Hehe ... my marionet [Lyall]

Vandaag verkeerde hij, net als de meeste tijd, in een best humeur. Ondanks dat daar nul komma nul procent reden voor was. Zijn vriend die hier in Separa een tijdje had rondgehangen was weg. En daarmee ook zijn kans om Olivier op te laten pakken. Je zou dus niet zeggen dat het goed ging tot nu toe. En toch was Thomas zeer goed gestemd. Hij was namelijk al een tijdje een bepaald persoon aan het volgen. En zag hoe de jongen steeds verder van het padje af raakte. Wat alleen maar mooi was. Hij mocht dat ventje wel. En had zich dan ook afgevraagd of de jongen binnenkort niet eens zijn zielkleur kwijt zou raken. Oftewel Soulless zou worden. Thomas zelf wist er niet zo veel van af. En dus vulde hij het zelf maar op deze manier in. Als je te ver van het padje af was geraakt dan verliet je ziel kleur je gewoon. En dan was je dus Soulless. Dat zou logisch zijn, vond hij. Ondanks dat het er in het echt waarschijnlijk helemaal niet zo aan toe ging. Hoe dan ook, hij was van plan de jongen vandaag eens op te zullen zoeken. Gewoon een beetje kennis maken. Vragen wat hem bezig hield zich zo te gedragen. Je wist immers maar nooit, wie wist zouden ze het wel goed met elkaar kunnen vinden. En zo niet dan gaf dat niets. Zo af en toe een gevecht zo nu en dan was immers niet verkeerd. Blijkbaar bevond de jongen zich ergens in Ivy City. Dat was dus dicht in de buurt van de plaats waar hij zich al een tijdje gevestigd had. Namelijk de Woods of Loyalty. Zo dicht in de buurt van de stad was het een handige plaats. Hij zelf mocht zich schuil houden in de bossen en de drie zielen die hij bij zich had zouden toch gemakkelijk aan eten kunnen komen. Maar vandaag zou hij zich voor de verandering eens zelf onder de wezens wagen. Op zich had hij daar geen enkele problemen mee. Ja, het was al weer een tijdje gelden geweest dat hij zich onder hen bevonden had. Maar als er een van goden uit de boeken was die zich juist interesseerde in stervelingen, dan was hij het wel. Bij zijn collega's stond hij er zelfs om bekend. Die deden er alles aan om hem er van te weerhouden met stervelingen om te gaan. Zonder succes uiteraard. Met rustige passen naderde hij het stadje. Het was wel een van de nog best te verdragen stadjes in dit land. Vrij rustig, gebouwd van oude materialen en het leek er niet op dat de overheid een goed zicht op dit plaatsje hield. Eenmaal bij een van de de ingangspoorten aangekomen zuchtte hij even. Bekeek het ding nogmaals en concludeerde hardop: "Deze stad is te klein."Om vervolgens alsof het de normaalste zaak van de wereld was de poort een meter te verschuiven zodat hij gewoon door zou kunnen lopen. Blijkbaar hield men hier geen rekening met wezens boven te twee meter lengte. Niets aan te doen. Thomas hoogde het looptempo iets op. De jongen was niet ver uit de buurt en dat moest zo blijven ook. De stad zelf was een groot overwoekerd doolhof waarvan nog geen meter op de zelfde hoogte lag. Trap op trap af, op af op af enzovoort. De wezens die hem zagen passeren besteden er verder niet veel aandacht aan. Beter zo, hij was hier namelijk met een doel en dat doel wilde hij graag ongestoord bereiken. Inmiddels waren Aemulatione, Odi en Simultatum naast hem verschenen. Blijkbaar vonden ze het nodig mee te gaan en Thomas had daar vandaag geen bezwaar tegen. Uiteindelijk zou hij nog geen vijf meter van de jongen vandaan zijn. En inderdaad, benden aan een van de trappen stond hij. In een iets andere vorm dan wel maar toch. Zijn zijn haast sloeg hij per ongeluk een trede over waardoor hij met te veel vaart op de volgende terecht kwam en doorschoot. Hij verloor zijn evenwicht en viel voorover. Een enkel ogenblik zag hij al voor zich hoe erg dit mis zou gaan. Hoe hij voor de jongen vol op zijn gezicht terecht zou komen. "Fu-fu-fu-fuck." Nog net op tijd wist hij dit vreemd genoeg te voorkomen door zijn hand op de onderste trede te zetten en er zo een soort handstandoverslag van te maken. Met keurig nette afsprong natuurlijk. Alsof hij het kunstje van te voren al zo bedacht had en expres zo gevallen was. "Fuck yea! I'm awesome!"Riep hij vrolijk uit. Waarbij een trotse grijns zijn gelaat sierde. Schaamte voor deze manier van uiten had hij niet. Hij was immers niet vol op zijn plaat gegaan. Dus wie had hier nu het recht om hem uit te lachen? Thomas wende zich tot het figuur voor zich. "Maar wie ben jij?" Vroeg hij met een klein grijnsje.       

Thomas zijn val: