Chickens can't fly

Ze klampte zich vast aan een torenhoge boom dat kaarsrecht de blauwe lucht in stak. Haar witte vleugels geplakt tegen haar lijf. Bang om de balans te verliezen. Dit keer moest het lukken. Misschien kon ze niet vliegen, maar dan moet ze toch wel een oplossing vinden als ze ooit aangevallen werd? Verstoppen en springen kon ze goed en als het zelfs niet anders kan werd het hypnotiseren. Maar ze had niet veel ervaring met haar krachten onder controle houden noch gebruiken. Zo dacht ze dat ze nog nooit zou kunnen vliegen. Wat haar de laatste tijd onzekerder maakte. Ze kon zich nog net herinneren hoe ze uit het ei kwam en sindsdien wees was. Op zoek naar voedsel. Nu was ze hier terecht gekomen. Met allemaal rare wezens. En geen draak te bekennen. Ze zuchtte, nog maar één tak tot de top. Dat moest wel lukken.

- Jückle only

Hij voelde koude lucht langs zijn vliezige vleugels waaien. Hij strekte ze uit, en wapperde er even mee in de lucht. Het was al ijzig koud, wat normaal was voor de tijd van het jaar en hij moest eraan denken hoe bepaalde wezens zouden leiden. Hij zelf ging het niet koud hebben als het bleef zoals dit, zijn stevige schubben hielden hem als de dikste jas warm. Maar voedsel vinden was een groter probleem. Hij leefde vooral nu op dieren uit de wouden van Separa, maar deze zouden zich onder grond huishouden of zichzelf meer gaan verstoppen wat hem een maaltijd belemmerde. De jonge draak zuchtte, hij voelde zich klein en kwetsbaar. Maar daar had hij een idee op. Hij begon te rennen, sprong omhoog en steeg op. Zijn vleugels waren flink lenig geworden sinds de reis met Mindo en Dax. Ze waren sterker en hij kon ze beter besturen. Hij sloeg er even wild mee, zijn balans zoekend, maar al snel zoefde hij gecontroleerd tussen de bomen door. Hij steeg op naar de toppen, beetje bij beetje. Tot hij zich boven de kruinen bevond en zich een schreeuw van vreugde liet ontgaan. Nu voelde hij zich groot, reuze groot. Stil keek hij met zijn lichtblauwe ogen naar beneden, naar de bomen. Tot hij een wit wezen op een tak zag zitten en vertraagde. Glimlachend zakte hij af "Zo wie hebben we daar?" Hij ging er altijd vanuit dat iedereen die in zich white territory bevond goed was, ook the black ones. Anders kwam je toch niet naar hier als je door en door slecht was? Of dan hield je je in de hoofdsteden, want daar was meer te doen dan in een bos zoals dit.

Bijna, nog één sprong en ze was aan de top. De drakin klemde zich vast aan de hoogste tak en hees zichzelf omhoog. Nietvermoedend dat er iemand achter haar stond. "Zo wie hebben we daar?" zei een stem plotseling. Happend naar adem van de schrik was haar concentratie weggerukt en had plaatsgemaakt voor angst. Zonder zich om te draaien en te gaan kijken wie het was. Klom ze met haast de boom zo hoog mogelijk op. Tevergeefs gleed haar achterpoot door de snelheid uit wat haar liet vallen. Met een enorme plof belandde ze op de harde bosgrond. Even bewoog ze niet. Dat deed erg pijn. Kreunend stond ze op en keek richting het schepsel.
Zijn blauwe ogen lieten haar schrikken en vliegensvlug kroop ze onder een vossenburcht. Je kon nog net haar witte staart zien verdwijnen. Ze trilde en na een poos had ze genoeg moed opgeraapt om haar kop naar buiten te steken. "Wie ben jij?" Fluisterde ze bijna onhoorbaar. Bang dat het haar zou gaan aanvallen.

Jückle schrok van de geschrokken reactie van de witte drakin, hij opende zijn mond om haar te waarschuwen maar was te laat. Daar suiste ze door de lucht, recht op de grond met een klap. De groene draak keek bang naar het precies levenloze lichaam van de jonge draak, en met enkele vlugge sprongen daalde hij af richting haar. Toen ze kreunend opstond deinsde Jückle achteruit waarna hij dichterbij sprong, ze keek hem aan en hij stond versteld van die bange, blauwe ogen. "Rustig.." te laat, de jonge draak sprong weg, zo een onder een vossenburcht. Jückle wist niet wat doen en stond buiten wat te ijsberen tot hij eindelijk beweging opmerkte. Durfde ze het? Wat moest hij zeggen? 'Wie ben jij?' Hoorde hij haar fluisteren. Jückle maakte zich kleiner en zette een stap dichterbij "Jückle is de naam, hoe heet jij?" Hij probeerde nog een stap dichterbij te zetten, niet wetend of hij over de grens ging.

Haar crystablauwe ogen keken rond en wijd van angst naar de andere draak. Hij leek niet zo bedreigend. Maar toch, ze had in deze hele reis maar één ding geleerd; en dat was overleven. Wat betekende dat ze niemand mocht vertrouwen. "Jückle is de naam, hoe heet jij?" Ze haalde diep adem. Nu moest ze weer praten. "Atilla." antwoordde ze verlegen. Echter kwam er geen geluid uit haar bek. Alleen maar een beweging. Ze had nog nooit een draak gezien. Behalve zichzelf in spiegelbeelden. De witte drakin kromp wat dieper de burcht in bij iedere stap die de groene draak zette. Wou hij haar soms onverwachts aanvallen? Of haar in de val lokken? Wat als hij haar wou opeten?

