Colours of the wind || Dax

Beloftes heeft men om te breken niet waar? Had hij enkele weken terug nog gezworen geen voet meer in dit berggebied te zetten, kwam hij er nu zeer regelmatig. Zeg maar zodanig dat hij de weg al precies uit zijn hoofd wist. Elke vrijdag. Dat was namelijk de dag geweest waarop een paar weken terug zijn laatste hoop letterlijk was verdwenen. Of hij weggelopen was en met welk motief was Dax een raadsel. Eentje die sindsdien door zijn hoofd spookte en hem geen moment met rust liet. Het had zo z'n gevolgen. Want zo geweldig ging het niet met Dax. Hij maakte andere keuzes. Keuzes die menig geweten overuren zouden laten draaien. Het was slechts een dag of drie gelden dat hij iemand het leven had ontnomen. En niet met vergif of een dolk of zo iets dergelijks. Nee, met zijn eigen kaken. Dat zou zo erg nog niet zijn geweest mits hij in dierlijke vorm had verkeerd... Ja, Dax had in menselijke gedaante een jongen om het leven gebracht door middel van zijn eigen kaken. Dat mag dan misschien voor ieder ander zeer vreemd klinken, voor Dax zelf was het niets meer dan een bekend feitje. Een waarvan slechts enkele andere vrienden afwisten. Zo een waarvan men zou zeggen: Oh ja, dat was ook zo. Jij had de neiging om andere dood te bijten zodra ze je niet aan staan. En laat het nu net zo zijn dat alle wezens die dat kleine stukje begrip wisten te tonen en Dax daarmee op het rechte pat hielden allemaal tegelijkertijd ineens verdwenen. Driemaal raden wat er daarna met Dax was gebeurd? Totaal ontspoord is een groot woord. Maar het kwam in de buurt. Met inmiddels vijf doden op zijn geweten werd het toch echt tijd er iets aan te zullen veranderen niet waar? Nou, helaas dacht Dax daar zelf heel anders over. Hij was zijn baan inmiddels al kwijt aangezien al het haven verkeer stil lag. En eten was schaars. Dus waarom al die moeite doen om het te stelen als hij ook gewoon op jacht kon gaan? Zo moeilijk was het helemaal niet. Hij hoefde alleen maar te wachten op een of andere twist in zijn gedachten zodat hij zijn nieuwe slachtoffer kon opzoeken. Eenmaal toch al dood was het vast geen probleem deze keurig naar binnen te werken. Dan had hij en voedsel en was voorlopig van zijn gedachten kwaaltjes verlost. Zo ging dat dus al een tijdje door. Met minstens een dode per week. Het was hem uitstekend gelukt de wezens die er naar zouden vragen te ontlopen dan nog af te leiden van het onderwerp met een andere vertoning. Na zijn huis in des danige vreselijke toestand te hebben aangetroffen was de hoop voor hem dat Lyall ooit nog terug zou komen totaal vervaagd. Hij had alle muren netjes overgeverfd. En slechts een van de handafdrukken laten zitten. Daar een glazen lijstje voor gehangen. Ja, Lyall verdiende wel een eren plaatsje in zijn huis. In zijn geheugen. Maar proberen om de beste jongen op te zoeken en om te praten? Nee hoor, Dax nam de moeite al niet eens meer. En waarom niet? Nou, de knull had gewoon groot gelijk. Dax was nu eenmaal gestoord, een gek op vrije voet. Daar kon hij nu echt niet meer onderuit. En als Lyall daardoor liever niet meer met Dax wilde omgaan dan begreep hij dat best. Callem had hij ook al een tijdje niet meer gezien. Wat enigszins wel jammer was. Hij mocht haar wel. En dan had hij gelukkig Add nog. Aan de ene kant was dat geweldig. Maar het bleek ook al snel een keer zijde te hebben. De onverschilligheid van de jongen tegenover de rest van de wereld maakte het voor Dax steeds meer oké om door te gaan met zijn geheime maaltijden. Want het bleek al meer dat Add er geen enkele problemen mee had andere van het leven te ontdoen. Het werd haast...normaal. Maar de ware aard van Dax die was er gelukkig nog wel. Begraven onder een dik pak ellende van de afgelopen maanden. Stilletjes aanwezig. Om maar eens een voorbeeld te noemen bracht hij nog wel elke vrijdag bloemen naar de plaats waar hij Hunter voor het laatst gezien had. In de hoop dat de