11 November [Arno]

Onderwerp: 11 November [Arno] wo nov 25, 2015 5:23 pm

Vandaag was het dan eindelijk zo ver. Hij zou, voor de eerste keer, Sint-Maarten mogen lopen. Voorgaande jaren was dat helaas niet gelukt. Vanwege de omstandigheden. Hij had er wel begrip voor. Het zou ook niet goed hebben gevoeld mee te doen aan zo iets vrolijks in tijden van nood. Hij was zijn vader dan ook dankbaar voor het nee woord. Dit jaar zou alles anders worden. Edward was benieuwd of er veel kinderen op af zouden komen. Aardige kinderen die geen vooroordelen hadden over de ziel kleuren van je ouders, daar hoopte hij op. Edward wilde graag bewijzen dat hij ondanks dat ze het makkelijk zouden kunnen betalen waren toch geheel zelf een knappe prestatie kon leveren qua het maken van een lampion. Hij was hier dan ook al vroeg mee begonnen. Door van allerlei dingetjes te verzamelen die hij tijdens het bouwen goed zou kunnen gebruiken. Uiteindelijk was het meer een soort lantaren geworden dan een lampion. Maar voor als nog zag het er knap uit. Hij had het koperen skelet van van lanteren op straat gevonden. Met een beetje moeite viel er een hengsel aan te maken. Op school was hem de mogelijkheid gegeven er glas in lood in te zetten en daar had hij dan ook graag gebruik van gemaakt. Er waren blauwe ruitjes in gekomen met daar nog weer tussen gele en rode glas stukjes. Dat zouden sterren en planeten moeten voorstellen. Een stukje geel glas was beduidend groter dan de andere. Dat stukje moest uiteraard de maan voorstellen. Verder had hij het hengsel versierd met kralen en zilverkleurige belletjes. Het voordeel van zijn lantaren was dat het ding hoog was in plaats van breed. De meeste lampionnen waren breed in plaats van hoog. Hij zou er nu een hoge kaars in kunnen zetten. Zonder gevaar te lopen dat er papier, zo als bij lampionnen, in de brand zou vliegen. Daardoor zou hij extra lang kunnen blijven lopen! Op de bovenkant had hij een ijzeren dekseltje met zuurstof gaatjes gemaakt. Zo kon de wind de kaars niet uitblazen. Maar zou de kaars niet zonder zuurstof komen te zitten. Edward opende de ijzeren deksel en plaatste de kaars voorzichtig in de lantaren. Gelukkig had het skelet op de bodem al een soort pin gehad waar hij de kaars op kon prikken. Hij moest er namelijk niet aan denken dat het ding om zou vallen. Hij stak de kaars aan en schoof de deksel dicht. Tevreden keek Edward naar het resultaat. Hiermee kon hij wel over straat. Hij pakte de lantaren op en liep de trap af naar benden. Tot zijn onbegrip zouden ze eerst zo als gewoonlijk avond eten voordat ze gingen lopen. En dat terwijl heel Sint-Maarten toch om eten ging? Dus vanwaar dat avond eten dan perse zo nodig was snapte hij ook niet. Maar ach, niets aan te doen. Eigenlijk moest hij allang blij zijn dat hij mee mocht lopen. Eenmaal beneden aangekomen hield hij de lantaren trots in de lucht. "Dit is het geworden." Zei hij er enthousiast bij. Hij was benieuwd wat zijn vader er van zou vinden. Uiteraard zou Edward de kaars zo meteen weer doven. Anders zou het zonde zijn als dat ding zo stond te branden tijdens het eten. Alleen voor nu was hij aan. Want dan zou zijn vader effect van het kaarslicht op het glas in lood kunnen zien. Hij had er lang naar uitgekeken om dit project aan zijn vader te kunnen showen. Dan zou die tenminste kunnen zien dat hij de afgelopen weken wel degelijk wat nuttigs had gedaan. Hij had er een hekel aan als hij werd gezien als lui of nutteloos. Hij wilde namelijk niet verpesten waarvoor zijn ouders zo hard gewerkt hadden: een kans op een toekomst voor hem. Het liefst had hij dat zijn vader trots op hem kon zijn. Edward bleef hem hoopvol aankijken wachtende op een reactie.