Zijn groene oren flapperde van enthousiasme toen de witte drakin adem innam. Echter kwam er tot zijn teleurstelling geen geluid uit haar mond "Anija?" vroeg hij, gokkend. Zonder geluid en enkel een mondbeweging moest hij wel gokken, hij hoopte haar hiermee niet te kwetsen. Hij had nooit eerder een andere draak gezien, buiten dan zijn ouders die hij heel kort had gekend. Hij had de belangrijkste dingen van hen geleerd, en eenmaal hij op eigen benen kon staan was hij aan zijn lot overgelaten. Het enige dat hij wist was dat zijn mams Sarah heette en zijn paps Tikre. Hij leek niet eens op hun, zijn mam was roze en zijn vader was tijgergestreept. Hij had nooit geloofd dat hij echt een nakomeling van hen was geweest, als doodnormale groene draak. Jückle merkte al snel dat zijn stappen dichterbij er teveel aan waren en hield twijfelend halt. "Ik doe je niets.."

Jückle sprong bijna met zijn vier poten omhoog toen de witte drakin haar naam zij, Atilla klonk mooi. Hij monsterde rustig haar bouw en uitzicht terwijl hij zag hoe ze uit de burcht kroop. Er ging een schokje door zijn vleugels terwijl hij een paar stappen achteruit zette. Er stak een wind op die wat sneeuw tegen zijn gezicht liet neerdwarrelen. Hij zette een poot in een stukje verse sneeuw en glimlachte geamusseerd. "Er is een hele wereld hier buiten." zei hij met dat glimlachje, half tegen zichzelf, half tegen Atilla. 'Kan je al vliegen?' was haar vraag. Jückle lachte en rende voorbij de witte draak om zijn vleugels open te slaan en omhoog te springen. Enkele slagen en hij vloog tussen de bomen door, hij keerde om, wind mee en lande terug voor de witte draak. "Ja. Jij niet dan?"

Haar ofen werden groot van verbazing. Ze had ng nooit een draak zien vliegen aangezien ze alleen maar vogels in de luchht zag. "Ja. Jij niet dan?" vroeg de groene draak. Haar gedachten gingen weer naar Jückle. "Eh... Nee." zei ze zachtjes. Bang om gepest te worden. Ze herinnerde zich nog hoe die roofvogels haar kippetje noemden. Omdat ze niet kon vliegen en toch al erg bang en schichtig was. "Ik denk dat ik dat nooit zal kunnen." zei ze treurig. Ze had de moed al erg lang opgegeven. Maar na al die lange afstanden lopen kon ze aardig snel rennen. Dat was tenminste iets wat handig was.

- Sorry voor late rea ^^"

Jückle keek haar nog wat schever aan dan zonet en lachte gerustellend "Kom op nauw, dat geloof je toch zelf niet?" zei hij met dat lachje. "Je hebt vleugels voor iets gekregen, vliegen leer je nog wel." Hij dacht na, maar hoe? Hij keek haar weer aan "Moet ik het je leren?" Hij sprong achteruit en lachte breed "Ik leer het je wel!" hij was een goede vlieger, hij deed niet liever. Hij kon het dan ook toch wel haar leren?

Ondanks dat de draak opzich best wel vriendelijk leek waagde de drakin het niet in zijn buurt te komen. Voor je het wist was het een val. Echter vond ze ook dat zijzelf liep te overdrijven. Het was de enige draak in de omgeving en hoogstwaarschijnlijk ook haar enige hoop op overleven. "Kom op nauw, dat geloof je toch zelf niet?" Vroeg hij. Het was inderdaad niet echt makkelijk te geloven. "Je hebt vleugels voor iets gekregen, vliegen leer je nog wel." Dat was dus het probleem. Lanzaam kroop ze het hol uit en keek naar haar vleugels. Hij had een punt. "Moet ik het je leren?" Twijfelend bleef ze naar haar vleugels kijken. Het was een draak, die had verstand met anderen, right? Voordat ze antwoord kon geven begon de groene draak weer te praten. "Ik leer het je wel!" Ze kon niets anders doen dan snel knikken.

"Goed!" zei hij enthousiast. Oké, eerst probleem; ze zaten op de grond. Tweede probleem: hij wist niet hoe hij had leren vliegen en derde probleem: atilla kon al helemaal niet vliegen. "Fluitje van een cent." zei Jückle breed lachend. "Oké volg mij! We moeten hogerop geraken!" Met enkele sprongen liep hij naar een boom en op zekere afstand vloog hij erin en begon omhoog te klimmen. Ergens net aan de eerste takken twijlfelde hij om achterom te kijken, maar negerend dat ze nog beneden kon zijn om whatever van een reden ook klom hij langs de laagste takken verder omhoog. Pas halverwegen de boom stopte hij eventjes om achterom te kijken naar Atilla.

"Goed!" Het verbaasde haar dat hij nogsteeds niet moe van haar geworden was. Misschien was dat iets wat zij ook moest hebben; wat meer enthousiasme en optimisme. "Fluitje van een cent." Langzaamaan stond ze recht op. Haar ongeruste blik op haar gelaat verzachte. "Oké volg mij! We moeten hogerop geraken!" Ze volgde hem met korte passen. Haar crystalblauwe ogen keken toe hoe hij handig de boom beklom. Het was makkelijker gezegd dan gedaan. Hij kon al vliegen. Nogal lomp beklom ze de boom, ondanks dat ze helmaal niet opschoot, klampte ze zich vast aan de boom. Te bang om naar beneden te kijken. Dit kon ze echt niet.