finally found some peace

De hele dag was Lyall al druk in de weer geweest met zijn avond maal bij elkaar sprokkelen. Bij het Core Peace center had hij eerst geld gejat zodat hij ‘eerlijk’ wat eten zou kunnen kopen, maar kwam tot zijn schrik erachter dat de prijs van vers eten nog steeds verschrikkelijk hoog lag. de winter had alles wat eetbaar was opgemaakt, en nu het weer rustig aan lente werd was eten nog steeds schaars. Hij was maar over gestapt op wat eten jatten. Alleen was al het goede eten zwaar beveiligd, bang dat er, net zoals Lyall, dieven op de loer lagen. Hij moest het voor nu maar doen met wat oud brood en een pak boter. ‘dit is eerder een tussendoor snack.’ Mopperde Lyall voor zich uit. Terwijl hij ergens een rustig plekje zocht. Hij was even klaar met het kabaal dat mensen altijd maakten. Hij zat snel alle mogelijke plekken die dichtbij waren op een rijtje te zetten. Zijn keuze zou bestaan uit, of tussen de muren, of The Cupola Gardens. Toch ging hij liever voor de tuinen. Tussen de muren zaten veel zakkenrollers die wachten tot je de schaduw betrede. Niet dat hij er bang voor was. Het waren nog ergere onderkruipsels dan hij. Maar hij wilde gewoon even rust. Toen hij eenmaal bij de tuinen aankwam merkte hij tot zijn verbazing dat er vrijwel helemaal niemand was. Sterker nog, er was niemand. Voor zover hij kon zien tenminste. Bedacht hij zich daarna. Hij liep door de bloemenvelden heen terwijl de zon lichtjes doorbrak door de wolken. Dat ik hier nog nooit eerder ben geweest, het is hier zo rustig en vredig. Bedacht Lyall zich terwijl hij langzaam rond liep. Hij vond uiteindelijk een heuveltje met een struik erop, en besloot daar voor te gaan zitten. Hij haalde zijn schaarse buit tevoorschijn en begon langzaam op het brood met boter te kauwen. De boter maakte het vrij harde brood toch ietwat smeuïger en het viel nog best te eten. Hij keek nog eens om zich heen om te checken of er echt niemand was en besloot toen vrijwillig zijn oren en staart tevoorschijn te shiften. Het voelde natuurlijker met beide aan zijn lichaam. Vond hij. Al zou hij het nooit in het openbaar doen aangezien dat een ontzettende afgang was. Toch meende hij ergens geluid van een ander wezen te horen, maar besloot dat het vast de wind was. Tevreden en onoplettend nam hij nog een hap van het brood.

Eerste post voor Darayvian

De plotselinge rust die de tuinen uitstraalden overviel Lyall een beetje. de lente zon brak lichtjes door de wolken heen en Lyall vroeg zich af waarom hij hier nog nooit eerder was geweest. Hij vond een heuveltje dat de uitverkorene zou zijn om als zijn zetel te dienen. Ook al was het eten niet veel en niet van top kwaliteit. De boter op het brood maakte het toch beter dan verwacht. Terwijl hij toch ergens iets van genot ervaarde checkte hij snel zijn omgeving om te kijken of hij toch even zijn gênante kant van het shifter zijn kon laten. Met een opgeluchte zucht kwamen 2 wolven oren en een staart tevoorschijn. Het normaal zo groot oplettend vermogen van Lyall verviel helemaal en zonder argwaan zat hij fijn zijn eten weg te werken. De wind was gedraaid zodat het nu zijn haren voor zijn ogen aan de kant wierp. Hij dacht echter toch wat onnatuurlijk geluid te horen. Maar besloot dat het de wind maar was. ‘je bent paranoia geworden Lyall.’ Mompelde hij met een mond vol tegen zichzelf. Misschien zou het toch nog goed komen met hem. Hoe hij nu zo rustig zat. Betekende dat, dat er toch een normaal functionerende kant aan hem zat? Hij sloot zijn ogen en wiegde bijna mee in de wind of hij weer het zorgeloze kind van vroeger was. Maar die rust was van korte duur. Een harde knal was te horen en hij voelde gruis langs hem suizen. Het plotselinge geluid liet hem opschrikken en meteen op scherp staan. Hij keek net boven het heuveltje uit en zag niet heel ver van hem vandaan een luguber uitziend persoon staan. Had hij dat nou opgeblazen? Was het eerste wat Lyall dacht. Hij sloot zijn ogen en verwisselde zijn blauwe voor rode ogen. hij las de persoon zijn soul color. Of althans. Dat had hij gedaan als de persoon er 1 had. Ergens voelde Lyall woedde opwellen. Normaal gesproken jaagde hij op soulles voor geld. Maar wat was normaal gesproken? Een jaar geleden, zo niet meer. Hij kalmeerde weer en keek rustig neer op de persoon die zojuist toch wel beangstigend makkelijk de muur had opgeblazen. Echter wist hij ook wel in zijn achterhoofd dat hij niet was voorbereid op een gevecht met een soulles. Hij had niks bij zich. Maar vluchten was ook geen optie. Dat zat niet in Lyall’s systeem. Dan maar het beste ervan maken. Besloot hij uiteindelijk maar, terwijl hij nu recht op stond om de soulles zijn blik te vangen.


geeft niks van de late reactie, ikzelf kan er ook wat van. x3
had de laatste weken even iets teveel aan mn hoofd ^^