Glad the world isn't only black and white [Mindo]

De kleine blauwkleurige steentjes rolde onder zijn klauwtjes vandaan. Dax zetten zijn nagels diep in de grond en kon zich zo nog net op het steile pat vast klemmen. De weg naar boven was niet bepaald makkelijk. Gelukkig kende hij het hier zo goed dat hij de weg met zijn ogen dicht nog zou kunnen afleggen. Met moeite klom hij verder om hoog. Het koste even wat inspanning maar dan was hij er ook. Zijn favoriete grot. Even speurde zijn mosgroene ogen de grot af. Vervolgens glipte hij stilletjes naar binnen. Het volgende moment nam zijn menselijke gedaante het werk van hem over. Dax schoof zijn muts over zijn oren om deze te verbergen. Zijn staart frommelde hij weg onder zijn sweater. Dit was hem al velen male eerder overkomen. Een transformatie naar menselijke vorm die niet compleet eindigde. Het was begonnen met dat alleen zijn vossen oren tevoorschijn bleven komen. Toen zijn staart ook niet meer verdween was het met hem gedaan. Wit had hem naar Grijs verbannen. De transformaties lukte steeds minder goed. Geregeerd liet hij zijn tong langs zijn nog scherpe hoektanden gaan. Dax zetten zijn rugzak op de koude grond en keek de grot rond. Het was er aarde donker en vochtig. Tijd voor wat licht. Hij pakte zijn lantaren uit zijn rugzak en stak de kaars die zich daar binnen bevond aan. Daarna grabbelde hij de pikhouweel van de bodem van de rugzak op. Hij wist nog precies waar hij de vorige keer gestopt was hakken. Daar waren de grote stukken al weg. En glinsterde de eerste bijzondere stenen al aanlokkelijk in de muur. Dax deed de rugzak weer op zijn rug en hield de lantaren voor zich. In zijn andere hand de pikhouweel. Na enkele minuten lopen hield hij plots zijn pas in. Maar de plaats van bestemming was niet de enige reden. Stomverbaasd staarde hij naar het meisje dat bij de wand stond. Door zijn lantaren nu vol op in het licht. "Ey!"Riep hij luid.

Het meisje knipperde met haar ogen tegen het felle licht. Dax bekeek haar even. Ze was zo te zien jonger dan hij zelf. Ze had bruin haar en geelachtige ogen. "Ey!"Riep hij luid. Het meisje deed een paar stappen naar achteren , lichtelijk grommend. "Laat me met rust"Snauwde ze fel. Pas toen drong het tot hem door. Het begon met zacht gegrinnik dat hoor de grot galmde. Maar ging al gouw over in lachen. Heel hard spotgelijk lachen. Hij lachte haar uit. Recht in haar gezicht. Dax boog voorover zodat hij op ooghoogte met het een beetje ineengedoken meisje kwam. Niet dat ze dat expres deed. Maar de wanden waren hier nu eenmaal in een holle vorm uitgesleten. Hij grijnsde zijn hoektanden bloot. "Een soortgenoot. Maar helaas zo zwart als roet." Zei hij grijnzend. Al klonk het eerder vermaakt dan dreigend , Dax was er niet bepaald blij mee dit soort gespuis in hun grot aan te treffen. Hij deed enkele stappen terug zodat het meisje weer vrije bewegingsruimte zou hebben. Even keek hij van haar naar de stenen wand en weer terug. Hij zou hier een goede list op moeten verzinnen. Anders zou ze zich bedreigd voelen en 'm smeren. "Als jij je uitgehakte stenen aan mij geeft zal ik niets doorvertellen. Bovendien krijg je er een gratis maaltijd bij , als je dat wilt te minste. Soortgenoten moet elkaar zo af en toe ook een beetje helpen niet waar?" Stede hij met zijn armen over elkaar geslagen voor. Hij was benieuwd hoe haar dier er uit zou zien. Ondanks dat het grotendeels rook als vos kon het dat niet zijn. En aangezien hij de die geur nog nooit eerder was tegen gekomen kon hij er zich nog geen voorstelling van maken. Hopelijk zou ze zijn aanbod accepteren. Al wist het maar nooit met wezens van een andere kleur...  

