Autumn is my least favourite season

Ze was simpelweg wat goederen aan het verhandelen toen opeens de hemel openbrak. Met haar scherpere zintuigen had ze al eerder door gehad dat het binnenkort zou regenen, echter had het meisje niet verwacht dat opeens pijpenstelen zou regenen.
Haastig handelde ze iets af met iemand en zette de capuchon van haar gewaad op, waardoor ze toch nog een beetje bescherming tegen de regen had. Om haar heen begonnen alle wezens al naar hun warme huizen te vluchten en binnen no-time waren de straten leeg. Jammer voor haar was haar huis wel enkele uren reizen hiervandaan, wat tot gevolg had dat ze hier nog wel even vast zou zitten totdat die rot regen op zou houden. In haar dierlijke vorm veranderen was geen optie, immers had ze teveel spullen bij zich. Geïrriteerd grommend zocht Mindo uiteindelijk maar toevlucht bij een eenzame boom. Het gaf niet veel beschutting, maar het was beter dan niets.
Het meisje veegde een aantal regendruppels van haar jas af en keek naar de donkere hemel, hopend dat de regen snel zou stoppen.


-eerste post Lyall

Mindo was te druk bezig met stilletjes zeuren op de regen, waardoor ze niet eens door had dat ze niet de enige was die de boom als schuilplaats had gekozen. Er klonk zacht gekuch en plots zag ze de jongen die op nog geen halve meter afstand van d'r stond. Ze maakte een klein sprongetje van schrik en stapte achteruit. Hoe kon ze hem nu niet hebben gezien. 'Er staat hier nog iemand...' Sprak de vreemdeling half cynisch half vragend. "Ja, dat zie ik nu ook. Je was me niet opgevallen,"vertelde ze ietwat droog met een halve frons op haar gelaat. Was er iets mis met haar ogen misschien? Hm.
Ze nam de vreemdeling goed in haar op. Het leek erop alsof hij rond haar leeftijd was, misschien iets ouder. Opvallend waren zijn scherpe blauwe ogen en de twee oren die op zijn hoofd stonden ook kon ze een staart onderscheiden. Ergens deed het haar denken aan Dax, zou hij ook een shifter zijn?
'Altijd heerlijk als de wolken opeens openbreken.' De jongen maakte een sarcastisch gebaar naar de lucht. Mindo grinnikte zachtjes en sloeg haar wollen mantel wat strakker om zichzelf heen. Ze had geen zin om kou te vatten enkel door die rot regen. "Heerlijk."Sprak ze sarcastisch. Haar blik gleed af naar de pikzwarte hemel en ze zuchtte. "En het lijkt erop dat het voorlopig nog wel even door gaat."Zuchtte ze.

'We zien het vanzelf.' Sprak de vreemdeling luchtig. Mindo deelde zijn vage optimisme niet, de lucht was donker van de regenwolken en in de verte klonk al wat donder. Ze zuchtte vermoeid, het zou waarschijnlijk al redelijk laat zijn tegen de tijd dat het weer opklaarde. ze had weinig zin om dan nog zo lang naar huis te lopen. Ergens een Herberg zoeken zou een optie zijn, maar ze wist niet of ze daar haar geld voor over had.
'Wat is je naam?' Ze draaide zich om en keek hem weer aan. "Mindo, aangenaam."Ze vertelde er niet bij dat ze van Zwart was. Immers vond ze dat nutteloze informatie, als je het haar vroeg zou je niet aan gekeken moeten worden op de zielkleur die je had.
Pas nu viel haar op dat hij twee oren en een staart had. Mindo keek er ietwat nieuwsgierig naar, iets wat de jongen duidelijk opviel. Hij leek zich te schamen en deed een poging zijn staart te verbergen. Mindo kon een zacht gegrinnik niet onderdrukken. "Schaam je je daar voor?"Vroeg Mindo hem met een geamuseerd grijnsje op haar gezicht. Er waren zoveel dingen war je je voor kon schamen, en van al die dingen schaamde hij zich om zijn oren en staart. Mindo kon daar niet bepaald bij. Met een beetje moeite wist ze haar eigen oren naar dierlijke oren te veranderen, zodat zij nu vossen oren op haar hoofd had. Ze was ertoe in staat bepaalde delen van haar lichaam te shiften, iets waar ze nu gebruik van maakte. Een staart deed ze maar niet, daar was haar broek niet voor gemaakt.
"Niets om je voor te schamen, toch?" Ze grijnsde haar tanden bloot. "Ben je ook een shifter?"

