I'll close my eyes {Open voor iedereen

Lichtelijk geïrriteerd klopte Arno het overige sneeuw van zijn broek af. Nog geen seconde geleden had hij een schuiver gemaakt. Nee, de sneeuw was zeer zeker geen vriend van hem. De kou die daarbij kwam was niet zozeer het probleem, maar dat alles nat en glad werd, dat maakte dit alles tot een hel. Het bemoeilijkte zijn werk enorm. Via de daken reizen werd nog gevaarlijker dan normaal. Zelfs over de straten alleen al was op sommige stukken spek glad. Even had Arno gedacht de oplossing voor veilig reizen te hebben gevonden: op vampierensnelheid er overheen razen. Nou, dat had hij nog geen vijf meter volgehouden. De ondergrond was onder hem weggegleden, waardoor het schuine dak ineens diende als een glijbaan. Hij had zijn val kunnen breken door zich op een plat dak te rollen, anders had hij nu plat op de grond gelegen. 'Putain,' vloekte Arno binnensmonds. Met kerst was dit weer perfect geweest en daarna had het van hem wel mogen oprotten. Maar tot zijn teleurstelling was dat niet gebeurd. Als hij de kans daartoe had, dan had hij het weer nu wel veranderd. Met een geërgerde zucht zette Arno zich recht. Men kon voor het eerst stellen dat hij écht chagrijnig was. Een stempel die je hem zelden geven kon. Over het algemeen stond hij positief in het leven, ondanks de vele ups en downs. Wat ongemotiveerd klom de jongeman van het dak af, na de omgeving te hebben gecontroleerd. Het was rustig buiten. Hier en daar speelden groepen kinderen. Sneeuwpoppen werden gemaakt, met af en toe een bijbehorende sneeuwballen gevecht. Hoewel hij slecht gehumeurd was, toverde het toch een zuinig glimlachje op zijn gezicht. De liefde voor kinderen was enkel sterker geworden na de geboorte van Edward. Hoe ze zich konden vermaken met slechts kleine dingen. Het waren gewoon die kleine dingen dat kinderen leuk maakten. In een rustige tred liep hij de straat door richting de kinderen. Echter trok één jonge jongen de aandacht. Hij staarde omhoog. Alsof het gefascineerd door iets was. Dat bleek al snel, want het jongetje wees meteen richting de kerktoren.  'Kijk hoe hoog die is!' Riep hij richting zijn vriendjes. Ook Arno staarde omhoog. Er zat iemand. Met diens benen óver de rand heen. Voor een klokkenluider een behoorlijke vreemde plek om zich te bevinden. Na die stelling bekroop een gevoel hem. Zo'n gevoel dat al meteen zei dat er iets niet pluis was. Want wat moest een persoon in hemelsnaam daar? Zijn ogen verwijdden zich, waarna hij meteen naar voren schoot. Hij zette een rot gang op. Eentje waarbij normale mensen hem amper volgen kon. Eentje waarbij ze zouden zeggen dat hij de longen uit zijn lijf rende. Uit alle macht probeerde Arno zijn evenwicht de gehele "rit" te bewaren. Zowel buiten als in het trappenhuis. En net op het moment dat hij eindelijk boven was, zag hij de figuur over de richel heen gaan. 'No!' Bij die schreeuw maakte hij een snoekduik naar voren. Eén hand uitgestrekt naar de gesprongene, de ander klaar om zich vast te grijpen aan een houvast. Eveneens als zijn voorganger schoof hij de richel over en hij leek net op tijd te zijn geweest. Zijn handen grepen beide hun eigen doelen vast. De arm van het meisje en de richel waar ze overheen waren gegaan. Kort kneep hij zijn ogen dicht bij het voelen van zijn spieren, die door deze een actie een flinke knauw kregen.  'Isn't it a bit too early for this?!' Ondertussen hadden zijn voeten steun gevonden bij een rand van een sier ruitje. Altijd had hij het vampier wezen vervloekt. Alleen prees hij het nu wel even naar de hemel, anders was deze positie onmogelijk geweest. 'Don't you dare to start wiggling right now.' Arno spande de spieren in zijn bovenlichaam extra aan, daarbij zich omhoog brengend. Pas toen hij de juiste vertrouwen erin had, wist hij een been over de richel te zwaaien. Op die manier wist hij terug de klokkentoren in te komen, waarna hij met beide handen het meisje volledig op kon tillen. Zodra ze veilig achter de richel zat, nam hij meteen enkele passen afstand. Maar toen hij zag wie het was, viel zijn mond wat open. 'Kyteranne?' Enkele seconden was hij stil. 'Oh dear god, why?' De neiging om haar in zijn armen te nemen was groot. 'What's wrong? I mean, are you alright? Why did you... My goodness..' Nee, natuurlijk ging het niet goed met haar. Waarom zou ze anders gesprongen zijn.  'I thought you were going home.' Arno wist zich niet bepaald een houding te geven. Hij wou voor haar zorgen. Haar troosten en een steun bieden, maar wist niet of ze dat zou accepteren. Zoveel waren ze tenslotte niet met elkaar om gegaan. Toch kon hij de bezorgdheid onmogelijk verbergen. Ze was immers nog een kind.

