Hello, how are you?

De dag begon met warme stralen van de zon die zijn grot binnen kwamen in The Lost City. Zijn ogen gingen rustig aan open. Rain had zich zoals altijd rond de 50 kilo zware paarse edelsteen gekrult. Het was nog het enigste wat hem aan thuis deed herinneren. Rain tilde zijn kop op en keek naar buiten. Het scheen een prachtige dag te worden. Rustig stond hij op en ontkrulde zich uit zijn liggende houding. De edelsteen pakte Rain tussen zijn voorpoten en sloeg eens met zijn staart door de lucht. Zonder enige moeite steeg hij op in de grot en begon rustig aan te kronkelen door de lucht opweg naar buiten. Daarna steeg Rain hoger en hoger tot ver boven de bomen uit waar normaal de wolken grens zou zijn. Maar er scheen enkel hieren daar wat schapenwolken rond te scharrelen. Rain wilde meer van het land zijn en kende de regels nog niet aangezien hij hier nieuw was en Linessia en hij niet over de verdelingen hier gesproken hadden.Maar die zou hij vast binnen kort uitgelegt krijgen? Of niet dat viel nog te bezien natuurlijk. Vliegen was heerlijk. Maar waarom sommige dieren of slimmere soorten vleugels nodig hadden om te vliegen was hem nog altijd eem.raadsel. Zijn reis bracht hem bij grote blauwachtige berg. Het was een prachtig gezicht. Rain besloot om daar even van het uitzicht te genieten en zocht naar een geschikte plek. Een soort grote platte rots gaf vast een mooi zicht om de omliggende landerijen? Nadat zijn geschubte poten de stenen indergrond raakte hoorde Riddel hoe het lichtjes kreunde onder zijn gewicht, maar het hield al snel op. Rain legde de ronde balvormige edelsteen tussen zijn voorpoten en krulde zijn staart er half om heen. Geluidjes onder zich klonken op en Rain keek even over de rand heen. Wie hij of zij ook was. Die persoon kwam ookdeze kant op...

(Fortuna)

Fortuna klom omhoog op de berg, ze was niet fantastisch in klimmen maar het was een uitlaat voor haar woede. Ze kon net zo goed vliegen, maar dat zou niet helpen bij haar probleem. Ze zag dat iemand op de top van de berg was en fronste *Nou fantastisch weer een white one...' zuchtte ze toen ze de draak herkende. Ze had hem al is eerder gezien in het Core Piece Center maar had hem voor de rest geen aandacht gegund. Eerst wou ze gewoon weggaan maar haar nieuwsgierigheid nam het over, ze begon sneller te klimmen en bereikte redelijk snel de top. Ze zag de draak staan en bekeek hem van top tot teen. Toen zag Fortuna de edelsteen en keek er naar 'Wat heb je daar?' vroeg ze nieuwsgierig.

Het bleek om een vrouwelijk type te gaan, maar Rain stoorde zich daar niet aan. Ze besloot om sneller te gaan klimmen en Rain trok zijn kop terug en ging al vast staan. Ze zou vast snel genoeg hier aan komen. Toch bleef het facetten Paarse edelsteen tussen zijn poten liggen. Ze was om te zeggen in menselijke woorden knap te noemen, maar Rain zou hooguit een vrouwelijke draak als zijn partner willen. Maar menselijke vrienden of van de andere rassen vond hij juist alleen maar fijn. In plaatst van een hallo of een andere begroeting vroeg ze meteen naar de bolvormige edelsteen. 'Deze edelsteen? Die hebben de Japanse monniken me als geschenk gegeven.' zei Rain met een vriendelijke stem en boog zijn rug iets omhoog toen hij ging zitten. Vele mensen wilde het 50 kilo zware bolvormige edelsteen vaak graag hebben. Het was van het puurste amethist en vertoonde geen enkele scheur. Hoewel het overal met hem mee ging, nog had hij nooit zijn waardevolle schat ooit laten vallen. 'Mooi is hij niet?' vroeg Rain en hij streelde de bol even zo zacht alsof iemands hand over de bol van een dierbare liet aaien. Rain zetten zijn poot weer naast de bol en keek de jonge vrouw nieuwsgierig aan. Ze leek hem twee naturen te hebben, maar echt zeker van zijn zaak was de 100 jarige draak nog niet.

