[MC] Bruises and Bitemarks (&Levi)

Loom waren zijn passen. Groot, om het tempo erin te houden, maar ze leken loom.  Op dit moment was Levi compleet zen. Geen haast, geen druk, geen stress. Gewoon lekker ontspannen. En dat was zeldzaam, in zijn geval. Vaak genoeg bracht hij zichzelf in stressvolle situaties. Want wel ja, op een simpele manier leven bracht te weinig vermaak. Regelmatig zocht de jongeman problemen op om zich simpelweg te entertainen. Je kon stellen dat hij kickte op spanning. Als een soort drugs verslaving waar hij moeilijk vanaf kwam. Echter moest Levi wel toegeven dat het lang niet meer zo extreem was als eerder. De reden daarvan liep naast hem. Het mocht wellicht sneu klinken, maar toch was het zo. Sinds hij samen met Damon was, waren zijn roekeloze acties lang niet zo kort achter elkaar als de tijd daarvoor. Nu nam hij een aantal dagen "rust" voordat hij opzoek ging naar wat anders. Hij moest immers Damocles tevreden houden. Damocles.. De geest die altijd bij hem was. Op zonnige dagen zag je niet Levi's eigen schaduw. Nee, het was die van de geest. Een wraakvolle ziel, die bij verraad bruut vermoord was in een strijd. Ze hadden een deal gemaakt, hij en Damocles. Elkaar zouden ze helpen, zolang het eerlijk verliep. ”Can I please just take one of those hoes to fill my belly?” Wat? Vanuit zijn ooghoeken keek hij Damon aan. 'Are you seriously thát hungry?' Wie was hij om hem tegen te houden? Die jongen had het tenslotte nodig. Zolang er niet meteen een geheel dorp werd uitgeroeid.  'Well, go ahead then. I won't stop you this time. Have fun. Bon appetit!' Zijn lippen vormde een geamuseerde grijns. 'Just don't take one of the hot one's though.'


♦.♦

”Merci beaucoup.” Levi grijnsde scheef, terwijl zijn blik zich focuste op hen die langs liepen. Arme wezens. Eén van hen zou de ongelukkige wezen. En geen van hen had door wat er straks gebeuren ging. Om eerlijk te zijn wist Levi het zelf ook niet de volle 100%. Hij had er geen problemen mee met het idee om te weten dat er íemand zou sterven. Uiteindelijk deden ze dat allemaal. Maar op momenten dat wezens daadwerkelijk bruut vermoord werden –en dan niet door hemzelf- had hij altijd even de neiging weg te kijken. Waarom kon hij niet verklaren, het gebeurde gewoon. ”You don’t need the hot one’s.” kwam de reactie na zijn opmerking. Hard deed Levi zijn best om een grinnik in te houden. Een beetje plagen kon geen kwaad, right? ’Not?’ vroeg hij ietswat -gespeeld- verbaasd. Hield hij zich bezig met anderen te bekijken? Sure. Echter niet op “die” manier. Gewoon normaal, zoals wellicht ieder ander dat zou doen. Inwendig vreemdelingen beoordelen. Dat soort shit. Rustig sloeg Levi zijn armen over elkaar heen, terwijl hij stilhield en Damon nakeek. Recht liep die jongen op een vrouw af. Hoe ze er precies uit zag werd hem ontnomen. Constant liepen er mensen in zijn gezichtsveld. Mensen die stil hielden zodra geschreeuw opsteeg. Kort sloot Levi zijn grijs gekleurde ogen. Liet de schreeuw het ene oor in komen, het andere oor weer uit. Vervolgens opende hij zijn ogen, ze richtend op daar waar Damon naartoe gegaan was. Inmiddels had er zich een soort vaste kloet van menigte gevormd, waardoor nu al helemaal niets meer te zien viel. Alles voor een volle maag. Onverwacht splitste de menigte zich op. Angstig voor degene die er doorheen kwam lopen. Damon. Meteen liet Levi zijn armen ontspannen langs zijn bovenlichaam hangen, klaar om verder te lopen, om te doen alsof er niets gebeurd was. Echter hielt een paar lippen hem tegen weg te lopen. Gewillig beantwoorde Levi de kus, tot ze zich scheidden. ”Do you still think she’s pretty?” Hij likte zijn lippen. Daarbij de aparte smaak van het menselijke voedsel proevend, al was het zwakjes. ’Hmn..’ Begon Levi. ’How could I? You didn’t gave me the change to even look at her.’ Door het onderwerp wierp hij eenmaal een blik op het half opgevreten, levenloze lichaam. ’Damn she’s hot,’ sprak hij droogjes, waarna hij eens kuchte. ’It’s a mess.’ Heel even had het ernstig geklonken, alsof het hem werkelijk dwars zat. Niet dat dat het geval was. Dit hele volk liet hem koud. ’You gave them a fucking trauma. I like it.’

