Nothing ever lasts forever {Open}

Lyall stelde zich al voor hoe het gevecht zou zijn. een grote Direwolf tegen de andere. Beide voor hun gevoel onoverwinnelijk. ‘Ach, er zijn ergere manieren om je dood te vinden. Dan maar in een strijd van grote wolf tegen grote wolf.’ Zei hij al grinnikend. hoelang had hij daar al niet op gewacht? Een eerlijk gevecht. "Ik heb namelijk niet zo heel veel zin om te eindigen als een biefstukje, al betwijfel ik of ik lekker smaak." Ging Mindo erover verder. Daarmee bevestigde ze wat hij zojuist had gedacht. Ze wilde mee. Dat stond hem in het begin totaal niet aan. Stel dat de wolf echt vijandig bleek te zijn. dan was het eerste slachtoffer Mindo. Maar hoe langer hij er over nadacht. Des te beter hij het idee vond. Waarom ook niet eigenlijk? Waren zijn laatste gedachtes erover. Een Mindo biefstukje… dacht Lyall met een lichte grijns op zijn lippen. ‘tuurlijk wel, je bent om op te eten.’ Zei hij, waarna hij met een grom zijn mond opende. Met een droog ‘hap’ geluidje beet hij zachtjes in het oor van het meisje. Een soort kefje was te horen en Mindo bevrijdde zich van hem. Ze keek hem speels aan, terwijl hij nog steeds met een licht grijnsje terug keek. "Kijk maar uit, of maak een heerlijk Lyall biefstukje van jou."  Zei ze, om vervolgens haar mond open en dicht te klappen voor zijn gezicht. Lyall greep de kans met probeerde Elena direct op haar lippen te kussen. ‘Zo snel laat een wolf zich niet pakken hoor.’ Zei Lyall daarna, met een zo niet grotere grijns dan net op zijn gezicht. zonder dat hij het doorhad dwaalden zijn gedachten toch weer af naar de mysterieuze ander Direwolf. ergens hoopte hij er vrienden mee te kunnen worden. aan de andere kant wist hij dat dat onmogelijk was. de wolf zou al oud zijn. wat zou betekenen dat het of een pack had aan zijn kant. of alleen verder was getrokken. in beide gevallen zou het betekenen dat het niks met hem te maken wilde hebben. maar een mens kon hopen. toch?

Na hem te bedreigen met het dreigement dat ze een biefstukje van hem zou maken, liet ze haar tanden op enkele centimeters van zijn gezicht op elkaar klappen,  een bijna speelse blik in haar ogen.
Haar 'dreigement' leek echter niet bijster veel indruk te maken op Lyall, want hij pakte meteen zijn kans en kuste haar op de lippen. Mindo liet hem zijn gang gaan, want tegen een kus van Lyall kon ze geen nee zeggen.
‘Zo snel laat een wolf zich niet pakken hoor.’ sprak de jongen met een grijns die van oor tot oor liep. Mindo keek hem nu met een ietwat sluw grijnsje  aan. "O nee?" Vroeg ze zogenaamd onschuldig, waarna ze razendsnel haar benen over de jongen heen gooide en zijn armen pakte om deze achter zijn hoofd te houden. Vervolgens keek ze hem triomfantelijk aan  "Hebbes." Het feit dat Lyall zich moeiteloos los zou kunnen maken deed haar er eventjes niet toe. Ze was niet zo sterk als hij was, iets dat haar toch wel een beetje irriteerde. Echter had ze zich er inmiddels bij neergelegd,  toch was ze vastberaden om iets te vinden wat zij wél kon en hij juist niet. Misschien een enigszins kinderachtig streven, maar dat was ze nu gewoon van tijd tot tijd.
Haar blik gleed af naar het raam, en tot haar schrik zag ze dat het al donker was buiten. Ze probeerde met een hand Lyall's beide armen vast te houden en haalde een goudkleurig zakhorloge uit haar zak, waar ze vanaf las dat het al 6 uur was. De tijd vloog om hun oren.
Ze keek Lyall weer aan. "Heb je al honger?"

