Fortuity[Nate]

Met ferme passen liep hij op het in het bos gelegen stadje af. Er waren maar weinig dagen waarop hij echt sacherijnig zou zijn. Maar dit was precies zo'n dag. Hoe kon het eigenlijk ook anders? Hij kon dus blijkbaar echt nog geen week weg zijn of zijn Soulles hunters gedroegen zich als losgeslagen idioten? Het was een schande, een regelrechte schande! Zo maar iemand van Grijs aanvallen om zo een beetje het dominante kereltje uit te hangen. Was dat werkelijk het volk waarmee ze de Soulles zouden moeten bestrijden? Volk dat zelf al geen enkele vorm van respect bezat? Wie had deze jochies opgevoed, in hemelsnaam? Hij zou zich er bijna voor schamen zijn handen vuil te hebben gemaakt aan een samenwerking met dit soort types. Maar bovenal was hij teleurgesteld in ze. Dat groepsdruk zelfs bij deze volwassen strijders een rol had kunnen spelen. Echter zou hij ze niet allemaal verantwoordelijk stellen. Olivier wist maar al te goed wie er verantwoordelijk was geweest voor deze groepsdruk waar de rest blijkbaar onder bezweken was. Wat hem niet heel erg verbaasde aangezien het karakter van de gene die verantwoordelijk was. Schade aan het café, hun eigen reputatie en minstens vijftien man kwijt. En dat allemaal maar vanwege één knul. De gene die toen hij weg was tijdelijk zijn plaats had overgenomen. Een volslagen idioot! Deze 'knul' zou zijn straf niet ontkomen. Olivier stond er op hem een lesje te zullen leren, en wel vandaag nog! Hij wist dat de jongen zich in de Ivy City zou bevinden. Aangezien daar een melding was geweest van een Soulles nog geen half uur gelden. Haastig liep hij de de stenen poort door en sloeg rechts af. Het doolhof van stenen steegjes en straatjes in. Na her een der wat wezens te hebben ondervraagd naar de gebeurtenis kwam hij al redelijk snel op de plaats waar hij wezen moest. Het was een klein verlaten stenen pleintje dat bijna totaal overwoekerd was door de klimop. Stilletjes stapte hij naderbij. De blondie, eigenlijk Casper geheten, had zich te zien weer gewaagd in een conflict met een soulles. Maar op het moment kon het Olivier niets schelen waar of met wie Casper bezig was. Er zou een einde aan komen. Net toen de jongen iets wilde zeggen liet Olivier de hoek van een van zijn hoekzwaarden ruw in Casper zijn knieholte belanden. Onder een verontwaardigde kreet viel de jongen voorover. Meteen plaatste Olivier zijn schoen tussen Casper zijn schouderbladen. "En blijven liggen begrepen, of ik zorg er voor dat je voorlopig niet meer opstaat ook!" Snauwde hij bot naar de jongen. Die onmiddellijk leek te verstenen van schrik. Met een vrij emotieloze blik keek Olivier op naar de Soulles. "Excuses voor het ongemak. Het was niet perse mijn bedoeling je dag te verpesten door je belager in leven te houden. Maar het is even niet anders. Hij heeft schade af te betalen."Legde hij op ijzig kalme toon uit. Dat de jongeman voor hem Casper liever had zien lijden begreep hij volkomen. Dat had hij zelf eigenlijk liever ook zo gezien. Maar als hij dat zou laten gebeuren dan zou hij het geld weer uit eigen inkomen moeten vergoeden. En daar had hij nou net geen zin in. Het was Casper zijn verantwoordelijkheid, Casper zijn fout en dus Casper zijn geld dat er voorop zou draaien. Al hoe wel hij er geen problemen mee had de jongen later nog op sluwe wijze om het leven te zullen brengen.       

