Trapped

Haar lichte stapjes, dat zeker zwaar voor een klein schepsel zou klinken, kondigden haar aanwezigheid. Het stonk onverdraagbaar en eerlijk gezegd zou ze het liefst een hol vinden, of als het moest zelfs gráven, om zich erin te wurmen en daar blijven totdat het veilig voor haar leek. Dat was nu normaal voor haar, het was een gewoonte. Echter had de witte drakin daar geen last mee. Het was beter om je veilig te verstoppen. Teleurgesteld keek ze naar haar vleugels. Eventjes wapperde ze ermee om te kijken of het weer lukte. "Het was vast omdat ik nog te jong was." zei ze in stilte bij de herinnering aan die dag. Atilla wapperde er zo lang genoeg mee dat ze nog net van de grond kon komen. Het lukte! Tevergeefs voelde ze zich weer zakken in een rap tempo en door haar uitgestrekte vleugels sleurde de wind haar mee. Ze schreeuwde van angst voordat ze in een enorm, dikke, plakkerige spinnenweb belandde. "Urg", mompelde ze teleurgesteld tegen de tijd dat ze zich probeerde los te rukken maar juist zich meer vastknoopte. Nu kwam ze er hier vast nooit meer uit.

- Mindo first

Zo geruisloos als ze kon stapte ze dichterbij, voorzichtig haar poten plaatsend, zodat ze niet perrongelijk op droge takjes zou staan. Het leek allemaal goed te gaan, immers had de vogel verderop nog niets door. Mindo was in haar dierlijke vorm, zodat de jacht makkelijk zou worden. Als coyote/vosachtige was het een stuk gemakkelijker jagen, dan dat ze dat moest doen met haar lompe mensen lichaam. Helaas, hoe goed het ook leek te gaan, net toen ze wilde aanvallen klonk er geklapwiek van niet ver achter haar. Haar prooi-een mollige vogel- hoorde het geluid ook en vloog al verontwaardigd kraaiend weg. Mindo draaide geïrriteerd haar oren naar de bron van het geluid, en sloop stilletjes dichterbij. Tot haar verbazing was het een draak.
Het was een jong, wit beest dat duidelijk nog niet volgroeid was. Het dier was vast komen te zitten in een groot spinnenweb en bewoog wild heen en weer in een poging zich los te krijgen. Mindo stapte dichterbij, een ietwat valse uitdrukking op haar gelaat. Dit gevleugeld mormel had haar jacht verstoord, en dat zou Mindo haar niet vergeven. "Oh my, zit je vast?" vroeg ze liefelijk, maar ze ging zitten en keek enkel toe terwijl het beestje los probeerde te komen. "Wat sneu nou toch, was er maar iemand die je kon helpen." Uiteindelijk zou ze de draak wel helpen, zo harteloos was Mindo ook weer niet, maar eerst even plagen kon toch geen kwaad?

Ze bleef stribbelen. In de hoop los te raken. Haar kleine tanden hapten richting het web. In de hoop het stuk te knappen. Echter had ze niet zulke scherpe tanden. Ze gromde gefrustreerd. Angst kon je in haar cristalblauwe ogen lezen. "Oh my, zit je vast?" vroeg iemand van een korte afstand. Atilla hapte naar adem van schrik. Een vos kwam tevoorschijn. De angst nam over en liet haar steeds meer kronkelen om los te komen. Bang dat de vos haar in stukken zou scheuren. "Wat sneu nou toch, was er maar iemand die je kon helpen." Haar onderlip trilde. "Eh... Sorry dat ik u stoor..." zei ze zachtjes. In de hoop niet zo hebberig voor te komen. De drakin merkte op hoe scherpe tanden de vos had. "Kunt u mij alstublieft helpen? I-ik ben verstrikt geraakt in dit spinnenweb en het lukt me maar niet om los te komen." zei ze half stamelend en half fluisterend.

