Why.. Just why?

Met moeite liep hij naar indiference city toe. Het was onder nul in de avond en Lyall zat ook met een bevroren mantel langzaam omhoog te strompelen. Na het ball had Lyall zich verstopt in het bos en was daar boos geweest. Zijn enige vriend had hem verraden. Alweer. De geschiedenis herhaalde zich. Straks maakte Dax het er toe dat hij ook weg moest uit dit leven. Terwijl hij tree voor tree omhoog liep dacht hij weer terug. Terug het verleden in…

5 jaar terug was het alweer. Hij was 12 geweest. Na veel emotie te hebben weggestopt had hij besloten zijn enige en beste vriend te vertellen dat hij een probleem had. Het probleem dat het niet zeker was of hij goed shifte, oftewel. Hij was een mislukte shifter. Daar kon je voor verbannen worden wist hij. Nou maakte dat hem bar weinig uit. Hij voelde zich toch al niet thuishoren in zijn Italiaanse familie in white. Maar om nu al alleen in grijs gebied gedropt te worden. Dat stond hem ook niet aan. Als hij maar wat groter was.. hij had zijn vriend gevraagd of hij in de verlaten stad wilde komen rond 12 uur s’nachts. Hij had ermee ingestemd en alles leek oké. Zijn vriend stond er ook zoals afgesproken. Raar genoeg was zijn vriend wel een typische white. Keurig, netjes en even schijterig. Na het te hebben verteld liet hij hem zweren het niet door te vertellen en zijn vriend had ingestemd. Lyall of eigenlijk Lyalo had gedacht dat hij nu wel veilig zou zijn voor de wacht. Maar de volgende nacht was het al raak. De wacht stond voor de deur en ze vroegen om de jonge Lyalo. Hij was niet bang voor de wacht, maar wel voor waarom ze hier waren. Meteen al vanaf het moment dat hij de sergeant hoorde wist hij wat er was gebeurd. Hij was verraden. Ze hadden een afspraak…

net als nu. Dacht Lyall bitter, weer terug in het heden. Nog een 100 meter en hij was er.

meteen was de jonge Lyalo uit het raam gesprongen en naar het huis van zijn ‘vriend’ gerend. Ergens onderweg had hij een scherpe steen opgepakt. Hij was het niet van plan te gebruiken, maar hij wist nog niet hoever hij daar van af zat. Met een paar grote sprongen was hij bij het raam van de vriend. Klimmen en springen was nooit een probleem geweest voor Lyalo, ook onopgemerkt wezen was simpel. Met de steen had hij het raam ingeslagen en was zijn vriend krijsend wakker geworden. Met furieuze blauwe ogen had Lyall met harige armen een kast voor de deur gegooid. Meteen was er paniek in het huis. ‘’Lieverd?!?’’ Klonk het van beneden. Nog krijsend op zijn bed schreeuwde Lyalo dat hij zijn harses moest houden. Hij pakte er een stoel bij en ging daar op zitten. Voetstappen waren op de trap te horen. ‘’schat?’’ klonk het weer. Zacht legde Lyalo zijn vinger op zijn lippen als teken dat de vriend stil moest zijn. Trillend van emotie vroeg Lyalo: ‘waarom… waarom jack? Waarom heb je me verraden?’ met een bleek gezicht schreeuwde zijn vriend. ‘’wat? Waar heb je het over? Mama help!!’’ de roep om hulp sprak boekdelen en Lyall wist het nu zeker. Met een ferme klap in diens gezicht legde hij een eind aan het gekrijs op. ‘Kop houden vuile hond!’ schreeuwde Lyall vol haat. Met een scheve neus zat zijn vriend te snikken. Moet je hem nou kijken. Dacht Lyalo. Zon zielig mormel. ‘Wat heb ik je ooit misdaan?’ vervolgde Lyalo weer trillend op de stoel. Hij proefde bloed in zijn mond en kreeg door dat zijn hoektanden waren gegroeid. Hoe zou varkensbloed smaken? Vroeg Lyall zich met een klein raar soort grijnsje af. Doelend op het trillende varken voor hem. ‘’niks..’’ antwoorde jack vluchtig. Gebonk was te horen op de deur nu een vader en moeder erop zaten in te beuken. Ze konden hun best maar lekker doen. Dacht Lyalo meedogenloos. Die deur was extra verstevigt. Daar kwam je niet door zonder explosief. En dat zou het huis laten instorten. Daar hadden ze zelf nog voor gekozen, want hun zoon mocht niks overkomen. Hah. Lyalo spuugde voor zijn voeten op de grond. ‘inderdaad niks ja! waarom verraad je me dan. Dit kan mijn dood betekenen.' Lyalo was zich daar maar al te bewust van. Het was geen gemakkelijk leven als grey zijnde. Armoede wachtte daar op je. Lyalo stond vol woedde op. Toch was hij stil. Even keek hij zijn vriend duister aan. De volgende seconde lag zijn vriend met een bloedend hoofd bewusteloos neer in zijn bed. Schreeuwende stemmen maakten duidelijk dat de wacht was gearriveerd. ‘Mooi. Tijd om te gaan.’ Gromde Lyalo. Met wat moeite shifte Lyall in zijn Direwolf vorm. Die nu nog klein was. Net zo groot als een uit de kluiten gewassen wolf. hij pakte zijn vriend bij zijn veel te dikke wollen kraag en sprong in 1 keer naar buiten. Verassende kreten waren te horen toen de wacht doorhad wat er gebeurde. Te laat. Dacht Lyalo. Hij sprintte met al zijn krachten en snelheid naar de oude stad. Dat zou wel de laatste plek zijn waar ze zouden zoeken. Snel gaan was moeilijk omdat de jongen nogal dik was. In tegenstelling tot Lyall. Lyall was dun en heel gespierd voor 12 jarige leeftijd. Hij had een vroege groeispurt gehad en was nu 1.7m lang. Veel langer zou hij niet worden zei iedereen. Maar hijzelf was daar niet zeker van. Groter dan gemiddeld zou hij zeker worden.