Pas toen hij Casper kennis had laten maken met de grond viel het hem op dat de jonge man niet alleen was. Met hem de meest schattige puppy die Olivier ooit gezien had. Hij had altijd al een zwak gehad voor puppy's. En ook al heel wat puppy's ontmoet in al zijn levens. Maar dit hondje sloeg werkelijk alles. Met zijn witte pluizige vacht, onvergetelijk schattige blik en zijn snoezige flapoortje. Het deed al zijn woede voor Casper als sneeuw voor de zon verdwijnen. Het liefst zou hij de complete situatie laten voor wat het is en proberen vrienden te worden met die puppy. Maar dat was uiteraard een grote no go. Hij zou zijn werk moeten afmaken en Casper mee naar de stad slepen. Om hem daar aan de overheid te overhandigen. Het was dan ook nauwelijks aan hem te zien dat hij door de pup zijn serieuze woede totaal verloren was. De Soulles van wie de puppy was keek van Casper op naar hem. Olivier hield zijn gezichtsuitdrukking zo als voorheen neutraal. Er leek iets met de jongen te zijn. Iets wat hij totaal niet goed kon plaatsen. Hij herkende het wel maar kon zich niet herinneren waar hij dit eerder mee gemaakt had. Olivier besloot er dan ook niet op in te gaan. "Excuses voor het ongemak. Het was niet perse mijn bedoeling je dag te verpesten door je belager in leven te houden. Maar het is even niet anders. Hij heeft schade af te betalen."Deed hij een korte uitleg. Op de toon zo als hij die voor het spotten van de puppy ook gewenst had te hebben. De Soulles leek weer wat 'bij zinnen te komen'. "Hmn?"Klonk het. Alsof de jongeman niets verstaan had van wat Olivier zo juist gezegd had. Maar gelukkig leek hij zich te herpakken. "Geen probleem joh. Het interesseert me werkelijk geen reet wat je met hem doet. Als ik hem daadwerkelijk dood wilde hebben was hij enkele dagen terug al dood." Klonk het luchtig. Een kleine grijns verscheen op Olivier zijn gelaat. Kwam dat even mooi uit. Hij mocht het werk dus zelfstandig oplossen. Iets waar hij door zijn haat aan Casper erg naar uitgekeken had. De jongen lag nog altijd verkrampt van angst in de sneeuw. "Familie van je?" Vroeg de Soulles hem. Waarop Olivier naar Casper keek alsof hij midden in een hoop stront stond. Wat op figuurlijke wijze eigenlijk ook wel waar was. "Gelukkig niet zeg." Zei hij daarna zachtjes lachend. Hij zou het nog geen dag uithouden met Casper als familie lid. Nee, dat zou nooit goed gaan. Ze leken in de verste verte niet op elkaar. En konden alles behalve met elkaar overweg. "Hij was in training onder mijn leiding. Helaas voor hem is hij geen goede luisteraar." Legde Olivier op kalme maar al iets vriendelijkere toon uit. De echte woede was nu wel zo'n beetje overgewaaid. En maakte plaats voor zijn eigenlijke karakter. De Soulles liep richting de puppy die dus zo als ingeschat van hem was. En pakte het zojuist nog druk spelende dier op. "Wie zijn jullie? Wat doen jullie hier precies? En waarom kom ik dat snertventje iedere keer tegen?"Vroeg de jongen hem. Maar op zodanig vriendelijke wijze dat Olivier bereid was met de zelfde vriendelijkheid te reageren. Er ontstond een soort ontspannen sfeer. Geen spoor van veilhandigheid was te bekennen. Nu was het ook al wel een karaktertrek van Olivier om wezens altijd apart te behoordelen en nooit handelde op wie ze leken te zijn, maar dat de jongen hem op de zelfde wijze behandelde zorgde voor de totale vredes stemming. "Ik ben Olivier en dat snertventje heet Casper." Stelde hij hun beide even voor en glimlachte er vriendelijk bij. "Ik en Casper zijn zo geheten Soulleshunters. Alleen ik doe er nog een soort van extra taak bij. Ik zorg ervoor dat van die snertventjes als Casper hun functie als Soulleshunter niet zal kunnen misbruiken. Zulke typetjes