Ze keek naar de edelsteen. 'Deze edelsteen? Die hebben de Japanse monniken me als geschenk gegeven' hoorde ze hem zeggen maar lette niet op hem. *Ik moet dat ding hebben* dacht de engel. 'Mooi is hij niet?' Zei hij en ze schrok meteen op uit haar gedachten 'zeker, hij is prachtig'. Ze keek de draak aan *Zou ik hem aankunnen of niet...?* maar zei meteen om de stilte te breken ' Sorry dat ik alleen met je steen bezig was, ik ben Fortuna en jij bent?' , Fortuna zuchtte en ging zitten.

Waarom sommige mensen deze bol wilde hebben snapte Rain eigenlijk niet, maar de jonge vrouw vond hem ook mooi. Het was wat dat betreft ook prachtig, maar Rain was het ding soms liever kwijt dan rijk. Toen ze zich voorstelde krulde hij geheel automatisch zijn staart rond de steen en legde zijn heup op zijn linker kant. 'Aangenaam Fortuna, Mijn naam is Rain. Ben jij hier geboren?' vroeg Rain en hij glimlachte zacht.

'Aangenaam Fortuna ,mijn naam is Rain.Ben jij hier geboren?' vroeg de draak en Fortuna verstijfde. 'Ja' loog ze, de engel wou niet dat hij wist dat ze in het white ones gebied was geboren. Ze wou dat niemand het wist, iedereen daar had haar verstoten, Fortuna had alleen maar pijnlijke herinneringen aan die plek. Ze haatte ook dat velen onder hun zo arrogant waren maar ja... 'Waar ben jij geboren?' vroeg ze terwijl ze eigenlijk al bijna zeker wist, maar wou niet arrogant overkomen. Het begon te sneeuwen.

Rain zag dat Fortuna verstijfde bij zijn vraag. Zo'n vreemde vraag was dat toch niet? Maar hij liet niet merken dat hij het gezien had. [']'Het voor zo ver ik nog gezien heb een prachtig land.'[/b] zei Rain en zag de eerste sneeuw vlokken naar beneden komen. Sneeuw was mooi, maar voor sommige soorten ook best koud. Zelf had hij daar weinig last van met zijn dikke ijsberen vacht. Vele wapens kwamen er nauwelijk door heen, maar elke plek als die steeds daar aangevallen werd zou betekenen dat die plek dan ook zwakker in de verdediging werd. Toen Fortuna vroeg waar hij geboren was keek Rain haar weer aan. 'In het hoog gebergte van Japan. Het is daar ook schitterend.Ml Maar ik wilde meer van de wereld zien dus ben ik gaan reizen en zo ben ik hier terecht gekomen.' zei Rain en hij maakte een kloppende beweging met zijn voorpoot. Als ze wilde mocht ze tegen hem aan gaan zitten. Het zou warmer voor haar zijn. Arogantie was iets wat hij nooit zelf uiten, dat maakte hooguit vijanden.

Ze bibberde en zag dat hij aanbood om tegen hem aan te gaan zitten maar was nog een beetje wantrouwig. Fortuna liet haar grote vleugels verschijnen en sloeg ze rond haarzelf als een soort deken. 'Hoeft niet.' Waarschijnlijk wou hij gewoon vriendelijk zijn en haar helpen maar ze vertrouwde hem nog niet helemaal, ze had 1 keer iemand gewoon meteen vertrouwd maar had toen een mes in haar rug gekregen... Letterlijk en figuurlijk, ze had de persoon verteld dat ze een halve demoon was en hij had samen met een aantal anderen haar aangevallen. Dus nu vertrouwde Fortuna iemand niet meteen meer, blikken kunnen verradelijk zijn had haar moeder haar nog verteld voordat ze wegging en ze zuchtte.

Ze sloeg zijn aanbod af en liet ineens vleugels verschijnen. Rain's ogen begonnen vol nieuwsgierigheid te stralen. Hij stond op en zetten twee passen naar voren zodat hij ongehinderd zijn kop over haar heen kon buigen en Fortuna's vleugels kon bekijken. Hij had ze nog nooit zo van dichtbij gezien. Deze zagen er warm uit en toen hij zich terug trok ging Rain weer half liggen. 'Ze zijn mooi. Ik heb geen vleugels nodig om door de lucht te reizen.' zei Rain en hij kon het niet laten haar vleugels te bewonderen. Het was vreemd hoe sommige wezens ze nodig hadden, maar dat maakte niets uit. Ze waren voor die soorten gewoon nodig, zo dacht Rain er tenminste over en of hij nu iets verkeerd had gedaan of niet dat wist de long niet. Net zoals hij de wet van dit land nog niet kende.