Lyall was nog een paar meter verwijderd van het huis. Als er maar niemand thuis was. Peinsde hij. Hij besloot een directe aanpak te doen hij trapte de deur open wat zorgde dat 1 scharnier een beetje scheef hing. Hmm de deur zat niet op slot. Peinsde Lyall. Oh well. De deur had hem alweer terug laten zinken naar het verleden…

na redelijk moe te zijn na het harde rennen met een veel te dikke jongen in zn bek smeet hij de half bij bewustzijnde jongen tegen een muur aan. Jack schrok wakker en sprong uit zichzelf door een half verrotte deur van hout heen viel. ‘je hebt me verraden.’ Stelde Lyalo nog een keer vast terwijl hij voor zijn oude vriend stond. Die stamelde wat en begon plots te janken. Dit maakte Lyalo nog bozer dan hij al was. En hij trapte nog een keer in jacks buik. Die hijgend voor adem op zijn zij viel. ‘stil zei ik.’ Lyalo kon nauwelijks meer praten. Hij was overmand door emotie. Hij had 1 iemand vertrouwd en diegene had hem verraden. Langzaam voelde hij de wereld tollen en alles werd wazig. Waren dit.. tranen? Lyall had al sinds hij zich het kon herinneren niet meer gehuilt. Dit was.. absurd. Lyalo viel op zijn knieen. Geen rekening houdend met zijn omgeving. Een grote fout in de buurt van zon verrader. De dikke jongen nam zijn kans en pakte een oud verkoold stuk hout op. Hij was dan dik en een watje. Maar kracht had hij wel. Hij liet de balk neervallen op Lyalo’s schouder en die schreeuwde het uit. Een angstaanjagende huil. Niets gebroken voelde Lyalo. Weer voelde hij woedde op borrelen. Hij was het spuugzat. Na nog een huil voelde hij kracht in zich opborrelen. De maan stond hoog aan de hemel en het leek net of hij rood werd. Een bloed maan. Concludeerde Lyalo. Langzaam voelde hij de wolf macht van zich nemen. Een staart en oren groeiden uit zijn lichaam. Hij werd hariger en begon nog net niet op armen en benen te lopen. Helemaal behaard liet hij een diepe grom horen. De dikke jongen deed een laatste uithaal en probeerde hem tegen de muur te smijten. Lyalo verwachte het en liet het gebeuren. Maar net voordat hij de muur raakte draaide hij de rollen om en was het jack die tegen de maar zat gepinned. ‘Hoe voelt dit?’ vroeg Lyall vol haat met een zwaar vervormde stem. Met 2 handen drukte hij de keel van de persoon tegenover hem dicht. Het bolle hoofd werd nog roder. Klauwen groeiden uit Lyalo’s handen en groeiden langzaam in de dikke nek. Een laatste krijs kwam uit de jongen totdat Lyalo de jongen weer op de grond neersmeet. Een harde knak liet horen dat het nekwervel was gebroken. Dit maakte Lyall nog bozer. De jongen op de grond leek het benauwder te krijgen maar leefde nog. Bloed spatte uit de jongen zijn keel op en tegelijk met zijn handen werden Lyalo’s ogen dieprood. Bijna… bloedrood. De wereld vervaagde weer en kleur nam af. Alleen nog een zielig wit stipje op de plek waar Jacks hart zat. De stip werd waziger en waziger tot hij weg was. Na nog een halve minuut onnodig te drukken liet Lyalo zijn oude vriend los en bleef er op zijn knieen naast zitten. Het vol uithuilend. Zijn gehuil klonk in de nacht en werd voortgedragen door de motregen die was verschenen. Met zijn nieuw gegroeide oren hoorde Lyalo stemmen en gekletter van ijzeren harnassen. De wacht kwam eraan. Lyalo zag het onvermijdelijke aankomen. Ik moet vluchten. Dacht hij. Een deel van hem wilde blijven. Maar de nuchtere kant zei tegen hem. Dan moet je het gevang in. Vluchten is de enige optie. Wees vrij, wees trots. Wees… Lyall. Lyalo keek even verschrikt op. De stem die hij in zijn hoofd had gehoord was niet van hem geweest. 'Lyall.’ Fluisterde hij. Ja, zo zou hij voortaan heten. Niemand mocht erachter komen dat hij Lyalo Degroné da Auditoré was. Die naam had veel aanzien in white dus als mensen erachter kwamen dat hij zo hete, zou hij meteen aangegeven worden. 20 meter voor het einde van het bos hoorde hij de wacht aankomen. Als laatste teken veegde hij zijn bebloede hand af aan de muur. Daarna vluchtte hij de bossen weer in. Erop lettend zo weinig mogelijk sporen achterlatend.

