Every step that I take

De witte drakin keek om zich heen en slaakte een zucht. Dit was volgens haar wel een goede vliegplek voor draken. Alleen... Ze kon niet vliegen. Dat kon ze nooit. Haar cristalblauwe ogen keken uit naar het gebergte dat bijna net zo blauw waren als haar kijkers. De woorden van die vos spookten door haar kop. 'Stropers.' dacht ze steeds. Dat woord kon ze niet meer vergeten. Net dat Atilla dacht dat ze hier veilig was moest ze toch nog haar huid redden. Letterlijk. Aangezien ze niet kon vliegen was haar uitgoudingvermogen versterkt en rennen was dus geen probleem meer geworden. Ze moest zich toch ergens verstoppen. Maar waar kan een draak van de lengte van een grote hond zich nou ongezien schuilen?

&Hunter