"Tja" lachte de jongen maar wat op haar vraag. Nieuwsgierig keek Mindo hem aan, wachtend op een verder antwoord. Die kreeg ze ook. "Dat heeft met m'n verleden te maken, dat ik het verschuil, niet eens zozeer het feit dat ik me er voor schaam.." Ze wilde hem vragen wat er dan in zijn verleden was gebeurd, waardoor hij zich er voor schaamde, maar ze hield zich in. Het leek haar niet echt een onderwerp waar de jongen, die zijn naam nog niet had verteld, graag over praatte.
Ze liet haar oren verranderen in dierlijke oren, zodat zij nu gelijk was aan hem. Met een grijns op haar gezicht vroeg ze hem wat daar nu aan te schamen viel. Het antwoord was een grijns van zijn kant.
Mindo wiebelde even met haar oren, eigenlijk voelde het wel fijn zo, met haar die vossen oren op haar hoofd. Nu kon ze alles een stuk beter horen. De enige reden dat ze ze normaal niet liet staan, was het feit dat ze op zou vallen. Gezien ze een dief was, was dat niet bepaald handig.
Ze vroeg de jongen of hij ook een shifter was. Misschien niet de slimste vraag, gezien zijn oren en staart het redelijk duidelijk maakten. Maar hey, wist zij veel. Er liepen zoveel wezens rond hier, misschien was hij wel een wezen met enkel een staart en oren.
"Neuh, deze oren en staart hem ik voor de sier gekocht omdat ze zo mooi en schattig zijn." Was zijn duidelijk sarcastische antwoord. Pretlichtjes dansten in Mindo's ogen. "Ah, ik zie het. Je bent inderdaad erg schattig." Ze knipoogde naar hem en keek hem met een smalende grijns aan. De jongen was toch wel ruim een kop groter dan haar, misschien was het niet helemaal aan haar hem schattig te noemen. Maar ach, ze deed het toch.
"Maar waar moet je heen na deze bui?" Vroeg hij haar. Mindo haalde haar schouders op. "Naar huis, eigenlijk. Alleen dat is nog wel een 1 of 2 uur hier vandaan, dus misschien zoek ik wel een herberg op hier in de buurt. En jij? Of ben je van plan onder deze boom te gaan kamperen?" Ze grinnikte zachtjes en keek hem weer aan. "Je had jezelf nog niet voorgesteld" hint hint.


-telefoon post :')

