Tussen de opgestelde stalletjes en de gemoedelijke drukte baande een opmerkelijk figuur zich een weg. In gestalte en postuur zou je in een snelle blik gewoon denken dat het een man was, als je aandacht teveel gefocust was op het uitgestalde etenswaar bij de kraampjes en de verscheidende voorstellingen in het midden van het plein. Al van ver kon je echter al de grote staart zien die bedaard onder zijn versleten tailcoat zwiepte, alsof hij een poging had gedaan deze weg te stoppen maar hier niet precies in geslaagd was. Daar was het eenmaal te groot voor. Een lange dunne rapier bungelde in een schede aan de heup van de vos, half verborgen onder zijn gewaad. Het wapen droeg hij standaard bij. Men zou het niet zeggen, en hij trok het wapen ook absoluut niet om het minste of het geringste, maar als het echt moest kwam zijn tegenpartij er al snel achter dat hij een uitstekend schermer was. Uit voorbehoud had hij besloten om er maar niet al te zichtbaar mee in het openbaar mee rond te lopen vanavond. Dat wekte niet helemaal een harmonische indruk. Men zou nota bene nog denken dat hij iets slechts op zijn geweten had. Zijn lichte groene ogen fonkelden terwijl zijn blik over het hoofdplein gleed, en bleef uiteindelijk hangen op een jong meisje op een ton. Ze had een luit op haar schoot en speelde met enige stroeve klanken een prettig liedje. Aan haar afgesleten kleren leek ze arm te zijn, een zigeuner misschien, maar in een nog meer afgetrapte oude hoed op een matje voor haar blonk een aangename hoeveelheid aan munten. Strijkend over zijn snuit bleef Vick van een klein afstandje peinzend toekijken, en daarbij was zijn interesse vooral bij de hoed vol geld van haar toeschouwers. Een gezamelijk geklap en een nagalmende laatste toon wees aan dat het lied van het zigeunermeisje afgelopen was en het opnieuw goed in de smaak viel bij haar nieuwe publiek. Hij liet zijn vingers in een paar kleine klapjes neerkomen op zijn handpalm terwijl hij zich tussen de toeschouwers naar de voorste rij drong.
'C'est formidable!' Hij drukte met een demonstratieve 'mwa!' een smakkende kus op een muntstuk dat hij met een zwierig gebaar onder zijn coat tevoorschijn haalde voor hij het met zijn duim handig in de hoed keilde. Intussen zwiepte hij de wandelstok aan zijn onderarm heel 'per ongeluk' opzij om de persoon naast hem tot val te brengen. 'Oh, tsk tsk, je suis bête! Waar zijn mijn manieren!' Nietwetend (en ook niet helemaal er ene zak om gevend) of de persoon daadwerkelijk tegen de grond was gesmakt, stelde Vick zich voor hem op en rechtte de schouders van de persoon terwijl hij het zorgvuldig afklopte. 'There there. Weer helemaal schoon. Laat Vick je niet langer tot last zijn, oui?' glimlachte hij waarna hij een klein vriendschappelijk tikje op zijn neus gaf. Ja, hij was wel goed met kinderen, al zei hij het zelf - wanneer het even kon. En kinderen vonden meneer Vos ook erg aardig - voor zolang ze er niet achter kwamen dat hij hun spulletjes tijdens een hartelijk gesprekje onopvallend wegsnaaide met zijn wandelstok. Hier bij het Core Peace Center stond het geluk veelal aan zijn kant omdat de sfeer zo gemoedelijk was. En het geluk bleek vandaag ook aan zijn kant te staan, want in het momentje van afleiding dat hij gecreërd had, had hij het geld in de hoed achter hem weggekaapt. Hoe hij het geflikt had was alleen een trucje dat voor hem geen raadsel zou blijven. Hij liep al smalend weg met de muntjes rinkelend in een kleine juten zak onder zijn coat richting een steegje om zijn buit te bekijken. Hier, waar het juist de intentie was om de vrede met elkaar te behouden.
(Dax)
