And suddenly. . . [DIE]

Onderwerp: And suddenly. . . [DIE] zo okt 18, 2015 9:20 pm

And suddenly. . .

Het was lang gelden dat Dax zich hier begeven had. En om er nu weer heen te gaan geen slimme keus was bleek al snel: Om de paar seconde keek hij weer over zijn schouder en zou zweren door iemand gevolgd te worden. Vanuit hoekjes die net niet scherp kon zien gluurde allerlei personen naar hem. Het doolhofachtige gebied maakte hem wantrouwiger dan ooit te voren. Dax had het gevoel nergens veilig te zijn. Overal waar hij voet zette wachtte de anderen hem al op. Klaar om een einde te zullen maken aan zijn miezerige leventje. Dax nam zijn dierlijke vorm aan en draafde haastig door de smalle steegjes. Er moest toch wel ergens een uitweg zijn? Hij had de weg hier altijd geweten. Waarom nu dan niet? Op een klein open pleintje hielt hij halt en keek vluchtig om zich heen. Niemand te zien, zo leek het. Ergens was hij er van overtuigd zijn goede verstand per ongeluk wel in die afgrond was gedonderd. Zo paranoïde was hij namelijk nog nooit eerder geweest. Deze plaats leek wel een levensechte nachtmerrie te zijn geworden. Alleen werd hij nu niet midden in de nacht wakker. De droom bleef maar door gaan omdat het zich vermengd leek te hebben met de waarheid. Hij moest hier weg maar zijn angsten maakte het haast onmogelijk om helder te kunnen denken. Dax had nooit verwacht dat het zo erg uit de hand zou lopen. Hij had er niet bij stil gestaan toen hij hier heen was gegaan. Dax veranderde terug naar menselijke vorm. Totaal verkeerd natuurlijk. Door het belachelijk lage concentratie niveau. Zijn staart en oren blijven gewoon zitten. Zijn hoek tanden bleven on veranderd. Even als zijn ogen. En zijn handen werden een soort mislukte klauwen. Een vreselijk mislukte weervos, zo zag hij er uit. Niet echt iets om trots op te zijn. Dax liet zich naast een lantarenpaal op de stenen grond zakken. Hij moest hier iets voor zien te vinden. Het leek er op dat hij een soort trauma aan zijn val in het ravijn had overgehouden. Een die hem constant uit zijn slaap hield en hem haast dwong Hunter zijn rook gewoontes over te nemen. Alleen in de uiterste noodgevallen had hij aan zijn vriend beloofd. Nou die waren er om de havenklap. Zodra hij er ook maar een klein beetje mee geconfronteerd werd greep hij op die methode terug om de rust te bewaren. Toch vond hij dat hij er snel iets anders op moest vinden, al was het maar om Hunter een plezier te doen. Echter leek alcohol hem een nog slechter idee. Dus zou hij creatief moeten zijn er een andere list op moeten verzinnen. Voetstappen. Meteen stond hij rechtovereind. "Wie is daar?!"Gromde hij, maar het klonk onzeker. Angstig keek hij om zich heen. Dat hij zijn benaderaar niet meteen kon ontdekken maakte hem nog zenuwachtiger. Wat nou als het wel weer die zelfde gast was als een paar weken terug?

|Mood: >0<" |Words: 493 | Company: thousand eyes are staring down at me. . . |

DAX

♦.♦

Onderwerp: Re: And suddenly. . . [DIE] zo okt 18, 2015 9:55 pm

"Wie is daar?!" gromde de klungelige shapeshifter. Diabolic Esper was hem gevolgd. Al door de hele stad heen. De shapeshifter was meer dan naïef. Hij keek om zich heen, maar niet omhoog. Daar waar Add altijd zou zijn. Nou ja.. Als hij niet in een andere dimensie was verdwenen. Diabolic Esper, oftewel Add, kon met de kracht van Elrios zich verplaatsen door tijd en plaats. Daarbij kon hij de kracht van het universum gebruiken om zichzelf te verdedigen, als iemand zo dom was om hem aan te vallen, en kon er natuurlijk mee vechten. Add was een demon die zichzelf had verstoten van alle rituelen. De demonen hoefden ook niks meer van hem te weten zodra Add apart gedrag ging tonen. De lust naar macht had hem tot waanzin gedreven. Zo ook nu weer. Add voelde al een tijd die sterke energie van de Elshard in die gebied. Hij wist dat de shard was opgesplitst in verschillende stukken. Hij wou alle stukken hebben. Hij had er al behoorlijk wat, wat hem behoorlijk sterk maakte, maar niet genoeg. Nee het was nooit genoeg. Add had de shapeshifter gevolgd waarvan leek dat hij vreemd was met het gebied. Ook hij leek tot waanzin te drijven. Add besloot zich echter maar te vertonen zodra de shapeshifter dan echt aangaf dat hij wist dat hij werd gevolgd. Met een smalende grijns teleporteerde Add zich vlak voor de jongeman. ”Diabolic Esper. Ruler of time and space,” stelde Add zich voor met een grijns. Hij besloot de shapeshifter vervolgens maar wat personal space te geven en vloog wat op. Vier Dynamos zette zich neer onder zijn kont zodat Add erop kon zitten en nog kon zweven. De ander twee zette zich onder de palm van zijn hand, zodra Add daar relaxt op kon leunen. ”So little foxie.. You’re far away from home, aren’t you?” vroeg Add met een smalende grijns. Ja hiermee kon hij zijn tijd wel verdoezelen.