Nadat Lyall vond dat de kus wel lang genoeg had geduurt trok hij terug en keek Mindo met een brede grijns aan. ‘Zo snel laat een wolf zich niet pakken hoor.’ Zei hij tegen het meisje. "O nee?" vroeg die aan hem terwijl Mindo hem met een sluw grijnsje toekeek. Waarna ze vliegensvlug haar benen over hem heengooide. En zijn armen achter zijn hoofd hield. Zo snel had Lyall niks verwacht. Maar dat er wat zou komen wel. "Hebbes." Klonk het van het meisje. Nog steeds grijnzend keek Lyall, Mindo aan. ‘was dit het?’ vroeg hij met een gespeelde teleurgestelde klank. Lyall zou er maar eens gebruik van maken dat hij langer was dan het meisje. Zogenaamd rekte Lyall zich uit met zijn armen boven zijn hoofd, zodat Mindo hem wel los moest laten. Daarna zette hij zich met zijn vrije armen af van de bank zodat het nu niet Mindo was die op Lyall lag, maar andersom. Met zijn knieen duwde hij de armen van Mindo tegen haar lichaam aan. ‘ik heb me altijd al afgevraagd Mindo..’ begon hij terwijl hij grinnikte. ‘zou Mindo tegen in haar zij gekieteld worden kunnen?’ waarna hij daad bij woord voegde en met 1 hand in elke zij het arme meisje begon te prikken. Lyall zette zich schrap voor wat zou komen. Hij ging er van uit dat ze niet tegen kietelen kon dus zou ze elk moment wild gaan spartelen. Hij wist dat hij nooit meer dan 5 seconden op haar zou blijven kunnen zitten ook al gebruikte hij a zijn kracht. Maar die 5 seconden zouden genoeg voor hem zijn. al zou ze vooral niet hem moeten gaan prikken in zijn zij. Ook al leek het of Lyall geen zwaktes kende. Dit was er toch wel een. Hij hoopte dat nadat hij haar gekieteld zou hebben hij er ongeschonden vanaf zou kunnen komen. Lyall had een brede grijns op zijn gezicht terwijl hij doorprikte in haar zijen.

na een tijdje keek Mindo toch uit het raam waarna ze ietwat verschrikt op keek. Ook Lyall keek nu en zag dat het al donker was geworden. Wat gaat de tijd toch snel als je het leuk hebt. Dacht Lyall met een glimlach. Hij wilde nog een keer Mindo prikken maar het meisje hield hem tegen en hield zijn beide armen vast met 1 hand. Terwijl ze met het andere een zakhorloge uit haar zak haalde. Zo zo. Dacht Lyall. Doe maar luxe. Hij las altijd van de stand van de zon af hoe laat het ongeveer was. Maar je kon ook geld hebben voor zon ding. Of gewoon de vlugge handjes. Voegde Lyall er in zijn gedachtes aan toe. "Heb je al honger?" vroeg het meisje aan hem terwijl ze hem aan keek. Lyall had nog niet echt over eten nagedacht. ‘nee eigenlijk niet.’ Zei hij. Daarna. Ook wilde hij zo min mogelijk eten, omdat hij er bij elke hap eten aan zou moeten denken dat hij de voorraad van Mindo opat. ‘eigenlijk ben ik eerder moe.’ Voegde hij er aan toe terwijl hij toch nog een keer moest gapen.

Terwijl Lyall zich op Mindo vestigde en zorgde dat ze geen kant op kon, kreeg hij een smiechtig lachje op zijn gelaat. ‘ik heb me altijd al afgevraagd...’ begon hij, terwijl hij Mindo’s waakzame blik beandwoorde. ‘zou Mindo tegen in haar zij gekieteld worden kunnen?’ terwijl hij sprak zag hij Mindo’s ogen groot worden van schrik. ‘jackpot.’ Sprak Lyall zacht waarna hij met wat vaart het meisje haar zijen begon te prikken. Het was moeilijk om op haar te blijven zitten terwijl ze zo erg spartelde. Nee. Dat ze niet tegen kietelen kon, was wel duidelijk. "Nee stoo!" werd meerdere keren herhaald door het meisje terwijl er tranen uit haar ogen sprongen van het lachen. Uiteindelijk wist Mindo zich toch te bevrijden en binnen rap tempo stond ze op veilige afstand van Lyall uit te hijgen. Lyall begon nu langzaamaan ook wat te lachen, terwijl hij terug dacht aan de gezichten die de spartelende Mindo had getrokken. "Jij gluipert" zei Mindo op een niet al te serieuze toon terwijl Lyall krom stond van het lachen. Wat een zeldzaam voorval was bij hem. Hij had in tijden niet zoveel lol gehad.