als hij zijn bar nutteloos voor het team. Daarom vis ik ze er tussenuit. Dus kort samengevat: Casper was hier om jou lastig te vallen. En ik ben hier om Casper aan te houden, terug naar de stad te brengen en hem daar zijn straf te laten ondergaan."Legde hij uit. Zo simpel als het was. Casper leek er echter behoorlijk verbaasd over. "Wat? Jij vieze verrader!" Riep de jongen verontwaardigd uit. Waarop Olivier hem door middel van zijn andere schoen een hoop sneeuw in het gezicht schoof. "Zegt de jongen die het team al vijftien man heeft gekost omdat hij zijn eigen handjes niet vuil wilde maken aan een simpele klus en nu zich ook nog eens binnen twee tellen laat vloeren."Merkte hij droogjes op. Casper mocht zeggen wat hij wilde. De jongen zou zijn eigen situatie er niet beter op maken. Binnen een week zou hij toch al van de aardbodem verdwenen zijn. Maar de manier waarop was nog even de vraag. En per uitspraak zou de jongen het antwoord alleen maar erger en erger maken. Voor een Soulles was de jongeman voor hem daar in tegen juist bijzonder, aardig? Het was hem hoe dan ook gelukt Olivier diens humeur binnen enkele minuten totaal te verbeteren. Daar had de puppy natuurlijk flink aan meegeholpen. Maar de jongeman voor hem had het meeste effect. En waarom? Olivier had werkelijk geen idee. Hij sprak hem op een of andere manier aan. Blijkbaar bij voorbaat al... Olivier had het lang volgehouden maar hij kon het niet laten iets van de puppy te zeggen. "Excuses dat dit er zo even tussendoor komt, maar ik moet gewoon kwijt dat: Je daar verreweg de meest schattige puppy hebt die ik ooit gezien heb." Het was simpelweg de waarheid. Liegen om die vent te vlijen met een complimentje zou nog niet eens in hem opgekomen zijn. Van alle hondjes die hij zich kon herinneren was dit gewoon verreweg de schattigste. Intussen leek Casper niet zo veel meer te doen. Misschien was de kou hem te veel geworden? Langzaam liftte Olivier zijn schoen op. Pas toen het duidelijk was dat de jongen in geen mogelijkheid meer overeind zou komen zetten hij zijn schoen naast het ventje in de sneeuw neer.    

Toen hij de puppy eenmaal had gespot ebde de woede die hij had opgebouwd voor Casper diens daden al weer vrij snel weg. Toch was het niet alleen de puppy die dit veroorzaakte. Nee, de jongeman tegenover hem zorgde er ook voor dat zijn woede al snel minder werd. Hij wist niet precies hoe. Maar er was iets in de jongen zijn gedrag, iets in zijn doen dat Olivier wonderbaarlijk wel beviel. Olivier legde rustig uit dat het hem speet deze gebeurtenis zo ruw te moeten onderbreken. Maar dat er echt geen andere optie mogelijk was dan Casper mee te moeten nemen. Zelf had hij ook liever toegekeken hoe de knul hier zijn dood zou vinden. Maar er was nog niets verloren. Casper zou hoe dan ook aan het eind van deze week van de aardbodem verdwenen zijn. Tot zijn stille verbazing leek het de Soulless totaal niets te kunnen schelen. Mooi meegenomen, dan zou hij Casper zonder verdere moeite kunnen mee slepen. "Familie van je?"Olivier, die zijn voet nog altijd tussen de schouderbladen van Casper geplaatst had, keek naar de knul alsof hij in een hoop stront stond. Wat op figuurlijke wijs niets meer dan waar was. Hij en Casper, familie? Nooit. Hij zou zich doodschamen voor alleen al het feit dat ze het zelfde bloed bezaten. "Gelukkig niet zeg."Was dan ook zijn antwoord. Een lach volgde. Op een of andere manier deed het hem goed te horen. Vervolgens werd hem gevraagd wat hij hier deed en wie hij was. Wellicht was het inderdaad wel handig voor de Soulless om die informatie te horen te krijgen. Ondanks dat zo iets zozio tegen de regels van zijn baantje in ging vertelde Olivier doodleuk wie hij was en wat hij