Nieuwsgierig keek ze jongen aan, zich afvragend waar hij de nacht door zou brengen. Hoewel Mindo het niet zeker wist, leek het haar dat hij het ook niet erg ruim had met geld. Hij was iniedergeval niet rijk, zo zag hij er niet uit. Dat nam meteen ook de mogelijkheid dat hij een Witte was weg, als zijn staart en oren dat al niet deden. Ze had tot ze 15 was tussen de Witten gewoond en wist hoe ze in elkaar staken. Een 'mislukte' shifter zoals deze jongen zouden ze niet accepteren.
Maar goed, misschien wist deze jongen wel een goede herberg waar ze goedkoop kon overnachten. ‘Ergens waar een haard en eten is.'Was zijn antwoord. Tja, dat was lekker makkelijk gezegd. Het probleem was dat een haard en eten vaak lastig te vinden was, althans, voor haar dan. Misschien zat het ook wel anders bij hem.
Mindo vroeg hem naar zijn naam, iets waar hij niet graag antwoord op leek te geven. ‘moet ik me dan perse voorstellen?’Ze grijnsde breed naar hem. "Ik heb de mijne toch ook verteld? Zou wel zo netjes zijn, niet?"Vroeg ze hem geamuseerd, ze mocht hem wel. Die grote mond en zijn sarcasme stond haar wel aan. ‘Nou vooruit dan. Mijn naam is: Lyallo degroné da auditoré. Nou haat ik die naam dus word ik door iedereen maar gewoon Lyall genoemd, dus we houden het maar op Lyall.’ Mindo knipperde even met haar ogen. Ze keek toe hoe hij tegen de muur ging leunen. "Lyall, dus."Herhaalde ze meer tegen zichzelf. "Ik snap dat je jezelf zo noemt, veel beter dan zo'n lange bullshit naam."Zachtjes grinnikte ze. Zijzelf had ook zo'n naam, veels te lang en veels te duur. Dat kreeg je als je uit een Wit gezin kwam. Bij die gedachte rees een vraag bij haar op, zou hij misschien ook in Wit geboren zijn? "Je lijkt wel een Witte, met zo'n belachelijke naam."Ze hoopte er met haar woorden achter te komen.

Antwoord op haar vraag kreeg ze niet echt. Het was duidelijk dat ze de verkeerde vraag had gesteld, en nu ze erover nadacht was dat misschien ook wel niet zo raar. Misschien had de jongen wel familie of vrienden in Wit. Heck, misschien was hij wel van Wit! Ze betwijfelde dat laatste, maar je kon het nooit zeker weten.
Het was een slechte eigenschap van haar, ze was nogal impulsief. Daardoor floepte ze er wel eens dingen uit waar ze later spijt van kreeg, ze ook nu. De glimlach op de jongen's gezicht was plots weg en er lag een gepijnigde blik in zijn ogen. Een korte stilte viel en Mindo wist niet zeker of ze die moest verbreken. "Ehh, je bent toch niet van Wit?"Vroeg ze ietwat onzeker. Snel schudde ze haar hoofd. "Sorry, eh...Verkeerde vraag, laat maar, ander onderwerp?" Vroeg ze aarzelend, een schaapachtige grijns op haar gelaat. Ze mocht deze jongen wel, en wilde deze kans niet verpesten, maar ze had geen idee hoe ze uit deze vervelende situatie moest komen.

