Ouch! (Damon)

Kitt kreunde zachtjes en kneep haar ogen dicht. Toen ze opkeek viel haar op dat de menigte uiteen geweken was, en dat er een man naar haar keek. Hij leek bloed op zijn handen te hebben.. zou hij iemand hebben verwond? Of zelfs vermoord? Hij had een vreemd masker voor zijn gezicht, waar ook nog wat bloed aan kleefde. Hij was waarschijnlijk op haar schreeuw afgekomen. Met grote ogen besefte Kitt dat hij haar dan misschien ook pijn zou willen doen.. Maar waar kon ze nu heen? Haar pols zou haar verhinderen om weg ze rennen, maar ze was erg snel.. misschien kon het lukken. Maar haar pols bloedde nog steeds, en deed erg pijn.. Misschien had de man wel helemaal geen vijandige bedoelingen en zou hij zometeen gewoon doorlopen. Terwijl ze wachtte op wat de man nu zou doen, wreef ze over haar pijnlijke pols.

De man liep naar haar toe. Kitt begon zich een beetje bedreigd te voelen. Voor een moment stond hij haar te bestuderen. Kitt keek hem wantrouwig aan, en wou net opstaan toen hij zijn masker voor zijn gezicht weghaalde. Haar adem stokte in haar keel. Er zat bloed rondom zijn mond.. Had hij iemand.. Opgegeten?! Kitt haar pupillen werden kleiner. Hij pakte ruw haar pols. Zijn handen vervormden tot klauwen, en toen Kitt weer naar hem keek leken zijn tanden ook groter. Met een schreeuw probeerde Kitt haar pols terug te trekken. Hij begon met zijn klauwen pijnlijk in de wond te prikken. Hij keek haar weer aan, en zette toen zijn tanden in haar pols. Snel sloeg Kitt haar scherpe nagels uit en sloeg naar hem, hopend zijn hoofd te raken.

Haar uithaal was raak geweest, ze had drie sneden in zijn wang gekerfd. Het leek hem niet te deren. Wanhopig probeerde ze hem nog een keer te raken, maar deze aanval was minder sterk. Hij hapte juist nog wat dieper in haar pols. De geur van haar bloed vulde haar neus. Het was erg veel.. Ze voelde haar huid scheuren. Dit was het dan. Zometeen zou haar kleine lichaam te veel bloed verliezen en zou ze flauw vallen. Dit was het einde, Hier ging ze sterven. Ze voelde zich al een beetje wazig worden toen ze opeens een stem hoorde. ’Je kan haar beter los laten.’ hoorde ze iemand zeggen. Met haar laatste krachten keek Kitt nog op. Ze zag de man die net had gesproken. ’Beweeg die kaken nog een beetje en ik rooster je eigen hoofd.’ Hij tilde zijn hand op en er leken kleine vonkjes uit zijn huid te komen. Toen werd alles wazig, en zag en hoorde ze niks meer.

Haar hand deed pijn. Er waren een paar stukken vlees van haar arm gerukt, en het bloedde hevig. De vleeseter had haar pols nog steeds in zijn mond, en dat was het enige wat haar ervan weerhield om op de grond te vallen. Haar gewicht zorgde ervoor dat de huid nog wat verder scheurde. Na een tijdje haalde de man zijn tanden uit haar pols en viel ze slap op de grond. Meteen vormde er een plasje bloed waar haar gewonde hand lag. Het geluid van voetstappen. De vleeseter was waarschijnlijk weggelopen. Toen voelde de man die haar had gered aan haar goede pols of ze nog een hartslag had. Langzaam opende Kitt haar ogen. Ze zag de roodharige man, die fronsend naar haar ketting keek. Ze kreunde zachtjes, en probeerde haar hoofd naar haar pols te draaien. Zodra ze haar hoofd bewoog werd ze duizelig, en ze legde haar hoofd weer neer op de harde straatstenen. Ze hoopte dat haar pols weer zou herstellen, maar misschien was dat te veel gevraagd. Ze moest blij zijn dat ze nog leefde.

Ze ademde zachtjes, en kreeg nauwelijks genoeg zuurstof binnen om niet te stikken. Kitt had gewoonweg de energie niet. het kleine meisje kreunde zachtjes van de pijn aan haar pols. Ze voelde de warmte van het bloed rondom haar. Ze had geen flauw idee of haar pols zou herstellen, maar ze had even geen zin om daarover na te denken. De man liet haar ketting los. 'Beweeg niet teveel,' mompelde hij. Kitt volgde zijn raad op en bleef stil liggen. Voorzichtig bond hij zijn shirt om haar pols, om het bloeden te stelpen. Het was echter een erg grote lap stof waardoor het groot uitviel. Maar het hielp wel. 'Ik denk dat je naar een dokter moet, ben je in staat op te staan?' Bijna onmerkbaar schudde ze met haar hoofd. Ze was een paar minuten geleden bijna dood geweest, dus het leek haar wel logisch dat ze dat nog niet kon.

Ze knikte wat slapjes, niet in staat om te praten. Even later voelde ze hoe ze werd opgetild. 'Hou nog even vol, oké? Volgens mij is de dokter niet ver van ons vandaan.' dankbaar sloot ze haar ogen weer. Hij begon te lopen en opeens voelde zijn huid heel warm aan. Ze nestelde zich wat dichter tegen hem aan, en genoot van de warmte. Ze kon niet helemaal helder denken en besefte niet dat het waarschijnlijk ongemakkelijk voor hem was. Hij bleef een tijdje doorlopen. Toen merkte ze dat ze een gebouw binnenkwamen. 'Een gewonde,'[/b] Bracht hij uit. Het volgende moment voelde ze hoe ze in een stoel werd gezet. Zwakjes opende ze haar ogen voor de helft. Ze richtte haar blik op haar pols. Het shirt wat de jongeman eromheen had gebonden was inmiddels al doorweekt met bloed. Ergens voelde ze zich schuldig omdat het shirt nu geruïneerd was. Ze keek opzij, en ze zag dat een oudere man medische spulletjes aan het verzamelen was. Zodra hij alles had maakte hij voorzichtig het shirt los. Kitt richtte haar blik nu ook weer op haar pols, of eerder, wat ervan over was. Haar gezicht vertrok van de pijn toen hij wat bloed wegdepte. [i]”Dit gaat erg prikken.” Zei de dokter. Hij goot wat ontsmettingmiddel op een lap stof en hield het tegen de wond aan. Kitt kronkelde wat en slaakte een zacht kreetje. ”De wond moet worden gehecht,” hoorde ze hem mompelen tegen een zuster. Ongelukkig sloot ze haar ogen weer. Dit ging pijn doen.. Meteen na die gedachte voelde ze al een naald die haar huid doorboorde. Het deed verschrikkelijk veel pijn, maar ze wist dat het nodig was. En ze had de energie niet meer om te spartelen. Dus ze legde zich er maar bij neer. Het leek eeuwen te duren voor de dokter eindelijk klaar was met hechten. Ze keek weer naar haar pols, het zag er al veel beter uit nu.