Ze grinnikte toen ik zijn nieuwsgierige blik zag en hij dichter kwam om haar vleugels te bekijken. 'Zo reageren de meesten als ik mijn vleugels laat verschijnen. Hij ging terug zitten en zei 'Ze zijn mooi. Ik heb geen vleugels nodig om door de lucht te reizen.' waarop Fortuna antwoordde met 'Dankje, maar ik gebruik ze niet heel vaak, ik ben ook niet zo super in vliegen...' Fortuna keek naar de grond en zuchtte.

De meeste reageerde dus net zoals hij? Hm, maar Rain knikte even. 'Dat zal best zo zijn. Er zijn niet veel soorten die vleugels zo te voorschijn kunnen halen?' zei hij daarna, maar haar volgende woorden lieten hem even zijn kop scheef. 'Als je hulp nodig hebt? Ik weet dan wel niks van vleugels af, maar ik zou je op kunnen vangen?' zei Rain met een vriendelijke glimlach. Hij hielp liever dan dat hij andere de grond in stampen.

Ze zag de draak knikken' Dat zal best zo zijn. Er zijn niet veel soorten die vleugels zo te voorschijn kunnen halen?' Fortuna keek naar haar vleugels. 'Ik heb mijn vleugels nooit als heel speciaal gezien.' Ze keek op toen hij voorstelde om haar te helpen. 'Nee hoeft niet...' zei ze maar bedacht zich. *Ik kan dit best wel gebruiken* dacht Fortuna en zei 'Weet je wat? Graag, ik wil graag leren m'n vleugels goed kunnen beheersen'

Dus ze vond vleugels niets speciaals? Ach misschien kwam het doordat hij er niet aan gewend was. Maar dat was zo erg nog niet. 'Ik vind het wel speciaal. Maar goed waar ik vandaan kom vliegen ze zonder vleugels behalve de mensen die lopen altijd.' zei Rain en schudden zijn manen even. Maar toen ze eerst zijn aanbod weigerde vond Rain dat wel spijtig. Al snapte hij haar omme keer niet helemaal? Maar ze ging toch op zijn aanbod in. 'Goed waar gaat het mis als ik zo vrij mag zijn? Misschien ligt het aan je balans?' zei Rain en zag dat de sneeuw vlokken groter begonnen te worden. Even murmelde hij zacht een paar woordjes en de belletjes aan zijn oren begonnen te rinkelen. Maar die waren voor een bepaalde aantal soorten personen te horen. Waaronder kinderen. Maar als men nog puur van hart was en of hun fantasie nog veel gebruikte was het zachte gerinkel van de belletjes goed te horen. Anders niet. De wolken leken bij toverslag op te lossen. Rain had niets tegen sneeuw, maar als het iemands zicht belemmerde was dat niet zo handig, toch?

Hij vroeg waar het misging 'Ja dat maar ik kan naar boven vliegen en naar onder maar niet niet in andere richtingen.' Ze zag hem iets mompelen en het stopte met sneeuwen,ze hoorde een belletje rinkelen in haar ene oor maar niet in haar andere. Ze staarde naar de draak 'Hoe deed je dat?' vroeg ze bewonderend. Ze stond op, spreidde haar vleugels en rekte zich uit. Ze had nog nooit iemand gezien die het weer opeens kon veranderen dus dat was wel wat nieuw voor haar. Ze keek naar haar vleugels, ze had ze al best wel lang niet gebruikt.

Als de balans niet goed was in het vliegen dan moest ze zich eerst recht leren houden. 'Goed, Ga eens op die smalle steen liggen en spreid je vleugels. Zoek je middelpunt en probeer daar te blijven.' zei Rain en wees naar een smalle steen die ongeveer 30 cm van de rotsachtige grond lag. Zelf bleef hij liggen zodat ze niet bang hoefde te wezen dat hij per ongeluk op haar vleugels ging staan. Maar haar vraag over wat hij deed liet hem niet verbaasd op kijken. De oorbellen die ooit zelf voor zijn tijd geschapen waren door de draak van het licht waren altijd handig,maar konden enkel gedragen worden door een waardige opvolger of die met een puur hart. anders zouden de belletjes hun magie verliezen. 'Wil je zeggen dat je nog nooit van Gloria stralend licht gehoord hebt?' vroeg hij haar op zijn beurd. Het was vreemd dat zo veel schepsels nog nooit van haar gehoord hadden. 'Wat ik deed was enkel de zon oproepen. Hij verdrijft de kou en ook het duister als het nodig is. Maar de bellen kunnen enkel de zon achter de wolken vandaan lokken. Dat was haar bezwering op deze prachtige zilveren bellen.' gaf Rain nog enige uitleg na zijn vraag. Gloria stierf toen ze ouder dan 2000 jaar was. Hoe oud ze precies was wist niemand, maar ze had veel goeds gedaan. Rain keek Fortuna rustig maar ook lichtjes vragend aan. Zulke dingen waren toch algemeen bekent?