Gelukkig schraapte de jongen zijn keel, waarna hij verder ging met een kleine glimlach. ‘nee ik ben geen white, niet meer sinds ik ben verbannen. En hell yeah wat ben ik daar blij mee. Die arrogante bastards met hun sjieke namen en vooroordelen over anderen. Ik ben veel blijer als grey zijnde. Tis alleen. Ik heb iets gedaan wat ik beter niet had kunnen doen….’ Een kleine stilte viel en het leek alsof Lyall het moeilijk had. Zou hij iets gaan opbiechten ofzo? ‘hoe zal ik het zeggen.’ Kennelijk wel. Nieuwsgierig keek Mindo hem aan. ‘ik heb toen ik in white zat soort van een van mijn beste vrienden moeten vermoorden om weg te kunnen komen. Of.. laat ik het anders zeggen. Ik heb daar een persoon vermoord die mijn beste vriend hoorde te zijn maar hij had me verraade. Ik dacht hem te kunnen vertrouwen maar had het mis. Daarom is errr white een pijnlijk puntje bij me hehe.’ Lyall probeerde het weg te lachen, alsof het maar een dom dingetje uit zijn verleden was met geen invloed meer op zijn normale leven. Mindo wiebelde even wat geschokt met haar oren, niet precies weten hoe ze hierop moest reageren. Zijzelf was zeker geen goed persoon, ze stal dingen en had een goed aantal mensen verwond... Maar vermoorden? Ze liet haar ogen over de jongeman gaan, maar vanaf zijn uiterlijk was onmogelijk te bedenken dat hij een moordenaar is, of was. Tenminste dat leek haar zo. Ze was even ijzig stil, niet zeker wetend of ze hem moest geloven of niet. Toen vulde er een bittere gedachte haar hoofd. Ach, wat maakte het ook uit. Deze jongen leek niet fout te zijn, als hij iemand had vermoord, had diegene het er waarschijnlijk naar gemaakt. Bovendien, wat maakte het nog uit. Zoveel mensen werden vermoord dezer dagen. Het enige was dat ze nu wel beter zou opletten in zijn aanwezigheid. Ze beet op haar lip en keek hem aan. "Waarom vertel je me dit, eigenlijk?"vroeg ze ietwat weifelend. "Ik bedoel, het is niet zo dat je dit aan iedereens neus gaat hangen.." Ze keek weg. "Voor hetzelfde geld was ik iemand die je aan zou geven." De mogelijkheid was er, zij zou het niet doen, simpelweg omdat het haar zaken niet waren, maar ze had het even goed wel kunnen doen. Dat was niet te ruiken.
De jongen leek erg graag het onderwerp te willen veranderen, wat ze niet al te gek vond. ‘maar ander onderwerp zei je? Alright om welke reden ben jij tot black soul color verkozen?’ Verrast keek ze hem aan. Maar ze had helemaal niet gezegd dat ze van zwart was? Ze vernauwde haar ogen ietwat wantrouwend. "Ik had niet gezegd dat ik van Zwart was?" Ach, wat maakte het ook uit. De jongen had zojuist een moord opgebiecht, dus was het wel zo... Netjes om ook haar verhaal te vertellen. Het meisje haalde haar schouders op. "Ik ben ook in Wit geboren, maar van jongs af aan voelde ik me er niet thuis, ik was veels te wild en ongehoorzaam. Mijn ouders dachten dat ze dat wel uit me konden krijgen, maar ze hadden het mis."Ze lachte schampertjes

Kennelijk had de jongen aan haar gezien dat ze dit niet zou doorlullen. Al vroeg ze zich wel af hoe hij dat deed, voor zover zij wist zag ze er nu niet bepaald zo liefelijk uit. Nouja, ze was klein en zou een lief gezichtje kunnen hebben, maar er lag een bittere trek op haar lippen. Aan haar onopvallende kleding en alles zou je met een beetje moeite kunnen afleiden dat ze een dief was. Maar kennelijk had de jongen door die façade heen gezien.
Ze vroeg zich af hoe hij wist dat ze van Zwart was, maar vroeg er niet naar. Ieder had zijn geheimen. Mindo vertelde hem waarom ze in Zwart zat, zoals hij had gevraagd. Als antwoord grinnikte hij. Ze lachte schampertjes terug. Het meisje dacht niet graag terug aan die tijd. In het begin was alles oke geweest, ze had het niet bepaald fijn gehad thuis, maar ze had een familie.
De tijd na de test was het zwaarst voor haar geweest. Ze was volledig aan haar lot overgelaten, gelukkig was het nu ietwat beter. Immers kon ze nu voor zichzelf opkomen, ze zou niet meer sterven van de honger. Dat was een kleine verbetering.
‘ik zag je net wel verbaast kijken toen ik zei dat je uit black kwam heh?’ Hij grinnikte bij zijn woorden. Mindo glimlachte terug en knikte. Jup, dat had hij goed gezien. Ze was blij dat hij erover begon, het had haar behoorlijk nieuwsgierig gemaakt. Was het zo duidelijk aan haar te zien soms?
"Mijn dierlijke ogen hebben de gave om recht door iemand heen te kijken en te zien wat de ander werkelijk is. Ik zag bij jouw dat het zwart was, wel wazig zwart maar dat je een black soul color hebt is zeker. " legde de jongen uit. Die woorden verbaasde haar ietwat, hij had een gave die bij zijn dierlijke vorm hoorde? Zijzelf had dat niet, het enige wat ze kon was haar dierlijke zintuigen gebruiken in haar menselijke vorm, waardoor ze beter kon ruiken, horen en zien, maar daar bleef het bij.
Daarnaast was er nog hetgeen wat hij erbij zei. Ze was dus daadwerkelijk zwart... Het was iets waar ze een tijd aan had getwijfeld, of ze hier wel thuis hoorde. Kennelijk wel, dus. Of ze blij was met deze ontdekking wist ze niet zeker.
De jongen leek spijt te hebben van zijn woorden, want hij ging snel weer verder met praten over zijn verleden tussen de Witten. Hij verwarde Mindo een beetje, maar waarschijnlijk was dat wederzijds. Ah wel, het maakte hem enkel interresanter.
Ze grinnikte zachtjes bij zijn woorden. "Ik had hetzelfde, ik wilde altijd buiten spelen en de buurt terroriseren. Ik heb behoorlijk wat afvalbakken en dergelijken opgeblazen. Of iemands schone witte was beschoten met besjes en zo. Dat waren nog eens tijden." Ze grinnikte bij die gedachtes. Ze was geen makkelijk kind geweest, dat mocht duidelijk zijn.
Haar blik dwaalde even af naar een café dat niet erg ver van de boom stond. Ze stopte haar hand even in haar zak, waardoor ze erachter kwam dat ze nog genoeg geld op zak had voor een of twee drankjes. "Zullen we anders dat café in gaan? Is wat warmer dan onder deze boom, lijkt je niet?" Ze keek hem aan, een kleine grijns op haar gezicht. "Ik trakteer op het eerste drankje."