hier kwam doen. Mening collega zou dat nooit gedaan hebben. Mede om het feit dat ze daarmee zich zelf in gevaar konden brengen. Maar Olivier twijfelde daar niet aan. Het gevecht met de Soulless zou niet meer dan een leuke uitdaging voor hem zijn. Want zelfs al mocht hij sterven, was dat geen probleem. Hij bracht het dan ook koeltjes. Alsof het een alledaags gesprek op de markt van de haven kon zijn geweest. "Oh.. Oh.. Oh.. Wat een schande," Helaas wel ja. Helaas was hij er niet in geslaagd het vergif van de verleiding tot macht uit deze knul te manipuleren. Maar dat gaf niet. De jongen zou het snel genoeg bezuren. Een klein moment leek de Soulless er serieus over te zijn. Maar al snel weerklonk de lach opnieuw. Een die richt was op het feit dat Olivier zijn eigen belangen rustig aan voorop stelde. En daarmee dit soort schijt jochies de les las. Hij was geen echte bedreiging voor de Soulless. Casper leek ook door te hebben hoe erg hij hier in de steek gelaten werd door zijn eigen leraar.  "Wat? Jij vieze verrader!" Riep de jongen verontwaardigd uit. Waarop Olivier heb de mond vol sneeuw schoof. Die jongen had nu wel genoeg nutteloze onzin uitgekraamd. De Soulless tegenover hem begon harder te lachen. Blijkbaar beviel het hem wel dat Casper zo werd behandeld. Een klein glimlachje verscheen op Olivier zijn gelaat. Hij kon het niet laten. Zich enigszins gevlijd voelend dat het de jongeman beviel Casper zo te zien afgaan. "Ik moet heel eerlijk zeggen dat dit niet bepaald een goede impressie geeft van jullie. Of misschien wel alleen die beste Casper. Maar weetje jongen, als je je fatsoenlijk gedragen had, had ik je nu nog wel geholpen. Alleen heeft een Soulless ook normen en waardes."Inmiddels had de jongen zijn puppy in zijn armen genomen en aaide het beestje over zijn kop. Het was werkelijk een snoezig gezicht waar hij geen genoeg van kon krijgen. Hij moest zich werkelijk inhouden er niets van te zeggen. Nog te vragen de pup te mogen aaien. Hoe kon het ook anders? Die puppy was immers zo enig. "Gaat het goed trouwens? Dat jagen bedoel ik. Zijn er nog veel over?"Het duurde even tot de woorden tot hem door drongen en hij zijn blik van het beestje kon losmaken. "Ehh.."Mompelde hij. Wat mocht hij zeggen? Wat zou Casper binnen houden? Wat was slim om te zeggen? Of maakte het niet uit? En kon hij deze jongen vertrouwen. Kon hij gewoon zeggen waar het op stond? Ergens was de nijging daartoe groot. Ondanks dat hij de jongen niet eens kende of kon inschatten op wat hij aan zou kunnen of niet voelde hij de verleiding alles gewoon te vertellen. Zodat hij maar zeker wist dat de jongen niet in gevaar zou komen. "Voor jullie gaat het goed, we hebben er tot nu toe nog maar twee te pakken gehad. De meeste bevinden zich in het zwarte gebied. En de meeste Soulleshunters bevinden zich in het zwarte gebied en in de rijke arbeiders wijken in de City of Peace."Voor hij het wist waren de woorden er al uit. Een verontschuldigend lachje volgde. Ach ja, eigenlijk maakte het ook niet uit. Casper zou toch niets meer kunnen zeggen binnenkort. Uiteindelijk kon hij het echt niet laten. De puppy was gewoon te snoezig. Hij moest er iets van zeggen. "Excuses dat dit er zo even tussendoor komt, maar ik moet gewoon kwijt dat: Je daar verreweg de meest schattige puppy hebt die ik ooit gezien heb."Zo, de waarheid was gezegd. De jongen keek glimlachend naar de puppy in diens armen. Wat het gehele geheel nog veel schattiger maakte. "Well well, dat gebeurd niet vaak zeg onderweg. Dankjewel. Olivier, dit is Vreetkees. Afgekort gewoon Kees. Ik had werkelijk geen enkele inspiratie voor een betere naam. Als je er één weet ben je ten alle tijden welkom." Legde de Soulless uit. Serieus? Gebeurde