Nadat Arno haar terug op "begane grond" had gezet, verlaagde hij zichzelf tot op zijn hurken. Hij verdeelde de evenwicht door zijn armen op zijn knieën te laten steunen. Al wat hij kon doen, was Kyteranne geschrokken aankijken. Geschrokken, gecombineerd met oprechte bezorgdheid. Hoe oud was ze? 16? 18? Sowieso niet ouder dan 20. Niemand, maar dan ook niemand zou op die leeftijd aan zoiets ernstigs denken als zelfmoord. Op geen enkele leeftijd. Wat dreef een mens om zo'n beslissing te nemen? Wat had haar zo verschrikkelijk overstuur gemaakt? Hij wist zich geen houding te geven. Behield zich neutraal op de plek waar hij zich gevestigd had. Maar het moment dat hij Tissa hevig haar tranen zag wegboenen, bood hij haar toch een doekje aan. Dat wat hij altijd op zak had. Puur voor het geval dat. Het leek nu goed van pas te komen. Al was het maar een ieniemienie gebaar. Geen seconde hield Arno zijn blik van haar af. De emoties die haar gezicht tekende hielden hem erbij, liet zijn aandacht geen moment verslappen.   Alsof hij het verhaal van haar gezicht probeerde af te lezen. Gezichten konden immers boekdelen spreken. En dat wat dit "boekdeel" vertelde, beloofde weinig goeds. ”Why didn’t you let me fall?! Why did you catch me?! I’m not worth it!” De hoeveelheid kracht die in haar stem lag, de hysterie, liet eens extra doordringen hoe ernstig dit allemaal was. Hoe ellendig ze zich voelde.  Er werd geen blad voor mond gehouden. Geen masker werd opgezet. Geen "alles is goed, maak je geen zorgen." Geen van die dingen waarmee mensen anderen altijd voorgelogen. Nee, hij had hier te maken met de keiharde waarheid. Met een jongedame die haarzelf werkelijk van haar leven wou ontdoen. 'Nobody is worth falling,' sprak Arno, diens stem zacht. Zijn kijk op zelfmoord was wellicht... Apart. Men noemde het egoïsme, zij die er geen kaas van gegeten hadden. Zij die er slechts over oordeelden vanaf de zijlijn. Zij met een harde kijk. Arno zag het zo; niemand wil zelfmoord plegen. Slechts gered worden. Natuurlijk waren er uitzonderingen, dat mocht hij niet ontkennen. Even hield de vampier diens adem bij het zien van de jongedame haar houding. Hoe ze haar haren had vastgepakt. Hoe ze samen gedoken zat. Zijn vraag over 'thuis' leek haar moeilijk te vallen. ”I went home.. My parents.. No one.. No one was looking for me! They didn’t miss me! They don’t need me! Nobody needs me! I just want to be gone!” Groot werden Arno's ogen. Groot van verbazing. Dat moest een grapje zijn, toch? Nee, nee, natuurlijk niet. Vervolgens vernauwden zijn ogen zich. Een klein stukje bezorgdheid droeg een plekje over aan woede. Waar haalden die mensen  het recht vandaan zichzelf ouders te noemen?! Wat voor "ouders" lieten hun kind zo stikken?! Maar voordat woede de overhand zou nemen, koelde Arno zichzelf af. Wat nu? Wat moest hij haar nou zeggen? Hij kon niet aankomen met dat het niet erg was. Want dat was het wel degelijk. Kinderen hadden eenmaal hun ouders nodig. Jong én oud. Ze op deze manier "verliezen" was nog traumatischer dan ze verliezen door de dood. Er zat niets anders op. Niets anders dan haar pijn mee te voelen. Er simpelweg voor haar te zijn, zonder er iets aan te willen veranderen. 'I'm... Really... Really sorry to hear that, Kyteranne.' Stilletjes rees hij een hand op om wat tranen weg te vegen. Zo lang had ze gevochten om haar doel te behalen, waar ze bij de finish gewoon keihard werd neergekwakt. Maar Arno besloot een andere weg in te slaan. Een weg waarvan hij hoopte dat het enigszins zou gaan werken. 'Come on. Stand up.' Bij de woorden stond hij zelf ook op, met uitgestoken hand.  'Let's go to a place were you can clean yourself and get new clothes. You can sleep in my house if you want. Enough space and rooms left.' Een serieuze blik was op haar gericht. 'And if they don't need you, than make them need you. If that is what you truly want. I offer you my hand with that. My help. You can take it, or leave it. But if you reject it, I will not offer it again.'