-tablet post

De jongen leek even verbijsterd over haar vraag, wat misschien niet zo gek was. Maar ach, Mindo vond deze jongen wel.. Interessant, en het leek tot nu toe wederzijds te zijn. Dus waarom zouden ze hun gesprek gewoon niet vervolgen in een bar? Het was een stuk gezelliger en warmer dan onder deze stomme boom. Er begonnen ook al regendruppels door de bladeren heen te lekken.
‘Ehh ja sure, das inderdaad een stuk beter dan hier.’Stemde Lyall gelukkig in met een lachje. Mindo grijnsde terug, dat was mooi. ‘laten we dan maar snel gaan voordat de bui weer heftiger word.’Er leek een ietwat uitdagende blik in zijn hel blauwe ogen te komen. ‘wedstrijdje anders? Wie er het eerste is.’ Zonder verder nog iets te zeggen verranderde de jongen in een enorme wolf. Geen normale wolf, nee, eerder een Direwolf. Een indrukwekkend beest.
Mindo kreeg een brede grijns op haar gelaat. "Ik ben altijd in voor een wedstrijdje." Ook zij veranderde zich in haar dierlijke vorm; een wezen wat leek op een mengeling van een coyote en een vos. Ze was overduidelijk een stuk kleiner, maar dat zou haar ook een stuk sneller kunnen maken, wat nu goed te gebruiken viel. Zonder nog iets te zeggen spurtte ze weg richting de bar. Misschien niet helemaal een eerlijke start, maar ach, wat was er nu leuk aan om altijd eerlijk te spelen?