hij zag mindo uit het raam kijken, en zag nu zelf ook dat het donker was geworden. Mindo pakte ondertussen een duur uitziend zakhorloge erbij. Zozo. Dacht Lyall in zichzelf. Die heeft een dure smaak. Hij ging er niet van uit dat Mindo daar eerlijk voor had betaald. Maar mooi was het zeker. Als je het zou oppoetsen zou het zekers heel mooi glanzen. Iets wat Mindo kennende een groot profijt voor haar was. Tenslotte was het meisje soms net een ekster als het ging om mooi glimmend spul. "Heb je al honger?" vroeg het meisje aan hem. Waarop Lyall zijn hoofd schudde. ‘Nee, eigenlijk niet.’ Begon hij. ‘Eigenlijk ben ik eerder moe.’ "Misschien omdat je niet genoeg hebt gegeten." sprak het meisje. Lyall trok een wenkbrauw op. ‘sinds wanneer ben je mn oma geworden?’ vroeg hij op een cynische, honende toon. Ondertussen liep Mindo naar de haard om die vervolgens te ontsteken zodat er weer langzaamaan wat warmte in het huisje te vinden was. "Sorry, het was mij te koud hier." ‘dat.. valt te merken.’ Merkte Lyall droog op. Eigenlijk vond hij het wel prima hoe de temperatuur was in het huis. Niet te warm niet te koud. Hij zag Mindo weer naar de bank toe lopen met intentie om naast hem neer te ploffen. Lyall strekte zijn arm out zodat hij die om Mindo zou kunnen slaan als ze was neergeploft. En mischien haar ook weer lekker kietelen. Dacht hij daar achter aan. "Denk erom, of ik gooi je het huis uit." Hoorde hij het meisje zeggen terwijl ze neerplofde. ‘well, well. Iemand is hier een beetje paranoia geworden voor kietelen.’ Merkte Lyall weer droog op. Toch kon hij een grijns niet onderdrukken. Ze had goed afgelezen van zijn houding wat hij had willen doen. ‘ik zal je voorlopig niet meer kietelen.’ zei Lyall als een halve belofte tegen haar. Maar ze wistten volgens hem allebei wel hoeveel zon belofte waard was. Nog minder dan het vuil onder zijn schoenen. Na nog even gezeten te hebben en te genieten van Mindo’s aanwezigheid en aandacht, besloot Lyall dat hij toch wel degelijk moe was. En dat kwam niet door de honger die langzaam aan hem aan het knagen was. ‘ik weet niet wat jij doet, maar ik ga slapen.’ Merkte Lyall met een kleine grijns op. Hij zou genoeg moeten hebben geslapen om vroeg in de morgen op pad te gaan. ‘slaap lekker schat.’ Merkte hij ietwat bijdehand op om vervolgens Mindo een lichte kus op haar wang te geven. en stond wat houterig op om naar de slaapkamer te lopen.

Ze stelde de jongen voor wat eten te maken, een voorstel dat hij afsloeg met als excuus dat hij eerder moe dan hongerig was. Hierop opperde Mind enigszins pestend dat dat misschien kwam juist doordat hij zo weinig had gegeten. 'sinds wanneer ben je mn oma geworden?’ Zei Lyall hier enigszins honend en cynisch op. Mindo keek zogenaamd bedenkelijk. "Sinds lang voordat jij geboren bent, jongeman.  Heb eens wat meer respect voor ouderen." Sprak ze alles  behalve serieus met een oude mensen stem waarna ze zacht grinnikte. "Ik jouw oma, dat zou nog eens een plottwist zijn."
Ze bewoog zich naar de haard en stookte het vuur op met excuus dat het koud was. Wat het ook was, haar huis was niet bepaald perfect geïsoleerd en de kou van buiten drong stukje bij beetje naar binnen.  Het feit dat de deur zo lang had opengestaan hielp ook niet echt bepaald mee. Lyall leek echter absoluut geen last te hebben van de kou.  ‘dat.. valt te merken.’ Zei Lyall ietwat droog op haar excuus. Mindo gooide een laatste blok op het nu aardig grote vuurtje en plofte weer naast Lyall op de bank. Gelukkig kende ze hem goed genoeg om te weten wat hij van plan was. "Denk erom, of ik gooi je het huis uit."  Dreigde ze, de jongen begreel haar goed. 'well, well. Iemand is hier een beetje paranoia geworden voor kietelen.’ Mindo gaf hem een zachte stomp. "Goh, hoe zou dat nu komen?" Sprak z enogak sarcastisch, waarna ze hem een glimlach gunde en tegen hem aankroop, ervanuit gaand dat hij haar dreigement tot zijn hart zou nemen. Gelukkig deed hij dat... min of meer.
‘ik zal je voorlopig niet meer kietelen.’ Was zijn halve belofte. Mindo vroeg zich af hoe lang 'voorlopig' voor hem was. "Hmm, daar hou ik je aan." En ze legde haar hand als een woord woordeloos dreigement op zijn zij. Wat hij kon, kon zij ook. Soms dan.
‘ik weet niet wat jij doet, maar ik ga slapen.’  Ze keek op en  vroeg zoch af hoe hij nu al zou kunnen slapen. Voor 12 uur konze meestal geen oog dicht doen, maar Lyall bleek dat probleem niet te delen. ‘slaap lekker schat.’  merkte de jongen enigzins bijdehand op. "Trusten lieverd" kaatste ze de bal terug en stond toe dat hij haar een kus ol het hoofd gaf. Vervolgens bewoog hij zkch wat hoiterig naar hun slaap kamer. "Verwacht mij voorlopig nog maar niet." Sprak ze hem toe net voordat hij in de slaapjamer verdween.
Even bleef ze zo zitten op de bank, haar ogen gefixeerd op het vuur. Echter begonnen gedachtes en herrineringen haar te teisteren, dus om zichzelf af te leiden greep ze een boek van de kast en bleef tot diep in de nacht doorlezen.

