Not all men are gentle

In een rotgang bewoog Arno zich voort. Wederom niet via de grond, maar hoog tussen de bomen. Dit keer was niet slechts omdat hij zich daar prettiger voelde. Nee. Dit keer was het ook verstandiger. Onder hem bevond zich een moeilijk doorgaanbaar moeras. Daar waar de modder je mee naar beneden wou sleuren, met hier en daar serieuze stukken drijfzand. Daar zou hij zich niet eens aan gaan wagen. Tenslotte had hij haast. Vreselijke haast. Na de ontmoeting met Kyteranne had hij de zoektocht naar de gewilde informatie hervat. Daarbij had hij eerst zijn doelwit verloren. In het huis waar de informant zich eerst had verschanst, was hij nergens in te bekennen. Lang had Arno moeten zoeken, waarna hij de man toch weer had hervonden. Het einde van die ontmoeting was bloederig verlopen. Ze waren slaags geraakt. Hadden een enige tijd gevochten, tot de man het loodje legde. Dit keer was Arno zelf niet ongeschonden uit de strijd gekomen. Bij zijn ontblootte keel was een wond te zien, waar bloed uit sijpelde. Het gevolg van een zwaard op de keel hebben.  Dat alles had een enorme slok uit zijn beschikbare tijd genomen. Ja, hij had nu de brieven op zak maar hij moest aanmaken om op tijd thuis te zijn. Voordat Edward voor een dichte deur kwam te staan.
Echter hield een schreeuw hem plots staande. Een schreeuw dat zich slechts een aantal tientallen meters van hem af bevond. Vanachter de dikke boomstam sloeg hij het viertal gade. Er waren drie kerels te zien. Breed, robuust. En dan één meisje. Een meisje dat hem zeker niet onbekend was. Kyteranne. Zijn blik begon donker te staan bij het zien van de behandeling. Hoe ruw ze waren. Hoe ze het lef hadden. Arno twijfelde geen moment langer. Met een paar sprongen, van tak naar tak, kwam hij steeds lager. Tot hij daadwerkelijk op de grond eindigde. Langzaam klapte hij met z'n handen. Op zo'n sarcastische manier. 'Three against one. What a courage.' Begon Arno. 'And even against a lady. Did your parents never teach you how to treat them?' Bij elk woord zette hij een stap dichterbij. Soms met enige moeite, door de zuigende grond. 'Allow me to teach you.' Zijn blik was strak op de drie mannen gericht. Eén voor één keek hij hen aan. Lichtelijk uitdagend, met een gevaarlijke twinkeling in zijn kijkers. Een man stapte naar voren, die misschien wel een halve kop groter was dan hemzelf. 'Mind your own business!' Afkeurend klakte Arno met zijn tong. 'Tata, listen to the teacher. Here's lesson one:' Rondom zijn pols ontgrendelde zich een mes. Klein, dun, maar niet geheel ongevaarlijk. Integendeel. 'Never, ever, touch a lady against her will.' Hij schoot naar voren, op de snelheid dat een vampier behalen kon. Voordat de man werkelijk reageren kon, zonk het lemmet van de verborgen mes in de hals van de man.  'Ready for lesson two?'


- Flut. Hoop dat je er wat mee kan.'

Arno zou liegen als hij zei dat het vrijgekomen bloed hem niks deed. Als vampier bleven die zenuwen altijd prikkelen. Evenals nu. Het levenloze lichaam zakte als een zak aardappelen in elkaar, waarbij het bloed niet langer gestelpt werd door het lemmet van zijn mes. Kleine rode druppeltjes druipten van zijn wapen af. Een sterke geur prikkelde zijn neus. Daar waar de rest van zijn lichaam op begon te reageren. Het zette zijn spieren op scherp, haast tot aan trillends toe.  Puur voor de jacht om meer. Meer bloed. Meer voedsel. Het was dat monsterlijke instinct dat hem daartoe dwong. Echter gaf Arno zich er niet in mee. Koste wat het kost zou hij zich enkel voedden op dierenbloed. Hij keek toe hoe een tweede man diens grip verloste van Kyteranne. Een prima begin. Maar toch leek die laatste hem meer dwars te zitten. De laatste die haar vast hield. Haar ruw behandelde. 'Lessen two... Always stay gentle to woman.' Daarbij richtte hij expres een scherpe blik richting degene die haar vasthield. Die kerel. Die zou er niet gemakkelijk vanaf komen. Niet zo snel, niet zo simpel. Dat was een doel waarop hij zich zou vastklampen. Als een Pitbull dat diens vijand niet los wou laten.