Mindo liet haar kont op de grond ploffen en keek de draak aan. Ze vond de angst die in de ogen van de draak aanwezig was eigenlijk wel amusant. Dit zou later moeten uitgroeien tot een al machtig wezen waar iedereen zoveel respect voor had? Komop zeg.
"Eh...Sorry dat ik u stoor..." zei de draak zachtjes. Wel wel, wat een goed opgevoed wezen. Het was zonder twijfel een White One, bedacht Mindo zich. "Kunt u mij alstublieft helpen? I-ik ben verstrikt geraakt in dit spinnenweb en het lukt me maar niet om los te komen." vervolgde het witte wezen al even zacht als eerder. Mindo grijnsde sluw, een grijns die typerend voor een vos zou zijn in een kinderboek. Met een twinkeling in haar gouden ogen keek ze het jonge beest aan. "Oh helpen kan ik je zeker," sprak ze luchtig, alsof het niets was. Daarna vernauwde ze echter haar ogen. "De vraag is echter, wat krijg ik er voor terug als ik je help...? Ik weet namelijk dat er best een hoop stropers zijn die een hoge prijs zouden betalen voor een drakenjong, dus wat heb ik eraan als ik je vrij laat?" ze keek het dier strak aan, benieuwd hoe deze zou reageren. Mindo was aan het bluffen, natuurlijk zou ze dit beest niet aan stropers overhandigen, zo harteloos was ze niet, maar ze vond het leuk om dit spel te spelen.

Haar ogen vulden zich met hoop na de woorden van de vos. "Oh helpen kan ik je zeker," ze zuchtte opgelucht.!"Dank u... Ik..." plots werd de drakin verstoord terwijl de vos verder ging. "De vraag is echter, wat krijg ik er voor terug als ik je help...? Ik weet namelijk dat er best een hoop stropers zijn die een hoge prijs zouden betalen voor een drakenjong, dus wat heb ik eraan als ik je vrij laat?" Meteen werden haar groot overvloed door angst. Haar gedachten dwaalden af naar die tweepotige monsters die achter haar aan zaten te rennen met zo'n raar ding dat je kon raken via afstand. Waren dat tropers? Wat bedoelde die vos. Zou ze haar meenemen naar die engr beesten? Meteen begon Atilla te kronkelen. In de hoop vrij te komen en weg te rennen. Echter lukte dat niet, nogsteeds. "N-nee!" probeerde ze dan maar. "I-ik zal alles voor u doen maar alstublieft. Geen stropers!" Zo was Atilla. Ze was tenminste eerlijk. Maar ze kon ook snel gemanipuleert worden. Dat maakte niet uit. Als de vos ermee instemde was ze zometeen gelukkig weer vrij.

Haar woorden hadden zeker effect, de ogen van de draak schoten open van de angst. Mindo kon een klein grijnsje op haar gelaat niet onder drukken, en even vroeg ze zich af of ze zich nu slecht moest voelen. Waarschijnlijk wel, maar waarom zou ze?
De draak begon wild te kronkelen, maar het spinnenweb gaf niet mee. Mindo's tanden zouden het zo kapot kunnen maken, maar de draak had pech dat de haren dat niet konden. "N-nee!"Stamelde het jong. "I-ik zal alles voor u doen maar alstublieft. Geen stropers!" Er lichtte iets op in haar ogen. Mindo stond op en sloop op de draak af, langzaam onder haar heen cirkelend. "Met alles, bedoel je dan ook echt alles?" Vroeg ze met fonkelende ogen aan het dier. Mindo zette haar poot op een van de draden van het web, haar scherpe nagel zou het met een klein beetje kapot kunnen maken. "Beloof je dat?"

Meteen kreeg de drakin spijt van wat ze zomaar eruit gefloept had. Want de vos leek er sirieus op te reageren. "Met alles, bedoel je dan ook echt alles?" Zei ze met fonkelende ogen. Atilla zweeg, haar onderlip trilde. Ze moest het wel doen, anders was haar leven voorbij voordat het eigenlijk zelfs begonnen was. "J-Ja!" zei ze, nogsteeds bang voor de gevolgen. "Beloof je dat?" Atille knikte snel. "Ja! Ik beloof het u! M-Maar doe me geen pijn." stamelde ze. Eigenlijk hoopte ze dat de vos niet teveel van haar zou verwachten. Ze was niet zoals de rest dat ze kon vliegen.