Fortuna schrok op uit haar gedachten toen hij ineens zei dat ze op een steen moest gaan liggen maar deed wat hij zei en ging erop liggen en spreidde haar vleugels. Fortuna probeerde recht te blijven maar viel steeds naar links en vloekte. 'Wil je zeggen dat je nog nooit van Gloria stralend licht gehoord hebt?'vroeg de draak haar. 'Nee' antwoordde ze terug en bleef proberen zich recht te houden op de steen. Hij zei dat hij enkel de zon op kon roepen en hem achter de wolken weglokken, daarna keek hij haar vragend aan. Ze wist niet waarom maar negeerde het en nadat het voor de zoveelste keer mislukte om recht op de steen te blijven liggen stond ze op,vloekte en zei 'Dit gaat nooit lukken, laat maar!' Haar ogen kregen een lichtrode kleur en de engel draaide haar gezicht van hem weg. Ze haatte het als dingen haar niet snel genoeg lukte, Fortuna kon zichzelf zo pushen dat ze zichzelf ermee boos maakte. En trouwens, ze had hier geen tijd voor...

Net zoals de andere had Fortuna nog nooit van Gloria gehoord. Rain haalde zijn schouders op en bekeek haar pogingen om op de steen te blijven liggen, maar faalde hier steeds in. Maar na een aantal pogingen leek ze het bijltje erbij neer te willen gooien. Hm... 'Hou moed, je ligt te ver naar links. Als je iets meer naar rechts gaat liggen zal het vast lukken.' zei hij en genoot van de warme zonnestralen die nu op de aardbol schenen. Ze moest het niet zo snel opgeven. Dat zou alleen maar onrust geven. Rain verslapte zijn staart rond de bol niet. Hij hield er van, maar ergens haten hij het ook. Maar een permanente verstop plaatst had hij nog niet gevonden. 'Misschien leg je anders je linker vleugel iets te laag? Maar hoe lang heb je al niet meer gevlogen?' vroeg hij haar.

Hij moedigde haar aan en zei dat ze iets naar rechts moest leunen. 'Ik probeer het!' Zei Fortuna gefrustreerd. De zon begon harder te schijnen, de engel kneep haar ogen tot spleetjes en de draak zei ' Misschien leg je anders je vleugel te laag? Maar hoe lang heb je al niet meer gevlogen?' Ze dacht even na en antwoorde dan een beetje beschaamd met 'Al anderhalf jaar, ik heb het geen kans meer gegeven en ben een hoop verleerd.' Fortuna bleef proberen en op een gegeven moment lukte het en ze keek blij naar de draak.

Goed, goed dat was een lange tijd. Zelf was Rain blij dat hij geen vleugels had en dat hij zo zonder problemen kon vliegen. Gelukkig probeerde ze het weer en Rain was er zeker van dat het haar lukken zou. Ze reageerde na verwachtig en Rain sprong op van blijdschap. 'Ik wist wel dat je het kon. Positief blijven dan komt alles goed... Nou ja bijna alles goed. Maar het is je gelukt en dat wil zeggen dat jij ook in de lucht je linker vleugel te laag houd.' zei Rain en hij sloeg eens met zijn staart en steeds al lichtjes van de grond. 'Komop. Nu je dit kunt ben ik er zeker van dat je het ook in de lucht kunt!' zei Rain en hij raapte met zijn rechtervoorpoot de amethis bol op. Het leek niets te wegen, maar daar vergiste de meeste zich in. Met nog een slag zweefde Rain licht kronkelend boven het plateu waar Fortuna nog op aanwezig was. Ze moest vertrouwen hebben en positief denken. Dat was het probleem.

Hij zei dat hij het wel wist dat ze het kon en als zij positief bleef bijna alles goed kwam. Fortuna spreidde haar vleugels en probeerde.'Komop. Nu je dit kunt ben ik er zeker van dat je het ook in de lucht kunt!' Zei hij bemoedigend. Het ging eerst een beetje stroef maar na een tijdje lukte het beter en beter. Fortuna was blij, ze had zich de laatste tijd niet meer zo gevoelt. Ze had al haar werk in het vinden van haar vader en zijn identiteit gestoken dat ze zich op niets anders meer focuste. 'Dankje, echt waar!' zei Fortuna enthousiast tegen de draak en dacht ineens aan iets; Als dit lukte, lukte het hypnotiseren misschien ook wel.  Ze wou het eigenlijk niet op hem doen maar omdat hij de enigste hier was besloot de engel het toch te doen. Ze keel de draak recht in zijn ogen en probeerde in z'n gedachten te komen en dwong hem om een boom in brand te steken en wachtte op wat hij hing doen * Alsjeblieft laat het werken.* dacht ze.