Het werd al snel duidelijk dat het meisje er niet van gediend was zo behandeld te worden. Hij kreeg een woedende blik toe geworpen die zijn gelach al snel weer deed verdwijnen. Dax boog zich naar voren zodat dat hij op ooghoogte met het zijn soortgenoot kwam. Van de waarschuwende grom trok hij zich maar weinig aan. Ten eerste was hij ouder dan zij en ten tweede waren er meer grijze wezens in de buurt van de berg die hem te hulp konden schieten zodra nodig. Dat gaf hem de kans een intimiderend en vernederend spelletje te spelen met dit zwart ziel exemplaar. Want zo wel zwart als wit niet echt door hadden was dat de grijze zich maar bar weinig van regels aantrokken. Dan nog van Soul Colours. En dus kon je ze de meest belachelijke straf verhalen wijs maken. Na haar te hebben uitgemaakt voor zwart roet , wat hij zelf een passende naam vond , gaf hij haar weer wat bewegingsruimte. "Wat wil je van me?" Vroeg ze hem. De haat in haar stem was overduidelijk te horen. Mooier kon bijna niet. Maar nu , nu moest hij toch echt iet bedenken waardoor ze er niet met al zijn kostbare stenen vandoor zou gaan. "Als jij je uitgehakte stenen aan mij geeft zal ik niets doorvertellen. Bovendien krijg je er een gratis maaltijd bij , als je dat wilt te minste. Soortgenoten moet elkaar zo af en toe ook een beetje helpen niet waar?" Stede hij met zijn armen over elkaar geslagen voor. Er viel een kleine stilte tussen de twee. En het meisje leek een minder vijandelijke houding aan te nemen. Was dat een teken dat ze het er wel mee eens was? "En jij verwacht dat ik dat geloof?" Ai bij het verkeerde eind. Het meisje snoof afkeurend. Dax wierp haar een verveelde blik toe. Dit was zeker niet de eerste keer dat hij zo'n soort verhaaltje te horen kreeg. "Jullie zijn listige lastbakken die niet te vertrouwen zijn." Zei het meisje. Hij zuchtte diep. Ondertussen telde hij de gaten in de wand achter haar. "Als jullie eens ophielden met kleurgenootjes te verbannen dan zouden wij geen eens bestaan. Het is jullie perfectionisme dat er voor zorgt dat wij jullie nu in de weg zitten." Zei hij. En wierp haar een arrogante blik toe. Maar tot zijn opluchting maakte ze haar tas open. Klaar om de stenen de uit te pakken zou je denken. Nee! Ze liet ze achteloos op de grond neer kletteren! "Wat doe je nou?! Als ze beschadigd raken dan leveren ze minder op!" Riep hij uit. En begon zijn kostbaarheden haastig van de grond op te rapen. En telde deze. 7...9...12... Twaalf? Met dertien gaten in de muur?  "Hier, heb je je stomme stenen terug." Zei het meisje. Dax keek op. "Als ze zo stom waren waarom heb jij er dan nu nog eentje bij je?" Gromde hij nijdig. En stapte dreigend op haar af. 

"Als jullie eens ophielden met kleurgenootjes te verbannen dan zouden wij geen eens bestaan. Het is jullie perfectionisme dat er voor zorgt dat wij jullie nu in de weg zitten."Iets wat in zijn ogen totaal waar was. Maar blijkbaar kon het weer eens niet op prijs gesteld worden. "Waag het niet om jullie te zeggen! Dit stomme systeem is niet mijn idee, als het kon, had ik het allang veranderd. Ik heb niets te maken met alle mensen die verbannen worden.Zei het meisje. Dax trok een wenkbrauw op. "Waarom hou jij je er dan aan door meteen te denken dat ik meteen een lastbak ben. Je zou me ook gewoon kunnen beoordelen op wie ik zelf ben. Aangezien je het systeem toch maar dom vind." Dat praatje kwam er niet arrogant of kwaad uit. Gewoon op normale toon. Het klonk meer als een voorstel. Maar hij had het al verpest met zijn eerdere opmerkingen. Blijven zou ze waarschijnlijk niet meer. En tot overmate van ramp pleurde ze de stenen zo uit haar tas op de grond. Ai , dat zou minder geld worden voor hem. Snel raapte hij de stenen op en telde ze. "Hier, heb je je stomme stenen terug." Dax keek op. In zijn ogen glinsterde iets van agressie. Als je grijs was dan kon je veel maken. Maar stelen. Dat deed je niet. Nooit. Dreigend stapte hij op het meisje af. "Als ze zo stom waren waarom heb jij er dan nu nog eentje bij je?" Gromde hij nijdig. Enkele bleef de shapeshifster staan waar ze stond. "Omdat jullie altijd hierheen kunnen, altijd zoveel stenen kunnen halen als je wilt!" Zei het meisje kwaad. En deed zelfs nog een stap naar voren. "Ik heb ze harder nodig dan jij."Siste ze. Dax deed een paar stappen achteruit en liet zijn boze houding varen. Hij leunde tegen de andere wand van de grond aan en staarde peinzend voor zich uit. Het was nou ook weer niet zijn bedoeling geweest een nog slechtere reputatie te halen bij een black one dan zijn soul genoten. Hij had het blijkbaar weer eens mooi verknald. Voorzichtig keek hij haar , dan wel niet recht in de ogen , weer aan. "Jij die steen en dan blijf je hier eten. Dan heb je een steen en gratis eten?" Opperde hij ietwat onzeker. Hij voelde zich nogal schuldig dat hij haar zo kwaad had gemaakt.    

