Dood afternoon [Norya]

Het was een regenachtige grijze dag in het zwarten gebied. Ergens buiten in de triest uitziende gras velden vlak buiten de stad zat een jongen verscholen. Andere wezens dachten altijd dat ze het recht hadden om medelijden met hem te hebben. Enkel omdat hij geen schoenen droeg en ook in de winter slechts in een onderhemd en een broek met bretels rond liep. Dat betekende helemaal niet dat hij automatisch ongelukkig was. Sterker nog, Allan was juist heel tevreden. Het ergerde hem dat iedereen zich altijd maar met hem wilde bemoeien. Uiteindelijk zouden ze toch alleen maar voor zich zelf kiezen. Er was geen optie dat hij die vuile zelfzuchtige wezens zou vertrouwen. Allan leefde op zich zelf en daar was hij helemaal oké mee. Allan zat diep in het hoge gras, de modder kwam tot aan zijn middel. Maar hij had het er drie dubbel voor over. Opgewekt keek hij naar het scharige bruggetje in de verte. Dat enkele seconde later in duizenden stukjes uit elkaar vloog. Een keurende blik verscheen op zijn gezicht. Hm, die nieuwe explosieven werkte goed. Dat was mooi. Maar het kon altijd beter natuurlijk. Maar goed, daar kon aan gewerkt worden. Eerst even kijken of hij wat te eten zou kunnen krijgen. Hij trok zich zelf uit de modder en pakte zijn spullen. Allan liep richting de stad. Daar lukte het meestal om werken wat weg te pikken. Terwijl hij de modder van zijn voeten aan de rand van het alvast afschraapte kwam er in de verte een koetsje aan reiden. Allan keek op en bestudeerde het rijtuig even. Rijken wezens. Dat was duidelijk. Uit zijn broek zak haalde hij een explosief en legde deze op de weg neer. Vervolgens stak hij het ding aan en liep rustig verder. Alsof hij daar iets doodnormaals had achter gelaten er niets aan de hand was. Dat was het ook. De bestuurder nog de mensen zouden het niet zien. Allan had hen een vals beeld voor gelegd. Dat kon hij als illusionist zijnde. Nog hem nog de staaf waren niet zichtbaar. De koets ree door. Een tevreden glimlach verscheen op zijn gezicht. Nu was het alleen nog maar af tellen. 1..2..3..4..5 Allan keek om. Van de koets nog zijn bemanning leek niets meer over te zijn. De jongen begon enthousiast te lachen en rende vrolijk op het stuk puin af. Daar begon hij tussen alle stoffelijke overblijfsels het geld en de sieraden weg te pakken. Ringen wreden ruw van vingers afgetrokken en kettingen zonder pardon los gekoppeld. Alles verdween in zijn rugzakje. Toen hij klaar was wandelde Allan met een tevreden glimlach naar de stad. Deze dag kon haast niet beter! Eenmaal in de stad aangekomen viel zijn blik op een vreemdeling. Tenminste. Dat leek hem het geval aangezien het kind er jong uitzag. Allan raapte een steen van de grond en richtte deze op de vreemdeling. "Goede middag jonge dame!"Zei hij er geërgerd bij.