A wolf among Sheep

[Olivier only]

Het weer had werkelijk een sprong de andere kant op gedaan: wolken hadden plaats gemaakt voor een helder blauwe lucht en ondanks dat de koud nog altijd vat had op het land, scheen een warm zonnetje neer op diens bewoners. Na de lange en donkere wintermaanden deed dat kleine beetje zon wonderen en leek iedereen in een bijzonder goede bui te zijn. Dat was dan ook een van de redenen dat Trade Square weer bruiste van het leven. Wezens in alle soorten en maten liepen rond tussen de vele kraampjes en winkels die er te vinden waren, opzoek naar iets wat ze nodig hadden of gewoon voor de leuk en om te zien wat er dit voorjaar zoal zou gaan verschijnen. De demon kon niet ontkennen dat hij tot deze laatste groep behoorde. Meestal vermeed hij de grote steden of drukke plekken, geen zin om te moeten dealen met eventuele Bounty hunters of wachters die als een stel haviken de menigte in de gaten hielden, maar zo nu en dan vond ook hij een reden om zich bij de grote menigte te voegen. En gelukkig voor de mensen en al dat soort volk die hier tussen liepen, was dat ditmaal een vredige reden en geen bloederige.
Terwijl hij zich mee liet voeren door de grijze massa, bleef hij op zijn hoede. Hij kon het zich niet veroorloven zijn aandacht te laten varen en alle ogen naar zichzelf te trekken zoals een stel jonge shapeshifters dat deed; zorgeloos rennend tussen benen door met een hoop kabaal. Het feit dat hij als ‘Soulless’ gemerkt was, zette een leuke geldprijs op zijn hoofd en iedereen die wat extra’s wilde verdienen - en daar de ballen voor had - had het op zijn leven gemunt. Hij was vrij zeker dat er zo hier en daar wel zo’n persoon verborgen zat tussen de rest, maar de vraag was, wie? Buiten wat lichaamstaal - waar een goede hunter wel op wist te letten - was er vrij weinig waaraan ze te herkennen waren. Darayvian zijn enige optie was om zijn brandmerk te verbergen met de hoge kraag van zijn vest, hopen dat niemand hem herkende qua uiterlijk en eigenlijk gewoon constant verwachten dat iemand een mes tussen zijn ribben wilde planten. Hij grijnsde kort. Gooi een ander wezen in zijn positie en ze zouden binnen een paar minuten helemaal gek worden, denkend dat alles wat beweegt hun de nek om wilde draaien, terwijl hun rationele brein wist dat dit niet het geval was. Wie was dan nog te vertrouwen en wie niet?
De demon liep door. Zo nu en dan stopte hij even bij een kraampje of winkeltje dat zijn aandacht wist te trekken (die messen waren best wel nice), maar zodra diens eigenaar of een bijstander sociaal begon te doen draaide hij zich om en liep door alsof niemand ooit een woord had gesproken. Zo bleef hij een tijdje ronddwalen terwijl het steeds drukker en drukker werd. En op een gegeven moment was hij daar helemaal klaar mee. Tuurlijk, hij wist dat het druk zou gaan zijn, maar dit? Op een gegeven moment botste haast om de tien seconden een wezen tegen hem op en de meeste keken hem dan ook nog eens zuur aan alsof het allemaal zijn schuld was. De rust bewaren werd al helemaal moeilijk toen een nogal rijk uitziende anthro raaf hem ‘per ongelijk’ een duw in de rug gaf. Het liefst zou hij zich nu om willen draaien en een mes recht door haar strot jagen. Jammer dat dat tegenwoordig niet meer de normaalste zaak van de wereld was en iedereen meteen begon te gillen als een stel keukenmeiden. In plaats daarvan teleporteerde hij zich naar de rustige rand van het plein waar de watervallen te vinden waren. En hij stond nog voor geen moment met beide benen op de grond of een jonge shapeshifter van eerder botste in zijn menselijke gedaante tegen hem op. Het kind deed een paar stappen achteruit en gaf een haastig excuses, maar voor Darayvian maakte het al geen verschil meer: de maand was vol. Hij trok zijn katana uit diens schede en wees het vlijmscherpe wapen naar de keel van het bange kind. Een beweging en er zou bloed vloeien. ”Watch. it,” gromde hij giftig.


OOC: Dit duurde veel te lang om te schrijven, sorry :'D
& de derde paragraaf is een beetje inspiloos..

Het arme kind durfde geen vin te verroeren en stond als versteend, angst schitterend in zijn jonge, bruine ogen. Vechten was geen optie, dat zou hij nooit winnen, voor vluchten zou hij nooit snel genoeg kunnen zijn. Het enige instinct dat dan nog overbleef was bevriezen, hopend dat het gevaar je niet zag of interesse verloor. Voor dat eerste was het al veel te laat, het laatste zou niet snel gebeuren, maar was nog altijd een mogelijkheid. Het was echter maar goed ook dat de jonge shapeshifter bevroor in angst. Een beweging en Darayvian had er zonder pardon een eind aan gemaakt. Was zijn bloedlust ook weer meteen gestild. Voor nu.. Maar nog voor de situatie tot daartoe kon escaleren, verdween het kind schijnbaar in het niets. Nu zijn wapen geen doelwit meer had, legde hij het met de rug van het zwaardblad tegen zijn schouder, de schede had hij nog altijd in zijn andere hand vast. "Tck," gromde hij tussen zijn tanden door, irritatie duidelijk zichtbaar op zijn gezicht.  Hij was zich ervan bewust dat het kind niet zomaar verdwenen was, maar in plaats daarvan ergens anders heen geteleporteerd. Met een beetje moeite zou hij het zo weer kunnen vinden, echter bleef hij waar hij was. Shapeshifters waren niet in staat zichzelf of anderen te teleporten - of niet zover hij wist - dus de enige conclusie die hij kon trekken was dat een ander wezen dat had gedaan. En Darayvian wilde weten wie. Lang hoefde hij niet te wachten op een antwoord, want een man verscheen al snel uit een zijsteeg. "Waag het niet hem achterna te gaan. Je hebt het recht niet hem ook maar iets aan te doen," sprak hij terwijl hij zijn twee kromzwaarden trok. De demon liet zijn gele ogen op de vreemdeling vallen. Fijn. Problemen. Had hij kunnen verwachten. Sterker nog, hij was verrast dat ze niet eerder waren gearriveerd.
"Het recht niet? Laat me niet lachen," zei hij, zijn stem was uiterst kalm ondanks dat hij zich zwaar irriteerde aan de woorden die de ander hem toe had gesproken. "Heeft de slechtvalk het recht niet de holenduif te vangen? De grijze wolf het recht niet de wapiti neer te halen? Als dat zo was zou het al snel een zooitje worden, denk je niet?" Terwijl hij sprak, kantelde hij zijn hoofd ietwat naar voren zodat de klep van zijn witte, bond petje zijn ogen in schaduw hulde. Zo kon hij haast onopmerkbaar in slechts enkele seconden zijn omgeving checken. De aandacht van de wachters had hij nog niet getrokken aangezien die nergens te bekennen waren. Verder waren er ook niet bepaald veel andere wezens, alleen nog twee andere jonge shapeshifters. Waarschijnlijk broer en zus van het andere kind of gewoon vrienden. Darayvian keek de man voor hem weer aan. "En wat ben je van plan te doen met die zwaarden?" vroeg hij ondanks dat hij al zo'n idee had wat de bedoeling was.


OOC: Klein foutje uit m'n laatste post: Dar heeft geen katana, maar een nodachi (ongeveer hetzelfde uiterlijk, maar groter/langer en zwaarder)