Het was niet zijn bedoeling geweest haar te kwetsen. Wist hij veel dat ze daar weinig geld hadden. Hij was nog nooit in het zwarte gebied geweest. Blijkbaar had hij het weer eens goed verpest. "Jij die steen en dan blijf je hier eten. Dan heb je een steen en gratis eten?"Dax durfde het meisje al bijna niet meer aan te kijken. Niet dat hij bang was. Maar hij voelde zich nog al schuldig zo kwaad te zijn geworden over iets waar de andere shapeshifter eigenlijk niets aan had kunnen doen. Tot zijn verbazing keek het meisje hem vragend aan. Alsof ze niet kon geloven wat hij zo just gezegd had. Was dat een goed teken? Of had hij het nu nog verder verpest? Hij kon het vragen. Maar door de angst voor de tweede optie kon hij niets uit brengen. "Waarom zou je dat doen?" Vroeg het meisje hem. Het was duidelijk in haar stem te horen dat ze verbaasd was door zijn keuze. "W-waarom?"Stamelde hij. Waarom? Hoezo waarom? Wist hij veel waarom! "Ik bedoel, ik probeerde je spullen te stelen. Waarom zou je me zoiets aanbieden?" Een zenuwachtig lachje was het enige wat hij kon uitbrengen. Juist , hoe ging hij dit aan haar uitleggen. . . Even viel er een ongemakkelijke stilte tussen de twee. Dax had geen flauw idee of ze hem wel zou geloven. En toch wilde hij het goed maken met haar. Het zou een schande zijn als ze zou gaan zonder dat hij haar geholpen had. Zo iets kon je thuis niet na vertellen. "Stelen is erg. Maar weten dat iemand honger heeft en hulp nodig heeft en dan vervolgens niets doen is nog veel erger. Natuurlijk grijze zijn een zo nu en dan gemeen en hebben zo hun mankementen. Maar wat zou jij doen als bijna iedereen tegen je was?" Legde hij met trillende stem uit. Nee,  Dax was geen ster in het aanbieden van excuses. "Het is een grote schande als ik je niet zou helpen. Net zo groot als ... als je je plas pauze tussen de plantjes houd als je een white one bent zeg maar." Probeerde hij het uit te leggen. Maar bedacht zich al snel dat het een slecht voorbeeld was. " Um... nou ik dacht gewoon dat hun heel veel om de natuur gaven. Maar iemand in de steek laten als je Gray one bent is erger denk ik... um.. een voorbeeld... het is zo iets als een black one die een black one een verkeerde lading mee geeft zodat hij of zij opgepakt word bij World Harbour... o-of is dat erger?" Dax begon al meer te twijfelen over zijn krakkemikkige uitleg. Wat moest ze wel niet van hem denken? Dat hij gek was ofzo? Hoe kon hij dan ook een goede vergelijking te maken zonde de waarde en normen van de Black ones te kennen? Dax ademde even diep in. "Okay die voorbeelden zijn misschien mislukt. Maar het belangrijkste is dat vanuit mijn standpunt is het een schande om jou te laten verhongeren. Daarom bied ik het aan." Zei hij zachtjes. Hooray Dax het is je gelukt je hebt je zelf meer voor schut gezet dan je ooit eerder gelukt is! Snel probeerde hij aan iets anders te denken. Maar dat lukte nauwelijks. Want het meisje dat hij nu ovenergers al helemaal niet aan durfde te kijken zou hem over enkele seconde waarschijnlijk volledig uitlachen.    

Ze leek onder de indruk van zijn uitleg. Dat was iets. Maar of het een goede indruk was, dat was een tweede. Het was al met al natuurlijk nog al een ongemakkelijke situatie. Voor hem beide. En dat speet hem ergens ook wel. Liever had hij een machtig perfecte uitleg gegeven. Zodat ze in zou zien dat hij geen spelletje met haar speelde. Helaas was dat drastisch mislukt. Hij had het op de meest uitzonderlijke wijze weten te verprutsen. Ook een gave. Maar niet iets wat hij nu kon gebruiken. Diep beschaamd door zijn sullige vertoning keek hij naar de grond. Hij wist dat ze hem zag blozen. Als hij nou even in een mol had kunnen veranderen kon hij tenminste nog letterlijk door de grond zakken. Het bleef angstwekkend stil. Wat moest ze wel niet van hem denken? Net op het moment dat hij weer iets wilde zeggen was ze hem voor. "Oké dan, ik snap het..."Hoorde hij haar mompelen. Meteen keek hij op. Met een blik vol verbazing. "Ik zou graag met je mee gaan.. Maar beloof me alsjeblieft dat je het aan niemand, maar dan ook niemand vertelt, alsjeblieft?"Enkele seconde staarde hij haar diep verbaasd aan. Nog verbaasder dan als ze plots had kunnen vliegen. En dit alles een grote droom was geweest en hij net wakker zou zijn geworden. Toen veranderde zijn gezichtsuitdrukking naar dat van een klein kind dat net z'n eerste fiets had gekregen, zo onnozel blij. "Ja natuurlijk, ik ben niet dom!" Het kwam er veels te enthousiast uit. Daar betrapte hij zich al meteen op. Nog voor ze iets zou kunnen zeggen verbeterde hij zich zelf al. "Ik bedoel: Ja ik beloof te zullen zwijgen."Zei hij met een scheve grijns. Vervolgens liep hij naar zijn tas toe en pakte deze op. "Ik weet een veel mooier plaatsje dat dit. En bovendien heb twee hazen, een pak rijst wat groente en een verrassing bij me. Voor de grote honger."Vertelde hij enthousiast. Als hij gasten had pakte hij meteen groots uit. Dax was benieuwd of het meisje al wel eens appelflappen had geproefd. Op dat moment schoot het hem te binnen dat ze elkaars naam nog niet eens wisten. Hij draaide zich om zodat ze elkaar weer aankeken. "Ik ben Dax , ready to go?" Vroeg hij. Persoonlijk vond hij dat hij dat ze haar naam niet hoefde te vertellen als de dat niet wilde. Hij bleef perslot gevaarlijk voor haar. En andersom ook.      

