A ray of light leaves a shadow

Een vermoeide zucht rolde over zijn lippen toen hij het eerste streepje zonlicht aan de horizon zag verschijnen. Het was al niets bijzonders meer, de zoveelste zonsopgang. Heel erg in het begin had hij het nog wel geprobeerd, de gewoonte van het sterveling zijn vast houden. Maar al snel werd het eerder een last dan iets waar hij voldoening in kon vinden. Je stond op zodra je weer adem kon halen en sliep zodra de dood je gevonden had. Dat ging zo door, oneindig lang. De lijn tussen dood en leven bestond voor hem dan ook nauwelijks. En het was ook maar wat lastig geweest tegenover zijn zusje te doen alsof hij de dood van hun moeder erg had gevonden. In zijn wereldje bestond ze namelijk gewoon nog. In de hemel dan wel, maar daar kwam hij vaak genoeg over de vloer. Toch ging het hem over het algemeen goed af. Olivier bevond zich vaak onder de stervelingen. Op een of andere manier voelde hij zich daar toch nog meer thuis dan 'boven'. De gesprekken verliepen goed en men voelde zich op z'n gemak in zijn buurt. Hij wist precies wat te zeggen en hoe op bepaalde wezens in te spelen om van ze te krijgen wat hij hebben wilde. Het mocht dan wel zo lijken dat hij een warmhartig en veel gunnend persoon was, in werkelijkheid speelde hij gewoon een spelletje met de stervelingen. Kreeg er voor terug wat hij van hen nodig had. En niemand die het echt door had. Wat ergens wel jammer was. Het werd al snel saai als alles maar bleef werken en hij geen nieuwe technieken hoefde te bedenken. Dat zou hier in Separa wel anders zijn. Hij zou haast kunnen zeggen dat hij Separa meer op prijs stelde dan het boek waar hij oorspronkelijk vandaan kwam. Heel even was hij thuis geweest om de volksvlam mee te maken, maar was er daarna weer zo snel mogelijk vandoor gegaan. En op deze zo veelste mooie ochtend in Separa beland.

Hij zetten zijn wandeltocht voort richting het Noorden. Haast had hij daar niet bij. Het was juist beter zo lang mogelijk uit het zicht te blijven. Hij zou namelijk terug moeten komen met op z'n minst een nieuw spoor of plan voor het doden van een Soulless. Anders zouden ze hem door de 'verdwijning' van Casper nog af kunnen zetten ook. Even hield hij zijn pas in. Luisterde naar de omgeving. Een klein vermakelijk glimlachje sierde zijn gelaat. Ja, dit wezen was wel degelijk interessant genoeg om zijn reis voor te staken. Olivier zetten een stap in de goede richting, liet daarbij enkele twijgen breken. Dat was blijkbaar al geluid genoeg om opgemerkt te worden. In de schaduw van de boom verscheen ze. Een bleke dame met blond haar en diep blauwe ogen. De kledingstijl kwam hem maar al te bekend voor. In zijn eerste jeugd hadden de meeste meisjes en dames er zo bij gelopen. Het kwam zelfde voor dat hij iemand uit zijn eigen tijd ontmoetten. Aangezien de tijd in het boek waar hij vandaan kwam al niet op chronologische volgorde lag en hier in Separa ook van alles door elkaar heen liep. "Greetings."Sprak ze. Het kleine valse glimlachje van haar beviel hem wel. Dit was waarschijnlijk niet een van die weerloze dames, haast marionetten van de man waarmee ze getrouwd waren, zo als velen toen der tijd. "Goede morgen madam."Sprak hij met een klein glimlachje. Slechts een warme vriendelijke blik was te bespeuren, geen enkel teken van achterdocht. Zo'n perfect gespeelde onschuldige insteek. Alsof hij toevallig halt had gehouden en haar gehele verschijning nooit had zien aankomen. "Ik heb een vraag en als ik u er op het moment niet mee lastig val zou ik die graag willen stellen. Komt dat uit?"Hij wilde graag weten of ze sterveling was of niet. Andere die het eeuwige leven bezaten, het waren er niet veel. En stuk voor stuk machtig interessant om meer over te weten te komen. Maar door het feit dat ze het eeuwige leven gemeen hadden betekende nog lang niet dat ze elkaar zouden kunnen vertrouwen. Hij zou wel uit mogen kijken met wat hij zei. Slechts dingen vragen en het liefst zo min mogelijk eigen informatie weggeven. Alles kon tegen je gebruikt worden en zo als Olivier haar inschatte zou de dame voor hem daar zeker gebruik van kunnen maken mocht ze hem dwars willen zitten.        

Hij groeten terug en wist opnieuw een totaal onschuldige uitdrukking op zijn gelaat te zetten. De jonge dame glimlachte enkel. De vraag die hij haar wilde stellen brandde in zijn gedachten. Niet dat hij daadwerkelijk iets slechts voor de ander achter de hand had met zijn gespeeld onschuldige gedrag. Hij wilde alleen zeker weten wie hij voor zich had. Waarschijnlijk zou ze zo doorhebben dat hij dit alles bij elkaar speelde. En als dat zo was dan zat het goed. Hij wilde gewoon voorzichtig zijn met aan wie hij zich zelf weg gaf. Dat was alles. Geen verdere plannen, geen duistere achterliggende gedachten. "Ik heb een vraag en als ik u er op het moment niet mee lastig val zou ik die graag willen stellen. Komt dat uit?"Vroeg hij haar. Het moest de jongedame qua tijd natuurlijk wel uitkomen. Het zou namelijk nog wel eens een lang gesprek kunnen worden. Ze glimlachte iets breder naar hem. Knikte en zetten vervolgens enkele stappen in zijn richting. Een tevreden glimlach verscheen op zijn gelaat. "Don’t be foolish! You’re not bothering me at all! Go on, ask. I’ll answer it truthfully if I know the answer,"Klonk het vriendelijk. De lichtelijk valse uitdrukking verdween in een lief glimlachje en een nieuwsgierige blik. Twee manipulisten die elkaar manipuleerde maar wel op een enigszins vriendelijke manier. Dat kon nog wat worden. "U herinnerd mij aan de tijd dat ik nog klein was. Nu kan dat natuurlijk puur toeval zijn. Maar een andere optie is dat u op welke wijze dan ook over het oneindige leven beschikt. Welke van de twee is de waarheid?"Vroeg hij. Hij hoopte dat de tweede mogelijkheid de juiste zou zijn. Het was hem nog nooit eerder overkomen een andere onsterfelijke in een andere wereld dan thuis tegen te komen. Nu was het ook wel zo dat hij pas sinds korte tijd naar andere werelden af mocht reizen. Maar toch, eens moest de eerste keer zijn en een eerste keer was altijd bijzonder. Hij hoopte er op door te mogen vragen. Hoe het dan zo was gekomen dat ze over het oneindige leven beschikte. En wat haar doelen dan zo al waren. Of er nog andere waren die, net zo als bij hem het geval was, bepaalde opdrachten voor haar bepaalde. Waarschijnlijk zou het wel anders zijn. Maar in dat geval was hij nieuwsgierig hoe het er dan in deze wereld aan toe ging.