jongen ooit nog weer terug zou keren. Een onbenullige bezigheid. Hemelzijdank hij bezat ze nog. De onbenullige bezigheden. Die, die alleen in de ware aard van Dax zouden kunnen opkomen. Want had het zin om dit te doen? Nee, totaal niet. Hij deed het uit pure goedhartigheid. Het was een van de weinige goede dingen die hij nog deed. De laatste week was hij zich gaan afzonderen van het volk. Hongerig dat hij werd als hij zich wel tussen de mensen begaf. Dat bloemen brengen was een van de weinige houvast die hij nog had. Hij bracht ziet zomaar een stel bloemen. Nee, Dax deed er zijn best voor. Ze moesten zwart en wit zijn. Elke keer. Hunter was namelijk niet zo'n ... uitbundig kleurrijk persoon. Niet dat daar niets mis mee was. Zeker niet. Zwart met wit, het was wat terughoudend. Maar daardoor nog niet minder mooi. Hij was ook vandaag al vroeg opgestaan om de juiste bloemen te vinden. Nu groeide er nog al wat bloemen in dit berggebied. Ook heel wat zwarte en witte. Maar het was de kunst om de juiste er tussenuit te vissen. Ze mochten niet te uitbundig en te vol zijn. Geen tulpen of rozen dus. Iets van blauwe regen maar dan zwart zou wel mooi zijn. Na een ochtend lang gezocht te hebben was het een boeketje van zwarte lelies met daarbij wat zwarte en witte kleinere bloemetjes geworden. Diens bladeren wel van zijde leken. Dat eenmaal voor elkaar was het slechts een kwestie van de weg naar de plaats van verdwijning afleggen. Dit deed hij in dierlijke vorm. Want waarom dure winterkleding kopen als je ook gewoon in vacht naar buiten kon gaan? Op dit soort momenten was het maar beter geen doorsnee vos te zijn. Hij zou totaal verdwijnen in de hoge laag sneeuw. Nu was het geen enkel probleem. Op zijn hoge poten kon hij zich rustig door de laag sneeuw banen. Ook hij had intussen een goede wintervacht opgebouwd en kon het met gemak een hele tijd buiten uithouden. Eenmaal vlak bij plaats van bestemming veranderde hij terug in menselijke gedaante. Het glazen potje van de vorige keer stond er nog. Water had hij er nooit ingedaan. Het zou toch wel bevriezen. Hij had geen keus. Dax zou elke dag nieuwe bloemen moeten brengen. En dat allemaal maar voor een klein beetje hoop. "Dax!"Meteen hield hij zijn pas in. Oh heel mooi. Nee echt, fijn. Nu begon hij dus ook nog letterlijk stemmen te horen? Was het zo laat? Ja, was hij echt al zo ver heen? Hij keek niet op of om en liep gewoon door. Verder naar de het glazen potje toe. Hij had er geen zin in om om te kijken en vervolgens wel weer niets te zullen zien. Voetstappen klonken achter hem. Het geschuif van sneeuw. Een bekende geur kwam zijn neus binnen. "Hey,"Klonk het nogmaals. Heel langzaam draaide Dax zich om. Het moment van de keiharde waarheid zo lang mogelijk uitstellende. "Ga je naar een begrafenis of zo?"Zei de jongen zodra Dax hem daadwerkelijk zag staan. Meteen liet hij alles vallen wat hij in zijn handen had. Deze na een verschrikte kreet voor zijn gezicht houdende. Hij was er echt! Hunter, hij was terug. Maar hoe dan?! Wat moest hij in godsnaam zeggen? Zijn ademhaling versnelde zich, begon te haperen. Tussen zijn vingers door staarde hij vol angst naar de jongen. Als Hunter echt was, wat zou hij dan tegen hem moeten zeggen? Hoe kon hij ooit uitleggen dat...dat wat hij in de tussentijd gedaan had...Het was alsof alle gevolgen nu pas allemaal tegelijkertijd tot zijn geweten doordrongen. En daar waar hij nog het meest bang voor was, wat als deze Hunter niet echt zou zijn? Slechts een bedenksel van Dax zelf was? Enkele minuten bleef het stil. Even dacht hij door te zullen slaan. Echt compleet te zullen ontsporen. Een error in zijn hoofd mee te maken die zo groot was dat hij het zelf niet meer in de hand zou hebben. Heel even maar. Tot de verlossende woorden klonken. De woorden die niemand in de afgelopen maand dat Hunter weg was had gevraagd. "Is alles goed met je?" Een lach verscheen op zijn gezicht. Langzaam liet hij zijn