I just needed that herb's [Genevieve]

Lyall was op 1 van zijn zeldzaam voorkomende tripjes naar the rotten swamp. hij haatte alles daar. je wist nooit wat er was en het gebied leek ook constant te veranderen. al kon dat ook aan hemzelf liggen. de enige reden die hem hierheen trok was een bepaalde plant die hij nodig had voor 1 van zijn giffen die hij in zijn verborgen messen had. het nare was dat je de planten alleen kon vinden in de nacht. overdag waren die plantjes dezelfde kleur als de wortels van de bomen of de aarde daar. maar in de nacht gloeiden ze op in een groenachtig licht. tot nu toe had hij er nog geen gevonden en hij was al een dik half uur hier op zoek. hij moest wel vanuit de bomen zoeken want in de nacht was de grond verraderlijk met het vele drijfzand wat er lag. nee. een fijne plek vond hij het niet daar. zijn zwarte mantel wapperde in de winter wind terwijl hij weer naar een nieuwe tak sprong. een wolk schoof voor de maan en opeens was het pikkedonker. alleen wat planten gaven licht op de grond. dat was ook nog iets goeds aan dit moeras. dacht lyall wrang. het kon er soms wel mooi zijn. na nog een dikke 10 minuten te hebben gezocht vond hij achter een struikje verscholen een groenachtig schijnsel. daar was hij wel blij mee. hij sprong over wat takken heen en klemde zich vast aan een dunne boom. waar hij zich langzaam uit liet glijden. nog een stukje boven de grond voelde hij zacht met zijn voet of er geen drijfzand lag of iets anders. toen hij merkte dat het gewoon solid ground was ging hij erop staan. voorzichtig sneed hij met een stiletto mes de plant precies af. waarna hij hem vervolgens in een zak deed. 1 plantje was genoeg voor een paar maanden. wist hij. daarna zou het uitdrogen en moest hij hier weer heen. gelukkig was hij 1 van de weinigen die van de plant afwist, dus was hij ook de enige die naar de plant zocht. vanuit zijn ooghoek dacht hij wat te zien bewegen. hij borg het stiletto mes weer in zijn laars op en liep naar een plek die iets meer open lag. hij wist zeker dat hij wat had gezien. een wolk schoof weer voor de maan weg en een briesje stak op. de kap van zijn mantel waaide af en zijn grijze haren leken te reflecteren tegen het maanlicht. Lyall keek naar de maan en voelde weer de neiging om er naar te huilen. hij had geen idee waarom. zijn pack had dezelfde neiging dus hij ging er van uit dat het gewoon bij hun hoorde. weer zag hij iets en hij draaide zich om. hij dacht erover na wat te zeggen. van nature zou hij niks zeggen omdat hij dan zou opvallen, maar ach. hier was toch niemand. 'hallo?' zei de jongen zacht. maar toch hard genoeg dat als er iets of iemand in een straal van 10 meter zou zijn, die het zou kunnen oppikken. nu maar wachten of het mn verbeelding was of niet. dacht Lyall peinzend. angst voelde hij niet. dit bos gaf genoeg dekking om in gevaar weg te kunnen vluchten binnen no time. bovendien zou niemand hem aan kunnen. en zo wel. dan maakte dat toch niks uit. de dood betekende weinig...