Een klik vulde de stilte op. Meteen richtte Arno zijn blik op de man. Van het verweerde gezicht gleed het naar beneden, richting het wapen dat geladen was. ”Fuck off or die." Onbewogen bleef de half vampier staan. Dit was immers niet de eerste keer dat hij te maken kreeg met een vuurwapen. Tijdens de revolutie in Parijs gebruikte men niets anders. Natuurlijk. Destijds was dat de snelste manier geweest om die grote massa's mensen aan te kunnen. Hij had erbij gezeten. Tussen die mensen. En hij was eens geraakt geweest. Een half vampier was immers niet onsterfelijk. Daarom hield Arno zich kalm. ”Arno watch out!” Vanuit zijn ooghoeken wierp hij een blik op Tissa, waarna hij zijn handen langzaam de lucht in rees. Het internationale gebaar van overgave. 'I guess.. That my lessons are over.' Direct daarna zakte hij neer op zijn knieën. Voorzichtig glimlachend keek hij de gewapende man aan, die naderde. 'Please don't shoot. I have a son.' Daarbij speelde hij een nerveus glimlachje. De loop van het geweer kwam steeds dichterbij. Het leek de man te voldoen iemand op z'n knieën te zien. Iemand die leek te smeken om te blijven leven.  Het wapen kwam binnen arm bereik. Daar waarop Arno geen moment langer wachtten. Hij schoof opzij, zodat zijn hoofd net langs de loop bevond. Tegelijkertijd greep hij het geweer vast, waarna hij de kolf vol in de man's buik drukte. Daardoor klapte de ander naar voren. Diens gezicht ontmoette Arno met een vuist. Het geweer werd daarbij losgelaten, terwijl de man achterover tuimelde. Intussen kwam Arno overeind. 'Lesson three is a bit different than the last two, but i learned it from my wife.' Hij glimlachte en richtte de loop op de gevallene z'n buik. 'Hold up the act, until you get whatever you want.' Na het laatste woord klonk een schot. Echter verplaatste Arno direct zijn aandacht naar de laatste persoon, die nog altijd Kyteranne bij zich hield. 'One bullet, one guy. Perfect. Now, let the girl go.' Even richtte hij zijn volle aandacht op de jongedame zelf. 'Are you alright..?' De belangrijkste vraag. 'And you might want to close your eyes.'