De witte draak zweeg, met een trillende onderlip. Nu begon Mindo toch ergens een beetje een slecht gevoel te krijgen. "J-Ja!"Antwoordde ze nu, angst duidelijk hoorbaar in haar stem. Mindo zette haar poot op een van de draden van het web, haar scherpe nagel zou het met een klein beetje kapot kunnen maken. "Beloof je dat?" Snel knikte het kleine draakje. "Ja! Ik beloof het u! M-Maar doe me geen pijn." Stamelde ze. Mindo toverde nu een lieve, onschuldige glimlach op haar gelaat. "Mooi zo." Sprak ze en zonder verdere waarschuwing hapte ze de draden door, zodat de witte draak weer vrij zou zijn.
Met een vieze uitdrukking op haar gelaat spuugde ze de resten van het spinnenweb in haar bek uit. Even twijfelde ze, maar ze besloot dat ze de witte draak genoeg getergerd had. Zo harteloos was ze niet, ze had enkel een vies spelletje met haar gespeeld. "Nu, wegwezen jij. Vlieg terug naar het witte gebied. Je hebt hier niets te zoeken, straks komen er echt stropers." Sprak ze koud, waarna ze zich om wilde draaien en zonder woorden weg wilde lopen.

De drakin wist vast en zeker dat ze er spijt van zou krijgen. Maar alles was beter dan hier voor eeuwig wachten totdat er nog iemand voorbij kwam en haar wel snel vrijliet. "Mooi zo." Haar crystalblauwe ogen keken verward naar de vos die opeens een onschuldige glimlach had. Tijd voor vragen had ze niet. Want voordat ze het wist voelde ze zich langzaamaan vrijkomen. Totdat ze helemaal vrij was en onverwachts op de grond viel. "Oef!" kwam er uit haar bek nadat ze met haar kop op de grond viel. "Nu, wegwezen jij. Vlieg terug naar het witte gebied. Je hebt hier niets te zoeken, straks komen er echt stropers." sprak haar redder opeens koud. Echt. Ze snapte er niks van. Nogal onhandig stond ze op. "Wacht!" riep ze richting de vos voordat ze wegliep. Pas merkte de witte draak dat ze tamelijk klein was. Net zo groot als de vos, maar misschien wat groter. "Hoe heet je?"

Met een laatste ruk van haar scherpe tanden had ze het net door en plofte de witte draak met een "oef" op de grond. Mindo keek toe hoe ze overeind krabbelde en waarschuwde haar koud dat ze weg moest gaan, terug naar de plaats waar ze vandaan kwam. Daarmee sprak ze har eerdere woorden volledig tegen. Maar ze was geen harteloos wezen, en het was meer als een soort vies spelletje bedoeld dan dat ze daadwerkelijk wat van plan was. Of nuja, een soort van.
Mindo draaide zich om en wilde alweer weglopen, hopend het wezen nooit meer terug te zien toen ze werd terug geroepen. "Wacht!" Ze stopte met lopen, maar had haar ogen nog steeds voor haar gericht. "Hoe heet je?" Langzaam draaide ze zich om en keek de witte draak in de ogen aan. [b]"Waarom zou je dat willen weten?"[/b} sprak ze wat koud.

Ze kantelde haar kop een beetje. Klaar voor een antwoord. Het kon vast geen kwaad om de naam te vragen, toch? Of was that verboden in dit gebied? "Waarom zou je dat willen weten?" Atilla schudde haar kop en glimlachte schaapachtig naar de vos. "Ik mag toch de naam weten van mijn redder?" Zei ze nogsteeds verlegen en onzeker. Ze had gezien hoe de vos het web in stukken gescheurd had. En de witte draking wou niet de volgende zijn.

Atilla schudde haar kop en glimlachte enigzins schaapachtig naar haar. "Ik mag toch de naam weten van mijn redder?" Vroeg ze wat verlegen en onzeker. Mindo trok één wenkbrauw al fronsend op. Wat was er mis met dit beest? Mindo had nu niet bepaald vriendelijk gedaan, en toch was ze een 'redder'? Als zij de draak was geweest zou ze de vos verrot gescholden hebben en daarna hebben gemaakt dat ze weg kwam. Maar goed, misschien was dat wel wat haar een Black one maakte.
"Mijn naam is Lea." Sprak ze koel. Het was een valse naam, maar ze was bang dat als deze draak echt haar naam wist, ze dat misschien aan haar ouders door zou geven en Mindo twee volwassen draken op haar kop zou hebben die kwaad waren voor het gemene gedrag tegen hun dochtertje. "Wat moet je überhaupt in Black Territory? De meeste Black Ones zullen er geen enkel probleem mee hebben om een lief draakje als jou om te leggen."