Onderwerp: Re: 11 November [Arno] ma nov 30, 2015 4:58 pm

Arno Dorian Grey

The bond between a father and son lasts a lifetime

Zachtjes floot Arno een deuntje, terwijl hij zich volledig focuste op het koken. Vanavond zouden ze voor het eerst gaan sint maarten lopen. Wel ja, niet hijzelf. Edward. Het zou de eerste keer voor de jongen worden, en daar wou hij graag bij zijn. Niet eerder had dat gekund. In Frankrijk was de situatie te gevaarlijk geweest om voor kinderen 's avonds op straat te lopen en in de jaren dat ze zich in Separa bevonden, vertrouwde hij het hier voor geen meter. Pas sinds dit jaar durfde Arno te zeggen dat het oké was. Immers wou hij Edward niks van zijn jeugd afpakken. Sint maarten lopen hoorde erbij. De jongen moest niet opgroeien in ellende. Dit was de eerste stap richting het positieve. Daarom had Arno al zijn negatieve gedachten aan de kant geschoven. Vrolijk bereidde hij hun maaltijd voor. Slechts een simpel voorgerecht, dat niet al te zwaar op de maag zou vallen. Edward zou vanavond waarschijnlijk genoeg snoepgoed ophalen. Hij kon het zijn zoon niet aandoen hem daarvan te ontdoen door hem een volledige maaltijd voor te schotelen. Rustig sneed hij enkele stukken stokbrood. 6 in totaal, voor ieder 3. Na de dood van zijn geliefde vrouw, en de emigratie, had hij wel verplicht moeten leren koken. iets wat hij in het begin zo vreselijk haatte maar er nu wel degelijk van hield.

Er weerklonken voetstappen op de trap. Automatisch sierde een glimlach zijn gezicht. "Dit is het geworden." Direct draaide Arno zich naar zijn zoon om, die een lantaarn in de lucht hield. Vol bewondering keek hij ernaar, waarna hij langzaam het mes weglegde. 'Oh Edward,' begon hij. Hij stapte naar voren en verlaagde zich op zijn hurken. Geïnteresseerd bestudeerde hij de glaasjes. Naar wat zich erin bevonden. De figuurtjes en de kleuren. 'Het is prachtig jongen! Heb je dat helemaal in je eentje gemaakt?' Zelfs dan nog, dan bleef hij onder de indruk. Eerste maal sint maarten lopen en dan al met zo'n creatie aan komen zetten. Niet te vergeten dat Edward nog maar 8 was. 'Heel erg knap, heel erg knap.' Met een trotse glimlach woelde hij door Edward's blonde haren. 'Ik weet zeker dat je hiermee veel lekkers gaat ophalen.' Vervolgens kwam hij weer overeind. 'Maar eerst even eten. Het is wat nieuws, als je het niet lust moet je het eerlijk zeggen.' Op de keukentafel plaatste hij twee kleine potjes, gevuld met een mix van ei, spinazie en spek. 'Wil je er ook wat te drinken bij?' Nadat hij het gesneden stokbrood ernaast had gelegd, stoof hij beide stoelen achteruit.

