Oh crap... [Lyall & Mindo]

Lyall en zij hadden besloten de stad in te gaan deze dag, waardoor ze nu ietwat doelloos door de straten liepen. Voor de verandering hadden ze eens braaf gedaan; in plaats van te stelen, hadden ze eten gekocht. Misschien dan wel met gestolen geld.. Maar goed, het ging om het idee, niet?
Tevreden kauwde ze op een stuk brood, dat ze had afgescheurd van het stokbrood dat ze had gekocht. Haar blik gleed af naar Lyall, zich afvragend wat hij nu wilde doen. Ze liepen nu al een tijdje een beetje rond, af en toe wat kijken bij winkeltjes en kraampjes, maar echt een doel hadden ze niet, en dat maakte het een beetje saai. Lyall leek dat ook te vinden, tenminste, dat idee kreeg Mindo. Toch vond het meisje het niet heel erg, ze was bij Lyall nu, en hoe zot het ook klonk, dat maakte haar blij. De jongen liet haar zich gewoon een stuk rustiger van binnen voelen, wat bijzonder was gezien haar hoofd vol zat met gedachtes aan eerder; over Dax en Diabolic Esper.. En Olivier. Maar bij Lyall was dat allemaal even weg.
‘mischien heb ik wel een leuk idee.’Sprak Lyall bijzonder serieus. Mindo liet toe dat hij haar hand vastpakte en liet hem haar door verscheidende steegjes leiden. Een glimlach was te zien op haar gezicht terwijl ze mee liep met de jongen.
Echter stond Lyall plots stil, en Mindo hield ook halt. Verbaasd keek ze hem aan. "Wat is er Ly-"Ze kapte haar zin af toen ze een maar al te bekend figuur herkende. Meteen flikkerde er weer woede in haar op. Niet eens door de manier waarop hij haar had behandelt, maar om het feit dat door hem Lyall bijna kapot was geschoten. Naast haar hoorde ze Lyall zachtjes grommen, Mindo zou het daar echter niet bij laten, een vals grijnsje sierde haar lippen. "Oh en kijk eens wie we daar hebben."Woede was te horen in haar stem. "Onze al te lieve Dax, die ons graag wilde opblazen samen met z'n Soulless lieffie" Kwaad stapte ze wat naar voren, haar vuisten gebald. "Rot alsjeblieft een eind op, wil je"

Hij zag hem staan. Hem recht aankijkend. Hun blikken kruisten elkaar. Bij de een angst. En de ander onderdrukte woedde. "Wat is er Ly-" begon Mindo tegen hem toen hij was blijven stilstaan. Lyall begon zacht te grommen. Ook Mindo’s houding was opslag veranderd. Op het meisje haar mond verscheen een grijns. Terwijl Dax zijn blik koelbloedig werd. Lyall wachtte de situatie af. Lang hoefde hij niet te wachten want Mindo begon al. Het liefst had hij tegen Mindo gezegd dat ze haar mond moest houden maar hij liet haar, haar gang gaan. "Oh en kijk eens wie we daar hebben." Begon ze. "Onze al te lieve Dax, die ons graag wilde opblazen samen met z'n Soulless lieffie" de woedde was meer dan duidelijk te horen in haar stem. Die laatste opmerking moest pijn doen bij Dax. Wist Lyall. Het meisje stapte kwaad naar voren. Lyall wilde haar arm weer vastgrijpen om haar te stoppen maar ze was te snel. Hij greep mis. Het laatste wat hij wilde was een gevecht midden op de dag. Als hij echt van hem af wilde regelde hij dat wel terwijl Dax rustig in zn bedje lag te slapen. Dan kon hij voor eeuwig blijven liggen. "Rot alsjeblieft een eind op, wil je" zei Mindo kwaad. ‘mindo.’ Zei Lyall kort en koud. Het was niet hun recht hem bij een toevallig tegenkomen te straffen. Een glimlach verscheen op Dax zn gelaat. Dat beviel Lyall niet. . "En waarom dan wel? Dit is openbaar gebied. Loop maar gewoon langs me heen. Het is niet alsof ik me voor jullie ga verstoppen zodat je ongestoord je leventje verder kunt leiden." Nog steeds hield Lyall zich in. Dit was nog niet het moment om te reageren. Het enige wat hij Dax gunde was een koude blik. Woedde was te zien in de ander zijn ogen. Hij snapte het echt niet heh. Dacht Lyall. Als je wilt dat mensen je met rust laten, dan kijk je