Oh no!

Op haar hurken zat de elf voor het konijn dat ze net geschoten had. De pijl stak mooi in de hals van het beestje, waardoor het grootste deel van het dier goed eetbaar zou zijn. Daar zouden de anderen vast blij mee zijn. Opeens hoorden ze een kreet voor hulp. Razendsnel stond Silva op, haar puntige oren gespitst en haar grijze ogen behoedzaam om zich heen kijkend. Ze rende door de bomen in de richting van het geluid, dat van niet al te ver kwam. Daar! Op twee meter van haar lag een roze.. Hagedisachtige vrouw. Misschien was het een Sauruma, een soort waar ze alleen maar van gehoord had maar nog nooit in het echt was tegengekomen. Dat maakte op dit moment echter niet uit. Op een meter afstand van het meisje stond een everzwijn. Het leek vijandig, klaar om aan te vallen. Zonder er nog verder over na te denken nam de groenharige vrouw een pijl uit haar pijlenkoker, en in één vloeiend gebaar zette ze hem op haar boog, richtte, en schoot. Het kwam mooi in de nek van het beest, en wat bloed kwam uit de wond. Het kwadaardige beest was echter niet dood, eerder woedend. De elf draaide zich om en rende naar de dichtsbijzijnde boom, waar ze in klom. Haar boog had ze ondertussen snel om haar schouder geslagen, zodat ze beide armen kon gebruiken om te klimmen. Hoewel klimmen niet haar sterkste punt was, kon Silva toch redelijk soepel naar boven klimmen. Boven in de boom zocht ze een goed plekje op één van de lagere takken, zodat de bladeren haar zicht op het zwijn niet zouden blokkeren. Daar stond, het, beneden. Woedend was het dier, dat zag je goed aan de manier hoe zijn kraalachtige oogjes haar aankeken. Haar uitdaagden bijna. Silva nam een tweede pijl en ook deze schoot ze op het dier. Ze miste zijn nek, en dit keer boorde hij zich in de rug van het dier. Het was dan ook niet al te simpel om in iemand's nek te schieten van bovenaf. Het wilde zwijn schreeuwde het uit van de pijn en zakte door zijn poten. Zijn kraalachtige oogjes keken echter nog steeds even minachtend op.  

Langzaam sloten de ogen van het wilde dier zich. Silva bleef toch nog even in de boom zitten, haar grijze ogen gefixeerd op het stervende zwijn. Ze wou absoluut zeker zijn dat hij niemand meer kwaad zou doen. De elf kon het niet laten om te denken dat de rest vast heel blij zou zijn met een wild zwijn om te eten, maar ook met de hoorn die ze misschien konden verkopen. Misschien was er zelfs iemand die zijn vacht zou kunnen gebruiken om mooie leren schoenen van te maken, of een jas. dat wist ze niet goed, daar was ze zelf niet bijster goed in. Toen ze een stem hoorde, schrok de vrouw op. Ze sprong soepel uit de boom, nu zeker dat het dier dood was, en keek naar heet roze, humanoïde reptiel-achtig iets. Een ietwat ongemakkelijk glimlachje plooide zich om haar lippen. Een zwijn vermoorden? Tuurlijk, deed ze elke dag. Maar om er dan bedankt voor te worden en misschien een gesprek te moeten voeren, daar was Silva gewoon niet zo goed in. Ze was nogal ongemakkelijk daarin. "Geen dank..", zei de elf zachtjes. Met haar hand dat niet op haar boog rustte veegde ze wat van haar groene haar uit haar gezicht, waarna ze weer naar het zwijn keek. "Het is al even geleden dat we nog eens een zwijn gevangen hebben.."

Een klein glimlachje lach om haar lippen als ze naar het zwijn liep en zich bukte. De elf hing har boog weer over haar schouder en nam haar mes, waarmee ze het dier begon te villen. Na jaren in het wild te leven leerde je dat wel, en ze wist dat de anderen de huid misschien nog zouden kunnen gebruiken. Het gat dat de pijl gemaakt had vonden ze vast niet zo leuk, maar ze konden er vast wel iets mee doen. Bij de vraag van het hagedissenmeisje keek Silva op, haar hoofd schuddend om het haar uit haar ogen weg te krijgen. Haar handen waren immers tamelijk bebloed, en ze had geen zin om dat over haar gezicht uit te smeren. De elf knikte bedenkelijk. "Nou ja, niet echt boogschieters. Mijn.. Familie" Ook al waren ze geen bloedfamilie, zo voelde het wel. haar ouders waren lang geleden gestorven, en ze was opgevangen in de stam. Ze hadden haar dan opgevoed en alles geleerd wat ze wist, hoewel ze het boogschieten helemaal zelf geleerd had. Ze was dan ook de beste boogschieter van de stam.. Het was haar talent.

Toen de elf het zwijn begon te villen wilde Pterra eigenlijk weglopen, aangezien dit niet echt iets was dat ze graag zou willen zien, maar een ander deel van haar wilde hier blijven om meer te weten te komen over deze boogschutters. Dat laatste deel was sterker dan het deel dat zei dat ze weg wilde. Ze zag de elven-boogschutter knikken, daar leek het in ieder geval een beetje op. "Nou ja, niet echt boogschieters." sprak de groenharige elf. "Mijn... Familie."  "Oh..." mompelde Pterra. Ze had dit niet zien aankomen, aangezien ze verwacht had dat het om een groep boogschutters ging.. Waarom had ze niet gewoon het meest obvious ding verwacht, want het was toch veel logischer dat het om een familie ging in plaats van een boogschuttersgroep of zo?