handen zakken. Stille tranen gleden over zijn wangen. Maar je zou van tranen van geluk kunnen spreken. Want zo'n gelukkige uitdrukking als vandaag was er al in geen tijden meer op zijn gelaat verschenen. "Nee."Zei hij lachend. "Nee helemaal niet." Vervolgde hij terwijl hij de jongen zonder pardon omhelsde. Van het een op het andere moment leek zijn oude zelf terug te keren. Spijt voor de dingen die hij gedaan had kwam in hem naar boven. Maar werd al snel aan de kant geschoven door een gevoel van innig geluk. Het was alsof hij een lang verloren favoriet familielid had terug gevonden. Een van de weinige die nog echt om hem gaf. Later zou hij nog wel duizenden keren opnieuw proberen uit te leggen dat het echt totaal per ongeluk gegaan was. Dat het de blijdschap van het moment was geweest. En dat hij het echt liever had willen voorkomen. Aangezien het voor hij het ook maar echt door had al was gebeurd. Hij had zijn lippen kort tegen die van Hunter aangedrukt. Midden in de omhelzing. Gewoon uit pure blijdschap. Toen het besef tot Dax door drong liet hij de jongen gelijk los. Enkele seconde staarde hij Hunter verschrikt aan. Waarna hij in dierlijke vorm veranderde en zich zo als alleen vossen dat konden met een sierlijke boog in de sneeuw storten. Slechts zijn achterlijf stak nog boven de sneeuw uit. Hij wilde Hunter zijn gezichtsuitdrukking niet zien. Dit allemaal bij elkaar was al beschamend genoeg.  

|Mood: Overwhelmed with happiness |Words: 1669  | Company: HUNTER .O. |

Het leven had hem vast aangenaam willen verassen met de terugkeer van een goede vriend. Je weet wel, een steuntje in de rug. Even een positief aspect aan het ligt brengen. Helaas had dit de eerste paar minuten een totaal omgekeerde werking bij Dax. Aangezien het hem net op het moment trof dat hij niet meer verwachtte dat een van hen ooit nog terug zou keren. Het moment dat hij het oké van zich zelf had gevonden te zullen ontsporen. En nu, nu zou hij die keuze nooit meer kunnen terugdraaien of ontkennen. Hij zou een Hunter moeten vertellen wat hij gedaan had. Met alle mogelijke gevolgen. Zou Hunter hem het feit dat hij een moordenaar was geworden wel kunnen vergeven? Of zou hij nu zijn laatste en meest vertrouwde vriend van het een op het andere moment kunnen verliezen? Daarbij leek de terugkeer hem zo onwerkelijk dat hij even dacht gek te zijn geworden. Dat wat hij zag niet echt was. Dit alles zorgde voor een vervreemd effect. Even viel er een korte stilte tussen beide waarbij de spanning zich hoog opbouwde. De enge reactie had weer zo z'n effect op de andere. Maar Hunter wist deze doorlopende cirkel te verbreken. De woorden waar Dax al die tijd naar op zoek was geweest werden hem in de schoot geworpen. "Is alles goed met je?"Langzaam liet hij zijn handen zakken. Hij had getwijfeld of hij de tranen die inmiddels over zijn wangen gleden wel wilde laten zien. Het zou een krom beeld op leveren. Een die zijn vriend niet veel goeds zou doen. Hij wilde Hunter nergens mee confronteren. Niet nu en later eigenlijk ook niet. Dax nam zijn vriend diens verdwijning namelijk helemaal niet kwalijk. Er zal en moest een reden voor zijn. Zo had hij er altijd over gedacht. "Nee." Sprak hij lachend. Zo opgelucht dat hij was dat hij het juiste antwoord eindelijk bij iemand kwijt kon. "Nee helemaal niet."Vervolgde hij terwijl hij Hunter omhelsde. Pas toen hij diens hartslag hoorde drong het al meer tot hem door dat de jongen echt voor hem stond. Geen droom, geen hallucinatie. Hunter was er echt. Hemelzijdank hij leeft nog... Schoot er door zijn gedachten heen terwijl hij zich onbewust nog ietsje steviger aan de jongen vast klampte. Ietwat verbaasd keek hij op toen Hunter de omhelzing beantwoorden. Zo iets was een uitzondering en het vereerde hem dat hij blijkbaar genoeg te vertrouwen was om deze reactie te mogen ontvangen. "Jij gek,"Grinnikte de jongen. Waarop er zonder dat hij dat zo gewild had een verlegen