Forbidden ground

Jückle vloog al een tijdje over de velden, je kon zelfs de verwoeste stad en het bos in de verte zien. Hij lachtte, het uitzicht was altijd mooi. Hij had niet liever dan alles vanuit dit uitzicht bekijken. "Je moet weten hoe klein je nu lijkt vanuit het opzicht van die werkende mensen daar." Zei hij lachend. "Net een mier." Hij ging wat schuiner hangen en vloog met een boog naar rechts. Nog een enkele slag en hij sloot zijn ogen, hij voelde de luchtstroom hem meenemen, deze kende hij. Hij noemde het de werkende hand, omdat hij vlak boven altijd werkende mensen vloog en lekker warm en actief voelde. Zijn vleugels sloegen beheerst en geleerd terwijl hij grotendeels omhoog werd gehouden door de luchtstroom. En zo kende hij zijn weg uit zijn hoofd, gewoon de stroom volgen. "Wat voel je? Nu je zo hoog bent?"

Ze vlogen nu al even, en eindelijk durfde Mindo op te kijken. Haar hart timmerde in haar oren, en ze voelde zich wat zwakjes. Maar eerlijk was eerlijk, het uitzicht was absoluut prachtig. Vanaf deze hoogte was alles verbazingwekkend klein, bijna alsof het niet echt was. Enkel het speelgoed van een kind.
Zo moet het voor een god eruit zien, dacht ze stilletjes bij zichzelf.
"Je moet weten hoe klein je nu lijkt vanuit het opzicht van die werkende mensen daar."Vertelde Jückle lachend, de draak leek zich in geen enkel opzicht angstig te voelen. "Net een mier." Voegde hij er aan toe, waarna het groene wezen schuiner ging vliegen. Opnieuw klemde Mindo zich vast aan zijn schubben. Een lucht stroom nam hen mee en hield hen omhoog. "Wat voel je? Nu je zo hoog bent?" Vroeg de draak. Mindo lachte schampertjes. "Mijn maag inhoud omhoog komen, dat voel ik." grapte ze, galgen humor tot en met. "Het is wel prachtig vanaf hier, dat is zeker." Gaf ze toe.

Even bulderde er een vrolijk geluid over de velden en werkende mensen, het vrolijke geluid van een lach, een lach van een draak. Er rolde zelfs een traan over de wang van Jückle, recht naar beneden. Het viel traag door de lucht, traag maar zwaar. En ergens beneden hem hoorde hij een wezen verbaasd en met een klein vloekwoord naar boven kijken, waar die grote druppel vandaan kwam. Drakentranen waren bloedheet als ze gelukkig waren en ijskoud als ze verdrietig waren, althans zo waren zijn tranen. Hij ging iets sneller vliegen en kreeg een ideetje "Wil je zelf vliegen?" en zonder op antwoord de wachten maakte hij een draai waardoor hij ondersteboven ging vliegen en de vos van hem afviel. Ze waren hoog genoeg, dit was veilig. Vervolgens maakte hij een roofvogelduik waardoor hij naast Mindo kwam 'vallen' of vliegen in zijn ogen. Hij lachtte en hij nam Mindo direct terug vast tussen zijn poten, tegen zijn buik gedrukt. Hij spreide zijn vleugels en net voordat ze de grond raakten stegen ze terug op, mindo had hij nog steeds vast in zijn poten. "Sorry" greens hij, dit wou hij gewoon echt doen.