Onderwerp: Re: And suddenly. . . [DIE] ma okt 19, 2015 12:31 pm

And suddenly. . .

Het bleef stil. Niet normaal stil. Niet dat het logisch was dat iemand de vraag zou beantwoorden. Maar deze keer was het zo stil dat het aanvoelde alsof er toch iemand was. Dax schrok zich rot toen hij achter zich een stem hoorde. Razendsnel draaide hij zich om. Voor hem stond een jongeman. Een paar jaar ouder dan hij zelf. Dax wilde wel wat terug zeggen alleen er kwam niets zinnigs uit. Hij keek zwijgend en vol verbazing naar het wezen voor hem. Want zo bijzonder als deze kwam je ze zelfs in Separa maar zelden tegen. Het wezen was geen mens. Dat wist hij zeker, maar wat het dan wel was? "Diabolic Esper. Ruler of time and space,"Had het wezen zich voorgesteld. Ruler of time and space, daar werd Dax niet veel wijzer van. Dat kon aan hem liggen. Misschien was het wel overduidelijk wat het wezen was. Alleen hij kon er niet op komen. Zijn verbaasdheid verdrievoudigde zich toen het wezen een stukje de lucht in zweefde. Die jongen kon gewoon vliegen! Dax had nog nooit iemand ontmoet die dat kon. Even twijfelde hij of dit allemaal echt was. Kon het zijn dat hij niet gewoon tegen die lantarenpaal aan in slaap was gevallen? Of was alles hem naar het hoofd gestegen en was dit slechts een bedenksel van zich zelf? Want zeg nou zelf: Het ene moment zat hij tegen een lantarenpaal aan op een verlaten plein en het volgende moment had hij een gesprek met een zwevende jongeman. Was dat normaal? Hoe dan ook, hij wist zeker dat hij de naam nooit zou gaan onthouden. Daarom hield hij het maar bij Esper. Zou lang die zwevende jongen dat zou toelaten dan. "So little foxie.. You’re far away from home, aren’t you?" Vroeg Esper hem. Dax wilde wel antwoorden. Er kwam alleen niets zinnigs uit. "Um...."Mompelde hij. En bleef de jongeman vol verbazing aanstaren. Hij was nog te erg onder de indruk om een goed antwoord te kunnen bedenken. "Um.. redelijk ja... is dat... is dat oké?"Stamelde hij. Oh shit, dat antwoord sloeg helemaal nergens op! Hopelijk verklaarde de zwevende jongen hem nu niet voor gek. Dat zou best balen zijn...

|Mood: Stunned |Words: 364 | Company: Esper|

DAX

♦.♦

Onderwerp: Re: And suddenly. . . [DIE] di okt 20, 2015 12:34 pm

De shapeshifter keek Diabolic vol verbazing aan. Kennelijk had de jongeman nog nooit een demon gezien. Nou kon Add hem dat niet kwalijk nemen. Add zag er dan ook anders uit dan anderen demonen. Hij werd zelfs nog raar aangekeken door de demonen. Nee hem accepteren zouden ze niet. Dit waarschijnlijk ook omdat Add enkel macht wou en dit wou krijgen via de Elshard, die werd bewaakt door verschillende demonen families. Add had het voor elkaar gekregen dat een shapeshifter voor hem die Elshard ging halen, maar uiteindelijk bleek het zou te zijn dat er enkel maar twee kleinere stukjes Elshard in hadden gezeten. Iets waar Add zich om had gefrustreerd. Immers konden de overige stukken overal liggen in Separa en misschien zelfs nog wel in andere dimensies. Het was een opluchting dat Add nog door de dimensies en tijd heen kon reizen, maar toch versnelde dat de zoektocht niet. De meesten wisten dan ook niet wat de Elshard was en dat maakte het zoeken behoorlijk moeilijk. Enkel diegene die het bewaakten wisten er wat vanaf en die zouden Add natuurlijk uit de weg gaan. Immers zou iedereen hem nu inmiddels wel kennen door zijn rare attitude en zijn onvoorspelbaarheid.
Vandaag had Add echter besloten om iemand het stuipen op te jagen. Immers was het een hobby van Add om wezens te martelen. Vooral wezens die zwakker waren dan hem. Nou was dit niet zo moeilijk, aangezien Add al behoorlijk krachtig was, maar een gevechtje uit lokken vond Add ook niet erg. Immers kon zijn tegenstander zich dan behoorlijk voor paal zetten. De fox leek dat echter zelf al te willen doen. Nog altijd vol verbazing keek het wezen Diabolic aan. "Um...." klonk het enkel en het wezen bleef Add enkel aan kijken. Add grijnsde lichtjes waarna hij een wenkbrauw op trok. Hij ging er wat beter voor zitten. De twee Dynamos, die eerder onder zijn hand hadden gezeten, brachten zich nu naar ieder een voet. Zo ging Add wat rechter op zitten terwijl hij nog altijd in de lucht zweef en zo op zijn Dynamos zat. "Um.. redelijk ja... is dat... is dat oké?" stamelde de jongen nu. Add zijn grijns werd breder. ”Kekeke~” bracht hij uit op een amusante toon. Add ‘stond op’. De Dynamos brachten zich naar zijn voeten. Onder elke voet vier. Zo bleef hij rustig in de lucht zweven en kwam hij wat dichterbij de jongeman. Vlak voor de jongeman kwam hij tot een halt. Hij bracht een hand naar de kin van de jongeman en hief deze wat op. ”What soul colour are you? You aren’t a black one, are you?” vroeg Add met een smalende grijns.

