Dynamo Configuration || Part One || Open for Everyone

Sinds de aanvaring met Casper was hij in het zwarte gebied blijven rondhangen. Niet perse opzoek naar nog meer Soulles. Nee, eerst zou hij alle troepen doorspitten opzoek naar types die men niet kon gebruiken. Van die verwaande narcistische jochies. Die dachten dat ze de macht van het zijn van een Soulleshunter mooi konden misbruiken. Het zou ze nog wel eens de kop kunnen gaan kosten. Perslot was dat het soort volk waar hij daadwerkelijk op joeg. Zielen vergiftigd door de verleidingen van het leven. Zij die alleen nog maar voor zich zelf leefde. En dat ten koste van meer andere dan ze zich zouden kunnen inbeelden. Volk om van te walgen. Hij zou het slim moeten aanpakken. Om zo zelf niet al te verdacht over te zullen komen. Beetje bij beetje, een voor een zouden ze stilletjes van de aardbodem verdwijnen. Dat hij zich zelf bij de Soulleshunters had aangesloten had eigenlijk maar twee redenen. Ten eerste kwam hij zo dichterbij het 'walg volk' en kon deze ongezien ombrengen. En ten tweede was het een soort van tegemoetkoming voor Mindo. Een van de Soulles had namelijk hun moeder om het leven gebracht. Nu kon dat Olivier zelf maar bar weinig schelen. Ze had hem ter aarde gebracht in ruil voor een plaats in de hemel en een driedubbel zo lang leven. Eigenlijk was het dan ook niet echt zijn moeder en was hij niet echt haar kind. Toen ze in zijn derde leven ook nog eens een nieuwe man trouwde en hem als toen opnieuw achtjarig kind bij het gezin in lijfde, had hij meer een hekel aan haar dan dat hij haar als familie beschouwde. Maar Mindo zou daar niet meer van mogen weten dan wat hij haar bij de toren verteld had. En dus had hij zich voorgenomen om die ene Soulles te doden. Alsof hij het erg vond dat hun moeder gestorven was. Gewoon een soort dekmantel techniek. Van uit het niets verscheen er aan de horizon een soort 'vlek'. Gelukkig herkende hij deze 'vlek' gelijk. Iemand was bezig met zich te verplaatsen in de tijd, interessant. Er waren maar weinig soorten wezens die net als hij zelf wat met tijd aan konden. Haast puur uit nieuwsgierigheid wandelde hij er rustig op af. Naarmate Olivier dichterbij kwam kon hij opmaken dat het hier wel degelijk om tijdreizen ging.  Nog een stukje dichterbij spotten hij een jongen. En wie, alsof het toeval het zo had bepaald was het de Soulles waar hij zojuist nog over had nagedacht. Een klein grijnsje sierde zijn gelaat. Wat voor motief zou die knul hebben om zich zelf in deze tijd te plaatsen? Nog enkele stappen dichterbij... "Who’s there?" Werd er naar hem gesnauwd. Op een klein glimlachje na ging Olivier niet verder op de begroeting in. "Kijk nou toch eens, je komt bijna letterlijk als geroepen."Sprak hij op een haast irritant kalm en tevreden toontje. Terwijl hij de jongen recht in de ogen aan keek. "Ik zal me zelf even voorstellen: De soortement van broer van de dochter diens moeder om het leven gebracht is door jouw oudere zelf." Zo, dat was een hele mond vol. "Of terwijl: Olivier." Vervolgde hij. Ja, eigenlijk was het nog best simpel. En ondanks dat zijn taak die hij volgens de doorsnee wezens die helemaal niets van tijdreizen afwisten onder bijna alle omstandigheden moest uitvoeren, was hij dat echt niet van plan. Hij zou het heel flauw aan zijn collega's uitleggen. Hij moest jagen op de oudere versie van van de jongen. En dus niet op het individu wat nu voor hem stond. "Zo... dus wat brengt jouw eigenlijk hier?"Vroeg hij doelende op wat voor motief de jongen had om hier zo te verschijnen.    

De jongen keek hem verontwaardigd aan. Alsof hij niet leek te begrijpen waarom Olivier hem op deze manier benaderde. Wat ergens ook wel begrijpelijk was. Tijd voor uitleg dus. "Ik zal me zelf even voorstellen: De soortement van broer van de dochter diens moeder om het leven gebracht is door jouw oudere zelf."Probeerde hij het zo kort mogelijk samen te vatten. En stelde zich daarna meteen ook even voor. De jongen leek het maar amper te kunnen bevatten. Begrijpelijk, het was ook zeker niet niets om zo in een keer te horen te krijgen. Het volgende moment zetten de jongen enkele stappen achteruit. Olivier keek hem verbaasd aan. Vanwaar die angst? Was die knul werkelijk bang dat hij hem wat aan zou doen? In dat geval zou de jongen snel genoeg achter het tegendeel komen. Olivier was er namelijk helemaal niet op uit de jongere versie te pakken te krijgen. Slechts de oudere versie interesseerde hem en ook dat was slechts een gedwongen interesse. Als hij er vroeger of later geen eigen belang meer bij had die Diabolic Esper aan zijn einde te helpen dan zou hij de gehele zaak laten voor wat het was. "Zo... dus wat brengt jouw eigenlijk hier?" Vroeg hij en vervolgde daarmee het gesprek alsof er niets aan de hand was. Dat was namelijk de gehele reden dat hij op deze jongere versie was afgestapt. Gewoon om te kunnen vragen wat de knul hier deed en of hij misschien wat zou kunnen vertellen over hoe hij te werk ging als het om tijdreizen ging. Uit pure interesse dus. De knul zuchtte eens waarna het volgende antwoord weerklonk: "I’m here to stop my older self," Oh, kwam dat even mooi uit. Ze waren dus nog beide opzoek naar het zelfde persoon ook. "There has been an error and his madness should be stopped,"Olivier knikte. Van gestoordheid mocht men inderdaad wel spreken als het om die oudere versie ging. Wel een mooi initiatief van de knul om dat tegen te gaan. Hij had zo iets nou niet bepaald van Diabolic Esper verwacht. Zelfs niet van de jongere versie. "Are you searching for him aswell?" Werd hem gevraagd. Olivier knikte. "Ja min of meer. Er zit verder geen haast achter. Ik heb er baad bij dat hij gestopt word. Maar als ik jou met mijn plannen in de weg ga lopen dan is het misschien beter om het te laten niet waar? Waarom tegenwerken als ik jou ook gewoon je gang kan laten gaan? Wat ben je precies van plan als ik vragen mag?"Draaide hij het antwoord om in een nieuwe vraag. En keek de jongen vriendelijk glimlachend aan.