We got our asses kicked [Torak]

Pas na enkele meters over de grens hield het gegooi van stenen op. Puur om het feit dat ze te ver uit de buurt waren om nog geraakt te worden. Tenminste dat dacht hij. Hij had verwacht dat de gene van Wit zich niet over de grens zouden wagen om nog wat na te kunnen gooien. Hun schoenen niet in het vieze ondiepe moeras water zouden willen zetten. Maar dat had hij goed mis. Net toen hij een meter of tien over de grens was en dacht eindelijk van zijn bestokers af te zullen zijn hoorde hij achter zich een enthousiaste kreet. Enkele seconde dacht hij er aan zich om te draaien. Maar hemelzijdank maakte hij die beslissing uiteindelijk niet. Daar was ook eigenlijk geen tijd voor. Het volgende moment kwam er met volle vaart een stuk steen tegen zijn achterhoofd aan. Even wankelde Taru, nog totaal verschrikt van deze onverwachtse aanval, om vervolgens voorover in het ondiepe water te vallen. Troebel water met de smaak van stront kwam in zijn mond vervolgens in zijn keel terecht. Al snel hees hij zich zelf weer op en begon het water uit te proesten. Achter hem begonnen een aantal wezen te lachen. Voorzichtig probeerde hij op te staan. Helaas ging dit minder goed dan gehoopt. Een naar soort duizeligheid overviel hem. Taru zette enkele scheve stappen naar rechts, verloor daarbij zijn evenwicht en viel opnieuw voorover. Echter wist hij zich deze keer nog op te vangen en stond daardoor in een soort van mislukte opdruk positie in het water. Zijn gezicht zat onder de modder zijn armen zaten onder de modder en inmiddels kon hij warm bloed langs zijn nek naar beneden voelen glijden. Opnieuw klonk er gelach achter hem. Hij besefte zich dat hij geen keus had en dus wel voort zou moeten bewegen. Op handen en voeten begon hij verder door het vieze water te kruipen. Ondertussen keek hij om zich heen, hopend zijn broer nog ergens te zullen spotten. Al van af voor de rechtszaal waren ze achterna gezeten met messen, brandende voorwerpen, geweren, knuppels, stenen en wat al niet meer. Maar blijkbaar was deze ene steen hem te veel geweest. Een stomme lullige steen. Pas toen hij zo daging veel verder gekropen was dat het gelach achter hem verdwenen was durfde hij pas echt goed om zich heen te kijken. Ondanks dat het begin voorjaar was was het moeras water nog ijskoud en hij trilde dan ook als een of andere chihuahua. Taru hees zich op aan een van de uitstekende moeras takken en bleef daar op steunen. Ondertussen speurde hij zo goed en kwaad als dat ging de omgeving af naar zijn broer. Maar de omgeving bleef verdacht leeg. "Torak?!" Riep hij ietwat wanhopig. Hij klemde zijn trillende handen gefrustreerd nog strakker om de tak heen. Waar hing die ouwe zak nu weer uit? Was hij wraak gaan halen op de gene die de steen had gegooid? Dat zou hij maar beter niet in zijn hoofd kunnen halen. Alleen tegen zo'n gehele groep, dat zou hij toch nooit redden? Taru begon zich zorgen te maken. De gedachten alleen al om hier de rest van zijn leven zonder Torak te moeten doorbrengen deed zijn maag omkeren. "Torak, ouwe zak waar zit je?!" Riep hij. Deze keer ietwat luider en gefrustreerder. Hopelijk zou zijn broer zich daar genoeg aan ergeren om hem op te komen zoeken.        