Lyall keek op. Met zijn Rode wolvenogen keek hij voor een laatste keer naar het huis van de man die hij vertrouwde. Hij keek naar de kamers en daarna naar zijn eigen plekje. Iedereen had een kamer behalve hij. Wat ook logisch was aangezien hij er als laatste was bijgekomen. Bovendien hield ook minder van kamers dan gewoon 1 grote open ruimte. Dus had hij van een net een hangmat gemaakt en een hoek van de kamer gejat als zijn prive terrein. Benede de hangmat lagen zijn spullen. Gewoon een kleine tas met basispullen, een bril die hij ooit van een vaag gekleed persoon had gekregen. De persoon noemde het een piloten bril. Maar wat dat nou was? Geen idee. Zijn staart ring hing aan de hangmat, en zijn stapeltje waardevolle spullen die hij in de loop der tijd had verzamelt. Een waardevolle steen die hij ooit had gekregen, een boek met oude misschien waargebeurde legendes. Even keek Lyall er stil bij. Dat boek had hij van Dax gekregen. En tot slot een armbandje van leer dat hij had gekregen van een meisje toen hij 15 was geweest. Het meisje had hem leuk gevonden maar Lyall had niet geweten wat verlieft zijn was en had zo het meisje verdrietig gemaakt. Na een week stilte gaf het meisje de armband en zei dat ze het met heel haar hart had gemaakt. Dat was meer dan genoeg voor Lyall om het te houden. Deze 3 voorwerpen waren hem dierbaar en hij zou er voor niks afstand van doen. Langzaam kwam Lyall in beweging en begon het net los te maken. Hij zou al zijn spullen in het net wikkelen en het verplaatsen naar zijn plek in het bos. Het deed pijn van binnen toen hij het boek oppakte en inwikkelde. Het was een oud boek en moest dus goed ingepakt worden. Het pijnlijke deel was emotionele waarde. Het was van Dax geweest en dankzij hem vertrok hij weer. Lyall had het liever anders gewild. Maar het was nu gewoon onveilig om bij Dax te blijven. Hij had een relatie met een soulles. En nog erger. De soulles leek om Dax te geven, wat betekende dat als hij Dax ook maar iets leek te doen hij achter hem aankwam. Niet dat Lyall bang was voor soulles. Sterker nog, normaal joeg hij erop. Het was zijn baan. Al 3 soulles waren koud gemaakt door hem. Dat was het gene wat Lyall bang maakte. Dax was al zijn vrienden kwijt. Wat zou betekenen dat als Lyall de soulles zou doden. Dax helemaal alleen zou zijn. Mischien verdiende hij het. Misschien niet. Lyall wist het niet. Maar dat hij weg moest was zeker. Het was maar van korte duur, het groepje. Peinsde Lyall. Hij kerkende zichzelf niet meer. Het leek de laatste tijd of hij meer emoties kreeg. Tot een aantal maanden gelede kende hij het gevoel blij en verlieft niet. Blij was hij nooit, verdrietig ook niet, bang al helemaal niet. En boos zelden tot nooit. Er viel niks om over te treuren of boos over te zijn. Lyalls leven was leeg. Geen vrienden, alleen vijanden. Dat maakte je hard. Wat gebeurde, gebeurde. En Lyall had ook geen probleem gehad met wezens doden. Het was maar van leven naar niks. Eenmaal dood zou het geen probleem meer zijn, tenslotte dacht je toch niet meer. Lyall vreesde de dood niet. Maar tijden veranderden en Lyall kreeg mensen om zich heen waar hij om gaf. En toen begon hij in plaats voor zichzelf om anderen te geven. Een grote vergissing. Vond hij zelf. Vroeger kon hij zomaar sterven. Maar nu zou hij mensen achterlaten. Vooral voor Mindo wilde hij leven. 