‘slaap lekker schat.’ Zei hij ietwat bijdehand. "Trusten lieverd" werd er terug gekaatst. Het viel te verwachten. Terwijl Lyall naar de slaapkamer liep bedacht hij zich dat het misschien handig zou zijn geweest te vragen hoelaat Mindo ging slapen, maar had nu ook geen zin meer om terug te lopen en het te vragen. Terwijl hij het grootste deel van zijn kleren uitschopte en ergens in een hoek neerlegde begon hij al met nadenken over een plan voor morgen. Hij zou vroeg moeten opstaan. Vandaar dat hij nu al ging slapen. En nu maar hopen dat zijn been morgen zou meewerken. Als hij teveel lawaai maakte zou Mindo wakker kunnen worden. Al ging hij daar niet van uit. Hij zou naar het dorp lopen en daar terwijl de markt in aantocht was snel spullen mee grissen. Hij mocht onder geen enkele omstandigheden gesnapt worden. Of hij zou niet weg kunnen komen door zijn been. Maar veel zorgen maakte hij zich er niet om. Hij was nog nooit eerder gesnapt. En de ene keer dat dat wel was gebeurd, had hij met een klap de smiecht die hem doorhad, knock-out gehaald. Veel eten zou er niet te vinden zijn op de markt. Maar geld zou er genoeg zijn. dus er was altijd nog een plan B mocht er niet genoeg lang houdbaar eten zijn. en ach. Dacht Lyall’s onbewust zijn toch weer verder. Mochten ze me te pakken krijgen blijf ik de komende jaren rotten in de kerkers, dus heeft Mindo een mond minder te voeden. met die gedachtes viel hij rustig in slaap.

Lyall werd heel vroeg in de morgen wakker. Hij gokte tussen 3 of 4. Hij dacht een bobbel naast hem te onderscheiden en ging er van uit dat het Mindo was. Hij wilde het nog checken maar was bang haar mogelijk wakker te maken. zonder geluid of beweging van de deken wist Lyall uit het bed te komen. Voorzichtig pakte hij zijn kleren op en met een van pijn vertrokken gezicht wist hij geluidloos rond te lopen. Hij wist dat de houten deur zou kraken, maar wist het gekraak te omzeilen door de deur iets uit zijn scharnieren te tillen. Buiten trok hij zijn kleren aan en begon te lopen. Tot hij wel vond dat hij ver van het huisje weg was, en shiftte onder een kleine grom in zijn wolven vorm. de heenreis naar de markt liep gesmeerd. Hij voelde niks aan zijn poot en was binnen een half uurtje op de plek waar hij wezen moest. Hij zag een enkel iemand al op de markt zitten. Het beste plekje voor zichzelf claimend. ‘smiecht.’ Gromde Lyall honend tegen zichzelf. Natuurlijk was de enige echte smiecht hij, maar altijd leuk om mensen te bekritiseren. Hij bleef in de schaduw van een gebouw wachten totdat er meer en meer mensen kwamen om hun kraampjes uit te stallen. Uiteindelijk rond een uur of 5 vond Lyall het wel welletjes. Hij had meerdere voedsel kramen gezien. Toch schrok hij even toen hij zag hoe hoog de prijs was van een klein reepje vlees. Ja, alles leek erop te wijzen dat het wild op was. Toch zou hij wat meenemen. Voor Mindo. Dacht hij. Hij zag een jutten zak liggen en raapte die op. Groot zat. Bedacht hij zich tevreden. Nonchalant wilde hij de zak oppakken. Totdat hij zich bedacht dat hij nog een wolf was. hij kuchtte ietwat beschaamd om daarna terug te shiftten. ‘verdomme.’ Gromde hij. Zijn oren bleven weer eens staan. Geergerd deed hij de kap van zijn zwarte mantel om en pakte de zak op. Het was een zegen dat Lyall’s aanwezigheid zo laag was. Moeiteloos liet hij wat kruiden in de zak glijden van een kraam. Niemand die het door had. Zo ging hij een stuk of 5 kraampjes langs en de zak werd voller en voller met buit. Pas toen hij bij het vlees kraam aankwam zag hij moeilijkheden. Natuurlijk viel er te verwachten dat bij het duurste waar extra wachten stonden. 