het zelden dat Vreetkees niet vaak als schattig betiteld werd? Snel tijd dat dat rechtgezet was dan. En die naam, hij zou er over na denken. De situatie werd al meer ontspannen. Ze waren niet langer elkaars vijanden. Eigenlijk waren ze dat nooit geweest. Casper was de enige vijand hier. Maar hij en de Soulless, ze zouden vrienden kunnen zijn geweest als ze elkaar al langer hadden gekend. Plots reikte de jongen Vreetkees aan hem aan. Enkele seconde staarde hij de jongen vol verbazing aan. Alsof hij niet kon omvatten de puppy te mogen aaien. "Geen zorgen, tot nu toe bijt hij niet. Volgens mij is hem nog niet bekend dat zijn tanden zijn doorgekomen."Zei de jongen met een scheve grijns. Voor het ook maar aan te zien komen nog te kunnen beheersen slaakte hij een hoog kreetje van enthousiasme. Dus het mocht echt?! Het besef dat geluid gemaakt te hebben drong pas laat tot hem door. Hij besloot het totaal achterwegen te laten. Zo lang de jongen er niet in ging zou hij doen alsof het nooit gebeurd was. Echter lukte het hem niet een lichte blos van schaamte te voorkomen. Voorzichtig reikte hij zijn hand uit naar het hondje. Het beestje snuffelde er even aan. En leek hem goed te keuren. Daarna aaide hij de puppy zachtjes langs diens wangen. Langzaam maar zeker verscheen er een vrolijke uitdrukking op zijn gezicht. Niet zomaar een. Nee, dit leek meer op de uitdrukking van een zesjarige die net een snoeptrommel kreeg aangereikt. Even zou hij bijna vergeten tegenover een Soulless te staan. Bijna vergeten waarom hij hier eigenlijk naar toe was gekomen. En dat er nog gewoon een persoon tussen hen in op de grond lag. Casper deed overregens ook niet zo veel meer. Waarschijnlijk was de kou hem te veel geworden. "Oh ja. Onbeschoft van me. Mijn naam is Nate. Tot uw dienst."De woorden brachten hem terug naar de werkelijkheid. Nate dus. Nate en Vreetkees. Twee namen die hij niet zo snel meer zou vergeten. Olivier aaide het hondje nog even achter diens oortje en trok vervolgens zijn hand terug. "Oh geen probleem joh. Aangenaam iniedergeval. Het is maar goed dat er nog personen zo als jij op de wereld rond lopen." Antwoordde hij en grijnsde een beetje. Inmiddels was het opnieuw begonnen met sneeuwen. Zachtjes, dat wel. Maar dat zou niet lang zo blijven. Even liet hij zijn blik nogmaals over de jongen gaan. De verleiding was groot om hem te zullen blijven volgen. Slechts een klein beetje controle nemen. Al was het maar om te voorkomen dat de jongen in gevaar zou raken. Zou het werken? Het zelfde effect bereiken bij andere wezens? Het zou zijn werk hier in de weg zitten. Zijn gehele dekmantel. Maar toch, er was iets. Iets dat tegen al dat andere op woog. Een soort drang. Een voor hem onbekende drang. Olivier haalde een stoffen lap uit zijn jaszak. Met daar in verborgen een zakhorloge. Nee, het zakhorloge. Er bestond er maar zo als deze. Het kleine zilveren ding was voor deze jongen bestemd. Hij reikte de stoffen lap aan de jongen aan. "Hier, ik zou het erg waarderen als je deze gift zou aannemen." Het had vriendelijk geklonken. In zijn gehele uitdrukking was geen spoor van achterdocht te bekennen. Uiteraard, het was verdacht. Zomaar een gift krijgen van een Soullesshunter. De kans dat de jongen het aannam was klein. Echter nam de drang om het horloge weg te geven groter. Het was zo verschrikkelijk lang gelden dat hij naar wezens uit andere werelden had gezocht. Dat hij zijn ware zelf aan hen had blootgesteld en weer gewoon te werk kon gaan. De tijd dat hij hier had moeten doen alsof hij een normaal mens was zonder enkele macht, het was een ware hel geweest. Stilletjes bleef hij de jongen aan kijken. Hopende dat het horloge uit zijn hand opgepakt zou worden.      

