Somebody catch my breath {Darayvian}

De zon was om het hoekje komen gluren. Na de strenge koude van de winter was het een hele opluchting om nu dan toch weer de warmte van de zo'n te voelen, het gedruip van smeltwater te horen en de geuren van het bos weer te kunnen ruiken. Erg groen was het nog niet, overal lagen nog restanten van de sneeuw die een maand of korter geleden was gevallen. Maar als het weer zo zou blijven, en niet plots weer om zou slaan, kon ze bijna zeggen dat de lente eraan kwam. Echter ging ze nergens vanuit, want het was haar vaak genoeg gebeurt dat juist op dat soort momenten van hoop, de sneeuw weer uit de hemel kwam dwarrelen.
Hoe dan ook was de kleine opklaring genoeg voor Mindo om de spullen bij elkaar te pakken. Ze had enkel de spullen van levensbelang bij zich; haar dolk, enkele medicijnen en verband, eten en schone kleren, allemaal stevig ingepakt in een rugzak die ze op het het houten plateau voor haar huis zette. Woordeloos deed ze de deur op slot en stopte de sleutel diep weg in de tas, om vervolgens naar haar dierlijke vorm te veranderen en de tas met wat moeite op haar rug vast te maken. Het maakte het rennen wat slomer en ongemakkelijker, maar het was Hoe dan ook sneller dan het lopen in haar menselijke gedaante.
Zonder nog terug te kijken zette ze vaart en verliet het narthodahl Forest, en later zelfs het hele Black Territory.

De laatste tijd was haar veel overkomen, meer dan goed voor haar hoofd was. Om dingen op een rijtje te zetten trok ze er nu op uit, naar God mocht weten waar haar poten zich brachten. Ze had dit wel vaker gedaan, en zou het in de toekomst nog vaak doen. Voor haar was dit de enige manier om even vrij te breken van de routine waar ze in was beland,  haar gedachtes weer op orde te krijgen. Het was namelijk niet zo lang terug dat ze iemand het leven had ontnomen. Nu had ze dat gedaan om iemand die veel voor haar betekende te beschermen, maar het sprak de regel waar ze bij leefde zo erg tegen. Ik ben een dief, maar geen slecht wezen. Slechte wezens moorden, ik moord niet. sinds ze hier was gekomen als 14 jarige had ze bij die regel geleefd, en nu plots kleefde er bloed aan haar vingers en het beeld van haar slachtoffer bleef maar voor haar ogen spoken.
Na wat een eeuwigheid leek zakte Mindo vermoeid Door haar poten, volledig buiten adem en haar spieren trillend van de inspanning. Tot haar verbazing was ze naar de crystal mountains gegaan, zonder hier erg in te hebben.
Tegen de tijd dat ze weer op adem was gekomen was het al tegen de schemering aan. Na niet lang zoeken vond ze een beschutte plek achter een aantal rotsen, maar onder de beschutting van een grote eik. Het was koud, maar hield haar uit het zicht. Immers wilde ze niet Door een stel Grey ones gespot worden.
Ze veranderde naar haar menselijke vorm en zette een redelijk kamp op, maakte een vuur en liet wat eten koken. Vervolgens liep ze naar de boom, spande haar armen en sloeg herhaaldelijk op het barst in. 
Ze was zwak, dat was er goed ingewreven de laatste tijd. En Mindo was vast beraden daar wat aan te veranderen, daardoor was ze nu iedere avond aan het trainen totdat haar spieren het niet meer trokken. En nu al helemaal, alle frustraties van de laatste paar dagen sloeg ze eruit, haar vuisten herhaaldelijk op het harde bast rammend. Ze had niet eens door hoe haar vuisten inmiddels helemaal open laten, noch hoe er enkele tranen over haar wangen rolden.  Het was pas toen ze met haar scherpe gehoor geluiden bemerkte dat ze stopte. Hijgend keek ze om zich heen, zich niet echt bewust van hoe belabberd ze eruit moest zien, met haar betraande gezicht en bloedende vuisten. "Wie is daar?" siste ze tegen de duisternis die haar omringde, wachtend totdat iets of iemand in het licht bereik van haar kampvuur zou stappen.



Let niet op de titel, luister naar een liedje (a)
&Darayvian

Haar Ogen schoten rond, op zoek naar hetgeen dat ze had horen gaan. Dat er iets of iemand was, was zeker. Immers kon ze zijn geur onderscheiden van de rook en andere bosluchten. Maar wat of wie de vreemdeling was, bleef haar onduidelijk. Tot op voorheen had ze nog nooit een dergelijke geur geroken, wat betekende dat het geen wezen was dat ze ooit eerder had zien gaan. Iets wat vreemd was, gezien ze zoveel wezens voorbij zag komen in de stad.
Waakzaam keek ze rond, en besefte zich toen pas dat er tranen op haar wangen zaten. Gefrustreerd en enigzins gegeneerd veegde ze die weg, enkel om erachter te komen dat haar vuisten bloedden. Ze moest er vast uitzien als een idioot, wat haar enkel nog kwader maakte. Ruw schudde ze met haar vuisten, als om het bloed eraf te schudden.
Om het allemaal nog erger te maken besloot de vreemdeling zijn hoofd te laten zien. Het bleek een menselijk wezen te zijn, met donker haar en fel gele ogen. Zijn leeftijd kon Mindo onmogelijk bepalen, maar zijn uiterlijk deed denken aan iemand tussen de 20 en 30. Hij leek zich helemaal niets aan te trekken van haar aanwezigheid en liep ongehinderd richting naar het kampvuur, háár kampvuur. Mindo was even te overdonderd om wat te doen.
"Trees have feelings, you know." Sprak hij sarcastisch, maar zonder echte emotie. Mindo knipperde even een paar keer met haar ogen toen ze hem door het vuur naar haar voedsel zag rijken. De hete vlammen leken hem niets te doen, en hoewel Mindo wist dat ze misschien op haar hoede moest zijn, trok ze zich niets van dat gevoel aan. Woede flikkerde op in haar gouden ogen en ze veegde haar gezicht schoon met haar shirt. "Yeah and so does my stomach. Give that back, it's mine. You're a grown man, make your own food." Ze snoof enigzins minachtend en haalde een doek uit haar tas, waarvan ze een stuk afscheurde en om haar pijnlijke vuisten bond. Ze deed alsof ze nooit had gehuild, alsof ze nooit die zwakte had getoond. Ze hoopte, waarschijnlijk valse hoop, dat de ongewenste vreemdeling haar tranen niet gad gezien. "And leave." Hoewel ze zeker in geen positie was om commando's uit te delen, deed ze dat toch. De leegte in haar en de overvloed aan eerdere emoties maakte haar zorgeloos en roekeloos. Het maakte haar weinig uit.