2 fors uitziende mannen stonden zijdelings langs het kraam. Toch zou hij het proberen. Hij liep naar een ander kraam en pakte een kleine steen op. Groot genoeg om flink pijn te doen, eenmaal gegooid. Maar te klein om serieuze schade te doen. Hij woog het steentje om hem vervolgens op volle vaart recht op het hoofd van een wacht te gooien. Meteen dook Lyall weg achter de man van het andere kraampje. ‘'He! Wat denk jij wel niet!'’ hoorde hij geschreeuwd worden, en daarna zware voetstappen die dichterbij kwamen. Snel liep Lyall om het kraampje heen naar het vleestentje. De mannen waren weg en snel begon Lyall al het vlees bij elkaar te graaien. Het was meer dan hij had verwacht. Maar nog lang niet genoeg om een winter mee door te komen. Hij wilde net een zilverstuk pakken toen er een droge ‘plok’ te horen was en een kleine man voor hem stond, die een mes in het hout had geboord. ‘'wat was jij van plan te doen, jongeman?'’ vroeg de man op agressieve toon. Lyall bleef een seconde stil staan. Waarna hij in record tempo de man een knal voor zijn neus gaf, met muntstuk pakte, en zo snel zijn gewonde been hem kon dragen wegrende. Hij wist dat achter zich kijken fataal was maar kreeg die neiging toch omdat hij voetstappen dichterbij hoorde komen. Adrenaline pompte zich door zijn lichaam en hij voelde elke stap onder zijn voeten door zijn hoofd dreunen. ‘‘je kan ze makkelijk aan.’’ ‘wie zei dat?’ schreeuwde Lyall om zich heen terwijl hij doorrende. ‘’ze moeten bang zijn voor jou.’’ Hoorde hij de stem weer. Al kon je het geen stem noemen. Hij was zo zwaar als de grom van een beer. Het drong tot Lyall door dat de stem uit zijn hoofd kwam. ‘oh nee.’ Fluisterde Lyall zacht voordat hij controle verloor en uit het niks naar zijn wolven vorm shiftte. Daar stond hij dan. een grote, boze, gewonde wolf. Zijn 2 achtervolgers keken elkaar verward aan. Waarna een met zijn kort zwaard toch maar op hem afstormde. Foute keuzen. Zonder veel moeite drukte Lyall hem onderuit met zijn poten. Hij zette zich vanaf de man af op weg naar de andere man. Met succes belande hij nu op de buik van de andere man. Na eerst hard gehuild te hebben kreeg Lyall pas door wat er aan de hand was. Zijn neiging was om de man zijn keel door te bijten, maar hij weerhield zich ervan. Een zielige kerm was te horen terwijl Lyall tegen zichzelf vocht. De eerste man was weer overeind gekrabbeld en kwam met een gekneusde rib weer op Lyall af. Lyall had niks door en bleef in zijn mentale strijd om de macht om zijn eigen lichaam. De man zwaaide met het zwaard en schampte Lyalls nek. Met een harde kerm shiftte Lyall terug naar zijn mensenlichaam. Maar toch was hij niet helemaal terug. 2 bloedrode ogen keken dwars door de arme man heen. Met half geshiftte handen of eerder klauwen kwam hij nu op de man af. De dwaas had nog nooit zon mislukt wezen gezien. Het was een mens had hij gedacht. Maar met vele haren, wolven oren. Een staart, en klauwen. Veel langer dacht hij niet na, want in de volgende seconden had Lyall de man bij zijn ribbenkast te pakken, tilde hem op. En smeet hem neer met een arm. Diepe groeven van de klauwen waren door het lichaam van de man heen geboord. De 2e man zag het verbijsterd en met een wit gezicht van schrik aan. Waarna hij zo snel als hij kon zich uit de benen maakte. Toch wist Lyall nog zijn enkel vast te grijpen en trok langzaam de man naar zich toe die onder luid geschreeuw weg probeerde te kruipen. Lyall had zijn klauwen al op het hoofd van de man gelegd tot het tot hem doordrong waar hij mee bezig was. Abrupt veranderden zijn klauwen weer in normale handen, en verdween de rode gloed in zijn ogen. even was hij te verbaast iets te doen, maar toen hij geschreeuw hoorde van mensen die te hulp kwamen schieten. Schoot Lyall overeind en met zijn gewonde been en pijnlijke nek pakte hij de tas op om naar huis te rennen. Weer ging het niet zoals verwacht. Dacht Lyall boos. gelukkig was er nog niemand dood. vond hij. Al had hij een heel grote proviand zak meegenomen, waar je als je er zuinig mee deed minstens een maand vooruit kon.

eenmaal weer bij het huis aangekomen trok hij de deur met veel geluid open. Waarna hij bleef uithijgen in de deur opening. Hij was meer dan 4 uur weggeweest. Drong het nu pas tot hem door. De terug weg was lang en pijnlijk geweest voor hem. Langzaam legde hij de grote zak proviand neer in een hoek van de keuken. Als Mindo hem zo zou zien. Dan zou ze wild worden. Wist Lyall, hopend dat zijn angst voor gesnapt worden voor niks was.

