is maar een hele kleine kans dat kinderen hier goed kunnen opgroeien. Het is dus een beetje een ongeschreven regel dat grijze wezens geen kinderen nemen. Daarom vermoed ik dat je niet hier vandaan komt."Legde hij uit. Zo waren er wel meer zaken waar je in grijs gebied maar beter niet over kon beginnen. Deze zou hij later op de avond nog wel nader toelichten. Hij ging er van uit dat het meisje wel van plan was vaker terug te komen. Ze had grijs vast niet zo maar uitgekozen om naar toe te gaan. Bovendien probeerde hij haar een beetje te motiveren om voor grijs te gaan. Ze leek hem wel waardig. Hij vond dat ze hier wel thuis kon horen. Maar goed, dat kwam later allemaal wel. "Hoe dan ook, ik kan me voorstellen dat je wel wat vragen hebt over dit gebied. Anders was je waarschijnlijk niet op verkenning gegaan neem ik aan. Dus vraag maar raak."Niet alleen wilde hij haar vragen weten. Dit was eigenlijk meer een manier geweest om van het vorige onderwerp af te stappen. Het had namelijk toch wel iets... onderdrukkends. En zelfs hij had dat gevoel maar liever niet in zijn geest rond dwalen. Het meisje lachte. "Hoe ziet men elkaar hier? En hoe gaan ze met nieuwelingen om?"Vroeg ze hem. Een ietwat sluwe grijs verscheen op zijn gelaat. "Je zult versteld staan dat verzeker ik je wel. Grijs kun je zien als een grote legpuzzel. Iedereen heeft wel een klik met elkaar en zoekt voor zich zelf uit wie hij/zij wel of niet goed kan gebruiken. Van vrienden spreek je hier namelijk zelden. Wel zijn er groepen. En eenmaal een groep gevonden waar je je thuis in voelt da zit je meestal voor lange tijd goed op je plaats. Leden van groepen gebruiken elkaar al stukken minder dan vreemde. Al zou ik wel op m'n hoedde blijven als ik jou was. Toch bestaan er wel vriendengroepen hier. Mijn minimum wachttijd is een jaar of twee drie. Is tijd verstreken dan kun je iemand echt vertrouwen."Zei hij. Natuurlijk zaten er ook wel goede kanten aan. Maar waarom zou hij het leuker maken dan het was? Het enige wat hij daar mee zou bereiken was dat het tegen zou vallen voor haar. "Geen zorgen. Iedereen kan het weer anders ervaren en zo lang je sterk in je schoenen staat vind je hier heus wel een weg. Alleen over die nieuwelingen..."Even zweeg hij. Het was dat hij van af jongs af aan al met grijs in contact was geweest. Maar man wat werden die nieuwelingen soms afgetuigd zeg. "Grijs is nog al gesloten. En om eerlijk te zijn we... we haten de andere ziel kleuren. Echt zeer. Dus wees niet verbaasd als je in het begin word buitengesloten en word gezien als een soort verstekeling. Meestal gaat dat over na een week of drie. Dat is te doen toch?"Sloot hij zijn verhaaltje af. Misschien overdreef hij maar Dax wilde haar niet blij maken met een dode mus. Het was even doorbijten. Maar dan had je ook wat.