Life is like joining a masquerade ball [O L I V I E R]

Vanaf het begin had Adonael geweten dat het betreden van deze wereld alles behalve gemakkelijk zou zijn. Zoals het eraan toe ging, was zoveel anders dan dat hij gewend was. Waar ze in de Hemel over praatten, daar maakten ze hier elkaar gewoon af. Geslacht als een stel koeien, dat als opoffering zou dienen. De sfeer die in Separa rond hing stal energie van hem. Hij voelde zich minder energiek dan normaal. Iets wat te verwachten zou zijn. De generatie engelen waar hij bij hoorden voedden zich op het heilig licht dat zich boven bevond. Licht dat hij nu missen moest. Het was een hele gewenning. Van het ene totaal over moeten slaan op het andere. Een ware cultuurshock, zoals men het benoemde. En wennen... Well, daar had Adonael nogal moeite mee. Op het moment wandelde hij door de straten van Temple Town. Vanaf een afstandje bekeek hij iedereen die voorbij kwam. Of groepjes die met elkaar stonden te praten. Terwijl hij hen observeerde, besefte hij zich dat grotendeels van de bevolking zich beter voordeed dan dat ze werkelijk waren. De puurheid die ooit eens in de mensheid school leek verdwenen te zijn. Hun energieën die rondom hen hingen sprongen van kleur naar kleur, het onduidelijk makend hoe ze écht waren. Alsof ze allemaal maskers droegen, om hun ware identiteit te doen verdoezelen. Dat maakte het hem zo lastig de mensheid te snappen. Hun emoties. Dat wat ze bij zich droegen. Adonael had in zijn begin fase op Separa van hen willen leren. Wat de normale gang van zaken was hier. Nu wist hij zeker dat hij zich daar absoluut niet aan ging wagen. Hij droeg liever onwetendheid met zich mee, dan geïnfecteerd worden met slechte gewoontes.

Hoe verder hij liep, hoe duidelijker het werd dat hij de achterwijken van de stad betrad. Hoewel het geheel nog altijd behoorlijk goed was onderhouden, wat netjes oogde, gaven kleine dingen het toch vrij dat dit enkel minder werd. De kinderen die op straat speelden hadden minder speelgoed dan het clubje van een stuk terug. Ze hadden een oude bal, zelf opgelapt met geïmproviseerd spul. De kinderen leken oh zo gelukkig. Maar zodra Adonael door een raam van een huis naar binnen tuurde, kon hij het verdriet, de stress op de ouders' gezichten zien. Die energie sloeg op hem over. De twinkeling die eens in zijn ogen heerste, smolt. Teleurstelling kwam ervoor in de plaats. Hoever hadden ze het laten komen? Veel te ver. De wereld leek te verdrinken in de ellende en wat hadden zij gedaan? Zij, die de taak kregen over de wereld te waken. Ze hadden veilig boven gezeten. Alles gade slaand vanaf een enorme afstand. Adonael schaamde zich, beseffend dat hij vele jaren eerder had moeten komen. En niet alleen hij. Ook de andere engelen. Engelen die niet de taak hadden slechts één specifiek iemand te beschermen. Want die waren er ook. Geschapen om één individueel te helpen door het leven.

'Meneer!' Werd er geschreeuwd vanachteren. 'Oppassen! Bal!' Net in de aantal seconden dat Adonael achterom keek naar de oorzaker van het geschreeuw, zag hij ineens een bal naderen. Gericht op z'n gezicht. Op het nippertje had de engel weg kunnen duiken, waardoor de bal over hem heen zoefde. 'Oh nee!' sprak een meisje geschrokken. Ze had haar kleine handjes kort voor haar mond geslagen. 'Nu gaat hij van de heuvel af.' Zijn blik volgde de bal, die over het grasveld stuiterde, richting de afgrond. De daad was wellicht klein, maar genoeg om de engel in beweging te brengen. Hoewel Adonael niet de langste persoon was op aarde, waren zijn passen snel. Gefocust om die bal te kunnen behouden. Echter besefte hij zich dat het kantje boord zou kunnen zijn. Dansend op de grens of hij het zou halen ja of nee. De afgrond naderde. In een opwelling zette Adonael zich af, met uitgestrekte hand naar voren. Met een soort pinguïn slide probeerde hij de bal te stoppen. Zijn vingertoppen lagen er al op. Net voordat de bal over de afgrond kon vallen, stopte een onbekende voet die voorspelling. En daar lag hij: op zijn buik, vingertoppen op de bal en dit keer zijn vleugels showend. Uiteen gespreid liggend over de grond, klaar om in te grijpen bij een vrije val. 'Bedankt,' sprak Adonael, nog zonder op te kijken. 'De kinderen zullen je dankbaar wezen.'

Life's a journey ➹

Not a race

(c) ELRIC

» {EVENT} Masked Ball
» Masked Ball {EVENT}
» Tree of life [Hunter]