De groene draak stootte een bulderend geluid uit, waarvan ze dacht dat het een gelach voor moest stellen. Draken gelach.
Mindo kreeg een klein glimlachje op haar snuit, nu ze eindelijk een beetje aan deze hoogte begon te wennen, kon ze de wind in haar vacht wel waarderen. Ze durfde zelfs een beetje naar beneden te kijken, over de velden heen. Ze kon nu wel ergens begrijpen waarom Jückle dit zo geweldig vond, al bleef zij toch nog steeds liever op de grond.
'Wil je zelf vliegen?" Tijd om te antwoorden kreeg ze niet, voordat ze het wist maakte de draak een salto en gleed ze zo van zijn rug af. Hoe erg ze ook haar best deed om zich vast te klemmen, haar poten gleden weg en ze tuimelde naar beneden. Een ijzig geschreeuw verliet haar bek terwijl ze vol angst spartelde, maar vliegen ging niet. De draak leek het allemaal reuze leuk te vinden, hij liet zich naast haar naar beneden vallen, en voor een moment was de vos bang dat ze beiden ter pletter zouden vallen. Net op tijd greep hij haar echter vast en drukte haar tegen zijn buik. Mindo haar ogen waren opengesperd en al haar haren stonden overeind. "Sorry." Greens de draak. Mindo was niet echt in staat iets uit te brengen, haar lichaam was nog verstijfd, waardoor ze nu een soort mislukt bolletje wol leek. "Njeh.." Was het enige wat uit haar bek kwam.

Het vosje was diep gechockeerd en niet meer dan een balletje pluis, best een schattig gezicht eigenlijk. Jückle begon dan maar te zakken en liet zichzelf het laatste paar metertjes op zijn rug vallen zodat het vosje in zijn grote poten ongehavend bleef, hij zelf bezeerde zich toch niet vanaf deze hoogte. "Nog is sorry." zei hij, al had hij er meer plezier in om het vosje zo te zien dan eigenlijk zou moeten. "Je bent terug op de grond" zei hij terwijl hij zijn vleugels en poten opende en het vosje op de grond zette.

Mindo was nog steeds een beetje in shock. Voor eventjes was ze er volledig van overtuigd geweest dat ze ter pletter zou storten, tot een hoopje vossenmoes. Godzijdank was dat niet gebeurt, want Jückle had haar net op tijd in zijn machtige klauwen vastgepakt. Nu begon de groene draak te dalen en Mindo vond zichzelf weer een beetje terug. Met een zucht ontspande ze weer een klein beetje, en ging haar pluizige haren weer wat meer liggen. Vlak voor de grond draaide de draak zich om en kwam met zijn rug op de grond, zodat Mindo niet geplet werd. "Nog is sorry."Bracht de draak uit. "H-het is oké, ik leef nog."Mompelde ze met nog een holle stem. Ja, ze leefde nog. "Je bent terug op de grond" De draak opende zijn vleugels en poten en haastig spong ze weer op de grond. Waar ze zich met een diepe zucht van verlichting op de grond liet vallen, genietend van de aarde onder haar poten. "Dat was een, eh, behoorlijke vlucht,"

Stil greens de draak toen Mindo op de grond viel en blijkbaar heel opgelucht was. Hij snapte niet hoe je de grond zo kon liefhebben, het was toch maar een saai gedoe daar. Hij was veel liever in de lucht, was ook een stuk veiliger. Zonder het door te hebben verdween plots de draak in een hoopje vlammen en rook en stond daar plots een klein, kwetsbaar draakje. Ongeveer even groot als een hond. Pas toen hij naar de vos keek en ondervond dat deze plots veel groter leek had hij het door en deinsde hij bang achteruit. Zou de vos hem aanvallen? Zijn tijd als grote, majustueuze draak zat erop.

Mindo sprong geschrokken naar achteren toen de draak voor haar, opeens, uit het niets, in vlammen op ging. Haar haren schoten overeind en verschrikt keek ze naar wat eerst een almachtige draak was geweest. Nu zat er een klein, onschuldig, groen draakje voor haar neus, niet veel groter dan een hondje. Mindo knipperde een paar keer met haar ogen, niet goed wetend wat er nu was gebeurd. Plots waren de rollen omgedraaid, en was zij groot en hij klein. Mindo zou hem geen kwaad doen, immers had hij dat haar ook niet gedaan.
"Je bent... klein.." Bracht ze fronsend uit, niet goed begrijpend wat er was gebeurd. "Hoe...?"

