Let's get this started

---

---

Ze had haar lange rode jurk, zwarte jas en opgestoken haren verruild voor iets gemakkelijk. Een rode top, panty en zwarte riemen moesten haar lijf bedekken. Je kon het sexy noemen of ordinair. Voor Elesis was het handig. Op haar rug hing haar claymore. Een zwaard die eveneens uit de kleuren zwart en rood bestond. Het waren de kleuren van haar familie. De kleuren van haar koninkrijk. De kleuren van de demonen. De nuchtere wezens, die enigszins konden nadenken en enigszins onderwijs hadden gehad, zouden haar en de kleuren herkennen. Als deze wezens haar al niet herkend aan haar gezicht, dan was het wel aan de kleuren en de kleren. Het waren kleren gemaakt door en voor demonen. Daarbij stond Elesis bekend als de Crimson Avenger. Een vechter die haar prooi niet los laat totdat deze is dood gebloed. De meest pijnlijke manier om dood te gaan, maar wel de leukste. Voor haar dan natuurlijk. Maar dat sprak voor zich. Al met al was ze natuurlijk bekend onder de demonen. Zij moesten immers knielen voor de roodharige jongedame. Elesis wist eerlijk gezegd niet hoe de andere wezens over haar dachten. Of ze haar überhaupt kende. Maar daar zou ze snel genoeg achter komen Ze was immers weg gegaan van het rijk om de wereld te verkennen. Haar ouders hadden nu nog de hoogste macht in het demonenrijk, maar er zal een tijd komen dat Elesis die zou hebben. Echter, voordat ze die verantwoordelijkheid zou aanvaarde, zou ze eerst vele wezens het leven zuur gaan maken. Niemand zou veilig zijn.
Jammer genoeg zou dat plezier nog even moeten wachten. Elesis bevond zich op het moment in een bos. Ze haatte natuur, maar ze moest deze weg nemen wou ze in de stad uitkomen. Ze had haar zinnen gezet op Coniuncta Harbour. Het was een haven die al vaak werd getroffen door terreur en wanhoop. Zou Elesis het nog erger kunnen maken? Waarschijnlijk. Geïrriteerd streek ze een rode lok haar achter haar oor. Hoe je het wende of keerde. Ze moest door dit bos wou ze bij de haven uit komen. Plots vernam ze voetstappen te horen. Meteen kwam ze tot een halt. ”And who’s there?” Haar stem klonk neutraal, maar een lichte grijns begon rond haar lippen te sieren. Misschien kon ze toch al wat plezier hebben voordat ze in de haven was.
[&Open]

---

---

Een jongen met een opvallend uiterlijk kwam te voorschijn. Ze zetter haar hand haar zij. Neutraal keek de jongen haar aan. Alsof hij heen emotie kon of wou vertonen. Zijn uiterlijk was als één van een robot. Mechanismen was aan zijn lichaam gemaakt. Het zou Elesis niks verbazen als hij er een paar trucjes mee zou kunnen. Iets wat de plezier enkel meer deed opbloeien in Elesis ogen.
‘Claymore.’ werd er mompelend bevestigd. Kennelijk was Elesis niet de enige de vreemden onder een vergrootglas nam. Zo raar was het niet. Je wou niet tegenover rare wezens te komen staan. Ook al dacht Elesis nog altijd dat zij de winnende hand in een eventueel gevecht zou hebben. Ze was immers niet alleen. ‘wie ben jij?’ werd er vervolgens gevraagd. Kennelijk dacht de jongen dat hij geen antwoord hoefde te geven. Dat hij een antwoord kon verwachten nadat hij haar vraag had genegeerd.
”Rude,” gleed erover haar lippen heen. Ergens moest ze hem niks kwalijk nemen. De arme jongen wist niet waar hij tegenover stond. Met die gedachtes laaide haar ogen rood op. Een donkere schaduw gleed over haar heen. De schaduw bedekte de grond. Uit de schaduwen kropen twee hellhounds. Ze waren te herkennen aan hun zwarte vachten, rode ogen en moordlustige blik. Elesis grijnsde lichtjes. Het zag er naar uit dat ze de eerste maal voor de twee hellhounds had gevonden. ”Meet Zaza and Nana. Two purely sweethearts who will do anything for some attention,” stelde ze de twee hellhounds voor. Haar stem klonk sarcastisch. Echter lag er wel wat waarheid in haar woorden. Een boodschap waaruit zou blijken dat Elesis de twee beesten alles op kon laten dragen wat ze hen ook maar wou laten op dragen. Zaza liet haar tanden al meteen zien. Kwijl droop naar beneden. Ja ze had honger.

