It's... Complicated {Lyall & Daemosone}

Met het waarschijnlijk bewusteloze shapeshifterkind nog steeds in haar armen kwam Callie uitgeput de City of Peace binnen. Ze wilde eerst naar het White gebied gaan, maar besloot dat het misschien handiger was om naar de City of Peace te gaan aangezien daar wezens van alle Colors rondliepen en een van hen misschien meer verstand had van vreemde portalen en shapeshifters dan de wezens in het White gebied. De half-elf had zowat de hele ochtend gelopen en haar voeten begonnen nogal zeer te doen. Normaal liep ze veel, maar niet zoveel als vandaag én ze had nog dat jongetje van een jaar of 13 dat in haar armen lag. Het kind was trouwens veel lichter dan dat ze verwacht had, hij was zelfs bijna gewichtsloos. Solar, de kat, draafde achter haar half-elf companion aan en miauwde soms.
Op een gegeven moment wist Callie niet meer waar ze heen moest om richting het centrum te gaan en sloeg een willekeurig steegje in. In het steegje stond een jongeman, wiens precieze leeftijd Callie niet in durfde te schatten. ”Excuseer me,“ begon ze tegen het wezen in het steegje, dat waarschijnlijk een soort wolf-mens of zo was. “Weet u misschien de weg naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis? Een andere plek waar ze dit jongetje kunnen helpen is ook goed?” Callie was wat nerveus. Ze wist niet precies of er wel een ziekenhuis hier was, maar ging ervanuit van wel. Ze maakte vast een vreemde indruk, want een half-elf die gevolgd wordt door een beige kat en een een bewusteloos kind in haar armen heeft, dat kom je niet iedere dag tegen in de City of Peace. Enkele woorden die het jongetje gezegd had galmden door haar hoofd. Gem.. En energie.. Dat was wat hij gezegd had voordat hij zijn bewustzijn verloor. “Of is er misschien een plek waar ze magische edelstenen of iets dergelijks verkopen?” vroeg ze. Ze zou nu echt een heel vreemde indruk maken op die jongeman, Callie wist het zeker, maar op dit moment was het redden van het leven van het kind dat in haar armen hing belangrijker dan de indruk die ze maakte op de jongeman tegen wie ze sprak.

Het gezicht van de jongeman veranderde toen ze haar laatste zin had uitgesproken. De eerste tijd had hij een beetje sacherijnig geleken, maar na Callie's laatste zin leek hij wat meer te luisteren naar de half-elf. "Ik zou best wat magische stenen kunnen fixen voor je," Begon de persoon met de wolven-oortjes. "Moet hij ze absorberen ofzo? Want als dat het geval is weet ik de perfecte plek." "Eh..." Callie wist niet precies wat ze hierop moest zeggen. "Ik weet het niet precies.." zei ze dus maar. "Misschien wel, misschien niet. Ik heb om eerlijk te zijn echt geen flauw idee wat hij met een edelsteen moet, maar hij zei er iets over vlak voordat hij flauwviel." ietwat gespannen keek Callie naar het jochie dat in haar armen hing.. Wat moest ze hiermee? Waarom wilde ze deze vreemdeling zo graag redden?

De jongen leek weer even bij bewustzijn te komen. Hij bewoog even zijn vingers, of was dat enkel Callie's verbeelding? Ze wist niet zeker of dit enkel haar zicht was dat haar voor de gek hield of dat het jochie echt bewoog. "W-We..." er klonk een stem, het was ongeveer dezelfde stem als die Callie in het bos gehoord had en was waarschijnlijk de stem die toebehoorde aan het jongetje. "Hebben m-maar een steen nodig, het liefst v-vol met..Met magische energie. Of.." Callie had haar blik op het jongetje in haar armen gericht toen ze de stem hoorde, maar zag de lippen van het zwartharige kind niet bewegen. De stem klonk zwak en ook meer als een soort echo dan een echte stem. "Of... Of een..ziel." sprak de stem weer na een soort pauze genomen te hebben. "Een ziel?" vroeg Callie, al was het meer hardop denken dan echt aan iemand vragen. Waar heeft dat kind een ziel voor nodig..? Dacht Callie, dit keer niet hardop, al realiseerde ze zich al snel dat die zin vreselijk klonk. "Wat bedoel je precies met een ziel?" vroeg ze aan het jongetje in haar armen. Ze liet haar goudgele blik van het kind in haar armen naar de persoon aan wie ze zojuist hulp gevraagd had glijden. Aan Callie's ogen was, voor wezens die makkelijk emoties af zouden kunnen lezen, te zien dat ze een beetje in paniek was.

De jongeman begon te praten op een toon die Callie best wel verraste, aangezien hij niet bepaald verbaasd klonk. "Oké. Laten we dan maar eens naar een magische steen of een ziel opzoek gaan nietwaar?" Zei de persoon met de, eigenlijk best wel pluizige, dieren oortjes op zijn hoofd. De half-elf keek hem even aan, sprakeloos over hoe hij hier zo rustig onder kon blijven. Als iemand over dit tegen haar zou beginnen, was zij allang in paniek geraakt...

"Om te absorberen natuurlijk." daarmee beantwoordde de jongeman haar vraag over de ziel, die eigenlijk niet eens voor hem bedoeld was. "Ik heb zo'n vermoeden dat dit kind geen kind is maar een demon of iets in die richting. Misschien wel alleen maar samengesmolten zielen. Het lijkt me dat die van tijd tot tijd een soort krachtbron nodig hebben of levenskracht van een andere ziel dus. De grotere vraag is. Waar haal je iemand vandaan die zijn ziel wilt weggeven" Callie stond nog steeds sprakeloos in het steegje en knipperde enkele keren. Een demon? Dacht de blonde vrouw. Dat zou zijn eerdere uiterlijk verklaren... Het beeld van het vreemde, demonisch uitziende wezen dat uit het portaal omhoog kwam verscheen weer in haar gedachten. "L-Laten we eerst de steen halen..?" vroeg het jochie. Callie knikte als antwoord op zijn vraag en keek daarna naar de witharige persoon met de fluffy oortjes en staart. Het leek steeds makkelijker om het demon-shapeshifter-kind-wezen omhoog te houden, alsof hij steeds een klein beetje lichter werd. "Denk je dat je weet waar we zo'n steen kunnen vinden?" vroeg ze aan de witharige jongeman.