2 jaar gelede zou ik nog niet eens weten wat verlieft zijn inhield. Dacht Lyall met een glimlach. Het andere meisje was in elk opzicht perfect geweest. Echt in alles. Maar hij had geen interesse, en was al helemaal niet opzoek naar een relatie toen. Ze zal vast wel een nieuw iemand hebben. Dacht Lyall nuchter. Zulke mensen krijgen vanzelf iemand. Mindo Daar integen die is.. anders. om een een of andere reden geef ik om haar. dacht hij nog steeds verward. Toen als zijn spullen in het net lagen bond hij het dicht met een riem die hij zag liggen. Er stond aan de binnenkant een naam in. DAX. Nu niet meer. Vond Lyall. Met een grote nagel kraste hij de naam kapot totdat er alleen nog een grote kras over was. ‘Zo.’ Zei hij nuchter. Hij bond de riem om het net heen en was eigenlijk good to go. Wacht.. nog 1 ding. Dacht Lyall. Hij zocht naar de benodigde spullen en begon aan zijn plan. Hij zocht een pot roodachtige verf en iets waarmee hij kon schilderen. Eerst schreef hij op de deur groot. JE KOMT ER GOED VAN AF. Dat onderstreepte hij nog even. Daarna begon hij aan deel 2. 2 handen met lange nagels werden in de verf geduwd en 30 minuten lang werden er overal rode handen neer geverfd. Het enige wat gespaard was gebleven waren de individuele kamers. Voor de rest zaten overal rode handen. Dit zou niet snel vergeten worden. Dacht Lyall. Er moesten minstens 4000 handen op de muren staan. Het was als een teken geweest. Ze zouden denken dat hij een psychopaat was. Want wie zou er anders zoveel rode handen op de muur drukken. Ze denken maar wat ze willen. Vond hij. Hij had niks meer te maken met Hunter en Dax. Zij hadden niks aan hem en vica versa. Ergens dacht Lyall dat hij mischien een fout maakte. Mischien was dit allemaal 1 grote vergissing. Mischien had Dax hun niet dood gewild. Mischien had hij zelfs de zieloze tegen proberen te houden... ‘nee.’ zei hij hardop. ‘dat is bullshit. Ik zag hoe hij naar achter werd getrokken en er niks tegen deed. Hij huilde. Maar dat was om zijn eigen hachje.’ Een klein lachje verscheen op zijn gezicht. De wereld werd weer wazig. De laatste keer was… 5 jaar gelede. Dacht Lyall geschokt. Hij zat weer te janken. Al lachend rolden de tranen over zijn gezicht. Mischien was hij wel een psychopaat. Wie kon er anders lachen en huilen tegelijk. Hij snapte zichzelf gewoon niet meer. Hij had weer iemand vertrouwt en weer had de ander hem verraden. Het verleden herhaalde zichzelf. Hetzelfde zou gebeuren tussen hem en Mindo. Met iedereen waar hij vertrouwt mee zou raken zou dit gebeuren. Het was een vloek. Een vloek voor alleen hem. Hij begon harder te lachen terwijl de eerste tranen de vloer bereikten. Hij zou verdoemt zijn tot eenzaamheid. Hier was hij voor bestemt. Nooit meer zou hij gewild zijn.

na 5 minuten zo bizar te hebben gelachen en te hebben gehuild stond hij langzaam en trillend op. Zich een weg banend naar buiten. Onderweg trapte hij de pot verf om wat een vlek maakte op de grond. Langzaam sloot hij de deur weer achter zich en verdween hij richting the woods of Eternity.