Words: 429
Tag: Damon
OOC: x div>

♦.♦

Momenteel voelde Levi zich –omschreven in één woord-  behoorlijk happy. Zo’n vele drinker was hij nooit geweest en met de snelheid waarmee ze het nu achteroversloegen, gaf zeer zeker effect. Een jolig effect, dit keer. Het liet hem vaker lachen dan normaal, liet hem meer praten en bracht meer energie. Het bracht die kant naar boven waarvan men dacht dat hij die niet zou hebben. Alcohol deed wonderen. Dat betekende echter niet dat dat elke keer gebeurde. Vaak genoeg werd er ruzie geschopt in één van de dronken buien. Het hing eraan wie er aanwezig waren. En het feit dat hij, op een aantal gasten na, met Damon alleen zat draaide de boel de positieve kant op. Ongeduldig hield Levi z’n glas vast, de lichtelijke druk van het onderlinge wedstrijdje voelend. Verliezen zat er eens bij. Echter wilde dat niet zeggen dat hij er niet voor de volle 100% ging. Winnen was het doel. Dat zou hij voorlopig voor ogen houden, tot de drang tot overgeven zou komen. ”Well good luck with holding it in then.” Levi grinnikte zachtjes. ’Speaks the master drinker,’  reageerde hij met een scheve grijns. Goed, om eerlijk te zijn had hij ook geen idee wie er van hun winnen zou.  Degene met de sterkste maag? Het lichtje ging branden. Voedsel. Hij had voedsel nodig. Of ging dat weer tegen de regels in? Damon had zijn maag al vol. Nadenkend had hij naar het voorgeschotelde fles alcohol gekeken. Doen. Niet doen? Nah. Wellicht ging Damon eerder over z’n nek daardoor. Voetstappen hadden Levi afgeleid van het spel drinken. Niemand in deze stad was te vertrouwen en was eigenlijk wel benieuwd wie het lef had gehad om dit plezier te verstoren. Afwachtend had Levi zijn ellebogen achterop de bar gelegd, daar met het gewicht van zijn bovenlichaam op steunend. De dame had gesproken. Geïnteresseerd had hij haar aangekeken. Wel ja, gespeeld geïnteresseerd. In zijn gedachten kwam ze niet anders over dan een slet.   ”And why should we missy?” De houding van de jonge dame leek iets te veranderen bij het opmerken van de niet al te gast vrije sfeer. ’Well, this lady has the need for a drink.’  De glimlach leek op haar gezicht gebrand. ’And this lady can mean something to the both of you.’ Ze streek haar jurk wat recht.  Levi had serieus gekeken, zweeg hij voor enkele tellen. ’Are you seriously that cheap?’  Kwam er toen ongegeneerd over zijn lippen heen zeilen. ’My god, I expected more.’  Voor eens zette hij het glas onbeheerd neer op de bar, waarna hij zo’n handbeweging maakte. ’Shoo~ You’re ruining the competition.’ Wederom pakte Levi het glas weer vast. ’And our quality time.’