De direwolf rende achter meteen achter haar aan. In een rechte lijn renden ze richting de bar. Even leek ze te winnen, maar de Lyall was sneller dan ze dacht. Hij haalde haar in en had zo'n drie meter voorsprong. Mindo zette nog meer kracht en wist dichterbij te komen, maar inhalen lukte niet echt meer. Hmpf.
Ze bleek echter geluk te hebben, plots liep er een stier over de weg. Waar deze vandaan kwam wist ze niet, maar het werkte in haar voordeel! Mindo wist de stier te ontwijken en hoefde geen snelheid te minderen, dat gold niet voor Lyall. Hij verloor een paar meters en daardoor kon Mindo winnen. Lichtelijk hijgend bleef ze staan, terwijl ze geamuseerd naar Lyall keek. ‘Goed gedaan.’ zei hij met een glimlach. Mindo keek hem geamuseerd aan. ‘eerlijk gewonnen.’ Zachtjes grinnikte ze. "Niet echt, als dat beest er niet had gestaan had jij gewonnen." Gaf ze eerlijk toe.
Lyall veranderde terug in zijn menselijke vorm. Enkel zijn oren bleven echter zitten, maar Mindo had het idee gekregen dat dat altijd het geval zou blijven. Ook zij veranderde terug in het meisje dat ze was, en liet net zoals hem haar oren staan. Het was eigenlijk wel fijner met die dingen op haar kop. Het maakte haar gehoor veel beter. Alleen trok het zoveel aandacht, dat was een minpuntje. Maar momenteel maakte dat niet zoveel uit.
Mindo veegde wat regen druppels van haar mantel af. Ze was een beetje nat geworden, maar het was niet erg. De warmte van de bar zou het wel drogen.
Lyall deed de deur open voor haar, waarbij hij een overdreven buiging maakte. ‘na u.'Sprak hij met een stem vol cynisme. Mindo keek hem met pret lichtjes in haar ogen aan maakte ook een korte buiging. "Ik voel me vereerd,"Sprak ze al even sarcastisch als hij, met lichte spot. Ze stapte naar binnen en liep naar de bar toe, er vanuit gaand dat Lyall hetzelfde zou doen. "Ik trakteer het eerste drankje."Ze rommelde wat in haar zak en haalde daar wat munten uit. "Waar heb je zin in?"

Het moment dat het tweetal de kroeg binnen stapten werden ze verwelkomt door een wal van alcohol en een gevoel van aangename warmte. Overal werd druk gesproken of gelachen. De kroeg was redelijk vol, waarschijnlijk hadden meerdere wezens het idee gekregen om hier te gaan schuilen voor de regen. Mindo hield niet van drukte, maar nu vond ze het wel prima. Het betekende dat niemand echt op hen zou letten.
Beiden gingen aan een tafel zitten, waar Mindo hem duidelijk maakte dat ze trakteerde. ‘en ik op de tweede.’ Mindo grinnikte bij zijn woorden. Des te beter, al had ze niet het plan dronken te worden. Ze had namelijk de eigenschap om vanalles eruit te flappen als ze wat alcohol op had. Ook dingen die eigenlijk te persoonlijk of geheim waren. Probleem was dat ze erg van alcoholische dranken hield.
Ze vroeg hem wat hij wilde, op die vraag leek hij niet lang na te hoeven denken. ‘nou.’Begon hij. ‘ik heb wel zin in wat warme Mede, na die koude regen.’ De jongeman wenkte de barman en vroeg om zijn mede. "Eh, doe mij maar hetzelfde."Vertelde ze de barman. Ze had nog niet eerder mede gedronken, uitproberen zou geen kwaad kunnen. ‘ja dat was een goed idee om hier wat te gaan drinken. Ik kan de Mede nu al proeven.’ Vervolgde de jongen met een grijns. Mindo keek hem met een kleine glimlach aan, waarbij ze ietwat achteruit leunde en wat gemakkelijker ging zitten in de stoel. "Om eerlijk te zijn, heb ik nog nooit mede gedronken." Grinnikte ze. "Wat zit er in?"Vroeg ze, maar ze bedacht zich al snel. "Ach ja, wat maakte het ook uit. Ik hoop dat het iniedergeval het geld waard is."