grijns op Dax zijn gelaat verscheen. Normaal was de opmerking, als grap bedoeld of niet, ongewenst. Vanwege de confrontatie die het met zich mee bracht. Maar nu Hunter het zo zei bracht het hem eigenlijk in verlegenheid. Ja hij was behoorlijk maf en onhandig soms. Maar het mooie was dat Hunter dit van hem accepteerde. En waar hij zich ook inwerkte, Hunter wist hem er altijd weer uit te helpen. Er was nog hoop. Hij zou zich uit deze ellende kunnen werken! De jongen had hem niet in de steek gelaten. Er was iemand op deze wereld die nog daadwerkelijk om hem gaf. Het volgende moment deed hij iets onverwachts. Iets waarvan hij later zou wensen dat het nooit gebeurd was. Iets waarvan hij nog wel duizend keer zou kunnen uitleggen dat het echt per ongeluk was gegaan. Hij had zijn lippen kort tegen die van Hunter aangedrukt. Hij had zijn vriend uit pure blijdschap gekust. Toen dat besef tot hem door drong liet hij de jongen meteen los. Geschrokken staarde hij Hunter aan, die keek al even geschrokken terug. De confrontatie van het moment ontvluchtende shiften hij naar dierlijke vorm en sprong zo als alleen vossen dat konden met een sierlijke boog de sneeuw in. Eenmaal daar probeerde hij zijn gedachten weer op een rijtje te zetten. Wat had hij gedaan? Nog belangrijker, waarom had hij dit gedaan? Nu had hij net zodanig vertrouwen van Hunter dat het mogelijk was een omhelzing terug te krijgen en wat deed hij er mee? Hij brak het nog geen minuut daarna doormidden als een houten twijgje...Hoe zou hij dit ooit aan hem uit kunnen leggen? Het was totaal per ongeluk gegaan. Daar was hij heel zeker van. Maar dat nam nog niet weg dat het een vreselijk stomme actie was geweest. Een waarvoor hij zich diep zou moeten schamen. Nou, dat zou wel goed komen. Schamen deed hij zich zeker. Hij was dan ook nog lang niet van plan zich weer boven de sneeuw te begeven. Blijkbaar dacht Hunter daar anders over. Tot zijn grote schrik werd Dax bij zijn staart vast gepakt en zo naar boven getrokken. Wild spartelend deed hij een poging om weer terug naar benden te komen. Echter zonder succes. Hij voelde de grond al snel weer onder zijn pootjes.  "Ik zal wel doen alsof er niets gebeurd is... Oké?"Klonk het. Dax gaf er geen antwoord op. Hij hield zich laag bij de grond, blik naar beneden gericht en staart tussen zijn poten. Laag en onderdanig: diep in schaamte gehuld. Toen zijn vriend hem tussen de oren wilde aaien had hij de neiging zijn kop nog lager te houden zodat hij die actie zou kunnen ontwijken. Hij was van mening dat zijn daad desdanig zwaar woog dat het niet onder een paar goede woorden verzwegen kon worden. "Kom op. Laten we ergens gaan eten, mijn maag rammelt enorm."Stelde Hunter voor. Dax stemde door middel van een klein knikje in met het voorstel en stond op. Hierbij blijvend de blik van zijn vriend mijdende. "En onderweg kun je me vertellen wat er in de tussentijd allemaal gebeurd is. Hoeveel dagen zijn er eigenlijk precies verstreken?"Ondanks dat hij er tegenop zag alles te zullen vertellen was het deze opmerking die het hem deed om terug te veranderen naar menselijke vorm en Hunter aan te kijken. Het had een vervreemdend effect. Zijn uitgedoofde blik tegenover de verontschuldigende van zijn vriend. "Een ruime maand. Vijf weken."Antwoordde hij. Om vervolgens zijn blik opnieuw af te wenden. Vijf weken... het had wel een jaar geleken. Een korte tijd maar toch was er zo veel gebeurd. Meer dan hij gewild had. Van onschuldige jongen die iets voor een onbekende in de bergen ging halen tot een ontspoorde moordenaar. "Plus de reden waarom het niet goed met je gaat. Ik maak me zorgen om je."Klonk het. Ondanks dat het hem ergens wel goed deed dat er tenminste nog een iemand op deze wereld wad die zich zorgen om hem maakte reageerde Dax er niet op. Hij staarde voor zich uit alsof hij naar iets keek wat er in de werkelijkheid niet was. Hij glimlachte wel maar zijn blik was dof en leeg. In