De jongen vroeg hem hoe de jacht tot nu toe was verlopen. "Ehh.." Mompelde Olivier. Ondanks dat hij deze vraag had kunnen zien aankomen had hij er zich geen antwoord op bedacht. Wat was handig om te zeggen? Casper lag er namelijk gewoon bij dus als hij al enkele woorden los zou laten over het verloop dan liet hem geen andere keus dan Casper netjes te laten 'verdwijnen'. Niet dat hij dat nu zo erg vond. Nee integendeel, hij kon haast niet wachten op de dag dat dat snertventje het team zou verlaten. Maar toch, hij mocht wel rustig aan doen met de informatie die hij hier verstrekte. "Voor jullie gaat het goed, we hebben er tot nu toe nog maar twee te pakken gehad. De meeste bevinden zich in het zwarte gebied. En de meeste Soulleshunters bevinden zich in het zwarte gebied en in de rijke arbeiders wijken in de City of Peace."Bracht hij het luchtig. De Soulless knikte tevreden. Beter, dan leek het er naar dat het antwoord de jongen naar de zin was. "Well, dat is goed nieuws om te horen. Het zou jammer zijn als jullie voor zouden gaan staan met de scores. Als dat zo was had ik nog in actie moeten komen ook nog,"Sprak de jongen waarbij het duidelijk doordrong dat de jongen er niets van meende. Olivier glimlachte enkel een beetje. Ja, de Soulless in het algemeen hoefde zich inderdaad geen enkele zorgen te maken. Er was geen mogelijkheid dat de strategie van de overheid zo als alles nu in elkaar zat zou werken. En dat leek de jongen door te hebben. "Maar het gaat dus wat stroefjes? Wat is jullie techniek eigenlijk? Ik mag toch niet hopen, dat wat Casperino zojuist geshowd heeft."Vroeg de jongen hem. Olivier grinnikte zachtjes. En of het wat 'stroefjes' ging. Hij was juist de gene die de heleboel ongezien tegenwerkte. Alsof het hem wat kon schelen of de Soulless zouden worden vermoord of niet. De rotventjes, die moesten er tussenuit. En dat was gewoon zijn werk. Natuurlijk wist hij zelf wel een aantal goede technieken, maar die zou hij de overheid niet geven. "Nee Casper is een wel erg trieste uitzondering. Ik ken er maar weinig die het zo... haast kinderachtig aanpakken. Ze gebruiken wel een tactiek hoor. Alleen niet een die door mij bedacht zou zijn. Niet een die werkt... Niet dat ik ze dat zou vertellen."Na deze woorden lag het lot van Casper vast. De knul zou de stad nog niet eens halen. Olivier zou hem voor die tijd al om het leven brengen en hem vervolgens als vermist opgeven. Zodat de jongen voor eeuwig ter schande zou staan als iemand die zijn straf ontvlucht was. Op hem, de jongeman en de puppy na was de omgeving namelijk verlaten. Het zwarte gebied was dan ook niet bepaald ... populair. Kans dat er hier luistervinken uit de stad zich durfde te wagen was er niet. Intussen kon hij de opmerking over het hondje niet meer voor zich houden. Hoe kon het ook anders? Zo schattig en fluffig als het hondje was. De jongen bedankte hem voor zijn opmerking en rijke vervolgens Vreetkees aan hem aan. Even keek Olivier hem vol verbazing aan. Niet gelovende dat hij het hondje daadwerkelijk mocht aaien. Toen hij hier de uitgesproken toestemming voor kreeg ontglipte hem dan ook een kreetje van blijdschap. Hij had de verbaasde blik van de Soulless wel gezien maar deed net alsof er nooit iets gebeurd was. Al kon