|Mood: ಥ_ಥ |Words: 576 | Company: Torak  |

Daar hing hij dan. Half over een of andere moeras tak. En het enige wat hij kon doen was dat zijn broer zou komen opdagen. Al verwachte hij wel dat dat niet lang zou kunnen duren nu hij Torak weer eens voor ouwe zak had uitgemaakt. Normaal zou hij zo iets meestal wel achterwege laten. Wetende dat je dat niet zomaar bij hem kon flikken. Maar nu wilde hij toch echt dat zijn broer zo snel mogelijk zou komen opdagen. Ook al zou hij kwaad zijn. Dat was altijd nog beter dan hem uit het oog te zullen verliezen op dag een in het nieuwe gebied. Enkele maanden gelden had Taru zich nog niet kunnen voorstellen dat het zo zou aflopen. Natuurlijk, ze waren beschuldig van moord. Maar... dat zou toch wel goed komen. Ze hadden immers niets gedaan en hij was er van overtuigd geweest dat ze hun onschuld konden bewijzen. Zelfs toen de tijd begon te dringen had hij zich aan dit standpunt vast gehouden. Zo was hij gewoon verder gegaan met de leer bij een preparateurs zaak. Er van uit gaande dat hij later gewoon een eigen dieren opzet zaakje in Wit zou kunnen beginnen. Maar helaas. Het liep allemaal anders. Dankzij de onterechte veroordeling waren hun plannen overhoop gegooid en stond hun wereld op de kop. Ze zouden voortaan het geheel zelf uit moeten zoeken. Iets opbouwen vanuit het niets. Taru was er niet zeker van of hij daar wel voor gemaakt was. Maar veel keuze had hij niet. Het was proberen of verhongeren waarschijnlijk. "Jij kleine pik," Klonk het plots. Verschrikt keek hij op. Torak had hem inderdaad gevonden. Taru trok bleek weg toen hij de pijl uit de arm van zijn broer zag steken. Vrijwel meteen had hij spijt. Spijt van zijn opmerking, spijt dat hij Torak überhaupt uit het zicht verloren had. Hij kon zich haast niet voorstellen dat hun eigen volk zo wreed kon zijn. En toch, het was zo. Ergens was hij dan ook wel blij niet meer bij die schoften te horen. "Het is dat we in deze omstandigheden zitten, maar anders..." De woorden van zijn broer drongen maar half tot hem door. Enkele minuten bleef hij geschokt naar de pijl staren. Zich niet eens beseffende dat hij misschien iets zou moeten zeggen. Dat hij de gene was die deze stilte veroorzaakte. Het deed haast pijn zijn broer zo te moeten zien. Wetende dat hij onschuldig was. "Lig je lekker of moet ik je helpen?"Die woorden brachten hem stamelend en al weer bij de werkelijkheid. Veel meer dan een zwakke: "Uh... ja graag."Kwam er niet uit. Blijkbaar was dat ook genoeg. Zijn broer kwam hem inderdaad te hulp. Hij begon zich een weg door het moeras heen te wanen. Taru hoopte dat Torak zijn evenwicht wel wist te behouden. Dit moeras was verraderlijker dan hij had verwacht. Oké, hij was onhandig en totaal niet gemaakt voor dit soort dingen. Maar hij wist zeker dat bijna iedereen dit moeras moeilijk te bewandelen vond. Uiteindelijk lukte het zijn broer toch om hem te bereiken. Hij stak zijn goede hand naar hem uit. "Kom op, pak het aan. Zonder mij kom je toch nergens."Zei Torak er bij. Dat liet Taru zich geen twee keer zeggen. Hij greep de hand van zijn broer vast en niet veel later stonden ze beide op relatief droge grond. Dat was het dan. De boze menigte was weg. En nu zou het een kwestie van overleven zijn. Zoizo zouden ze uit dit moeras moeten zien te komen. Tenminste, dit was nu niet bepaald de plaats waar hij iets nieuws zou willen opbouwen. Nog overnachten. Als het even kon zou hij zelfs de eerste nacht in normaal bos willen doorbrengen. "Ben je heel?"Vroeg zijn broer hem. Taru keek op. Hij haalde zijn land langs zijn achterhoofd en nek. Om vervolgens spijtig aan de bloedsporen op zijn hand te constateren dat hij niet heel was. Als hij nog heel was geweest had hij zich over de wond van zijn boer kunnen bekommeren. Niet dat hij, als hij bijvoorbeeld aan zijn hand gewond zou zijn geweest, zijn broer niet had willen helpen. Maar Taru was van mening dat hij er op z'n minst met zijn volle verstand bij wilde zijn als hij zijn broer zou helpen met het verschonen en verbinden van de wond. Nu hij die voltreffer tegen zijn achterhoofd had gehad vertrouwde hij zich zelf daar niet in. "Nee, helaas niet." Zei hij waarna hij zich omdraaide zodat de wond op zijn achterhoofd zichtbaar was voor Torak. Aan zijn broer hoefde hij die zelfde vraag niet te stellen. Het was overduidelijk dat zijn broer niet heel was. Een betere vraag zou zijn:"Wat wil je dat we doen? Improviseren met wat we hier hebben of ergens heen gaan voor hulp?"Vervolgens draaide Taru zich om en keek zijn broer twijfelend aan. Wetende dat dit een kwestie van puur gokken zou worden.

|Mood:  ಥ_ಥ |Words: 821  | Company: Torak |