[ OPEN ] Bathing Time ~

<sub>De zon kwam net op. De lichtbol kroop langzaam omhoog en verlichtte alles binnen haar bereik. Voor veel zielen gaf dit pas het begin van de dag aan, maar er waren er ook een paar die al druk bezig waren. Één van die zielen die al vroeg was ontwaakt dwaalde door de lucht heen. Rustige slagen van de gevederde vleugels, lange blonden lokken die dansten in de wind en twee mondhoeken die bescheiden omhoog gekruld waren.
Het individu strekte haar armen en draaide een paar rondjes, bewoog zich zorgeloos door de lucht. Haar ogen scanden de omgeving af opzoek naar iets specifieks. Wanneer ze het zag remde ze af en landde uiteindelijk. Haar voeten raakten het zand aan, ze wist zonder enige problemen te landden. Het was ook logisch dat ze nu wel goed zou moeten kunnen vliegen, ze was al een twintiger. Eenmaal heelhuids op de grond spreidde ze haar vleugels die daarna leken te verdwijnen in de wind. Eventjes sloot ze haar ogen om te kijken of ze niet iemand anders in de buurt voelde – nadat de check compleet was begon ze haar kleren uit te trekken.
 
Het was even wennen geweest… Om van alles naar niks te gaan. Ze had een boomhut en dat was alles. Ze woonde niet eens meer in haar thuis gebied. De enige reden dat ze ook instaat was om te overleven op haar nieuwe stekje was dankzij haar vleugels. Het mysterie achter de verdwijning van de vleugels werd duidelijk door de markeringen op haar rug die zichtbaar werden nadat ze haar kledij had uitgetrokken.
Bij haar nieuwe stekje had ze niet echt veel. Het was ook maar een simpele boomhut. Zo was er ook niet echt water, vandaar dat ze hier was gekomen: hier kon ze zich wassen. En als ze het zich goed herinnerde kon ze hier ook nog blijven totdat de vogels kwamen en dan kon ze ook gelijk eten vangen. Twee vliegen in een klap.
 
Ietwat scherp ademde de vrouw in wanneer haar teen het water aanraakte. Natuurlijk was het koud, maar het was toch altijd wel wennen. Langzaam ging ze dieper het water in totdat het water tot net onder haar schouder kwam. Diep ademde ze in waarna ze zich even helemaal onderdompelde in het frisse water. Net zo snel als ze naar beneden ging kwam ze ook weer naar boven. Ze hief haar handen op en streek haar blonde lokken naar achteren. Vervolgens liet ze haar blik afdwalen naar het oneindige en liet ze zich even meeslepen door haar gedachtes.
Uiteindelijk schudde ze langzaam haar hoofd en draaide ze zich weer om. Rustig liep ze terug, pakte op een gegeven moment haar haren en wring deze een soort van uit. Ze stond nog steeds met tot haar knieën in het water toen  haar houding plots veranderde. Haar ogen werden groot en ze bevroor voor een enkele seconde – daarna kwamen de groteske vleugels weer tevoorschijn en vouwde ze een soort van om zich heen, probeerde zich erachter te verstoppen. ‘Wie is daar?’ Haar stem was helder, alsof ze alles onder controle had. Maar de waarheid bleef toch echt dat ze alsnog in haar blote bibs hier stond en er iemand naar haar keek.

Had zij weer...</sub>

_{De punten van haar vleugels zaten onderwater, waardoor ze dus nat werden. Het was geen grote ramp, zolang haar gehele vleugels maar niet nat waren want dan ging vliegen zo moeilijk. De gevederde ledematen maakten het echter onmogelijk voor haar om de ander te zien. Zachtjes beet ze op haar onderlip. Ze kon wel dingen horen, maar dat was het ook wel.
Het was belangrijk om rustig te blijven.
Ze sloot haar ogen weer, fronste lichtjes en liet uiteindelijk haar schouders zakken. De ander was van hetzelfde geslacht. Dan was het niet erg, want dat was ze gewend. Rustig liet ze haar vleugels zakken, keek op en spotte de ander al gauw: de blauwe lokken werkten niet echt in haar voordeel hier. Langzaam liep ze naar haar kleding, hield haar blik echter wel strak op de ander gericht. Ze kon het niet helpen dat ze haar mondhoeken een beetje naar achteren trok.
 
Smeekbedes.
 
Het was niet zozeer dat ze het verachtte, ze wist dondersgoed hoe wezens die nooit iets hadden gehad moesten leven. Toch was ze er geen fan van. Het herinnerde haar aan hoe zij geacht werd te reageren op dit soort zaken. Ze besloot echter niks te zeggen, trok rustig haar kleding aan. Een zachte zucht verliet haar keel wanneer ze voelde hoe het nat van haar haren nu ook haar kleding nat maakte. Ach, het zou zo toch wel weer opdrogen.
Uiteindelijk richtte ze haar blik weer op het meisje en liep naar haar toe. Eventjes keek ze op haar neer, met een blik die enkel als ijdel gezien kon worden. Haar kin een beetje omhoog, haar mond niet meer dan een simpele streep en haar wenkbrauwen een beetje opgeheven. Het veranderde echter allemaal in één tel: slaakte een diepe zucht, liet daarbij haar kin zakken en krulde haar mondhoeken omhoog tot een bescheiden glimlach. ‘Kan je vuur maken?’ Het was een vraag die totaal buiten de context viel, maar het was ook een situatie die ze eigenlijk snel wilde omgooien want ze hield hier niet van. Ze was niet niet voor niks weggelopen (of gevlogen) van haar thuis. ‘Ik denk dat je vast wel honger hebt.’ Haar ijdele houding had plaats gemaakt voor een warme. Ja het kind voor haar had geprobeerd haar kleding te stelen, maar aan de smeekbedes te zien wist ze waarschijnlijk niet beter. Of het was allemaal een truc en zijzelf hapte gretig toe zonder het door te hebben – maar als ze heel eerlijk was kon dat haar echt niks schelen.}