Zelfverzekerd had Arno het geweer vast. Twee mannen waren intussen gesneuveld. De derde stond op het menu. Echter, hoe zelfverzekerd hij mocht lijken, nam de wantrouwen in het geweer die sterke houding af. Hij ging er simpelweg vanuit dat hij moest schieten om die kerel van Kyteranne af te krijgen, maar het probleem was dat ze ervoor stond. Ze coverde de man. De kans haar te raken was groot. Ja, hij wist hoe hij schieten moest. Wat voor technieken daarbij kwamen kijken. Alleen kende hij het geweer niet. Hoe het was afgesteld. Of er een afwijking in zat. Hoe de onderhoud ervan geweest was. Het waren struikelblokken die hem ervan wouden weerhouden het wapen überhaupt te gebruiken. Een keuze was er niet. Als hij de loop zou laten zakken had de ander gewonnen. Dan was Kyteranne nog niet vrij. Arno zag hoe ze knikte en vervolgens haar ogen sloot. Geconcentreerd vouwde zijn vinger zich om de trekker. Geheel in de positie om de daad voor elkaar te krijgen. Onverwachts liet de man  haar los. Verbaast knipperde Arno met zijn ogen, maar lang stond hij niet stil. Zodra hij zag dat Kyteranne voorover was geklapt, liet hij het geweer in de modder vallen en trok een kort sprintje naar haar toe. Op een klein afstandje van haar hield Arno toch stil. Zojuist had hij twee mannen voor haar ogen vermoord. Een derde zelf als die niet was weggerend. Hij had geen idee of ze eerder in zo'n soort situatie had gezeten. Daar waarbij de dood zo dichtbij was. Arno ging er maar van uit van niet. Hij was het monster geweest dat zich nu niet te dicht bij het slachtoffer durfde te wagen. 'Are you hurt?' Vroeg hij wederom. Dit keer doelend op het feit dat ze zo hard onderuit was gegaan. Liever te vaak vragen dan te weinig. Ondertussen trok hij z'n met bloed besmeurde leren handschoenen uit, die wegstoppend in de jaszakken. Hij keek toe hoe Kyteranne terug op haar voeten kwam en haar handen afklopte. ”Thank you for helping me Arno." Ze bedoelde het goed. Ze glimlachte op een dankbare manier. Toch hield hij zich neutraal. Ja, ze was nu vrij maar het voelde niet als een overwinning. Voor de ogen van een jong iemand was er wat vreselijks gebeurd. ”Wait I’m not holding you up or something, right?” Meteen schudde hij met zijn hoofd. 'No, you're not Kyteranne. Don't worry about that.' Daarbij wist hij een glimlachje op te zetten. Het was ongelooflijk. Ze was ontvoerd geweest. Moest een enorme reis afleggen om terug te komen. Dan dit weer, en ze maakte zich zorgen of ze hem ergens vanaf hield. Dat zou gewoon haar allerlaatste zorgen moeten zijn. Of eigenlijk helemaal niet. ”I’m sorry for getting you into my troubles. I should’ve watched out.” Met een handgebaar wuifde Arno de woorden weg. 'Do not apologize. I made the choice. You did not force me into it. And hey, you learn from mistakes. Life would get boring if you couldn't make them.' In zijn ogen de mooiste momenten van het leven: het leer proces. Veel fouten maken en eruit zien te komen. Het waren wegen die men op ieder z'n eigen manier bewandelde. En dat vond hij fascinerend om te volgen. 'Anyway, where those your kidnappers?' Daarbij richtte hij zijn blik op de twee lijken. Hoe dan ook, ze konden hier niet zo blijven liggen. Een zachte zucht ontsnapte aan zijn mond, terwijl hij zijn bruine haren naar achteren streek. 'Merde.'

Onbewust verscheen er een glimlach op Arno's gezicht, bij het zien van Kyteranne's handelingen. Hoe hard ze probeerde haar haar en kleding probeerde te fatsoeneren. Een onmogelijke taak, leek het haast wel. En toch... Toch probeerde ze het. Toch zette ze door. Hij had er bewondering voor. Niet enkel om die twee redenen. Nee, die doorzettingskracht leek in meerdere opzichten terug te komen. Wellicht noemden de meesten het koppigheid. Hij noemde het gewoon doorzettingskracht. Want wat had ze binnen een paar dagen allemaal wel niet moeten doorstaan? Ze was ontvoerd geweest en daar godzijdank aan ontsnapt. Vervolgens had ze een route gevonden richting huis, waar ze onderweg wederom werd opgehouden door gespuis. Naar Arno's mening zouden menig mensen bij de pakken neer gaan zitten. Zouden ze wanhopig worden of verloren ze simpelweg hun hoop. Maar Kyteranne ging door. Ze leek haar doel, haar thuisfront, koste wat het koste te willen halen. Daar waar Arno haar groot gelijk in gaf. Echter hoopte hij op een moment tot haar door te kunnen dringen. Hoopte hij duidelijk te maken dat ze zich nooit tegenover hem hoefde te verontschuldigen. Het woord "sorry" of "het spijt me" zou zeldzaam moeten zijn. Woorden die niet gemakkelijk uitgesproken werden, zodat ze hun effect behielden. Bij teveel gebruik zou de geloofwaardigheid sterk afnemen, puur omdat het te makkelijk werd uitgesproken. Immers was het zijn eigen keuze naar beneden te komen en niet door te reizen. Helpen zat tenslotte in zijn genen.
