Never back down || Open ||

 De afgelopen dagen waren lang geweest. Veel te lang. De jongeman was iets op het spoor geweest en daardoor had hij voor zeker 48 uur niet geslapen. Iets waar hij deze ochtend meteen spijt van had gekregen. Wezens kregen door dat hij hen aan het volgen was met als resultaat een heftig gevecht. Met woorden was Hunter lang niet zo goed als met zijn vechtkunsten. Echter was het voor deze keer geen eitje. Na uren achter elkaar wakker te zijn geweest, kon je wel stellen dat hij al behoorlijk vermoeid moest zijn. Het gevecht liep daarom niet zo gesmeerd als anders. Sterker nog, al die moeite was voor helemaal niets geweest. Totaal geen buit. Geen schatten. Nada. Noppes. Niks.  Hunter was wedergekeerd met slechts een aantal wonden en verschrikkelijke stijve spieren. Langzaam wandelde hij dan ook richting zijn huis. Het witte t-shirt hing als een gescheurd vot om zijn bovenlichaam, hier en daar besmeurd met ongewilde rode vlekken. Een totale vernedering. De wil voor wraak groeide als een ongezond gezwel, al wist hij dat hij een tijdje moest wachten. Wachten totdat z'n energie weer op 100% zat. Met een zucht steunde hij met beide handen op de rand van de brug. Ergens wilde hij slapen. Erg lang slapen. Een soort winterslaap. Maar aan de andere kant wilde hij blijven staan. Blijven staren naar de omgeving en zij die er rondliepen. Hij had er geen verklaring voor, het was gewoon een gevoel. Zwijgend haalde Hunter een sigaret tevoorschijn, die hij vervolgens aanstak.  Hoe ongezond het mocht wezen, het kalmeerde hem. Sommigen waren verslaafd aan alcohol, hij aan sigaretten. Vermoeid sloot hij zijn ogen, terwijl kleine nevels rook naar de atmosfeer omhoog trokken.
   

Words: Unknown|| Mood: Tired|| Tag: Open

 Hunter zweerde dat hij elk moment, hier zo staand, in slaap kon vallen. Constant herhaalde zich dat "vallende" gevoel. En het was dat een plotselinge stem hem uit die roes haalde. Anders was hij werkelijk staand in slaap gevallen. ''Hunter.'' Sloom opende hij één oog, terwijl hij een 'Hmn?' bromde. Onbekend had de ander geklonken. Waar kende deze wezen hem van? Het duurde een tijdje tot hij zijn andere oog ook geopend had, en de ander onderzoekend aan kon kijken. Zelfs toen was hij nog niet geheel bij. De slaap bleef de overhand houden. ''Wat hang jij hier?'' Zwijgend keek de shapeshifter de persoon aan. Moesten ze elkaar kennen dan? 'Hmn, ja. Goed uitzicht vanaf hier.' Bullshit. Wie wist hoelang ze daar al had gezeten voordat hij het door had gehad. Wel ja, de binnenkant van zijn ogen waren ook een prima uitzicht. 'Het spijt me,' begon hij. 'Maar noch je gezicht noch je naam blijft me onbekend. Heb ik je eens eerder bedreigd of zo?' Relaxed drukte hij de bijna opgebrande sigaret uit tegen het hout, waarna hij het kontje liet vallen.
 

Words: Unknown|| Mood: Tired|| Tag: Eris