ze niet uitdagend aan. En als je ruzie wilt probeer je je er niet omheen te praten. Opnieuw realiseerde Lyall zich hoe tegenstrijdig Dax was. Bijna was Lyall ook echt nog doorgelopen. Maar de volgende opmerking liet hem halt houden. . "Ik zou maar niet zo vol van je zelf doen als ik jullie was. Zo heel veel stellen jullie met z'n tweeën nu ook weer niet voor me voor." Nu liep Lyall rustiger naar voren dan hij zich voelde. Scheur hem nu in stukken. Riep een stem in hem. Laat hem zien wie de baas is. Nee. Zei hij tegen zichzelf. Hij stond nu recht voor de jongen. Hij bekeek hem eens van top tot teen. Als blikken konden doden dan lag Dax nu dood op de grond. Lyall keek hem doordringend aan met zijn ogen die van helder blauw langzaam aan het veranderen waren naar een donker rood. Lyall begon zijn geduld te verliezen. ‘wat is er toch, Dax?’ vroeg Lyall op intrigerende toon. Door vooral de klemtoon op zijn naam te leggen. ‘als je echt zo graag van ons af wilde had je ons al lang weg laten lopen.’ De blik in Dax zijn ogen veranderde. Waar eerst een harde wil had gezeten zat nu bijna iets.. vragends. Lyall kon er niet bij met zijn gedachtes. Hij lokte het uit. Maar wilde ze ook weg hebben. It doesnt make any sense. Dacht hij. Zijn ogen doofden weer naar het koude blauw wat ze normaal gesproken waren. Dit was helemaal niet wat Dax wilde. Besefte Lyall. Even dacht hij erover rustig met Dax te praten. Maar uit zijn ooghoek zag hij een boze Mindo. Wat ook zijn vlam weer aanwakkerde. Hij rechte zijn rug en balde een vuist. Nog 1 verkeerde opmerking en hij zou van Dax niet meer over laten dan een zielig blubber hoopje mens.

Haar pupillen waren kleiner dan normaal, en ze had haar vuisten zo hard gebald dat haar nagels in haar huid prikten. Ze moest echt moeite doen haar woedde te onderdrukken en hem niet aan te vliegen. Het zou een prefecte manier zijn om haar frustratie en woede zo af te reageren op hem, maar ze moest het onderdrukken. De reden van haar woede was niet zo vreemd, Dax zijn vriend had haar proberen te vermoorden, en ook nog eens bijna hetgeen wat zoveel voor haar betekende afgepakt; Lyall. Dat zou ze niet snel vergeven, laat staan vergeten.
"Mindo," Lyall's koude aanspraak brachten haar weer wat bij zinnen. Ze keek niet naar hem om, maar haalde diep adem, hopend dat Dax had begrepen dat hij ervandoor moest gaan. Dax lachte echter alleen schampertjes, waarna hij antwoordde; "En waarom dan wel? Dit is openbaar gebied. Loop maar gewoon langs me heen. Het is niet alsof ik me voor jullie ga verstoppen zodat je ongestoord je leventje verder kunt leiden." Ze vernauwde haar ogen tot spleetjes, maar zou zich niet door zijn woorden over de grens laten trekken. De jongen gebaarde met zijn hand om door te lopen. Mindo snoof en wierp hem een vuile blik toe. God wat had ze graag die grijns van zijn muil willen slaan maar ze hield zichzelf onder de controle, stapte naar achteren, wierp Lyall een veelzeggende blik en wilde inderdaad weer verder lopen. "Ik zou maar niet zo vol van je zelf doen als ik jullie was. Zo heel veel stellen jullie met z'n tweeën nu ook weer niet voor me voor." Een zacht gegrom rees op in haar keel nu. Wat wilde hij hier nu mee zeggen? Eerst vertelde hij ze om door te lopen, en dan gooide hij er nog een belediging achteraan? Ze snapte er niets van, en die verwarring wakkerde haar woede enkel nog meer aan. Bij Lyall leek dat hetzelfde geval te zijn. De jongen liep rustig naar voren en bleef vlak voor Dax staan, hem van top tot teen opnemend. Het viel haar op hoe zijn koel blauwe ogen langzaam aan rood werden, en ze wist wat dat betekende. Maar heel even, in de opwelling van de woede, voelde ze er niets voor om hem tegen te houden. Later zou dat gevoel haar onwijs afschrikken.