Na zijn vraag of de overleden mannen haar kidnappers waren, richtte Arno zijn blik op Kyteranne, die zich opeens even niet lekker leek te voelen. Voor een moment was hij bang dat ze zou gaan overgeven, wat overigens geen totale verrassing zou zijn. De dood van zichzelf was al zeker geen pretje. Waarschijnlijk was dat het meest gevreesde ding wat zich in het leven bevond. Maar dat er mensen vermoord werden, dat eindigde op een heel ander level. Dat iemand in staat zou zijn tot het nemen van andermans leven. Dat was ziek. Arno herinnerde de eerste keer dat hij iemand vermoord had, tijdens de Franse revolutie. Het gezicht stond nog altijd in zijn geheugen geschift. Een jongeman was het geweest. Destijds wel ouder dan hem, maar nog altijd jong. De jongeman had groene ogen gehad en halflang, zwart, onverzorgd haar.  Diens gezichtsuitdrukking had geshockt gestaan. Totaal overdonderd door de onverwachte aanval. Echter liet Kyteranne's stem die herinnering vervagen. ”I have no clue. I don’t know what they looked like. All I know is that they were men. It would be.. nice, if these guys were those men."  Eenmalig knikte Arno. Dat zou "prettig" zijn. Als deze mannen haar kidnappers geweest waren, dan had hij meteen twee vliegen in één klap geslagen. Maar er was geen bewijs. De identiteit van die twee waren onbekend. 'It would be indeed,' reageerde hij met een zachte zucht. 'But then again I wonder how they found you out here. At this precise place. You were not followed right?' Zijn hersens begonnen te zoeken naar feiten. Aanwijzingen. Een logisch scenario. Ergens was het nergens voor nodig. Het veranderde het feit niet dat ze haar wouden hebben en dat ze nu dood waren. Het was geschiedenis. Toch voelde Arno zich er niet gerust bij en dat had hem laten vloeken. Dat kwam vrij sporadisch voor, maar Kyteranne leek er niet van gediend te wezen. Ze stapte naar voren, waarna een klap tegen zijn schouder volgde. De uitdrukking op zijn gezicht stond voor kort verrast, wat van zijn apropeau gebracht. ”Don’t curse!” Werd hem de les gelezen. Toen brak een glimlach door de verraste blik heen. Een glimlach dat breder werd bij het zien van haar houding. ”I can still speak French you know.” Verontschuldigend keek hij Kyteranne aan. 'Of course, Madame' Sprak hij. 'You are absolutely right. Beg me pardon.'  De laatste drie woorden had hij op z'n Engels uit willen spreken. Iets wat mislukte doordat zijn Franse accent nog altijd overheerste. Een tik die hij nooit hoopte te verliezen. Want hoe je het draaide, wende of keerde, hij was nog altijd trots op het feit Frans te zijn. ”Well then, I guess I should be going. I want to reach the grey area before the sun goes down." Inderdaad, de zon was al behoorlijk ver met het verdwijnen. Nog even en ze zouden zich bevinden in het duister. De glimlach verdween van Arno's gezicht. ”Or I’m gonna spend a night in this lovely area.” Nu stapte hij naar voren. 'You truly think I'll let you go alone?' Een ernstige toon lag in zijn stem. 'I get that you want to be independent or something like that. But there's nothing to be proud of once you're dead. The people here are dangerous. Those men proved that. Who secures us that there won't be more of them?' Arno vond het niks dat ze wederom alleen op pad wou gaan. Hij wilde niet zeggen dat ze meteen beveiligd zou zijn als hij erbij was, maar twee was nog altijd beter dan één toch? 'Just let me travel with you. Alright well. Let me put it this way: you have no choice. I will go with you, if you like it or not. Because I refuse the idea that you might get killed tonight. Or kidnapped. Or anything. Two deaths in one night is more than enough.'