♦.♦

Wat begon als iets gezelligs, leek te eindigen in een tweede catastrofe. En dat terwijl dit keer niet eens de fout bij hun lag. Het deed Levi's haat groeien jegens deze stad en diens inwoners. Kleur genoten moesten het zijn geweest. Ze zouden aan één kant moeten staan, en toch stonden ze nu tegenover elkaar. De dame liet overduidelijk merken dat ze niet gediend was van het antwoord dat ze gekregen had. Namelijk dat ze geen druppel alcohol van hen krijgen zou. Was dat dan zo gek? Zo apart? Wat dat betreft sprak Levi van geluk niet bij een vrouw te zijn. Er niet eens interesse voor had. Wat voor zwaar leven zou men dan wel niet hebben. Leven met zo'n moeilijk begrijpbaar wezen. Bah. Nee, hij was gelukkig met Damon. Meer viel niet te wensen. Levi wou zich weer richten op de onderlinge competitie, zodat hij de zeikende jonge vrouw vergeten kon. Hij wou zijn spijt wegdrinken. Spijt om het feit dat hij überhaupt aandacht aan haar geschonken had. Echter leek dat er niet in te zitten. In het begin had Levi niet helemaal doorgehad wat gaande was. Tot hij de onaangename stem van de vrouw hoorde. ”Don’t do anything stupid or I’ll blow your head off.” Wat? Met een klap liet Levi zijn glas op de bar terecht komen, terwijl hij zich naar het ritueel had toe gedraaid. Vrijwel meteen viel zijn blik op het wapen dat zich op Damon's hoofd had gericht. Pardon? Langzaam gleed zijn blik van het wapen naar degene die het daadwerkelijk bediende. De teef. Donker begonnen zijn ogen te staan. Kalm was hij geweest, maar nu ze Damon bedreigde viel die kalmte compleet van zich af. Woede, agressie kwam ervoor in de plaats. Echter wist Levi niet zo best wat ermee te doen. Ze droeg een wapen dat sneller reageerde dan het zwaard dat hij bij zich droeg. Ze hoefde slechts de trekker over te halen. ”I may have eaten before, but I think you just fit perfectly in my belly.” Levi keek naar Damon. Hij leek zich absoluut geen zorgen te maken over het pistool. Over de mogelijke kogels die zich daarin bevonden. Om eerlijk te zijn had hij zelf geen flauw idee of zo'n kogel impact zou hebben op een wendigo. Maar hoe dan ook, hij had geen behoefte Damon naar een graf te brengen. En hij zou er alles aan doen om dat te voorkomen. Langzaam bracht hij zijn hand richting zijn zwaard, dat altijd trouw aan z'n heupen hing. 'For a moment I thought we could end this shit with peace. Guess that word is just history.' Hij schoof het zwaard door middel van zijn duim omhoog, uit de schede. Een aparte gloed scheen er vanaf. Zwarte dampen kwamen van het metaal afzetten. In een vrij korte periode had het zwaard van Damocles zich samengevoegd met zijn eigen. Het was menens. Vanachter de bar klonk de barman. Paniekerig vragend om dit alles te verplaatsen naar buiten, zodat zijn café ongeschonden uit de strijd zou komen. Die paniek sloeg over tot de rest van het volk dat zich in het café bevond. Enkelen maakten zich uit de voeten. Maar er kwam ook een groepje op hen afgelopen. Ze knakten hun knokkels, draaiden hun spieren los, haalden wapens tevoorschijn. Ze maakten zich klaar voor een gevecht. Levi gromde zacht. Die gasten moesten hoe dan ook op afstand blijven. Hij stond op van de kruk. 'I suppose you can handle her.' Hij keek Damon kort aan, daarbij kon hij de bezorgdheid in zijn ogen niet doen verdoezelen. Want zorgen maken, dat deed hij zeker. Echter trok een wapen in beweging, samengevoegd met een strijdkreet, zijn aandacht. Een wapen dat hij deed tegemoet komen met zijn eigen zwaard. Twee metalen raakten elkaar. Schuurden langs elkaar heen, zorgend dat enkele vonken door de lucht vlogen. Ruw drong Levi zich op aan zijn tegenstander, die naar achteren dwingend. De twee wapens lieten elkaar los, het moment dat Levi gebruikte om zijn zwaard te draaien. Zonder genade duwde hij het zwaard omhoog, met de punt richting de keel van de man. Het metaal drong zich door het vlees heen, recht het hoofd van de tegenstander in.




♦.♦