Nice "walk" isn't it? [Raidyn]

Enkele weken waren voorbij gegaan. Het was meer de verveling die hem naar buiten had gelokt dan het feit dat hij op zich al weer zou kunnen lopen. De meeste kleine wonden waren al weer lang dicht en daar was dan ook niet zo veel meer van te zien. De grote wonden waren inmiddels dichtgegroeid en de hechtingen zouden er dan ook binnenkort uit mogen. Vooralsnog mocht hij wel uitkijken. Dax kon rechtop staan. Maar hij zou het rustig aan moeten doen. Uit het niets een paar uur achterelkaar lopen dat zouden zijn benen niet leuk vinden. Hij maakte dan ook maar een klein ommetje. In de buurt van zijn huis. Bergopwaarts. Dan zou de terug weg minder zwaar zijn. En steunend op een soort geïmproviseerde krukken. Behalve dat en zijn vooruit geschuifel was er verder niet aan hem te zien dat hij gewond zou zijn. Ondanks dat het voorjaar begon te worden was het nog behoorlijk koud en aangezien hij nog niet kon schiften zat er niets anders op dan zich goed in te pakken. Ergens was het behoorlijk beschamend zich zo over te moeten geven aan de begrensdheden die hij als mens had. Er als een halve malloot bij te moeten lopen met sjaal, wanten en alles om zo niet ziek te zullen worden. Blijkbaar had hij dat over voor die paar uurtjes buiten wereld. Na enige tijd te hebben gewandeld liet hij zich zelf neerzakken op een grote platte kei. Deze kei bevond zich precies op de plek waar hij besloten had zich op te draaien en de weg bergafwaarts te zullen vervolgen. Het was dan ook het perfecte moment voor een korte pauze. Vanuit de verte kwamen enkele donkere wolkenpartijen aanrollen die aangaven dat het maar beter was niet al te lang te pauzeren. Toch was de gedachten om op te staan en verder te lopen niet aantrekkelijk. Zijn onderbenen brandde behoorlijk van dit mini stukje lopen. Dax vervloekte het dan ook dat alles plots zo ver weg leek als je benen niet meer honderd procent mee werkte. Vanaf verder onderaan het pat kwam een gestalte aanlopen. Het liep bergopwaarts en was dan dus waarschijnlijk ook langs Dax zijn huis gewandeld. Toen het wezen dichtbij genoeg was om elkaar enigszins in het gezicht aan te kijken gaf Dax de voorbijganger een klein kinkje. Wist hij veel of het wezen zou rekenen op een 'goedemiddag' of juist niet. Gewoon elkaar voorbij lopen en doen alsof je niets van elkaar moest hebben als de ander je niet interesseerde, dat was toch al wat de meeste in Grijs deden. Of het wezen daar anders over dacht zou snel genoeg blijken nam hij aan.