♦.♦

Onderwerp: Re: 11 November [Arno] wo dec 30, 2015 3:53 pm

Eindelijk was het dan zo ver! Na vele weken werken zou hij zijn project aan zijn vader kunnen laten zien. De lampion die eigenlijk meer weg had van een lantaren werkte uitstekend. Mooi, want hij wilde wel met iets van degelijke kwaliteit aan komen zetten. Deels om zo ook te kunnen bewijzen dat hij de afgelopen tijd hard gewerkt had. Edward had er een hekel aan als hij voor lui of verwend werd uitgemaakt. Hij wilde juist hard werken om zo te behouden waar zijn ouders zo hard voor gewerkt hadden: een toekomst voor hem. Haastig liep hij de trap af. Eenmaal benden gekomen hield hij de lantaren trots in de lucht. "Dit is het geworden."Zei Edward er enthousiast bij. Zijn vader draaide zich om en richtte zijn blik op de lantaren. Even hield Edward zijn adem in. Zou zijn vader het goed genoeg vinden? Niet dat er een hoge prestatie druk lag. Dat was er eigenlijk nooit geweest. Maar hij wilde goed presteren. Nee, meer dan dat. Hij wilde boven wel presteren. Hij wilde de beste zijn. "Oh Edward,"Klonk het. Zijn vader stapte dichterbij en kwam op gelijke hoogte. Vol spanning wachtte hij af wat Arno er van zou vinden. Hij had er dan wel zijn best op gedaan maar toch. Het bleef spannend om het te laten beoordelen. "Het is prachtig jongen! Heb je dat helemaal in je eentje gemaakt?"Vroeg zijn vader hem. Een gevoel van trots kwam in hem op. Wat zich uiten in een glimlach van trots die hij haast niet wist te onderdrukken. Het was namelijk niet zijn bedoeling zo te glimlachen. Hij wilde bescheiden blijven bang dat hij anders te vol van zich zelf zou overkomen. "School heeft er voor gezorgd dat ik het glas en lood er in kon zetten. Maar verder heb ik alles zelf gemaakt." Zei hij enigszins verlegen. Hij vond dat hij het niet kon maken school achterwegen te laten. Dan zou hij liegen. En liegen, daar had hij toch wel zo'n vreselijke hekel aan. "Heel erg knap, heel erg knap." Zei zijn vader waardoor hij de trotse glimlach nu toch echt niet meer kon onderdrukken. Arno aaide hem over zijn hoofd en voor deze keer liet Edward het voor wat het was. Dikwijls probeerde hij al lachen zijn vaders handen op vriendelijke wijze weg te duwen omdat hij vond er zo onderhand te oud voor te zijn. "Ik weet zeker dat je hiermee veel lekkers gaat ophalen."Well als zijn vader het al zeker wist dan moest het ook wel zo zijn. Wat mooi was, hij had zich immers voor genomen om zo lang mogelijk met de snoep voorraad te doen. En dus was het wel handig om zo veel mogelijk binnen te zullen halen. Zijn vader richtte zich weer op en liep richting de keuken. Edward zetten de lantaren op een gangkastje neer en blies de kaars uit. Dan zou hij straks meer kaars over hebben en dus langer kunnen blijven lopen. "Maar eerst even eten. Het is wat nieuws, als je het niet lust moet je het eerlijk zeggen." Edward knikte en liep richting de tafel. Eigenlijk was hij wel blij dat ze iets nieuws aten. Dan was het avondeten tenminste nog echt interessant ook. En dan zou het wachten tot aan het lopen beter te verdragen zijn. "Wil je er ook wat te drinken bij?" Vroeg zijn vader hem. Tja, dat wilde hij wel. Maar wat hing af van het eten zelf. Hij liep naar de keukentafel toe en bekeek het avond maal eens. Daarmee was het besluit al snel genomen. "Ja, water graag." Zei hij. En nam vervolgens plaats op zijn vaste plaats aan de keukentafel. Er waren maar weinig dingen die Edward echt niet lusten. En waarschijnlijk kwam dat ook door de kookkunsten van zijn vader. Hij was wel eens bij vrienden thuis blijven eten en het was hem daarbij opgevallen dat dat eten hem een stuk minder smaakte. Maar goed, niet iedereen hier had het geld voor echt goed eten. En omdat ze er wel gewoon hun best op hadden gedaan had hij er niet over geklaagd. "Eet smakelijk papa."Zei hij glimlachend voordat hij aan de maaltijd begon. Ook dit keer smaakte het eten hem zeer goed. Het was dan wel een nieuw recept, blijven mocht het zeker. Zo nu en dan spiekte hij naar de klok. Ondanks dat het tijdstip van zes uur het tijdstip was waarop Sint-Maarten zou beginnen kon hij het niet laten telkens weer op te kijken in de hoop dat de grote wijzer toch plots van de zes naar de twaalf verschoven was. Een vraag die hij eigenlijk al veel eerder had willen stellen maar waar hij puur vanwege zijn project niet aan toe was gekomen kwam in zijn gedachten op. Een aangezien dit op zich totaal geen slecht moment was om wat te zullen vragen verwachtte hij zijn vraag gewoon te kunnen stellen. "Welke wijk gaan we eigenlijk lopen pappa?"Vroeg hij. Het verschilde namelijk nog al wat voor kinderen je tegen kwam als je ook de arme wijken mee zou lopen. En aangezien het hem nog niet vaak overkomen was zich in de echt arme wijken te bevinden was hij er op een of andere manier nieuwsgierig naar. Hij snapte het zogenaamde gevaar van warme wijken ook niet helemaal. Daar waren toch ook gewoon kinderen net zo als hij? Wat konden die nou voor kwaads met hem in de zin hebben? Maar ja, er zou vast wel een goede reden achter zitten.

Onderwerp: Re: 11 November [Arno]

» could ya pass me that please. [Arno]
» Arno Victor Dorian Grey