Het meisje leek een beetje verbaasd over zijn vrolijke gedag. Ach ja, misschien deden ze daar in zwart niet aan. Dat kon zijn. Of het lag aan hem. Dat hij een zeldzaam vrolijk karakter had. Ook iets om trots op te zijn hoor. Dax begon opgewekt te vertellen over het eten dat hij bij zich had. Echter leek het alsof ook dit van hem niet begreep. "Eh, lekker."Was het zachte antwoord. Ondanks dat het een beetje vreemd was om iemand die juist zo aardig deed zo stil en sarcastisch te behandelen besloot Dax er geen aandacht aan besteden. Ze zei iniedergval iets. Dat was prima zo. Hij pakte zijn spullen bij elkaar. Zodat ze konden vertrekken. Op dat momemt bedacht hij zich dat zijn gast nog niet eens wist wat zijn naam was. Wel een beetje onbeschoft van hem. Hij draaide zich om zodat hij het meisje weer aankeek en zei:"Ik ben Dax , ready to go?"Het meisje knikte. Mooi zo, hij was namelijk niet van plan hier nog veel langer te verblijven. Ze konden maar beter niet gezien worden door andere wezens van grijs. "Ik ben Lea, aangenaam, denk ik dan."Lea? Wat een afschuwelijke naam zeg. Wie noemde iemand nou Lea? Maar goed, hij zou zich er stil over houden. In nog een ruzie had hij namelijk geen zin. "Inderdaad leuk je te... ontmoetten."Antwoordde hij. Want een echt spontane vrolijke ontmoeting was het niet geweest. Maar goed, wie wist zou er nog verandering in de stemming komen. "Waar ga je naar toe? Heb je een huis hier in de buurt?"Vroeg Lea hem. "Ik heb een huis. Helemaal voor me zelf."Zei hij trots. Maar weinig jongeren hadden een echt huis. En na zo veel jaren te hebben geworven was Dax dan ook wel toe geweest aan een huis. Hij was er trots op een van de weinige met een vaste woon plaats te zijn. En dat liet hij dan ook graag merken. "Maar daar gaan we vandaag niet heen. Dan is de kans veels te groot dat we gezien worden."Legde hij uit. Zo als beloofd zou hij Lea niet in gevaar brengen. Echter drong het in zijn antwoord al wel door dat hij zeker van plan was haar zijn huis te laten zien. Misschien niet aankomende week. Maar beloofd was beloofd. Dax wenkte haar te volgen. En liep de grot uit. De regen was inmiddels gestopt. Zo lang hadden ze dus al ruzie lopen maken. Dax kende de berg paden maar al te goed. En gelukkig was hun eet plaats niet al te ver weg. Want hij kon zich voorstellen dat Lea geen zin had in nog een grote klim. De paden die ze moesten bewandelen waren over het algemeen niet stijl en redelijk recht. Dax liep de paden af en lette niet echt op Lea die waarschijnlijk nog achter hem liep. Ze kon hem volgen zodat ze niet zou verdwalen, maar op haar passen dat was hij niet van plan. Niet veel later kwamen ze uit op een open plaats. Overdekt door een uitstekend stuk rots, beschut tegen de wind en met een prachtige uitkijk over het gehele grijze gebied. Dax liep de plaats op en zetten er zijn rugzak neer. Pas toen draaide hij zich om naar Lea. "Daar zijn we dan."Zei hij kort.      

Na een tijdje rustig aan te hebben gewandeld kwamen ze aan op hun eet plaats. Na te hebben vermeld dat ze op de plaats van bestemming waren begon Dax gelijk allerlei spullen uit te pakken. Hij had deze van te voren al bij zich gehad omdat hij toch al van plan was geweest hier te zullen eten. Hij haalde een klein kookstel te voorschijn. Het ding had maar een ronding waar een pan of pot op kon staan en woog dan ook niet zo veel. Veder kwamen er een zak rijst, wat groente, twee hazen en pakje van de bakker uit zijn rugzak. "Je hebt zeker een mooie plaats uitgekozen."Hoorde hij Mindo zeggen. Dax knikte enkel. Hij was even verdiept in het uitpakken van alles wat ze nodig zouden hebben. Uit de zijvakjes haalde hij een firestick en wat kookgerei. Zo als scherpte messen om de hazen mee te kunnen ontleden en twee houten kommetjes met ieder wat houten mini bestek er bij. "Waarom is dit er nu niet in het Black Territory...." Dax haalde zijn schouders op. "Jullie hebben daar toch ook wel mooie dingen? Jullie hebben daar heel veel bossen is het niet? Dan hoef je tenminste niet zo te klimmen en dalen voordat je eindelijk ergens bent."Antwoordde hij droogjes. En ging verder met waar hij mee bezig was. Andere ziel kleuren wilde zich nog wel eens flink verkijken op hoe 'mooi' het was in grijs gebied. Het leven hier was niet bepaald een pretje. Ten eerste had iedereen een hekel aan je. Zwart, wit en zelfs vaak ook mede ziel genoten. Had je geld, dan haten ze je omdat ze jaloers waren. Had je geen geld dan werd je gehaten omdat ze niets met je aan konden. Niemand was echt te vertrouwen en iedereen speelde hier spelletjes met elkaar. Maar natuurlijk was het in grijs weer beter, makkelijk gezegd. Dan konden ze grijs weer eens van iets de schuld geven. Ondertussen had hij wat kleine takjes verzameld en deze binnenin een kring van stenen neer gelegd. De bast had hij er van af geschraapt en die krullen onder de kleine takjes geplaatst. Hij stond op en liep even terug naar het pad. Niet veel later kwam hij terug met van klein naar groot een heel aantal takken. Daar konden ze wel even op vooruit. "Maar ik kan me voorstellen dat het vervelend is. Als er daadwerkelijk niets moois is in zwart."Zei hij terwijl hij ietwat grotere takjes in de vorm van een lage kegel over de mini takjes en houdkrullen heen plaatste. Dax hield de firestick bij de krullen en ging met het plaatje over het magnesium stokje. Daar kwamen vonken van af. En niet veel later vatten de krullen vlam. Die staken langzaam de minstokjes aan. En zo voort. Een klein vuur ontstond. Nu was het slechts een kwestie van aan houden en groter maken. Dan zou het kookstel er overheen gezet kunnen worden en daar kon de pan op. Dax ordende zijn spullen en ging vervolgens dicht bij het vuur zitten. "Is het echt zo zwaar in zwart?"Vroeg hij luchtig en trok een wenkbrauw op. Natuurlijk zou ze zijn oppervlakkige houding niet kunnen hebben. Maar dat boeide hem niet veel. Verschillende ziel kleuren bleven elkaar immers altijd wel een beetje pesten. Dat hoorde er gewoon bij.      