hij een lichte blos van schaamte spijtig genoeg niet verhelpen. "Over enthousiasme gesproken," Werd er gegrinnikt. Maar Olivier letten er al niet meer op. Zijn aandacht was totaal op Vreetkees gericht. "Geniet er nu maar van. Met een paar maanden is hij niet zo schattig meer." Olivier haalde zijn schouders op. Het was inderdaad waar dat kees niet voor altijd klein zou blijven. Maar dat betekende nog niet dat grote kees niet schattig hoefde te zijn. Voorzichtig reikte hij zijn hand naar het diertje uit. Vreetkees snuffelde er even aan. En leek hem gelukkig goed te keuren. Voorzichtig liet hij zijn vingers langs de zachte wangen van het hondje gaan. Die daardoor enthousiast met zijn staartje begon te kwispelen. Schattiger kon bijna niet. Het mocht raar overkomen: iemand van tweeentwintig jaar oud die zich als een zevenjarige gedroeg zodra hij een puppy zag. Iedereen had wel ergens een zwak voor en bij Olivier was dit toevallig het zien van puppy's. Door alle ellende en verschrikkingen die hij vanaf kinds af aan al over zich heen had gekregen had het zien van schattige en onschuldige dingen nu eenmaal een sterker effect. Kortom was het voor hem bijzonderder een puppy te zien dan een slachtpartij. En vergeleken met alle vreemde obsessies die wezens konden hebben viel het fan zijn van puppy's eigenlijk nog maar wat mee. "Oh ja. Onbeschoft van me. Mijn naam is Nate. Tot uw dienst."De woorden verbraken het betoverende momentje tussen hem en de puppy. En Olivier wist zijn aandacht weer op de jongeman voor hem te richten. Hij aaide Vreetkees nog een keer achter diens oortje en antwoordde vervolgens met een warme vriendelijke klank in zijn stem: "Oh geen probleem joh. Aangenaam iniedergeval. Het is maar goed dat er nog personen zo als jij op de wereld rond lopen."Nate dus. Een naam die hij wel even goed mocht onthouden. Er waren maar weinig wezens op de wereld met zo'n karakter als de jongeman voor hem. Ze mochten er wel zuinig op zijn. "Insgelijks, beste Olivier." Klonk het als antwoord. Olivier glimlachte slechts een beetje. Maar in zijn gedachten lachte hij. Insgelijks, beste Olivier. Had Nate überhaupt wel door wat hij zo juist gezegd had? Beste Olivier? Als er daadwerkelijk meer van hem op de wereld rondliepen dan zou het een grote puinzooi vol manipulatie en leugens worden. Nee dat hij een best persoon was was slechts een leugen die hij zich zelf maar mocht inprenten. Intussen had Nate Vreetkees weer op de grond gezet en stoof het hondje vrolijk door het pak sneeuw heen. Zwijgend liet hij zijn blik nogmaals over de jongen gaan. Hij zou het er op kunnen wagen. Hem volgen. Compleet onschuldig. Nou ja... Misschien wat manipuleren her en der? Maar slechts om hem te helpen, natuurlijk. Zou het werken hier? Het zelfde effect op wezens hebben als thuis? Hij zou zich er mee aan de onbekende jongen weggeven. Bekennen wie hij werkelijk was. Het zou zijn werk hier zelfs in de weg kunnen gaan zitten. En toch, de drang om de jongen te volgen woog genadeloos tegen dit alles op. Nu had Olivier wel vaker de drang gehad iemand te volgen en beschermen omdat dit nu eenmaal in zijn aard lag en veel van zijn taken er mee te maken hadden. Maar nog nooit was de drang zo sterk geweest. Het leek wel iets onbekends en