Hoewel het haar in het begin niet echt lukte ging het steeds beter met elke poging die ze ondernam. Rain was heen te vrede met haar bedankje. 'Graag gedaan. Maar mocht je ooit hulp nodig hebben kun je me altijd vinden in The Lost City. Daar heb ik een grot gevonden waar ik me in gehuisvest heb.' zei Rain voor hij lichtelijk vreemd in zijn hoofd werd. Alsof hij zich niet lekker voelde. Zijn klauwen rond de bol werd iets slapper, maar hij bleef het vast houden. Wat gebeurde er hier? Zijn blik werd wazig alsof hij slaperig werd, maar zijn acties waren hierna niet echt te controleren. De zon begon steeds feller te schijnen op een van de bomen waardoor deze warm werd en uit eindelijk in brand vloog. Nog voor dat gebeurde rukte hij zich los van die heerlijke slaperigheid en schudden zijn grote kop. Wat het was wist Rain niet, maar hij zou het niet zo snel meer toe staan en het was niet welkom in zijn hoofd. Toen de boom vlam vatten schrok Rain op en wilde het doven, maar er was hier zo hoog enkel sneeuw in de buurt. Rain schepte een grote hoeveelheid in zijn vrije poot en drukte die op de brandende stam. 'Wat gebeurde er?' vroeg Rain nog licht verward.

Hij zei waar hij ging verblijven maar ze concentreerde zich zonder het te veel te laten merken. De engel zag dat hij licht in zijn hoofd werd en grijnsde een beetje toen hij niet wist wat er gebeurde maar keek meteen terug neutraal toen hij uit de trans kwam. ‘Wat gebeurde er?’ Vroeg hij verward. ‘Je stak ineens die boom in brand, waarom deed je dat?!’ Vroeg ze alsof ze van niets wist. Het was haar nog niet veel gelukt, deels omdat ze het ook niet heel veel probeerde maar was wel heel blij dat het haar lukte. Fortuna keek de draak terug aan ‘Ik schrok me dood!’

Hm, vreemd... Zelfs Fortuna leek niet te weten wat er gebeurd was? Rain schudden zijn kop nog eens. Hij was even niet alert geweest, maar nu was zijn mentale verdediging weer op volle sterkte. 'Vreemd, Ik weet ook niet waarom ik dat deed? Er is vast iemand in de buurt die met zijn gedachten andere dingen kan laten doen die de des betreffende persoon nooit normaal doen.' zei hij en bleef nog even in de lucht kronkelen voor Rain zich om zijn as draaide waar andere normaal hun rug voor zouden breken, maar zijn scherpe blik kon niemand meteen spotten. Toen Rain echt niets kon vinden draaide hij zich weer terug en keerde in de richting van het plateau waar hij eerst zijn achterpoten op liet landen voor de lange draak de edel steen weer neer legde om vervolgens zijn voor poten er langs te plaatsten. 'Dat geloof ik je graag, maar zo snel zal het geen tweede keer gebeuren. Normaal heb ik mijn mentale verdediging op gebouwd, maar in de euforie om jouw behaalde succes heeft me even off guard gehaald.' zei hij nog en ging zitten.

Hij zei dat hij niet wist waarom hij het deed en dat iemand hem had gehypnotiseerd, toen de draak even rondkeek en niet op haar lette moest de engel even grijnzen. Het voelde eigenlijk wel goed, ze kon ook echter niet beloven om het niet meer te doen maar ja... Toen het wezen terug op de grond kwam ging Fortuna zitten, ze leunde op haar ellebogen en keek de draak aan. 'Dat geloof ik je graag, maar zo snel zal het geen tweede keer meer gebeuren. Normaal heb ik mijn mentale verdediging opgebouwd, maar in de euforie om jouw behaalde succes heeft me even off-guard gehaald.' Fortuna hoopte dat de draak geen vermoeden had dat zij het had gedaan dus begon ze over een ander onderwerp ' Sorry dat ik dit vraag maar hoe oud ben jij,' vroeg ze maar voegde er snel nog aan toe 'als je het niet vertellen maakt het niet uit.'