Hij lette maar half op wat Lea tegen hem zei. Meer was hij bezig om zo snel mogelijk een vuur op gang te krijgen. Hij wilde hier namelijk ook weer niet te lang rond blijven hangen. Het was en leef een feit dat hij nu om ging met een persoon uit Black. Als ze op een of andere manier toch gezien zouden worden zaten ze beide diep in de nesten. Dat moest hij dus proberen te voorkomen. Al was een beetje medewerking van Lea daarbij ook niet verkeerd. "Er zijn er een paar, maar die leken in geen verre of wegen op deze plaats."Antwoordde Lea op zijn opmerking. Dat had hij niet geheel verwacht. Natuurlijk, in zwart zal het heus niet zo mooi zijn dan in wit. Maar slechter dan grijs? Ach ja, zij hadden vast weer andere voordelen. Wat had je aan een mooi uitzicht als je constant op je hoedde moest zijn? Maar daar hadden de andere ziel kleuren geen weet van. En dus waren ze dus blijkbaar een beetje jaloers op het landschap van grijs. Ook niet verkeerd. Hadden ze tenminste nog iets om trots op te zijn. Ondertussen was hij takken gaan verzamelen voor het vuur. Dat klusje was gelukkig snel klaar en had er dan ook niet echt veel hulp bij nodig. "Maar ik kan me voorstellen dat het vervelend is. Als er daadwerkelijk niets moois is in zwart."Zei hij terwijl hij aan de gang ging met het opzetten van de constructie voor het vuur. Het was niet al te moeilijk. Maar je moest het wel even een keer of drie gedaan hebben. Want met een stapel houd klakkeloos op elkaar smijten kwam je er niet in de open natuur.  "Er zijn wel een aantal mooie dingen, maar die zitten verstopt en de meeste Zwarte zijn er toe geneigd om het kapot te maken. Ze hebben niet echt oog voor mooie dingen."Vertelde Lea ondertussen. Het was ergens wel fijn dat ze zo tegen hem aan bleef kletsen. Dat doorbrak de eeuwige stilte die er normaal tijdens het voorbereiden van het eten heerste een beetje. Dat wat ze zei kwam wel een beetje overeen met het stereotype beeld wat men hier van de zwarte zielkleuren had. Jammer, hij had wel een beetje gehoopt op wat verrassends. Al moest hij toegeven dat Lea zijn standaard beeld in een keer doorbroken had. Niet veel later zaten ze beide bij het vuur. Ze zouden nog even moeten wachten voordat er iets op kon. Daarvoor was het vuur nog te zwak. Een goed moment voor een gesprekje. "Is het echt zo zwaar in zwart?" Vroeg hij op luchtige toon. Dax kon zich niet echt voorstellen dat men het daar zo slecht had als de meeste beweerde. Er moest toch wel iets goeds zijn in zwart? Het was ook een grote fabel dat het leven in wit een makkie was. En voor wie hem echt niet wilde geloven was Dax wel geneigd het brandmerk op zijn rug te laten zien. Het was tussen zijn schouderbladen gezet. Zo net onder aan de nek. 75% Gezuiverdstond er op voor zo ver hij het in de spiegel kon zien. Er klonk een zucht naast hem. Dax keek Lea vragend aan en wachtte op het verhaal. "Het hangt er van af, sommigen kunnen het goed vinden in de samenleving en hebben goede banen. Voor anderen.. Is het minder makkelijk."Vertelde ze. Dax knikte. Hij kon zich voorstellen dat lang niet iedereen in het hokje van zwart paste. Ook bij wit was dat lastig. Grijs had daar echter veel meer vrijheid in. Dax spotte nieuwsgierigheid in Lea haar gouden ogen. Zouden er nu vragen voor hem komen?  "Hoe is het in Grijs?" Dax trok een wenkbrauw op. Dat was toch voor iedereen verschillend? Hoe kon hij daar nou een goed antwoord op geven. "Ik bedoel, is het zoveel anders dan bij ons? Zijn er andere regels, andere gebruiken?"Even dacht hij na over een goed antwoord. Aangezien hij niet veel wist over de gebruiken van zwart wist hij niet of het zo veel anders was. "Er gaan behoorlijk wat... Slechte dingen rond over de Grijzen, zijn die dingen waar?"Dax lachte. Niet spottend deze keer, maar een gewone vriendelijke lach. "Tegenover zwart en wit moet ik inderdaad toegeven dat we niet al te vriendelijk zijn. Je moet je voorstellen dat zij ons zien als verraders en dat terwijl we hier eigenlijk zijn omdat we gewoon nergens tussen passen. We doen ons best niet een mooi beeld te laten zien aan de buiten wereld. Als jullie zo graag genoegen nemen met het oppervlakkige zicht op alle slechte dingen die wij zouden doen en alleen kijken naar hoe we op jullie reageren, waarom zouden wij ons best doen dat te verhinderen?"Zei hij lachend. Dat was precies waar de meeste buitenstaanders overheen keken: het feit dat ze buitenstaander waren. En dus helemaal niet wisten hoe het er in het echt aan toe ging. "We leven hier niet in een maatschappij zo