-sorry voor de onwijs late reactie ;w;

Hij keek wat beschaamd naar beneden, niet enkel beschaamd maar ook angstig. Zijn staart had hij opgekruld tussen zijn benen. "Please doe me niets.." Hij krabbelde ietwat achteruit. Toen Mindo echter iets zei over dat hij klein was jaagde hem op zijn stang. "Ik ben niet klein!" Hij keek haar zowel bang als klein aan en probeerde terug in groots te veranderen "mmm mmmm" maar het lukte niet. "Ik ben niet klein! Je bent zelf klein!"

Dit gaf nog eens een bijzondere wending, dat was zeker. Nu was de draak opeens bang voor haar, zoals zij eerder wat angst voor hem had gevoeld. Maar de enorme draak, was enkel schijn. Het beest was eigenlijk het kleine hagedisachtige beestje dat nu voor haar neus stond en haar smeekte niets te doen.
"Please doe me niets.." Het groene beest krabbelde achteruit. Mindo kon een klein geamuseerd grijnsje niet onderdrukken, waarna ze toch naar voren stapte. Ze merkte op dat Jückle klein was, iets wat de draak kennelijk niet goed kon hebben. "Ik ben niet klein!"Sprak hij koppig, waarna hij zich weer naar z'n grote vorm probeerde te veranderen. "mmm mmmm"Er gebeurde niets, en Mindo kon er niets aan doen dat ze een beetje moest grinniken. "Ik ben niet klein! Je bent zelf klein!" het gegrinnik ging over in gelach, en ze stapte nog dichter op het groene beest af, waarbij ze duidelijk op hem neer keek. "Echt niet?" Vroeg ze geamuseerd. "Want volgensmij ben ik nu groter dan jou, dan ben jij toch klein?"Ze veegde met haar poot over zijn kopje. "Je bent wel een stuk schattiger nu." Nogmaals grinnikte ze, maar toen besloot ze dat ze Jückle wel genoeg had gepest. Ze voor hem liggen, zodat ze weer op zijn ooghoogte zat. "Maar geen zorgen, jij deed mij niets, dus ik doe jou ook niets."

Jückle deinsde achteruit toen de vos dichterbij stapte. 'Echt niet?' vroeg ze geamusseerd. De kleine, smaragdgroene draak kromp in elkaar.. "Nee?" piepte hij. Mindo gaf een grinnikende opmerking en merkte ook nog is op dat hij schattiger was. Tegelijkertijd voelde hij zich goed en slecht hierover. Alsof je een snoepje had gestolen, goed dat het zo lekker was en slecht omdat het niet mocht. Hij begon laag te sissen, beetje als een slang en liet zijn bek opwarmen. Klaar voor elk moment dat de vos een gevaar zou vormen al het beetje vuur dat hij hier had over haar heen te blazen. Maar al snel stelde Mindo hem gerust en ontspande Jückle lichtjes, "Kan ik je vertrouwen?"

Jückle leek niet precies te weten wat hij hiervan moest vinden. De groene draak begon laag te sissen, en voor een moment leek het alsof hij haar ieder moment kon bestoken met hete vlammen. Mindo probeerde hem gerust te stellen door te zeggen dat ze niets zou doen. Hij ontspande enigzins, maar Mindo was er nog niet helemaal gerust op. Ze ging op haar buik liggen en sloeg haar poten over elkaar. De draak hield ze sterk in de gaten. "Kan ik je vertrouwen?" Mindo grinnikte zachtjes bij die vraag en schudde haar kop. "Je moet nooit zomaar iemand vertrouwen." Ze keek even weg. "...Al helemaal niet iemand zoals mij." Voegde ze er nog zachtjes aan toe, met iets van zelfhaat in haar stem. Echter schudde ze dat snel van zich af. "Maar zoveel als het waard is, je hebt m'n woord dat ik je niets doe." Als om haar woorden kracht bij te zetten legde ze haar kop op haar poten, waardoor ze niet kon aanvallen.

