Pure magic

Haar grijze ogen keken spiedend door het bos, haar gestalte gecamoufleerd door haar groene haar en haar groen bruine kledij. De zachte leren laarzen van de vrouw zorgden ervoor dat ze geluidloos door het bos kon lopen, al had oefening er ook mee te maken; ze had het nooit gekund als ze niet al van kleins af aan oefende om door het bos te lopen zonder takjes te laten breken, zonder blaadjes te laten ritselen. Ze had haar haar opgebonden in een paardenstaart, zodat het niet in haar ogen zou vallen terwijl ze jaagde. Daardoor kon je ook haar spitse oren zien, die ook erg beweeglijk waren. Je kon ze zien draaien terwijl ze zocht naar het minste geluid van een prooidier. Silva had haar trouwe boog bij zich, waarmee ze het dier zou trachten dood te schieten - als dat niet helemaal lukte, had ze ook een dolk aan haar riem hangen om het een snelle dood te bezorgen en ervoor te zorgen dat het beestje niet hoefde te lijden.

Eerste post Kitt

De blaadjes ritselden zachtjes toen Kitt eroverheen sprintte. De wind waaide door haar rode haren en op haar gezicht was een glimlach duidelijk te zien. Opeens stopte ze en verstopte zich snel achter een struik. Silva stond daar, boog gespannen. Ze was aan het jagen. Zonder eerst na te denken sloop ze naar de groenharige elf toe, toevallig net buiten haar zicht. "BOE!" riep ze hard in Silva's oor.

Een hard geluid deed de elf opspringen, en zonder erbij na te denken draaide ze zich om, haar boog gespannen. Ze liet de pijl gaan, maar net op tijd zag ze de bekende rosse bos haar. een snok aan haar boog liet de pijl een andere richting opgaan, zodat hij zich niet in het lichaam van het meisje maar in de boom naast haar boorde. De blik in haar grijze ogen was boos als ze de adem die ze zonder het te beseffen inhield weer uitblies. "Kitt!", riep Silva verontwaardigd, haar normaal gezien al hoge stem nog hoger door de schrik. "Ben je helemaal gek geworden? Ik had bijna een pijl door je lijf gejaagd. Doe dat nooit, nooit meer." Ze keek nog even naar het jonge meisje alvorens naar de boom te lopen en haar pijl eruit te wrikken. De ijzeren punt was wat gebogen, maar normaal gezien zou de pijl nog best bruikbaar moeten zijn als ze hem weer wat zou slijpen.

Als verlamd stond Kitt te kijken naar de trillende pijl in de boom naast haar. Haar ogen waren groot van schrik. Dat grapje was bijna haar einde geweest.. Ze hoorde de boze stem van Silva tekeergaan. Ze verstond het niet helemaal maar ze kon aan de toon van de elf horen dat ze ook geschrokken was. Silva keek haar nog even aan. Kitt keek verdrietig terug. De schrik werd haar even te veel en er welde een traan op in haar ooghoek. "Sorry.." zei ze zachtjes.

Na het controleren van haar pijl stak de vrouw hem terug in haar pijlenkoker, waarna ze haar boog over haar schouder hing en terug liep naar Kitt. Ondanks het feit dat ze niet al te groot was, was het jonge meisje kleiner dan haar. Haar oortjes stonden verdrietig en ook geschrokken naar achteren, en ze kon een traan zien opwellen in haar ooghoek. Een klein glimlachje vouwde zich om haar lippen als ze voorzichtig haar rosse haren streelde. "Rustig maar..", zei Silva, haar stem nu zachter, warmer. "Het is goed afgelopen vandaag, maar denk de volgende keer alsjeblieft eerst even na.."

"Rustig maar.." Zei Silva op een meer vriendelijke toon. "Het is goed afgelopen vandaag, maar denk de volgende keer alsjeblieft eerst even na.." Kitt knikte. Snel veegde ze haar tranen weg. Ze keek even snel naar de boog en vroeg: "Ga je nu nog verder jagen?" Ze begon weer een beetje op te beuren. "En mag ik dan mee?" Vroeg ze verlangend. Ze kon het tenminste proberen, want ze had geen zin in een saai klusje zoals klerenmaken.

De elf schudde haar hoofd. Jagen was iets dat ze alleen moest doen, ze kon het gewoon niet met anderen erbij. Daarbij was Kitt geen getrainde jaagster, ze kon niet zo door het bos sluipen als ze zelf kon. "Nee, je kan niet mee gaan jagen.", antwoordde de vrouw, en de toon in haar stem maakte duidelijk dat er geen ruimte was voor discussie. "Je kunt wel bessen gaan plukken, als je dat wil. Of je kan de anderen gaan helpen.", stelde Silva voor. Het meisje wist vast wel welke bessen eetbaar waren, en zo niet konden ze ze eenmaal terug in hun kamp altijd ze nog sorteren.

Kitt trok een pruillip en liet haar oortjes een stukje naar beneden zakken. "Oke" zei ze met haar katachtige accent. Ze draaide zich om en met duidelijke tegenzin liep ze naar een struik, waar zwarte besjes aan zaten. Deze had ze erg vaak gegeten toen ze nog alleen was, en ze smaakten erg lekker. Snel propte ze er een paar in haar mond. Nadat ze zich gegoed had gedaan aan het fruit begon ze ze te verzamelen in haar buidel. Toen de besjes aan deze struik op waren legde ze op een boomstronk nog wat besjes voor Silva neer, voor de terugweg. Tot ze zich realiseerde dat die vast op werden gegeten door vogels. Ze wou ze al weer terugpakken, maar opeens kreeg ze een ingeving en verstopte zich snel achter een struik. Vrijwel meteen dook er een jonge merel op. Toen die de besjes zag landde hij en begon gretig te eten, want de struik was al op. Kitt volgde de vogel met haar ogen. Ze spande al haar spieren aan en in een sprong was ze bij de boomstronk. Ze moest even haar evenwicht herpakken, en haalde toen uit. Maar helaas had de jonge merel in die fractie van een seconde haar vleugels uitgeslagen, en weggevlogen. Een beetje sip keek Kitt de vogel na.