Het Moest rond 3 uur/half 4 zijn geweest dat Mindo eindelijk haar boek neerlegde en naar haar bed kroop. Inmiddels had ze het boek al bijna uitgelezen. Het einde wist ze echter al, immers had ze het boek al vele malen gelezen. Het was een kinderboek, eigenlijk, en bezat de eerste 3 delen van de reeks in één. Het verhaal ging over een jongen die bevriend was geworden met een jonge wolf. Het speelde zich af in de tijd dat er nog overal rondrijdende stammen waren, en de soul Colors nog niet waren uitgevonden.
Op de een of andere reden had het boek haar altijd aan gesproken en ookal was het nu eigenlijk te kinderlijk, kon ze het toch nog keer op keer lezen.

Lyall was veels te vroeg op. Dat had Mindo al het idee moeten geven dat hij iets in zijn schild voerde. Echter was Mindo te moe om zich te bewegen, laat staan na te denken over wat de jongen wilde doen. Ze maakte enkel een kreunend geluid toen ze merkte dat hij opstond, maar draaide zich om en sliep rustig verder. Toch knaagde het aan haar, en liet het haar af en toe onrustig wroelen in het bed. Het was een aantal uur daarna dat ze plots haar ogen opende en zich vanuit haar onder bewust zijn herrinerde dat Lyall naar buiten was gegaan. "Shit" Gromde ze nog dood vermoeid, ze kon niet meer dan 4 uur slaap hebben gehad, en dat was niet genoeg voor haar vermoeide lichaam. Verder slapen was echter geen optie meer. Zuchtend stond ze op, zachtjes zijn koppigheid vervloekend. Joost mocht weten wat die man van plan was, maar haar gevoel zei dat het niet veel goed was. En met zijn been zou hij niet ver komen.
Het meisje friste zichzelf wat op en trok schone kleren aan, maar ondanks haar pogingen waren de Wallen onder haar ogen duidelijk zichtbaar. Verwoed probeerde ze de slaap eruit te wrijven, maar zonder succes. "Ik slaap wel weer bij." Gromde ze, hetzelfde excuus dat ze zich wel vaker vertelde.
Toen was het wachten, wachten totdat Lyall eindelijk eens terug zou komen. Hoe lang het precies was voordat ze voetstappen hoorde wist ze niet, maar het leek een eeuwigheid voordat de deur open ging.
Het nare voor gevoel had gelijk gehad: Lyall zag er weer niet uit. Hij was nog half geshift en aan zijn handen zat bloed. Mindo stapte bezorgd op hem af en legde haar hand snel op zijn nek, enkel om erachter te komen dat hij bloedde. Ze stapte naar achteren en de juttenzak die hij bij zich droeg viel al op. Mindo's ogen lichtten woedend op; ze wist al genoeg. "Wat heb je nu weer gedaan, verdomme?" Siste ze woedend, maar ze gaf hem geen kans om te antwoorden. Ze trok de zak uit zijn handen en bemerkte dat er allemaal eten in zat. Even was ze stil, waarna ze hem bozer aan keek dan ze tot op heden had gedaan. "Wat the fuck gaat er om in jouw hoofd Lyall? Je bent gisteren nog in een Berenklem gaan staan! Hoe kun je nu ooit verwachten dat je vandaag gewoon weer kan doen alsof er nooit wat is gebeurd? En dan gaan stelen?! Kijk nu eens waar je jezelf weer in hebt gegooid, onder het bloed en gewond. Heb je weer iemand vermoord? Hm? Zitten er mensen achter je aan? Want dan heb je ze waarschijnlijk naar mijn huis geleid ook." Haar stem werd steeds luider en de tranen sprongen in haar ogen. "Waarom kan je niet één keer naar mij luisteren, één fucking keer? Dan had dit alles niet hoeven te gebeuren en hoef ik me niet telkens zorgen te maken of je wel weer terug komt als je er weer eens vandoor gaat!" Haar woeden kwam voort uit het continue gevoel van bezorgdheid dat hij haar gaf, het was enkel omdat ze om hem gaf dat ze zo boos was. Maar goed, dat was misschien niet al te duidelijk.