Zodra haar hand de zijne vastpakte, voelde Arno aan hoe erg ze had zitten trillen. Wat zijn medelijden enkel vergrootte. Niemand verdiende het om op deze manier gedumpt te worden. Maar toch liet hij geen van die medelijden écht merken. Even had hij dat gedaan. Even had hij haar pijn aangevoeld en meegeleefd. Alleen niet te lang. Hij wou niet dat Kyteranne in die depressieve gedachtes bleef hangen. Om daarvoor te zorgen, had hij wat bedacht. Iets waar hij zich, tot nu toe, nooit eerder aan had gewaagd. Haar opleiden tot wat hij was; een assassin. Een opleiding dat zwaar was. Waar opgeven niet zomaar werd getolereerd. In het begin zou er weinig leuks in te vinden zijn. Tot men erin begon te groeien. Dat ze het begonnen te begrijpen. Dat ze de kunsten onder de knie kregen. Vanaf dat moment zou een mens niet alleen fysiek, maar ook mentaal gaan groeien. Zij die de opleidingen gevolgd hadden, en nu succesvol assassin waren, stonden stevig in hun schoenen. En dat was precies wat Arno Kyteranne gunde.  Die zelfverzekerdheid. De kracht om de wereld aan te kunnen. Wellicht was het een stom idee. Zag ze er misschien achteraf het nut er niet van in. Toch dácht hij dat het haar daadwerkelijk helpen zou. Intussen had hij zijn grip rondom haar hand gelost en losgelaten. Afwachtend had hij haar aangekeken. Er leek verandering te komen in haar houding. De laatste tranen werden weggevaagd, waarna een sterke blik hem toegeworpen werd. ”Alright. I will take on your offer. Thank you,” reageerde Kyteranne. Een tevreden glimlach verscheen op zijn mond. Ze had in ieder geval nog niet de hoop in het leven opgegeven, en daar was hij meer dan opgelucht over. Daarnaast was Arno, diep van binnen, lichtelijk verbaast. Verbaast over het feit dat ze nu wél zijn aanbod aannam, zonder enige tegenspraak. Die verbaasdheid hield hij binnen. Het was immers geen klacht. ”Where do we need to go?” Zijn blik gleed over de gebouwen onder hen. Eenmalig wreef hij na denkelijk over zijn kin heen, terwijl hij zo'n 'hmn..' geluid maakte. 'Isn't there a bath house near by? Not that you're forced to go there. But at our first meetings you seemed pretty... Concerned about your looks.'  Hij bracht het rustig, misschien wel wat voorzichtig. Hij wou haar niet kwaad maken, of pissig. 'Or else we can go to my house. The only thing there is that I have no woman clothing.' Een bad was aanwezig. Ze kon er gebruik van maken als ze daar de wens toe had. Evenals alles wat hij in zijn huis tot beschikking had. 'So we must also buy new clothing.' Hij kon haar moeilijk in zijn eigen kleding rond laten banjeren. Tenslotte zou dat veel te groot uitvallen en dat van Edward weer veel te klein. De keuze van waar ze heen gingen lag compleet bij haar. Gebaseerd op haar eigen wil konden ze verder, want Arno zou hij nergens toe dwingen. Hij was voorzichtig met haar. En dat om twee redenen: 1. ze was een vrouw. Vrouwen waren moeilijker te begrijpen dan mannen. 2. ze was een tiener. Hij zou het snappen als ze meer gesteld was op haar privacy. 'Kyteranne, I've got a small favor to ask.' Dat moment keek Arno naar haar opzij. 'I have a son and he's only eight years old. What I'm about to teach you, is one big secret. Every little thing. I don't want him to know anything about it. So could you, please, keep it that way?'  Daar had hij zo z'n redenen voor. Redenen waar ze snel genoeg achter zou komen en het hopelijk zou snappen. Ondertussen liep hij bij de richel vandaan, richting de trappen. Hoe sneller ze van deze toren af waren, hoe beter.