See through the flames [Open]

Hijgend sprong de jongeman van de hoge trappen af. In één streep naar beneden, met een kreun eindigend op de harde, bevroren witte ondergrond. Achter hem weerklonken vele stemmen. Naar elkaar toeschreeuwend. Enthousiast. Vol met adrenaline. Alsof een stel hyena's op het punt stonden een stuk vlees te bespringen. Dat ze eerst nog met elkaar ruzie stonden te maken wie het eerste recht had op voedsel. Ze droegen verschijnende voorwerpen bij hun. De één had een speer, de ander een net en weer een ander een apart geweer. Voor het eerst in Hunter's leven werd er écht jacht op hem gemaakt. Jacht waar ze super dichtbij waren in ieder geval. En hij voelde zich opgesloten, wetend dat hij een ander soort tactiek moest gaan uitvoeren. Maar de haast, gecombineerd met dit gedeelte van het gebied niet kennend, maakte zijn situatie er niet bepaald beter op. Hoelang waren ze nou al bezig met dit kat en muis spelletje? Lang genoeg om te weten dat zijn energie op begon te raken.  Het was nieuw de opgejaagde te wezen. Een ervaring waar hij nooit echt om had zitten te springen. Toch was die tijd ongewild aangebroken, waardoor hij met de gebakken peren zat. Een gevaarlijke periode waarbij hij niet wist of hij dit wel zou overleven. "Geluk" had immers vele malen aan zijn zijde gestaan. Vele malen had Hunter weten te ontsnappen uit de meest wrede situaties. Maar ooit moest dat geluk op zijn, wist hij. Ooit zou z'n beschermengel uit de hemel vallen en het zou hem niets verbazen als vandaag die dag was. Een onverwacht zwaar voorwerp wikkelde zich ineens om zijn enkel heen. Met een simpele ruk aan de ketting werd Hunter onderuit gehaald, wat hem hard deed landen op diens zij. Er leek geen moment voor rust te worden gegund. Direct zodra hij tegen de grond lag, werd de ketting aangetrokken door twee man. Twee middelbare mannen, die vies veel op elkaar leken. Beide hadden lange donker blonde haren, de ene beter verzorgd dan de ander. Hun lichaamsbouw kwam behoorlijk overeen en ze droegen gelijke kleding. Proestend veegde Hunter het sneeuw uit zijn gezicht terwijl hij zijn vingers in de besneeuwde grond probeerde te boren, in de hoop de snelheid doen te vertragen. Intussen naderde de groep. Paniek sloeg toe. En zoals elke leeuw die zich bedreigd voelde, reageerde Hunter compleet volgens instinct. Onverwachts en snel. Out of the blue klonk een enorme explosie. Vlammen verschenen en sloegen direct om zich heen. Ondanks de enorme kou van de afgelopen weken, verdween het sneeuw. Alsof het er nooit geweest was. Zelfs de natte beplanting sloegen vlam. Dikke rookpluimen, samen gevormd tot een enorme paddenstoel, rees omhoog naar de lucht, wat de hemel zwart deed kleuren. De vlammen gaven zich niet over aan de kou. Sterker nog, het breidde zich uit. Vlammen likten langs de vervallen muren omhoog. Maar niet enkel de natuur kreeg het flink voor de kiezen. De groep mannen die Hunter eens gevolgd hadden, stonden in lichte laaie. Hun eens enthousiaste geschreeuw sloeg over in doodskreten. Kreten van wanhoop, van angst. Een aantal renden panisch rond, terwijl dat anderen over de grond heen rolden in de hoop het dodelijke vuur te kunnen doven. Niets leek te helpen. Langzaam maar zeker verloren ze hun leven. Hunter zat nog altijd versteend aan de grond, zielloos starend naar niets in het bijzonder.

De geur van verbrande lichamen drong zijn neusgaten binnen terwijl het geluid van inéénstortende gebouwen zijn oorschelpen vulden. Een rood, oranje gloed had de horizon gekleurd. Op een pleintje, in het midden van alle ravage, stond een tiener. Ware paniek was getekend op het gezicht, terwijl diens handen zwaar verbrand waren. Verbrand van zijn eigen vlammen. Rondom hem was geen kip meer te bekennen. De bevolking was gevlucht, of gestorven in deze ware hel. Niets stond meer in volle glorie. Huizen vielen uiteen. Stenen waren zwart van roet. Vlammen overheersten de omgeving, alles vernietigend wat op hun pad kwam. 'Nee!' Sprak de jongen met bevende stem. 'Wat heb ik gedaan?!' Totaal in shock sloeg hij zijn gehavende handen voor z'n gezicht, terwijl hij neerzakte op zijn knieën. 'Wat heb ik gedaan?' Herhaalde hij fluisterend, keer op keer weer. Een zwaar gekraak klonk aan z'n rechter zijde. Daar waar een kerk stond. Vlammen sloegen uit de eens sierlijke ruiten. En toen gebeurde het. De klokkentoren brak af. Met grote ogen had Hunter omhoog gekeken, tot hij snel naar achteren begon te schuiven. Het vallende constructie viel voor hem uiteen zodra het de grond raakte. Stukken steen vlogen in de rondte.  Voor hij er erg in had, veranderde de eens kleurige wereld in een donker gat.