Lyall was eindelijk aangekomen bij het huis van Mindo. De terugweg had veel en veel langer geleken dan de heenweg. Met ietwat veel geluid trok hij de deur open en bleef daar even op adem komen. Hij hoopte dat Mindo gewoon nog sliep en hij tijd had zich op te knappen. Maar die hoop was tevergeefs. Bijna schrok Lyall zich te pletter. Wie is dat monster? Vroeg hij zich geschrokken af. Maar zag nog op tijd voordat hij het ook echt had gevraagd dat het een door slaapgebrek geteisterde, boos uitziende Mindo was. Het ‘monster’ kwam op hem afgelopen en legde zonder verdere waarschuwing haar hand in zijn nek, om hem terug te trekken nadat ze merkte dat er bloed aan bleef kleven. Nu kwam de storm. Wist Lyall. Ze stapte weer naar achter met een woedende blik in haar ogen. Lyall bleef maar met de zak in zijn handen staan. Geen intentie om weg te gaan. "Wat heb je nu weer gedaan, verdomme?" Lyall wilde antwoorden dat hij eten had gehaald. Het goed had proberen te maken, en eten voor haar wilde halen zodat ze de winter goed zou doorkomen, dat hij zelfs aan haar glimmende munten collectie had gedacht en een zeldzaam muntje had meegenomen. Maar dat alles kon hij niet zeggen. Mindo was hem al voor. Ze trok zelf al de zak uit zijn handen om boos in de zak te kijken. Vervolgens was ze een ogenblik stil, waarschijnlijk erachter komend wat zijn idee was geweest. Schuldbewust bleef Lyall met zijn armen langs zijn lichaam wachten. Vervolgens keek het meisje als het mogelijk was nog bozer aan. "Wat the fuck gaat er om in jouw hoofd Lyall?’’ door de woedde in haar stem kromp Lyall ietwat meer in éen. ‘’Je bent eergisteren nog in een Berenklem gaan staan! Hoe kun je nu ooit verwachten dat je vandaag gewoon weer kan doen alsof er nooit wat is gebeurd? En dan gaan stelen?! Kijk nu eens waar je jezelf weer in hebt gegooid, onder het bloed en gewond.’’ Nog steeds bleef Lyall stil. Er zou wel meer volgen. ‘’Heb je weer iemand vermoord? Hm?’’ op die woorden keek Lyall op. Bijna nu zelf boos. Hij had niemand vermoord. Hij had zichzelf juist tegengehouden van iemand vermoorden. Het had hem moeite gekost, maar hij kon het wel. Hij zag het als een teken dat hij toch niet helemaal verloren was. Maar Mindo had daar blijkbaar geen vertrouwen in. Zij zag hem net zoals de rest hem zag. Een moordend beest. Vooral het laatste zei hij met nadruk in zijn hoofd. Hij wilde het ook naar Mindo schreeuwen. Schreeuwen dat hij het niet zo had bedoeld. Het niet zo had willen laten gebeuren. En ook dat er niemand dood was. Maar Lyall was zwak, hij bleef stil. ‘’Zitten er mensen achter je aan? Want dan heb je ze waarschijnlijk naar mijn huis geleid ook." Haar stem werd steeds luider en er verschenen tranen in haar ogen. ‘Mindo.’ Sprak Lyall zacht, maar Mindo zou het vast niet hebben gehoord. Ze was zelf te druk bezig. "Waarom kan je niet één keer naar mij luisteren, één fucking keer? Dan had dit alles niet hoeven te gebeuren en hoef ik me niet telkens zorgen te maken of je wel weer terug komt als je er weer eens vandoor gaat!" dit alles zag Lyall aan. Een boze, verdrietige, bezorgde Mindo. Lyall kon het niet meer aanhoren. Hij draaide zich om met de intentie weg te lopen, maar op het nippertje voordat hij de deur uitstapte bedacht hij zich toch wel. Hij liep al te vaak weg van zijn problemen. Met een hand in het deurgat gezet sprak hij: ‘er is niemand dood, en er zit niemand achter me aan.’ Hij was zelf verrast hoe rustig hij had geklonken. Vanbinnen was hij ook een chaos van emoties. Hij was boos op Mindo dat ze zon vooroordeel over hem had. Maar hij wist zelf ook wel dat hij dat er zelf naar had gemaakt. Toch, had hij ergens gehoopt dat Mindo anders over hem dacht. Maar dat was valse hoop. Ze zag hem net zoals de rest. Lyall begon maar bij het begin van zijn verhaal. ‘het enige wat ik wilde was genoeg proviand inslaan zodat je de winter door zou kunnen komen, en ik mijn schulden bij je kon inlossen. Je geeft al teveel voor me op..’ hij wilde verder praten, maar hij moest even tranen terug dringen. ‘ik weet dat ik een wild beest ben, een maniak. Ik heb mezelf niet in de hand. Dat weet ik. Echt. Maar ik heb vandaag ontdekt dat ik het tegen kan houden. Niet helemaal, maar genoeg. Ik hoef niet meer te moorden…’ weer liet Lyall een stilte vallen. Zijn verhaal was anders verlopen dan hij had gepland. Maar dit kwam recht uit zijn hart. Hij liet Mindo maar boos zijn, dat zou het afscheid voor de winter makkelijker maken. ‘bedankt voor het eten en onderdak…. En overleef de winter Mindo.’ Sprak Lyall met een stem die bijna oversloeg van emotie. ‘hou van je.’ sprak hij nog als een fluistering. Waarna hij zich afzette vanuit het deurgat en met een grom shiftte naar zijn wolven vorm. om vervolgens met alle kracht en snelheid die hij had weg te sprinten. Weg van alles. Hij zou zich nog dieper in the woods of eternity vestigen. Zo diep als nog geen mens had gedurfd te komen. Het gebied van de beesten. Misschien zou hij geïsoleerd genoeg leven om dit alles te kunnen vergeten. Ook al dacht hij er zo over, toch had hij nog een beter afscheid willen nemen van Mindo. Een knuffel, een kus. Misschien wel gewoon nog een nacht samenzijn. Maar dat kon nu niet meer. Daar had hij zelf voor gezorgd. En terug gaan zou hun beide alleen maar meer pijn doen. Althans dat dacht Lyall. Wat Mindo dacht wist hij niet. Het maakte ook niet meer uit. Ze zouden naar grootste waarschijnlijkheid voor altijd van elkaar gescheiden zijn. ze vind vast een beter iemand. Dacht Lyall. Terwijl er een traan uit zijn grote wolvenoog druppelde. Hoe dat kon wist hij ook niet, misschien waren zijn menselijke emoties zo sterk dat ze het wolven lichaam beïnvloedde. Zo rende hij zo snel hij kon terug naar zijn huis, om daarna dieper het woud in te trekken. Hij zou zich de hele winter niet meer laten zien. En hij zou voorgoed alleen zijn.