gedachten ging hij na wat er precies gebeurd was. Dit beetje voor beetje benoemde hij. Al mompelend en onverstaanbaar. Tot hij het in een paar duidelijke zinnen samenvatte. "De reden waarvoor ze me ooit hebben oplegsloten is terug. De onbedwingbare behoefte zij die moorden zonder reden uit te zullen schakelen. Vijfentwintig zijn er heen gegaan in deze vijf weken." Even zweeg hij. Staarde vaagjes voor zich uit. "Ik heb ze omgebracht en daarna..." Een  korte huivering volgde. "Opgegeten." Hij had geen andere keus gehad. Samen met de dieren die hij had kunnen bemachtigen was het zijn enige vorm van voedsel geweest. Maar dan nog. Het bleef iets wat alleen een compleet gestoord iemand zou kunnen doen. Het gekke was dat hij er geen spijt voor voelde. De gene die hij om het leven had gebracht hadden ook niet langer moeten leven. Ze zouden alleen nog maar meer slachtoffers maken en dus verdiende ze het niet. "Lyall is weg. Denkende dat ik hem vroeg of laat om zou leggen. De beste huurmoordenaar heeft geen ongelijk. Gewoon het zekere voor het onzekere genomen."Legde hij uit en keek zijn vriend met een verbeten glimlachje aan. Het had pijn gedaan toen de jongen er voor had gekozen weg te gaan. Maar beter was het wel. Dax wilde liever niets meer met de jongen te maken hebben. "Het is over Hunter, ze hadden gelijk toen ze me daar opsloten. Ik hoor niet vrij rond te kunnen lopen."

|Mood: Neerslachtig |Words: 1366  | Company: Hunter |

Zodra hij zijn een na laatste zij had uit sproken verzonk hij weer even in gedachten. Onbewust nam de zwarte massa van duistere scenario's  en negatieve gedachtegangen opnieuw bezit van hem. Er zou van alles kunnen gebeuren nu hij zijn bekentenis over de afgelopen weken had uitgesproken. Hunter zou de vriendschap kunnen verbreken net zo als Lyall had gedaan. Ergens zou dan ook niet meer dan logisch zijn. Wie bleef er dan ook vrienden met een moordmachine? Het zou toch op z'n minst apart over moeten zijn gekomen? Dax wist niet wat hij zou doen als een van zijn vrienden hem zou vertellen dat hij de afgelopen weken vijfentwintig wezens had opgegeten. Waarschijnlijk zou hij het de eerste keer niet eens hebben geloofd. Denken dat deze vriend een hele slechte grap met hem uithaalde. Echter kon Hunter maar al te goed aan de situatie af lezen dat dit beslist geen grap was. "hmpf,"Klonk het minachtend waarop Dax alle hoop verloor en er van overtuigd was dat dit het einde van hun vriendschap zou worden. Echter verliep het heel anders. Na een korte maar slopende stilte sprak zijn vriend de woorden die aan de ene kant logisch waren maar aan de andere kant erg vreemd. "Waag het niet me die rotzooi te geven." Had het geklonken op een toon en een volume die niet met elkaar te combineren vielen. Het deed Dax met een diep verwarde blik naar de jongen op kijken. Rotzooi? Sinds wanneer waren die woorden rotzooi? Het was toch niets meer dan de waarheid? "Kijk om je heen. Zowel qua natuur als in het gemeenschap. Iedereen leeft in barre omstandigheden, niet alleen specifiek nu in de winter." Dax wist niet precies waar Hunter hem hiermee op wilde wijzen. Maar het was duidelijk dat de jongen hem tegen sprak. Iets wat Dax absoluut niet begreep. Het ergerde hem eerder. Hunter stond dus blijkbaar aan zijn kant maar dan hoefde hij de waarheid nog niet te verdraaien! Het grote verschil tussen de andere wezens en Dax was dat zij moorden om te kunnen overleven en Dax deed het vanwege iets wat hij zelf ook niet kon verklaren. Hoe dan ook, volgens Dax zijn logica kwam het er op neer dat de andere het recht hadden om te moorden en hij zelf niet. Zijn vriend blies een wolkje vuur uit. Waarop Dax voor zo ver dat ging een stapje opzij deed. Hij had de kou op het moment meer lief. "De wereld is verrot. De mensheid is verbitterd. Iedereen moord, plundert en steelt. Vertrouwen en behulpzaamheid is zeldzaam. Misschien bijna voorgoed uitgestorven. De grens tussen de soul