Een enorm gewicht hield Hunter tegen de grond gedrukt. In de tussentijd had een tweede groepje zich door de vlammen een weg gebaand. Drie mannen hadden zich bovenop hem gestort, terwijl hij had zitten dagdromen. Pas toen hij zijn armen bewegen wou, en hen écht opmerkte begon hij te stribbelen. Iets wat vrij weinig uitmaakte, met drie man bovenop zich. Een lage, gevaarlijke grom verliet zijn keel. 'Ga verdomme van me af!' De grip rondom zijn armen en benen versterkten. Er klonk honend gelach. 'Schreeuw, dreig en probeer wat je wilt,' sprak een koele stem. Een vierde persoon kwam aanzetten. Hunter richtte zijn dodelijke blik op het individu. Op slechts een meter afstand stond een jongeman. Jong in de dertig, strak in het pak. De bruine haren waren netjes achterover gekamd. Maar het enigste wat Hunter zag, was de spuit die de onbekende in diens hand hield. 'Met slechts een hele kleine doses hiervan zal je heerlijk gaan slapen. En als je nu het lef hebt om die vlammen op ons in werking te zetten, dan krijg je een kogel door je kop. Begrepen?' Zwijgend staarde de shapeshifter hem aan, tot een schaduw achter een waas van vuur zijn aandacht trok.

Zijn blik was al die tijd strak gericht geweest op het voorwerp dat de man in diens handen hield.  De reden wat hier achter stak, interesseerde hem werkelijk geen reet. Het enigste waar hij zich mee bezig hield, was zorgen niet geraakt te worden door die naald en een mogelijke ontsnappingsplan. Een tweede vlammenzee creëren zou weinig goeds doen.  Deze plek was al behoorlijk gehavend. Meer dan daadwerkelijk de bedoeling was geweest. Hij had enkel de mensen ermee willen raken. Iets wat gedeeltelijk gelukt was. Het bleek alleen niet goed genoeg. Zoals het altijd al was geweest. Voor alles. In ieder opzicht. Het was nooit goed genoeg geweest. Door die demotiverende gedachte liet Hunter zijn hoofd tegen de grond zakken, hierbij de moed opgevend. Een diepe zucht ontsnapte aan hem, terwijl alle spieren in zijn lichaam leken te ontspannen, ondanks het zware gewicht dat op hem drukte. De onverschrokken vlammen die eens hevig woedde, die de omgeving zwaar aantastte, minderde kwa kracht. Nog steeds bleven ze heersen, alleen minder intensief. Doordat hij zelf meer ontspande, deden ze mannen dat ook. Ze waren nog altijd op hun hoede, dat wel, maar de grip minderde. Wat hem voldoende ruimte gaf om redelijk fatsoenlijk te kunnen ademhalen. Een pretje was het immers niet, over de 200 kilo aan gewicht op je rug te hebben zitten.

Ineens gebeurde er iets onverwachts. Iets dat alle ogen deed opkijken, inclusief die van Hunter. Er verscheen een meisje. Klein van stuk, wat het schatten naar haar leeftijd moeilijker maakte. Zijn ogen vernauwden zich. Wat had zij hier mee van doen? Maar al snel werd duidelijk dat ze helemaal niet bij dit clubje hoorde. De man die de spuit had vastgehouden, had diens zin nog niet eens kunnen afmaken of de beste werd al geraakt op een plek waarvan iedere man zou huiveren. Waar iedere man de pijn zou voelen, al werd diegene zelf niet geraakt. Een geamuseerde grijns verscheen op Hunter's gezicht. Leedvermaak, de beste manier van amuseren als je het hem vroeg. Vanuit zijn ooghoeken kon hij zien hoe de andere mannen verbouwereerd waren door dit onverwachte bezoek. Ze waren zo van hun stuk geslagen dat ze er niet snel van konden herstellen. Afwachtend keek de jongeman naar het meisje, verwachtend dat ze wel te hulp zou komen schieten. Maar nee. Ze stond daar, in complete rust. Een klein stukje irritatie leek zich te verschuilen in haar ogen. Een vaag vermoeden kwam opzetten dat ze de plek zou gaan ontvluchten. Dat ze hem hier zou achterlaten. Wel ja, waarom ook niet? Ze waren voor elkaar onbekenden en hulp aanbieden in deze wereld was meer dan zeldzaam. Hij schraapte zijn keel, kuchte daarbij eens onschuldig, hopend haar aandacht te krijgen. Alleen ging haar aandacht naar iets geheel anders uit: de spuit dat op de grond was gevallen. Ze bukte, pakte het in haar handen. Wederom kuchte Hunter eens. 'Oi...' Meteen daarna knikte hij richting de gepijnigde man, hopend dat ze daarmee de hint zou snappen.  Ze kon er natuurlijk ook hele andere dingen mee doen. Een scenario waar hij liever niet aan wou denken. Intussen hadden de mannen zich hersteld. 'HEY!'  riep er één, waarna diegene op stond. 'Leg dat neer, kleintje!' Dreigend stapte de man op haar af. Het gewicht dat nu miste op Hunter's rug, gaf hem genoeg ruimte om te kunnen ontsnappen. Zonder verder na te denken begon zijn lichaam te veranderen. Nam het een dierlijke vorm aan. Van een roodharige jongeman, naar een grote zwarte leeuw. Door de verandering konden de andere twee zich niet aan hem vast klampen. Ze deinsden geschrokken achteruit, hun wapens trekkend. Kleine "wolkjes" van vuur ontsnapte aan Hunter's neusgaten. Van de twee mannen, keek hij naar het meisje en de andere man. Naar welke partij zou hij eerst moeten gaan?