---

---

Het plezier was gevonden. En dat terwijl ze nog niet eens in de haven was gekomen die normaal altijd bezaaid was met paniek. Nee een jongeman had haar aangetroffen. Een jongeman die meer robot leek dan mens. Elesis boeide het weinig. Ze kon elk wezen wel aan, leek haar zo. Ze vond fijn voor haar hellhounds. Zij hadden tenminste al op de vroege reis een tussendoortje. Zaza gromde dan ook meteen wat. Ja ze had honger. Nana daarentegen was de stille type van de twee. Zij had ook honger. Ze was stil, maar dodelijk. En de oudere van de twee. Hoe dan ook was dat geen relevante informatie. Wat wel relevant was, was dat Elesis zin had in een gevecht en de jongeman dat duidelijk niet leek tegen te houden.
‘als je wilt vechten kom dan op. Ik heb meer te doen vandaag.’ werd er gezegd. Elesis grinnikte lichtjes. Ze betwijfelde het of de jongeman het echt zo druk had. Als hij het druk had, dan was hij zeker niet gestopt in eerste instantie voor een vreemdeling. Daarbij, wat kon je nou in hemelsnaam voor zinnigs doen in het bos. Als je iets moest doen, leek het Elesis dat dit in een bewoonbaar gebied moest zijn. Maar ze zou die achterliggende gedachtes weg schuiven. De jongeman mocht de eer krijgen met haar te vechten. Nou nog niet eens met haar. Hij zou rechtstreeks hellhound voer zijn. Ze stak haar arm op. Met haar hand wenkte hij de jongeman. ”Come one, give me your first move,” zei ze en liet daarmee de jongeman de eerste zet zette. Die misschien tevens de laatste kon zijn.
Outfit

---

”Why did they deserve their death ma'am?”
”Reynold.. Do you know what kind of people there are in this world?”
”Please tell mema’am. ”
”There are two types of people in this world:
You are weak or you are mean.”

---

Hij klakte met zijn tong. Een gebaar waarmee de apparatuur in zijn lichaam werd aangedreven. Elesis fronste lichtjes. Ze voelde wellicht enige enthousiasme voor het feit dat ze nu al in een gevecht was beland, maar misschien zou haar tegenstander nog wel eens tegen vallen. Met haar armen over elkaar geslagen keek ze rustig toe hoe de jongeman zijn benodigdheden bij elkaar raapte. Het duurde naar haar smaak iets te lang. Het was dat ze zich aan haar woorden hield, anders had ze allang aangevallen. ‘hier.’ klonk het, waarna een explosieve straal op Zaza werd afgevuurd. De hond verdween in de duisternis. Eveneens als Elesis. Ze had geen zin in rennen of haar kleren ongenodigd vies te maken. Nog geen seconde later, na de straal, verscheen ze weer op dezelfde plek. Eveneens als Zaza. De honden waren onsterfelijk. Dood kon je ze niet krijgen. Wel woedend.
Elesis hoefde geen sein te geven. De instincten van de twee hellhounds namen het over. Iets wat Elesis op dit soort momenten toe liet. De twee hellhounds stormde zich op de jongeman af. Deze leek opnieuw iets te hebben verandert aan zijn armor, maar Elesis negeerde het. Ze zou er nog net bij gaan zitten. De twee hellhounds beten toe en probeerde hem tegen de grond te krijgen. Ze wouden bloed zien en zouden niet stoppen voordat ze het zagen.

---

”What do they eat ma'am?”
”Death, Reynold, death.”
”Death? But how ma’am? ”
”They will not stop until their victim is dead and their blood has been spilled.”

---

De hellhounds schoten op de jongeman af. Crimson keek met een licht verveeld oog toe. Dit was toch minder interessant dan ze had gehoopt. De jongeman pakte Zaza vast. Greep haar bij haar kop en leek haar onder stroom te zetten. Niet meer dan woede maakte het bij de hellhoud los. Zou Elesis hem moeten zeggen dat de hellhounds onsterfelijk waren? Of zou ze dit nog even uitzitten? Nana greep ondertussen de stof van de jongeman’s shirt vast. Het scheurde los. Iets wat de jongeman kennelijk niet op prijs stelde. ‘jij.’ siste hij boos. Een behoorlijk ijdeltuit was het zeker. Dan mocht hij het spelletje wel eens charmanter gaan spelen, dacht Elesis wat droogjes. De jongeman trapte Nana onderuit en stapte vervolgens op haar poten. Niks brak. Ze hadden geen boten. Hoe kon dan iets breken? De hellhound werd enkel woest. Beiden hellhounds stormden zich met nieuwe overgaven op de jongeman. Die bovendien ook behoorlijk boos leek te worden.
Elesis zette haar claymore in de bodem van het bos. Verveeld leunde ze er met een arm op. Plots bedacht ze zich iets. Iets waar ze zichzelf wel voor haar hoofd kon slaan. Ten eerste: ze had geen flauw idee wat voor wezen de jongeman was. Nou was dat op zich nog geen probleem, aangezien ze hem wel aan kon, maar er begon een ander probleem te ontstaan. Immers bleek de jongeman uit een mechanisme te bestaan. Had de jongeman sowieso wel bloed in zich zitten? Of vlees dat kon worden op gegeten? Naast zijn gezicht dan. Maar ja, een gezicht bevatte het minste vlees. Elesis kwam wat recht. Ze greep de claymore uit de grond. ”What are you?” vroeg Elesis terwijl de hellhounds nog altijd bezig waren met vallen en opstaan en aanvallen.

Outfit