terwijl Yuriko haar tranen droogde, trok de engel rustig haar kleren aan, en slaakte een zucht toen haar kleren nat werden van haar haren. daarna keek ze weer naar Yuriko, die trillend omhoog keek. ijdel dat was het woord dat er bij paste. de engel keek ijdel. Yuriko snapte dat ze zich op zwak ijs bevond, dit was natuurlijk een engel Gods! plotseling slaakte de engel een diepe zucht, en Yuriko veerde een stuk op van het geluid. de engel keek haar aan, en glimlachte. ‘Kan je vuur maken?’ Yuriko trok een wenkbrauw op. vuur.. maken? een paar seconden later had ze door dat ze best onbeleefd was, en ze knikte aarzelend. ''ik.. ik kan vuur maken..'' een beetje ongemakkelijk schoof ze heen en weer, maar de engel ging al weer verder. ‘Ik denk dat je vast wel honger hebt.’ Yuriko aarzelde hier niet, en bleef stil. ze wist donders goed dat ze nooit zomaar hulp van een vreemde moest accepteren! straks zou ze haar nog naar de politie brengen, en zou ze naar een weeshuis worden gebracht! ze schudde haar hoofd, en warme stroompjes langs haar wangen brachten haar terug naar de realiteit. ''d- dat klopt wel ja.. maar ik wil u niet tot last zijn!'' dat was nog wel beleefd toch? het was veel erger om nu misbruik te maken van de Engel, dat zou een Zonde zijn. ''kan ik u op een manier terugbetalen?'' vroeg ze toen, terwijl ze voorzichtig opstond. ze klopte haar jurk af, en trok haar staarten recht. terwijl ze dat deed trok een pijnscheut door haar rug, die er voor zorgde dat ze op de grond viel. ze grimaste, en kneep haar ogen dicht tegen de pijn. ook al was het al een paar maanden zo, ze was er nog steeds niet aan gewend. ze was toen wakker geworden zonder herinneringen aan de voorgaande nacht, en haar vleugels waren weg. de laatste tijd was het zo dat als ze haar rug op de verkeerde manier belastte, het verschrikkelijk veel pijn deed. Yuriko had geen idee wat te doen, en tot het ophield, was ze hulpeloos.

<sub>Het arme, blauwharige wezen trilde nog net niet zoals een chihuahua. Het was moeilijk om iemand zomaar een mens te noemen, ze was zelf niet eens een mens. Toch had men de neiging om alles over één kamp te schuiven als het op uiterlijk aankwam. Zo had ze ook prima door kunnen gaan als engel destijds en was het alsnog handig soms, maar ze prefereerde de waarheid.
Het duurde een tijdje voordat ze antwoord kreeg, maar het was begrijpelijk: de ander leek zo bang en fragiel. Wellicht had ze ooit een nare ervaring gehad met een engel en joegen de vleugels haar angst aan, hoewel het velen sowieso angst inboezemde. Iedereen is een zondaar, er mensen die dit ontkennen en menen dat vergiffenis alles kan helen – maar in realiteit weet iedereen wel dat ze fouten hebben begaan. Niemand is zeker van een plek in een hemel, indien deze er al is, en engelen worden vaak beschouwd als helpers van de hogere krachten op een wereld. Een goede indruk is dus hetgeen wat je wilt en tarten doen alleen dwazen.
 
De ander probeerde op te staan maar zakte alweer snel ineen. In een reflex schoot haar hand naar de ander uit – maar halverwege onderbrak ze haar handeling en trok haar hand weer terug. Het was beter om haar maar niet aan te raken… Misschien zou ze denken dat er iets erg zou gebeuren als ze aangeraakt zou worden door een engel.
‘Het enige wat ik van je wil is dat je hier blijft en probeert vuur te maken,’ glimlachte ze zachtjes. Ze wist niet of de ander bepaalde gaven had om dit op een andere manier te doen dan de primitieve, dus wellicht was er nog een kansje dat ze het zo ter plekken kon doen. Meer woorden besteedde ze niet meer aan de situatie, spreidde enkel haar vleugel en klapte er vervolgens één keer mee waardoor ze de lucht in schoot.
 
De vogels waren inmiddels al druk aan het vliegen, insecten vlak boven het watervlak vangend. Er kwam echter een nieuwe predator te midden: de blondine. Ze was er niet super goed in: vogels vangen uit de lucht – maar na wat proberen wist ze er een paar te vangen. Het zou vast wel genoeg zijn.
Rustig vloog ze weer terug naar de plek waar ze het blauwharige meisje had achter gelaten. Elegant, zoals haar betaamde, landde ze en liet ze haar vleugels verdwijnen. Het was dat ze haar status was vergeten, iets wat aangaf dat ze zich eigenlijk alleen maar zorgen maakte om het meisje en het haar niet zoveel uitmaakte hoe zijzelf werd gezien. Als ze maar kon helpen.

OOC; Sorry voor de late reactie! Ik was erg druk met school ^^'</sub>