|Mood: Neutral |Words: 445  | Company: Someone |

Dax was uiteraard eigenwijs genoeg om alleen op pat te gaan terwijl lopen nog niet zo gemakkelijk voor hem was. Ondanks dat de lucht in de verte al dreigend had geleken was hij gewoon een luchtje gaan scheppen. Dat zijn onverschilligheid te maken had met zijn eerdere doodswens viel zeker niet uit te sluiten. Er was immers niemand in de buurt om zijn lot te veranderen mocht hij niet voor de storm thuis zijn. En waarom zouden ze ook? Hier in de bergen kwamen nauwelijks wezens. Niet boven Indifference City iniedergeval. Er viel, op enkele edelstenen na, ook niets te zoeken op deze berg. De kans dat je het overleefde als onervaren klimmer was namelijk niet groot en vandaar dat de meeste er ook maar weg bleven. Dax had niet voor niets een huisje gekregen op de rand van de stad en de berg. Niemand hoefde te weten wat hij daar uitspookte aan werk. En het was ook maar beter dat het huisje des danig hoog lag dat er ook niet zomaar een of andere postbode langs zou komen. Ja, ze hadden er wel goed over na gedacht hoe ze de kans dat men hen aan zou geven zo veel mogelijk te verkleinen. Dat was ook de voorwaarde geweest tijdens het oprichten van de groep. Jammer genoeg vond er nu geen werk meer plaats in zijn huisje. Deed hij niets meer wat tegen de wed was. En zorgde de ligging van het huisje alleen nog maar voor een ergerlijke eenzaamheid. De groep was uit elkaar. En zo als het er nu uitzag zouden er wel nooit meer werkzaamheden in zijn huisje plaats vinden. Dax zuchtte diep terwijl hij al verder bergopwaarts liep. Hij en bergen waren geen vrienden. Voor een onbekende reden was hij geniaal in vallen zodra hij zich op berg gebied bevond. Er waren iniedergeval maar weinig berg tochten geweest die normaal waren verlopen. Toch leek deze tocht tot nu toe een van dat soort tochten. Dax had zijn hoogte doel bereikt zonder vallen of andere gekken dingen te flikken. Eenmaal daar was hij op een platte kei gaan zitten om uit te rusten. Het enige wat hem nu nog te doen stond was weer terug zijn huisje lopen voordat de storm begon. Terwijl hij daar zo zat zag hij tot zijn verbazing van uit de verte een wezen aankomen lopen. Naarmate het dichterbij kwam viel het Dax op dat de jongeman hier gewoon in zijn zomerkleding rond liep. Zou hij soms ook een doodswens hebben? Hij besloot het maar niet te vragen. Waarschijnlijk was het toch niet het geval en zo’n vraag zou hoogstens ironisch en ongepast zijn. De jongeman zou er vast wel een goede reden voor hebben om er zo bij te lopen. Tenminste, dat hoopte Dax voor hem. Hij vroeg zich af waarom de voorbijganger eigenlijk bergopwaarts liep. Dat was namelijk wellicht niet de meest … verstandige richting om in te lopen gezien de naderende weersomstandigheden? Echter besloot hij er niets van te zeggen en knikte slechts naar de voorbijganger toen deze hem passeerde. Dax schatten de jongeman niet veel ouder dan hij zelf. Misschien zelfs wel even oud. Hij had blond haar en grijsblauwe ogen. Op het feit na dat hij hier in zijn zomerkleren rond liep was er niet veel bijzonders aan het op te merken. Dax kon slechts van mening zijn dat het ergens wel onbeleefd was niet op zijn knikje in te gaan. Hem bij het passeren totaal te negeren. Dat was nu niet iets wat het volk van Grijs doorgaans tegen elkaar zou doen. Aangezien iedereen hier gelijk was. Iedereen was even sullig. Even onbelangrijk voor de andere twee Zielkleuren. Maar opnieuw zei hij er niets van. De jongeman moest het zelf maar weten. Even als dat hij het slechte weer tegemoet wilde lopen. Dax zou hem er niet voor tegenhouden. De jongeman had namelijk geen enkele waarde voor hem. En hij zelf was nu ook weer niet zo goed van aard dat hij onbekende zou helpen het noodlot zo lang mogelijk te zullen ontlopen. Het was de blondie zijn eigen keuze of hij verder zou lopen of niet. En als hij dat zou doen was het de keuze aan de natuur of hij dat zou overleven of niet. Echter bedacht de jongeman zich, bleek toen hij niet veel later in tegenovergestelde richting de op de kei zittende Dax opnieuw passeerde. Enkele passen voorbij de kei draaide hij zich weer om. En even dacht Dax dat de jongen gewoon slecht was in kiezen, totdat het tot hem doordrong dat de jongen hem aankeek. "Als je heelhuids terug wil keren zou ik opschieten." Sprak hij. Oh, dus nu kreeg hij advies van de jongen die hij zojuist in gedachten meerdere adviezen over het zelfde onderwerp had opgelegd? Goed dan. Dax zou de jongen maar wat laten kletsen. Zelf had hij zijn keuzes hier in al gemaakt. Iets waar de jongen geheel niets van af wist natuurlijk. Hij vond het wel prima om hier te blijven zitten en zijn lot aan de natuur over te laten. Echter bracht de jongen toch nog verandering in die beslissing. "Hulp nodig?" Vroeg hij terwijl hij Dax recht in de ogen aankeek. Het kleine grijnsje van de jongen vertelde hem wellicht meer dan zou moeten. Dax keek van hem naar de richting waarin zijn huisje lag en weer terug. Ging dit over een soort overval misschien? Zou de jongen hem naar zijn huisje leiden en hem er dan uit gooien? Als dat het geval was, vond Dax dat geen probleem. Maar toen bedacht hij zich dat dat wel een erg triest einde zou zijn. Een sullig einde. Niet echt iets wat bij hem paste. Ook wilde hij niet dat de jongen zou gaan spreken wat zich binnen bevond. En aangezien hij het ergens wel grappig vond om wat met hem te sollen antwoordde hij: "Ja graag. Mijn vrienden komen alleen wel thuis vanavond. Ik hoop niet dat dat een probleem voor je is? Je mag best mee eten." Een ietwat valse grijns sierde zijn lippen. Het ochtend. Maar die storm zou lang duren. Lang genoeg om het avond te laten worden. Natuurlijk mocht die jongen wel mee op te bewijzen dat hij met zijn grijnsje niets bedoeld had. Maar al had hij dat wel dan zou zijn plan helaas niet doorgaan. Dax pakte de krukken op en hees zich overeind. "We mogen beide wel haast maken. Zo’n bui rolt sneller over dan men denkt." Zei hij tegen de jongen waarna hij richting huis begon te schuifelen. Hij wist niet precies hoe de jongen de hulp precies voor zich had gezien. Maar hij ging er van uit dat als hij te langzaam schuifelde de jongen wel zou ingrijpen.    

|Mood: i'm teasing you |Words: 1126  | Company: A random guy |