colors zegt haast niets meer, iedereen doet het."Hoorde hij zijn vriend zeggen. Waarop een diepe zucht over zijn lippen kwam rollen. Hij zag ook wel dat de wereld met de dag slechter werd. Maar begreep Hunter dan niet dat hij zo niet langer kon door gaan? Zo niet langer wilde door gaan? Het was niet alsof hij geen gevoel van schuld meer ervaarde sinds de dwang om andere om te leggen in zijn leven was gekomen. Alle vijfentwintig moorden waren ook voor hem zelf een ware martel tocht geweest. "Dat jij toevallig hebt vastgezeten, en dat een stel idioten je die shit heeft verteld, wilt niet zeggen dat je meer straf verdient dan anderen. Ja, oké, je hebt mensen vermoord. Ja, je hebt ze opgegeten maar je bent niet de enige. Daarbij, je zei het net zelf. "Lyall de beste huurmoordenaar"."Even sloot hij zijn ogen en wenste in gedachten dat Hunter weg zou zijn gebleven. Ja wellicht waren de wezen van toen inderdaad niet de aardigste types. Maar wat hem daar verteld was was zeker geen shit. Het was niets minder dan de waarheid. Er was iets mis met hem. En hij hoorde gewoon niet op vrije voet rond te lopen. Echter had hij geen zin om hier een discussie over aan te gaan. Dus was het slechts een matte vermoeide blik die zijn vriend als antwoord kreeg. Het was op dit moment dat Dax besloot zijn vriend niet te zullen vertellen dat hij een normaal wezen had vermoord. Iemand die niets op zijn geweten had gehad. En dat het dus maar afwachten was totdat Dax zich zelf om zou brengen. Hij wilde hem er niet langer mee op zadelen. Zodra hij dood zou zijn zouden ze er toch niets meer aan kunnen veranderen. Het weten hiervan zou slechts een onnodig lijden voor zijn vriend zijn. Het enige wat hij nog kon doen was zo aardig mogelijk voor Hunter te zijn. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar het schouwspel dat zijn vriend hem liet zien. Wat hij er mee wilde uitdrukken was maar al te duidelijk. Bijna iedereen had wel iets op zijn geweten en niemand was geheel onschuldig. Wezens konden niet aan elkaar afgewogen worden als het ging om een gepaste straf. En al helemaal niet in deze tijd. Toen hij deze boodschap met wat moeite uit het schouwspel en hun voorgaande gesprek gevist had verscheen er een klein glimlachje op zijn gelaat. Wat Hunter zei was wel degelijk waar. Echter zou het nooit kunnen oplossen waar Dax werkelijk mee zat. Maar dat hoefde de jongen niet te weten vond hij. "Dat iemand je wat heeft wijsgemaakt wilt niet zeggen dat je eraan toe moet geven. Natuurlijk, je gedrag is niet oké. Niemand keurt het goed. Maar je bent niet de enigste." Dax knikte even. Weer had de schapeshifter tegen over hem gelijk gehad. Uiteraard was het deels onzin wat ze hem hadden wijsgemaakt. Helaas voor hem was die onzin er wel goed ingesleten. "En het spijt me dat je het hebt door moeten maken. Ik had er voor je moeten zijn, de afgelopen weken, want ik wil niet dat je ten onder gaat aan die gedachtes van je."Sprak Hunter. Iets wat Dax niet had zien aan komen en wat hem dan ook enigszins verbaasd op deed kijken. De woorden trokken hem voor even uit zijn negatieve gedachte stroom. En bijna, bijna had hij de waarheid aan zijn lippen laten ontsnappen. Echter sloot hij zijn mond weer en glimlachte slechts. "Waar je ook hebt uitgehangen doet er niet meer toe... je bent immers nog op tijd."Sprak hij kalm maar haast zonder emotie. Waarna hij zijn vriend even recht in de ogen aan keek. Enkele seconde viel er een stilte die voor zich zelf  zou spreken. Eigenlijk wisten ze beide dat er niets goed mis was. Het was alleen aan Dax om dat iets los te laten. Maar dat deed hij niet. In plaats daarvan sprak hij weer. "Bedankt voor je woorden. Ik begrijp wat je bedoeld. En het helderde wel iets op."Zei hij. Zij stem klonk opgeheven en hij glimlachte. Maar zijn blik was sober. Uitgedoofd en mat. Alsof hij zijn eigen einde al kon zien naderen.
   
   

   |Mood: It's over |Words: 1137 | Company: Hunter |