‘dat is het zeker.’Maakte Lyall haar al grijnzend duidelijk. "Al vanaf het eerste slokje krijg je een glimlach op je gezicht van de warme honing.’ Mindo grijnsde breed. "Dat klinkt inderdaad erg goed." Ze liet haar ogen naar de bar afglijden. Ze verlangde wel naar iets lekkers en warms. Bovendien werd ze nu wel nieuwsgierig naar hoe mede smaakte, hopelijk zo goed als Lyall het beschreef.
Gelukkig liet hun drankjes niet lang op zich wachten, de barman, die een beetje stevig en klein was, kwam aan lopen. Lyall had dit ook opgemerkt. ‘ah. Daar komt de goede man met onze heerlijke Mede.’ Grinnikte de jongen. Mindo keek nieuwsgierig toe hoe de drankjes voor hun neuzen werden neer gezet. Een glimlach kwam op haar gezicht bij de geur, damn, dat rook goed. ‘De eerste ronde is voor de dame hier. De 2e mag je mij afrekenen beste man.’’ Ah ja, betalen natuurlijk. Mindo grijnsde ietwat schaapachtig en frommelde in haar zak, waarna ze het juiste aantal munten aan de man gaf. Deze pakte ze ietwat hardhandig aan en liep al weer weg. Mindo keek hem na. "Wat een humeurtje"Mompelde ze droogjes.
Lyall had het drankje al aan zijn lippen gezet en dronk er gulzig van. Mindo pakte haar mok op en snoof de geur nogmaals op. Ze nam voorzichtig een slok van het spul, en voelde het drankje haar keel verwarmen. De honing en alcohol waren duidelijk te proeven... Het was heerlijk!
‘hmm niet verkeerd. K heb slechtere mede gedronken. Ook tenminste niet zo sterk dat je meteen stikt.' Ze lachte en verslikte zich bijna in de mede. Ze slikte het nog net door, waarna ze even hoestte. Lachend vervolgde ze; "Nuja, ik stik er toch wel in."Grapte ze waarna ze nogmaals een slok nam. Het viel haar plots op dat Lyall haar een beetje aan leek te staren. Een ietwat ongemakkelijke blos kwam op haar wangen. Ze hoopte dat Lyall die niet had gezien, of dacht dat het door de alcohol kwam. "Het is inderdaad lekker spul. Zeker het geld waard!"Probeerde ze snel weer een gesprek aan te koppelen.

Wat heerlijk charmant weer, ze sproeide bijna wat van de mede over de tafel. Waarom moest ze zich net nu weer verslikken? Ah wel, de jongen leek het niet bijzonder erg te vinden. Ze maakte er een grappende opmerking over, waardoor Lyall hard moest lachen. ‘ja dat zag ik ja, misschien moet ik maar niet zulke gevaarlijke woorden zeggen of er stikt nog echt iemand haha.’Ze lachte met hem mee. Tja, dat zou nog eens wat zijn. Mensen vermoorden met woorden, zou nog eens van pas komen!
Mindo voelde zichzelf ontspannen, de stres van de afgelopen dagen leken een beetje weg te vloeien. De alcohol zorgde daar deels voor, maar ook Lyalls aanwezigheid. Hij had humor en was gewoon een aangenaam persoon om in de buurt van et zijn. En zeker niet on aantrekkelijk.
Het viel Mindo op dat hij naar haar leek te staren, wat er voor zorgde dat er een lichte blos kwam op haar wangen. Haastig veranderde ze van onderwerp, hopelijk dat het Lyall niet was opgevallen. Helaas was dat niet het gevoel. ‘het ziet er leuk uit als je bloost.’ Mindo kon wel door de grond zakken. Nog meer bloed steeg naar haar hoofd, en bij de jongen bleek dat hetzelfde geval te zijn. Mindo was nu absoluut niet romantisch ingesteld en had die vervelden gevoelens en gedachtes altijd weggepropt, omdat ze het onzin vond. Afgezien van een aantal vervelende jongens van vroeger had nog niemand een poging tot flirten gedaan bij haar. Ze had dan ook absoluut geen idee hoe ze moest reageren. "Ehh.. Bedankt. Jij ook." Kwam er uit haar mond voordat ze er erg in had. Ah, wat een bullshit! Was ze haar zinnigheid verloren? Ze besloot de drank de schuld te geven, dat was de makkelijkste oplossing.
Er viel een korte, nogal ongemakkelijke stilte waarin Mindo geen idee had wat ze moest zeggen. Uiteindelijk begon ze wat ongemakkelijk te lachen. "Wat een onzin dit, sorry... Ik eh... Tja.. Ben niet zo goed in.. Dit soort dingen?"Schaapachtig grijnsde ze naar hem. Waar kwam deze onzekerheid vandaan? Normaal was ze hard en stond ze zeker in haar schoenen. Wat was dit voor onzin?