‘wat is er toch, Dax?’ vroeg Lyall op intrigerende toon. Door vooral de klemtoon op zijn naam te leggen. ‘als je echt zo graag van ons af wilde had je ons al lang weg laten lopen.’ Mindo stapte nu ook weer dichterbij, haar goudkleurige ogen vernauwd tot spleetjes. "Wat wil je van ons Dax?" Siste ze als aansluiting bij Lyall's woorden.

Terwijl Lyall alleen maar boos werd om de opmerking van Dax stond hij zelf alleen maar te grijnzen om Lyall. ‘Wat is er toch, Dax?’ vroeg hij koud. Meteen veranderde de uitdrukking op Dax zn gezicht weer. Ontzet keek hij terug naar hem in zijn rode ogen. ‘Als je echt zo graag van ons af wilde had je ons al lang weg laten lopen.’ Ging Lyall verder. Zn agressie was alweer verdwenen en deze keer bleven er alleen 2 ijskoude ogen over. Ze staarden elkaar zo een tijd lang aan. ‘’wat wil je van ons Dax?’’ vroeg Mindo nu ook. Dax keek naar de grond en zijn staart zat tussen zijn benen. "Wat ik wil? Wat er is? Wat denk je nou dat er is? Dat ik er wel even mee zou dealen als jullie op eens van eigen aannames uitgaan? Een beetje haat gaan zaaien? Ik zal jullie eens wat vertellen: Add heeft er zelf voor gekozen jullie te willen raken. Daar had ik geen inspraak op. Hij handelde zomaar op dat moment zelfde. Hoe durven jullie te denken dat ik daar achter zat? Zijn jullie soms vergeten wie ik ben? De goede herinneringen, waar zijn ze heen?" zei hij. Dit raakte Lyall. Hij had een punt. Ook al was hij altijd het buitenbeentje geweest van de bende. Dax was er wel altijd voor hem geweest. Aan de andere kant. Dax had nou ook niet veel gedaan om Add tegen te houden. Hij had er maar gestaan. Hij zou de tijd hebben gehad om zijn vriendje tegen te houden, maar hij had ze laten zitten. Om vervolgens te verdwijnen. daarbij was hij diegene die Mindo had vastgegrepen in het begin om vervolgens hatelijk tegen haar te praten. Lyall werd er gek van. Hij wist niet meer wat hij moest geloven. Een gefrustreerde grom kwam in hem op. Ergens had hij de neiging om het Dax te vergeven en hem te geloven. Maar aan de andere kant wilde hij niks liever dan Dax in het water gooien en hem langzaam zien verdrinken. Hij was niet vergeten dat Dax niet kon zwemmen. Toch had er verdriet in zijn stem geklonken terwijl Dax zijn woordje had gedaan. Ineens keek Dax hun geschrokken aan. Het grommen van Lyall stopte. Hij keek even naar Mindo of die iets raars had opgemerkt, om daarna meteen weer naar Dax te kijken. Uit het niets gooide Dax al zijn wapen en spullen op de grond. De vraag lag op Lyalls puntje van zijn tong. Dax wat doe je? Maar hij hield zich in. Het leek net of Dax gek was geworden. Hij deed zelfs zijn cape af. Ergens begon Lyall terug te denken. Had iemand uit de bende niet ooit gezegt dat Dax leed aan een soort van woedde aanvallen. Niet normale. Maar gewoon uit het niets, waarin hij niet meer nadacht. Hij wist het niet meer zeker. Doordringend keek Dax hem aan. "Keten me vast, ik smeek het je!" zei Dax. Iets leek te haperen bij Dax. Hij keek hun aan, leek wat te willen zeggen. En keek weer weg. Bijna wilde Lyall grappend aan Mindo vragen. Zou hij een mental break down hebben? Maar weer hield hij zich in. Hij zou niet spotten met Dax. Dat was hij niet waard. Het liefst was Lyall nu gewoon doorgelopen, Dax achterlatend. Misschien wel hopend dat hij hem aanviel zodat Lyall een reden had Dax te vermoorden. Maar iets in hem hield hem tegen. De goede herinneringen, waar zijn ze heen. Hoorde hij in zijn hoofd Dax weer zeggen. "Gooi me te water. Die angst weegt op tegen alles." Even was Lyall stil om die woorden. Wilde hij nou echt dat hij hem in het water zou gooien? Lyall had de neiging in lachen uit te barsten. Een ongewoon gevoel voor hem. Maar zoals gewoonlijk bleef hij stil. ‘mooi.’ Zei hij. En zonder verdere waarschuwing zette hij de laatste stap naar voren. En onder een luidde grom pakte Lyall zijn oude vriend op en smeet hem met al zijn kracht in het water. Misschien had ik me in moeten houden. Dacht Lyall terwijl hij keek hoe Dax 3 meter verder in het water plofte. Hij had wat van zijn wolven krachten gebruikt om Dax extra ver te gooien. Hij keek even naar Dax. Zal ik hem nu al helpen? Of hem nog even laten spartelen. Dacht hij in zichzelf. Nog even laten spartelen vond hij. Dan zou hij wel zijn lesje hebben geleerd. Hij stak zijn hand op naar Mindo als teken dat hij nog even wilde wachten met hem redden. Langzaam trok hij ook zijn mantel uit en maakte al aanstalten om ook in het water te springen. Nu moet ik toch op schieten of hij verdrinkt echt. Dacht Lyall nu ietwat dringend. ‘Mindo ga naar de kade.’ Zei Lyall. Dan kon ze hem daar helpen Dax uit het water te trekken. Met een mooi boogje dook Lyall het water in en zwom richting Dax. Hopelijk zal hij niet teveel spartelen. Dacht Lyall tevergeefs. Alle mensen die niet konden zwemmen spartelden, dus waarom zou Dax het niet doen. Dacht hij somber. Nouja. Dan maar de lastige manier. Met veel moeite kwam Lyall dichter bij Dax in de buurt. Hij deed een poging om Dax bij zijn middel te pakken zodat hij naar de kade kon zwemmen waar hopelijk Mindo al op hem stond te wachten.

Haar gouden ogen keken hem priemend aan, terwijl ze uit woede haar vuisten had gebald. Het was alweer even geleden dat ze in een gevecht verzeild was geraakt, en haar handen jeukten om de jongen goed te raken. haar gezonde verstand hield haar echter tegen, wetend dat het er niet beter op zou maken. Alleen die grijns op zijn gelaat, die kon ze niet uitstaan. Sissend vroeg ze hem wat hij wilde, waar hij dit op antwoordde:"Wat ik wil? Wat er is? Wat denk je nou dat er is? Dat ik er wel even mee zou dealen als jullie op eens van eigen aannames uitgaan? Een beetje haat gaan zaaien? Ik zal jullie eens wat vertellen: Add heeft er zelf voor gekozen jullie te willen raken. Daar had ik geen inspraak op. Hij handelde zomaar op dat moment zelfde. Hoe durven jullie te denken dat ik daar achter zat? Zijn jullie soms vergeten wie ik ben? De goede herinneringen, waar zijn ze heen?" De woorden van Dax brachten haar nog meer in verwarring. Waarom dan? Waarom had hij hen niet het werkelijke verhaal verteld? Waarom was hij uberhaupt zo boos op haar geworden? Waarom had hij haar zo vastgegrepen? Het leek alsof Dax aan het liegen was, maar de uitdrukking op zijn gelaat was niet dat van een leugenaar. Mindo bleef staan, haar hoofd tolde. Aan de ene kant probeerde ze het te snappen, aan de andere kant koesterde ze nog steeds wrok omdat hij haar bijna iets heel erg dierbaars had ontnomen. Althans, zijn vriendje Add dan. Maar het feit dat hij een relatie met hem had, maakte Dax in haar ogen medeplichtig.