als je misschien van thuis wel kent. Het is er wel, maar het is klein. En ver kom je er niet mee. Maar goed sommige nemen er genoegen mee en dat is prima. Grijs leeft van de handel. Met zwart en wit maar vooral van handel met elkaar. En ja, we nemen jullie graag op de hak als het om handel gaat. En verdienen daar dan wat meer mee. Dat zou je een slechte eigenschap kunnen noemen en dan vervolgens zielig gaan zitten doen. Maar je zou er ook de humor van in kunnen zien en ons terug proberen te pakken. Laat eens zien dat je niet met zwart volk kunt sollen zeg." Grinnikte hij. Allemaal op vriendelijke toon, het was goed bedoeld en dat was te merken. "Het fabeltje dat je ons niet kunt vertrouwen is deels waar. Natuurlijk is dat waar. Waarom zouden wij jullie volk dat ons zo laag inziet en niet eens serieus neemt in vertrouwen nemen? Je zou bijna zeggen dat wit ons als een minderwaardig soort beschouwd niet? Maar goed er is een soort van regeltje. Iedereen hier lijkt heel aardig tegen je te doen als je van grijs bent. En dat is niet omdat ze je dan zo geweldig vinden. Ze willen iets van je. Want elkaar op de hak nemen daar kunnen we ook wat van hoor! Neem een jaartal waar je geluk mee hebt. Bij mij is dat zo ongeveer drie jaar. Als iemand je dan nog niet op de hak heeft genomen zou hij/zij te vertrouwen moeten zijn. Daarbij is alleen leven in Grijs nauwelijks een optie. We zijn opgesplitst in ontelbare groepen. Als je eenmaal je nieuwe familie groep hebt gevonden zit je goed. Meestal hoef je maar een keer of drie van groep te wisselen in je leven, schijnt. Maar verder... Ik zou niet zeggen dat we echt onbetrouwbaar zijn. Grijs is een volk dat goed voor elkaar zorgt. Natuurlijk kun je elkaar wel eens voor de gek houden. Maar iemand er aan laten bezwijken dat doe je niet. Iedereen heeft het wel eens beter of slechter. Het geld schuift van de ene groep naar de ander. Heel grijs door. Iedereen  leeft met ups en downs. Maar iedereen leeft wel!" Vertelde hij. Inmiddels was het vuur al een stuk groter geworden. Het zou niet lang meer duren voordat ze het eten voor konden bereiden. "Gebruiken..."Mompelde hij. "Je vertrouwd elkaar pas na lange tijd, je laat nooit iemand de hongerdood sterven, drinken en roken mag van af extreem jonge leeftijd, iemand is alleen: iedereen heeft wel een 'familie' die voor hem of haar zorgt, je draagt bij aan de handel voor het land en bent dus niet onproductief en.... zo zijn er vast nog wel meer denk ik. Alleen dan word het wel een erg lang verhaal. Dus... lijkt dat een beetje op thuis?"Vroeg hij er met een grijs achteraan.      

Dax had het vrij snel voor elkaar, die opstelling en dat vuurtje. Ondertussen ging het gesprek met Lea nog steeds gewoon door. Ze hadden elkaar wat dingen gevraagd over hoe het was om van een andere soul kleur te zijn. "Mij is van jongs af aan verteld dat Grijzen niet te vertrouwen zijn. Het is er als het waren ingestampt. Als dat het enige is wat je van iedereen te horen krijgt, begin je er uiteindelijk vanuit te gaan dat het waar is."Antwoordde het meisje nadat hij een korte uitleg had gegeven over hoe hij tegen het gerucht over de grijze aankeek. Ach ja, zo iets had hij kunnen verwachten. Bij wit was het niet anders gegaan. "Niet dat jij me slecht lijkt! Het zou me niets verbazen als het enkel lulkoek is wat mij is verteld."Dax grijnsde lichtjes. Lea wist dus wel beter dan wat zwart haar aangesmeerd had. Beter zo, met dat soort wezens kon hij wel overweg. Echter bestede hij geen woorden aan dit zijspoor en ging gewoon verder met het beantwoorden van haar eerder gestelde hoofdvragen. Waarom zou hij haar meer informatie gunnen dan ze vroeg? Het zou slechts een verspilling van tijd zijn nog meer zaken van grijs vrij te geven. En bovendien, ze bleef van een andere soul kleur. Dus hoefde echt niet alles te weten. Op zijn zegje over het wezens laten zien dat ze niet met hun konden sollen reageerde Lea zachtjes lachend. "Oh geloof me, ik heb genoeg wezens laten weten dat ze iniedergeval met mij niet kunnen sollen."Onderbrak ze hem kort. Dax grinnikte. "Daar twijfel ik ook niet aan. Het ziet er niet naar uit dat jij veel van je soul genoten weg hebt. Wie weet waar je over een paar jaar zit." Zei hij plagend. Er op doelende dat ze over een paar jaar misschien ook wel bij grijs zou zitten. Maar keerde daarna weer terug naar het hoofdonderwerp. Opnieuw wilde hij er niet meer woorden over kwijt dan nodig. Ondertussen was het vuur al bijna groot genoeg en werd het tijd om het eten klaar te maken. Dax nam