Olivier was er dan ook nog niet helemaal zeker van hoe hij hier mee om wilde gaan. Olivier haalde een stoffen lap uit zijn jaszak. Met daarin een zakhorloge. Of beter gezegd, het zakhorloge. Zo als deze was er geen tweede. Zodra hij besloten had dat het voor hem bestemd zou zijn had het horloge zich onderscheiden van de rest. Het had een vorm aangenomen die bij zijn eigenaar zou passen. Olivier reikte de stoffen lap aan de jongen aan. "Hier, ik zou het erg waarderen als je deze gift zou aannemen."Zei hij er bij. Het had vriendelijk en zo onschuldig mogelijk geklonken. Toch was de kans natuurlijk klein dat Nate het zou aannemen. Aangezien hij een Soullesshunter was en hoe ontspannen de sfeer ook mocht zijn, de jongeman wel beter wist dan in dit soort streken te trappen. "Het vermoord me niet, toch?"Vroeg de Soulless met een grijns. De stoffen lap werd vastgepakt. Olivier grijnsde terug en schudden vervolgens zijn hoofd. Nee aan deze gift zouden geen valse verrassingen verboden zitten. De stoffen lap werd van zijn handpalm afgepakt en geopend. Van af het moment dat de jongen het horloge in zijn handen had zou Olivier hem kunnen volgen. "Wauw."Sprak de jongen zachtjes. Het was niet heel veel nieuws voor hem dat het Nate het zakhorloge mooi zou vinden. Het was immers voor de jongen gemaakt en zou hem dus aanspreken. "Een wapen tegen het vergeten van tijd. Dankjewel. Nu zal ik niet meer een afspraak kunnen missen."Typisch een antwoord voor hem. Maar wel aardig bedacht. "Wacht even. Waar heb ik dit precies aan verdient?"Olivier wilde reageren door te zeggen dat hij er niets voor terug verwachte. Dat het gewoon een gift was. Maar de jongen was hem al voor. "Je wilt er zeker wat voor terug, right? Ik heb je niks te bieden momenteel. Kees krijg je niet. Maar ik heb wel een kus voor je." Enkele seconde keek hij de jongen ontzet aan. Bedoelde Nate nu werkelijk wat Olivier dacht dat hij bedoelde? Dat kon toch niet? En zelfs al bedoelde de jongen het wel zo, mogelijk was het niet. Zijn verbaasde uitdrukking ging over in een lichtelijk geïrriteerde. Een klein glimlachje zichtbaar op zijn gelaat maar in zijn blik lag onheilspellendheid. Deze vraag was werkelijk een schop tegen het zere been. De gene die over Olivier beslisten hadden hem namelijk een vloek opgelegd. Een die er voor zorgde dat het niet mogelijk was Olivier op die manier te benaderen dan nog aan te raken. Het was zijn eigen schuld geweest dat de gene die over hem gingen dit besluit genomen hadden. Vandaar dat het hem ook al snel uit humeur bracht zodra het aan bod kwam. "Nee."Het antwoord had haast kil geklonken. "Je hoeft er niets voor terug te doen. Daar laat ik het bij."Vervolgde hij. Iets zachter maar het was duidelijk dat hij er eigenlijk geen tegenspraak op dulden. Al had Nate wel iets anders bedoeld hebben dan nog vond hij dat de jongen er niets voor terug hoefde te doen. Het was niet voor niets een gift. Al snel drong er een gevoel van spijt tot hem door. Hij had de jongen eigenlijk gewoon afgekat terwijl die er misschien wel helemaal niets mee had bedoeld. Hoe kon de jongeman voor hem dan ook weten wat hem dwars zat. "Maar vooralsnog bedankt voor het aanbod."Zei hij een beetje gelaten. En wierp de jongen een verontschuldigende blik toe.