Plots verranderde er iets aan Dax. Hij kreeg een geschrokken blik in zijn ogen, en voordat ze het wist begon hij alle scherpe voorwerpen uit zijn zak te legen. Mindo keek verward toe, ietwat terug deinzend. Dax zat vol verrassingen, dat moest ze hem mee geven. "Keten me vast, ik smeek het je!" Wat? Mindo vernauwde haar ogen en keek van Lyall naar Dax. Waarom snapte ze niet wat hier speelde? Ze had het gevoel dat er iets achter werd gehouden, en dat was geen fijn gevoel. "Gooi me te water. Die angst weegt op tegen alles." Mindo's mond had wel open kunnen vallen. Wat was dit nu weer voor onzin? Ze stapte weer dichterbij, totdat ze naast Lyall stond. De jongen liet het zich geen twee keer zeggen. ‘mooi.’ Hij pakte de jongen op en smeet hem het water in. Mindo knipperde niet eens toen ze hem het water in zag vallen, 3 meter verderop. Ze voelde bar weinig medelijden. Wat ze voornamelijk voelde was verwarring. Ze probeerde Lyall's blik te vangen hem non-verbaal vragend wat the hell er aan de hand was. Toen er niet echt een recatie uitkwam keek ze naar Dax die inmiddels kopje onder was gegaan. Mindo's ogen schoten open. Hij kan niet zwemmen realiseerde ze zich. Ze wilde net zichzelf van haar zware berusting ontdoen en achter de jongen aangaan. Ze mocht hem niet meer, maar de dood wenste ze niemand toe. Lyall leek echter een ander idee te hebben. Hij hield een hand naar haar op als om te vertellen dat ze niets mocht doen. Ietwat geïrriteerd wilde ze hem vertellen dat ze Dax niet konden late verdrinken, maar hield zichzelf tegen toen hij zijn mantel uittrok. ‘Mindo ga naar de kade.’ Beval hij haar. "Lyall wacht."Maar nee, de jongen dook al soepel het water in. Mindo knarste met haar tanden. Er waren een aantal dingen waar ze een hekel aan had, een daarvan was rond gecommandeerd te worden en nog een ander was niets doen. Ze deed het nu beiden.
Mindo bewoog zich haastig naar de kade, trok haar eigen mantel uit en wachtte totdat de twee terug kwamen. Ze was klaar om ofwel Dax met de mantel uit het water te treken ofwel het water in te springen om Lyall te helpen.

Dax leek bezeten te worden door een andere macht. Hij kijkt me aan of hij me dood wilt hebben. Dacht Lyall terwijl hij koud terug keek. Hij stond er maar. Dax keek van Lyall naar Mindo, om vervolgens zijn blik te laten rusten op haar. "Gooi me te water. Die angst weegt op tegen alles." Zei hij onverwachts. Dat liet hij zich geen 2 keer zeggen. Het leek erop dat het zover was met Dax dat hij bezeten werd. ‘mooi.’ Zei Lyall alleen maar, waarna hij Dax met al zijn kracht het water in smeet. Rustig kwam Dax plat neer om vervolgens wild te spartelen en naar beneden te zakken. Geschrokken zou Dax nu wel zijn. dacht Lyall. Toch hield ergens zijn eigen woedde hem nog tegen nu meteen het water in te springen en Dax te redden. Uit zijn ooghoek zag hij Mindo naar hem kijken maar hij bleef strak kijken naar het spartelende hoopje Dax dat langzaam maar zeker aan het verdrinken was. Zelf deed hij zijn riem af en zijn laarzen uit, maar zag uit zijn ooghoek dat Mindo hetzelfde wilde doen. Hij stak zijn hand uit naar Mindo als teken dat ze moest blijven staan. ‘Mindo. Ga naar de kade.’ Beval hij haar. In zijn eentje zou hij Dax niet omhoog kunnen helpen. "Lyall wacht." Hoorde hij nog, maar sprong al met een boogje het water in. Hij hoopte toch dat Mindo naar de kade zou gaan, of ze hadden een probleem. Met een aantal snelle slagen was hij bij de jongen die aan het verdrinken was. Hij greep Dax stevig bij zijn Middel vast en met al zijn kracht trok hij hun weer boven water. De jongen was gestopt met spartelen en even was Lyall bang dat hij toch te laat was gekomen. Was zijn inschatting verkeerd geweest? Nee. Hij wist zeker dat hij op tijd was geweest. ‘Mindo!’ schreeuwde Lyall terwijl hij met ietwat wanhoop hun 2 op de kade probeerde te trekken. Met al zijn krachten duwde hij Dax omhoog en hoopte dat het meisje naar hem had geluisterd en naar de kade was gegaan om hem te helpen. Hij voelde hij Dax steeds minder zwaar werd en was opgelucht dat ze er toch stond. Met een laatste zet lag Dax op de kade en trok Lyall zich op om even uit te hijgen. Hij probeerde Mindo aan te kijken om te zien wat zij dacht. Zo te zien had Dax veel water binnen gekregen maar hij leefde nog. In de ogen van Dax was pure angst te zien. Waarschijnlijk dacht hij echt dat we hem niet zouden helpen. Dacht Lyall met een kleine grimas op zijn gezicht. Hij stond weer op en liep naar hun spullen. Hij geloofde wel dat het weer goed zou komen met Dax. Hij raapte alle spullen van hun bij elkaar en liep op zijn gemak weer terug. Met een plof liet hij de spullen van Dax naast de jongen op de grond vallen. Hij deed zelf zijn mantel en zachtleren laarzen weer aan, en stopte zijn eigen wapen weer op hun plek. Wat er verder met Dax gebeurde zou hem een worst wezen. Hij zou Dax niet dood laten gaan. Dat wenste hij hem niet toe. Dat verdiende hij niet. Maar Lyalls zorg verdiende hij ook niet. Waarom had Dax hun vertrouwd? Vroeg Lyall zich af. Hij wist zelf ook wel dat zij beiden niks met hem te maken wilde hebben. En toch vertrouwde hij erop dat ze hem er weer uit zouden redden. Wilde hij zo zijn onschuld bewijzen? Dacht Lyall. ‘trust gets you killed.’zei hij zacht en langzaam tegen Dax. Bijna waren ze te laat geweest. Even overwoog Lyall om nu weg te lopen, maar bleef staan omdat hij niet wist wat Mindo zou willen. Hij keek in haar richting, wachtend op wat zij zou doen.

Het irriteerde haar behoorlijk dat ze niets aan het doen was. Terwijl de twee jongens in het water aan het dartelen waren zat zij bij de kade te wachten, zoals Lyall haar had verteld te doen. Ondertussen moest ze maar toe kijken hoe Lyall met moeite Dax vastpakte en naar het land sleurde. Inmiddels had ze haar mantel uitgetrokken. Deze had ze opgerold tot een soort dikke bundel touw, zodat ze daarmee Dax eruit kon trekken. Dat bleek maar goed te zijn ook. ‘Mindo!’ Riep Lyall terwijl hij ietwat wanhopig Dax omhoog probeerde te duwen, wat nog knap lastig was als je aan het zwemmen was.
Mindo sloef haar opgerolde mantel achter Dax zijn rug om zijn armen, en grauwde van de inspanning terwijl ze hem naar boven hees. Er was een kans dat hij zijn rug enigszins open zou halen door het ruwe hout van de kade waar hij langs schuurde, maar dat was dan jammer voor hem. Immers was dit de enige manier om hem eruit te halen.
met een laatste zet lag Dax op de kade. Met iets van afkeer keek ze hem aan. Wat ging er precies in de hoofd van deze jongen om? Kennelijk haatte hij hen evenveel als zij hem, maar toch vertrouwde hij hen erop dat ze hem uit het water zouden trekken? Het verwarde haar. Er leek iniedergeval iets goed mis te zijn met Dax op sommige momenten, misschien zou Lyall er meer over weten.
Over Lyall gesproken, Mindo had goed door dat de jongen haar aan probeerde te kijken, maar beantwoordde zijn blik niet. Ze keek enkel naar Dax, zich afvragend wat hij nu van plan was. Mindo had de neiging om hem een schop in zijn zij te geven, maar besloot dat hij wel genoeg geleden had.
Lyall stond op en pakte Dax zijn spullen, die hij met een plof naast de brunet liet vallen. Er was een korte stilte, waarin Mindo niet precies wist wat ze nu moesten doen. ‘trust gets you killed.’ Sprak de jongen zacht en langzaam tegen Dax. Mindo voelde er niets voor om nog langer hier te zijn. Haar kleren waren nat doordat ze de jongen uit het water had moeten hijsen, en Lyall was nog erger. "Ik zou snel een onderkomen zoeken, tenzij je dood wilt vriezen."Sprak ze emotieloos, waarna ze zich omdraaide en weg wilde lopen. "Laten we gaan."Sprak ze tegen Lyall. Een ding was zeker, Dax had haar dag en bovenal humeur behoorlijk verpest