De vos grinnikte zachtjes en Jückle deinsde nog een stukje verder achteruit toen ze haar hoofd schudde. Ging ze aanvallen? 'Je moet nooit zomaar iemand vertrouwen' De kleine draak keek tegelijk bang en verbaasd naar Mindo. 'Al helemaal niet iemand zoals mij.' De ogen van Jückle werden groot. Nu kon hij nog weglopen.. nu nog wel. Als hij nu.. ja.. nee.. 'Maar zoveel als het waard is, je hebt m'n woord dat ik je niets doe.' hij ontspande. Een woord is een woord, werd hem geleerd. Dus kon niet anders dan dat ze hem echt niets aan deed. "Dank-u-wel." stotterde hij wat, waarna hij verlegen wegkeek. "Dus.." zei hij wat onwennig

Toen ze de draak haar woord gaf leek hij te ontspannen. Dat was een nogal naïef iets, eigenlijk. De draak zou met de jaren leren dat bijna alle wezens van zwart zich niet echt aan hun woord hielden. Eigenlijk had hij haar weg moeten jagen, haar moeten verpletteren toen hij de kans had. Die gedachte maakte haar wat somber, ze vroeg zich voor de duizendste keer af waarom de test had gezegd dat ze bij de Black Ones hoorde.
"Dank-u-wel."Stotterde hij wat, waarna het kleine draakje verlegen weg keek. "Dus.." zei hij wat onwennig. Mindo kreeg een vaag glimlachje op haar gelaat en deed een wat gewaagd iets. "Dus, nu is het misschien ook wel eerlijk als ik toegeef dat ik heb gelogen."Een waterige glimlach sierde haar snuit, waarna ze zich zonder al te veel moeite naar haar menselijke vorm shifte. "Ik ben een shapeshifter, geen echt dier." Ze wendde haar blik af en haalde haar schouders op.

Jückle keek Mindo scheef aan, hoezo gelogen? Wacht wacht wat? Maar voor hij iets kon zeggen shifte de vos naar een mens. NEE! De kleine draak schrok zich te pletter. Mensen jagen op draken, zeker mensen die niet in wit zitten. Hij was totaal in paniek. De mens wendde haar blik af en Jückle nam van deze kans gebruik en besloot weg te rennen. Hij draaide zich om en rende de tegenovergestelde richting op. "Doe me niets, doe me niets!" schreeuwde hij in paniek. Ze kende zijn geheim en zou hiervan gebruik maken door hem te vangen en te villen nu hij in zijn kleine vorm zat. Hij probeerde in alle macht te veranderen naar zijn grote vorm, maar elke keer ging enkel de lucht wat trillen en opwarmen en bleef hij zijn kleine vorm. Half over zijn poten struikelend liep hij door en viel telkens op zijn snoet waarna hij verder liep. Hij keek angstig achterom.

Ze had verwacht dat de draak zou schrikken, immers had ze zelfs minachtend gesproken over mensen, terwijl ze er zelf een was. Of nuja, voor een echt mens kon ze niet door, hetzelfde gold voor dier. Het was maar hoe je haar ontmoette. Meestal hielde ze haar andere kant geheim. Als ze wisten dat ze een shapeshifter was, was het meestal makkelijker haar op te sporen.
Maar goed, ze had niet verwacht dat hij er meteen als een haas vandoor ging. Mindo schrok en shifte meteen weer naar haar dierlijke vorm, zodat ze achter hem aan kon gaan. "Jückle wacht! Ik doe je niets! Ik had het je beloofd!" Ze racete achter de draak aan, totdat ze hem weer zag. Dit achterna jagen triggerde echter haar dierlijke instinct, en zonder dat ze het echt wilde sprong ze boven op de draak en pinde hem tegen de grond, haar tanden ontbloot.
Het was pas toen ze zijn bange ogen zag dat ze zich besefte wat ze deed. Geschrokken sprong ze van hem af en keek hem schuldig aan. "S-sorry, dat was niet de bedoeling." Ze struikelde over haar eigen woorden.