  ‘Mindo.’klonk zijn stem zachtjes. Ze hoorde het wel, maar was nog niet klaar met hem.  "Waarom kan je niet één keer naar mij luisteren, één fucking keer? Dan had dit alles niet hoeven te gebeuren en hoef ik me niet telkens zorgen te maken of je wel weer terug komt als je er weer eens vandoor gaat!"  Stopte ze uiteindelijk, de tranen knipperde ze uit haar ogen en ze keek hem strak aan, terwijl haar ademhaling sneller was dan normaal. 
Ze hoopte dat hij toe zou geven, dat hij nu eindelijk haar punt snapte. Maar dat deed hij niet, nee, de jongen draaide zich om en liep naar de deur. Mindo bleef staan, als aan de grond genageld. Zou hij nu daadwerkelijk gewoon weglopen? Toch leek hij zich net te bedenken, zijn hand op de deurknop.  ‘er is niemand dood, en er zit niemand achter me aan.’ klonk hij bijzonder kalm. Ze besefte zich dat haar beschuldiging hem als een mes moest hebben gesneden. Dat was niet haar bedoeling geweest, het was er in de opwelling van woede uitgekomen. Toch voelde ze geen schuldgevoel, Lyall had het er zelf naar gemaakt. Het enige wat ze nu van hem wilde waren misschien zijn excuses, of op zijn minst de belofte dat hij niet vaker zijn leven op het spel zou zetten voor haar. Maar het Leek erop dat dat niet zou gebeuren.
 ‘het enige wat ik wilde was genoeg proviand inslaan zodat je de winter door zou kunnen komen, en ik mijn schulden bij je kon inlossen. Je geeft al teveel voor me op..’ zijn stem klonk dik van de tranen, maar voordat ze kon reageren ging hij verder.  ‘ik weet dat ik een wild beest ben, een maniak. Ik heb mezelf niet in de hand. Dat weet ik. Echt. Maar ik heb vandaag ontdekt dat ik het tegen kan houden. Niet helemaal, maar genoeg. Ik hoef niet meer te moorden…’ een grom verliet haar mond. "Lyall je weet heus wel dat ik je vertrouw." Gromde ze in de stilte die viel. "Maar je moet stoppen met zo fucking roekeloos doen en je leven steeds op het spel zetten voor mij!" Beet ze hem toe,haar gouden ogen vol vuur,  maar voornamelijk ook verdriet. Ze wilde niet afscheid nemen in een ruzie.  ‘bedankt voor het eten en onderdak…. En overleef de winter Mindo.’ Sprak Lyall met een stem die bijna oversloeg van emotie. ‘hou van je.’
En voor dat ze het wist was hij weg. Hij opende de deur, shifte en vluchtte bos in. Mindo rende naar de deur opening,maar hij was al ver weg. "Lyall!" Ze schreeuwde haar longen er bijna uit, hij was echter al lang weg. Tranen van frustratie rolden over haar wangen, terwijl ze zich afvroeg of dit het einde was van wat ze hadden. Dit zou uitgepraat kunnen worden, opgelost kunnen worden. Maar  nee, hij moest er vandoor gaan, zonder een laatste knuffel,een laatste kus of een laatste afscheid in het algemeen. Ze zou niet achter hem aan gaan. Hij zou niet stoppen.
Het had geen zin.
Luidkeels vervloekte ze hem en zonder het echt Door te hebben shifte ze half. Dat kwam niet vaak voor, dat ze shifte Door een emotie, maar nu raasde er teveel Door haar. Hierdoor leek ze nu eerder een monster, met haar gezicht half vervormd en oren en een staart. Blind  gooide ze de vaas van de tafel en schopte de banken en stoelen omver. Ze verwoeste haar huis net zolang totdat all frustratie eruit was en ze zachtjes huilend in een zakte