de houten snijplank op schoot en begon daarop een van de hazen te villen. Hij vertelde tegelijkertijd verder over het leven in grijs. Tot dat de twee hazen klaar waren om gebakken te worden en hij een pauze nam om de twee gekruid in en wel in de pan te plaatsen. Hij zag van uit zijn ooghoeken dat Lea hem strak aan keek. "Je zei dat je me enkel eten aanbood omdat het onbeleefd was dat niet te doen... Nu zeg je dat Grijzen nooit vriendelijk zijn zonder dat ze iets van je willen..." Dax knikte afwezig. Hij consenteerde zich op waar hij mee bezig was. "Wil je iets van me Dax?"Hij draaide de hazen om. Wat voor een sissend geluid in de pan zorgde. "Mocht dat het geval zijn, kan je dat zeggen. Ik heb niet veel voor je te bieden. Na vandaag gaan ik naar huis en is de kans groot dat we elkaar nooit meer zien." Dax wende zijn blik tot Lea. Onverschillig en droogjes, met een wenkbrauw opgetrokken. "Je aanwezigheid. En dat heb je me onbewust toch al geboden. Normaal eet ik hier altijd alleen." Zei hij. Het klonk ietwat bot. Maar dat kwam doordat het zonder enige emotie gezegd werd. Hij gaf haar geen kans te antwoorden. De rest van zijn uitleg op haar gestelde vragen kwam er meteen achteraan. Dit echter wel weer op vriendelijke warme toon. Het eindigde met de vraag of wat hij verteld had een beetje overeen kwam met haar thuis. Nu mocht Lea het woord overnemen. Intussen waren de hazen bijna klaar. Dax had de groente geschild en deed deze er bij in de pan. Nu alleen de rijst nog.  "Ergens wel, een beetje. Er is een sterk onderling gevoel van verband bij Zwart. Ze zullen je helpen als je het echt nodig hebt, maar verder dan dat komt het niet. Je moet sterk zijn, mee draaien met de samenleving. Als je dat niet kan, je niet voor jezelf kan zorgen... Tja, dan heb je problemen. Ze zullen je niet laten sterven, maar echt voor je zorgen gebeurt niet. Daarnaast nemen de meeste wezens de regels niet zo nauw. Er wordt vaak gedeald in goederen waar je niets vanaf wil weten, en in de donkere hoeken van de stad gebeuren dingen waar je niet blij van wordt. Men doet dan gewoon een oog dicht en doet alsof ze er niet vanaf weten."Dax begon te lachen. Het was geen vriendelijke lag. Nee, levenloos en een beetje spottend. Dingen waarvan niemand iets wilde weten? Dat herkende hij wel. Helaas hadden ze in wit alles van hem willen weten. Een aparte soort glinstering drong door in zijn ogen. "Nee bij dat laatste kan ik me nou niets voorstellen."Zei hij met een klein sarcastisch glimlachje op zijn gelaat. Vervolgens wende hij zijn blik af. Deed de rijst in de pan. En zweeg.  

"Je aanwezigheid. En dat heb je me onbewust toch al geboden. Normaal eet ik hier altijd alleen."Ja, die had ze vast niet zien aankomen. Maar wat moest hij verwachten? Ze was en bleef van een andere ziel kleur. En er was er geen een die grijs vertrouwde. Zo waren ze immers allemaal. Alle zwarte en alle witte. Hopelijk zou ze hier iets van leren. Het was nog niet te laat. Het zag er namelijk niet naar uit dat ze heilig geloofde in de vooroordelen van andere ziel kleuren. Even keek ze hem strak aan. Maar Dax bleef ongeïnteresseerd terug kijken. Daarna lieten ze het beide voor wat het was en vervolgde hun gesprek. Er ging verder een normale ontspannen sfeer. Hij wist niet zeker of dit echt was. Maar het feit dat Lea haar best deed om hem te laten denken dat ze hem vertrouwen was al genoeg, hij stelde het zeer op prijs. Na een tijdje kwamen ze op het onderwerp van de criminaliteit in zwart. Dat die nogal bruut zou zijn. Hij kon er niets aan doen in de lach te schieten toen Lea er over begon. Maar het had niet vriendelijk geklonken. Eerder koud en spottend. Wat hij al allemaal wel niet gezien had in zijn leven. Als Lea eens winst wat voor vuil werk hij aan z'n handen had zitten zat ze hier echt niet zo rustig naast hem. En verbaasde blik van het meisje volgde. Waarop hij stopte met lachen. "Nee bij dat laatste kan ik me nou niets voorstellen."Zei hij met een klein sarcastisch glimlachje op zijn gelaat. Dax deed de rijst in de pan en zweeg. Er was geen verdere uitleg nodig. Ze zou wel kunnen raden waar hij op doelde. Er viel een kleine stilte. Hij benutten het moment door zich weer wat meer met het te bemoeien. Het was namelijk toch ook niet onbelangrijk dat dat een beetje eetbaar zou blijven. Net toen hij de rijst en de groente over de twee schaaltjes verdeelde sprak Lea weer. "Mindo,"Dax keek op zij. Mindo? Hoezo Mindo? Wat Mindo? Was dat iets, een Mindo? "Ik heet Mindo, niet Lea."Het bleef stil. Ijzig stil. Hij wist het wel! Ze vertrouwde hem voor geen meter, alleen maar omdat hij grijs was! "Ik wilde enkel het zekere voor het onzekere nemen, sorry." Zonder iets te zeggen reikte hij haar een schaaltje rijst aan. Zonder haar daarbij aan te kijken. "Je hebt me zeer gekwetst Mindo. Je zult er spijt van krijgen."Zei hij kil. Maar hij besloot zijn woede niet nu op haar te uiten. Nee, dan zou hij haar gelijk geven. Dat hij inderdaad gevaarlijk was. Dit was juist een kans om het tegen deel te bewijzen. Hij ademde diep in en zuchtte. "Maar niet nu. Het zou zonde zijn ruzie met je te maken net op het moment dat het net zo goed gezellig had kunnen worden. Ergens ben ik wel blij dat je Mindo heet. Lea is namelijk wel zo'n afschuwelijke naam." Zei hij en glimlachte een beetje. Ja nu zou hij die naam gelukkig mogen vergeten. Mindo daarbij was best een leuke naam. Haar ouders waren iniedergeval creatief geweest. Dax prikte een beetje met zijn vork in de rijst. Veel trek had hij niet op het moment. Het feit dat Mindo hem voorgelogen had zat hem behoorlijk hoog. Maar hij wilde dat natuurlijk zo min mogelijk laten blijken. Misschien dat als hij een nieuw onderwerp aan zou snijden dan hij het dan een beetje kon vergeten. "Ken jij het voedsel appelflappen?"Vroeg hij totaal uit het niets. Het was het eerste wat in hem op was gekomen. Wie wist zou het werken.    

Ondanks dat Dax er behoorlijk pissig over kon worden als er tegen hem gelogen werd wist hij het nog aardig voor zich te houden. Hij zei haar dat het hem wel geraakt had en dat ze er dan ook spijt van zou krijgen. "Nogmaals, ik wist niet of ik je daadwerkelijk kon vertrouwen. Wat bedoel je precies met dat ik er spijt van zal krijgen?"Werd hem scherp gevraagd. Maar Dax ging er niet op in. Hij zou wel gek zijn om zo iets aan haar neus te hangen. Daarbij zou het de sfeer tijdens het eten verpesten, wat zonde was. Nee, over een paar maanden. Totaal onverwachts. Dan zou hij haar nog wel terug pakken. Maar niet nu. "Maar niet nu. Het zou zonde zijn ruzie met je te maken net op het moment dat het net zo goed gezellig had kunnen worden. Ergens ben ik wel blij dat je Mindo heet. Lea is namelijk wel zo'n afschuwelijke naam."Gaf hij eerlijk toe. Het meisje grijnsde ietwat. Zou ze het er mee eens zijn dat Lea een rot naam was? Waarschijnlijk wel. Hij kon zich namelijk niet voorstellen dat iemand die naam echt mooi zou vinden. Mindo rook even aan de rijst. Dax schudden zachtjes zijn hoofd maar liet haar haar gang gaan. Het was eigenlijk niet meer dan dom van haar dat ze dacht dat hij haar iets aan zou willen doen. Niet lang nadat het meisje haar eerst hap rijst geproefd had begon ze als een malle te eten. Dax grinnikte zachtjes. Waarschijnlijk was het al een tijdje gelden dat ze iets fatsoenlijks naar binnen had gewerkt. Hij was iniedergeval blij te zien dat zijn maaltijd in de smaak viel.  "Je bent een goede kok."Zei Mindo terwijl ze wat verdwaalde rijstkorrels van haar gezicht afveegde. Dax glimlachte dankbaar. "Ach ja, je moet toch iets te doen hebben in een plaats waar niemand komt." Grapte hij. Maar het meisje leek het te menen. "Tijden terug dat ik zulke goede rijst heb gegeten."Sprak ze zonder hem aan te kijken. Dax kon zich wel voorstellen dat het in Zwart gebied moeilijker was om aan vers voedsel te komen. Maar goed dat ze die stenen nu had. Dan zou ze voor een paar dagen vers kunnen eten. "Misschien omdat ik niet zo'n geweldige kokkin ben..." Dax moest moeite doen om niet in de lach te schieten bij het beeld van een Mindo en een brandende pan rijst. Maar anderzijds had hij toch ook wel medelijden met haar. Na dat Mindo haar echte naam had bekend was er bij Dax niet veel voedsel meer in gegaan. Zijn eetlust was nogal door verpest. Echter wilde hij dit niet laten blijken en zetten het bakje rijst naast zich op de grond neer. Vrijwel uit het niets begon hij over een nieuw onderwerp: Appelflappen. Dax was er zeker van deze zoete driehoeken wel naar binnen te kunnen werken. En dat was precies de bedoeling ook. "Eh, nee?"Antwoordde Mindo hoofdschuddend op zijn vraag of ze de lekkernij überhaupt kende. Hij haalde een pakketje uit zijn tas. Ontvouwde het pakketje en liet de twee appelflappen aan haar zien. "Bladerdeeg gevuld met appel en kaneel suiker bestrooid met suiker."Zei hij er bij. Hopelijk zei dit haar wat meer dan slechts de naam appelflap. Hij kon zich ook wel voorstellen dat dat raar klonk. Dax reikte het pakketje aan haar aan. Ze mocht een van de twee appelflappen pakken mocht ze zich er aan willen wagen.