Onderwerp: Re: And suddenly. . . [DIE] di okt 20, 2015 2:53 pm

And suddenly. . .

Esper maakte een voor Dax onbekend geluid dat hij dan maar voor een lach aannam. Nou ja, dat was te minste iets goeds. Dat het wezen zich niet aan zijn antwoord had geëerd. Maar er om kon lachen. Want even had Dax gedacht dat Esper zich aan zijn verbaasde gedrag zou gaan ergeren. En hem er al snel op aan zou spreken. Maar gelukkig, het was hem gelukt dit te voorkomen. Onbewust maar toch. Het was voor hem dan ook niet zo moeilijk zich idioot over te laten komen op andere. Dat hij ook serieus kon zijn hield hij maar liever achter voor de wezens die hij vertrouwde. Grijs stond bekend om zijn perfecte leugens en vals spel. Voor je het wist hadden ze je weer in een of andere val gelokt. Vooral bij witte wezens lukte dat soort dingen goed. De meeste wezens die Dax voor het eerst tegen kwamen namen hem vroeg of laat in vertrouwen van wegen zijn vreselijk vrolijke, optimistische en naïeve gedrag. Maar de gene die hem al een tijdje volgde wisten dat het al spel was. Dax selecteerde wezens die hij wel of niet kon gebruiken. Ook al was hij al jaren bevriend met sommige, zodra ze niet meer nodig waren keek Dax er niet meer naar om. En liet ze met alle problemen zitten. De grens was ongeveer drie jaar. Wie hem langer kende wist dat hij of zij kon blijven. Tja, iemand die zelf naïef over kwam werd nu eenmaal eerder in vertrouwen genomen dan iemand die zelf wantrouwig was. Natuurlijk zat het ook wel een beetje echt in zijn eigen karakter, want niemand kon uit het niets zo realistisch toneel spelen. Maar in de tijd op de tucht school had hij goed geleerd hoe hij die eigenschappen op andere in kon zetten. Esper kwam op gelijke hoogte met hem. Dax slikte even. Wat wilde dat wezen nu eigenlijk van hem? Alsof hij zo interessant was? Ja, dat moest wel. Niemand was zomaar in iemand interesseert. Hij was weer eens ergens voor nodig. Ach ja, gewoon doen alsof hij niets door had. Dan zou hij er snel genoeg achter komen. Esper zetten een hand onder Dax zijn kin en hief deze wat op. Dax keek het wezen gespannen aan. Wat had dit te betekenen? "What soul colour are you? You aren’t a black one, are you?" Werd hem gevraagd. Dax fronste. "Nee dat klopt. Ik hoor thuis bij het onbegrepen volk: grijs. Maar wat doet dat er toe? Dit is de stad. Hier mag iedereen komen al zo lang als ik leef voor zo ver ik weet. Op eigen risico natuurlijk. Dus als u een vervelende ervaring heeft met volk dat een grijze zielkleur heeft dan spijt dat me zeer." Antwoordde hij kalm. Hij waagde het niet om zijn hoofd weg te draaien. Soms was vreemd volk net als drijfzand. Hoe meer je het tegenwerkt hoe erger je vast kwam te zitten. Nee, hij kon maar beter zo snel mogelijk antwoord geven op wat Esper nu eigenlijk van hem wilde. Dan bleef hij tenminste uit de problemen. Ergens was het ook weer niet zo erg. Op z'n minst scheen het wezen geïnteresseerd te zijn in andere zielkleuren. En dat kwam echt zelden voor.

|Mood: wait-and-see |Words: 547 | Company: Esper |

DAX

♦.♦

Onderwerp: Re: And suddenly. . . [DIE] di okt 20, 2015 3:50 pm

Add vroeg de jongeman wat voor kleur ziel hij had. Het mocht dan een vooroordeel zijn, Add ging er niet vanuit dat de jongeman een zwart gekleurde ziel had. Add zou toch bijna sympathie gaan voelen. Add had de jongeman zowaar aangeraakt bij het stellen van de vraag. Opvallen was, was dat de jongeman niet weg keek of zijn hoofd weg trok. Add begon er spontaan breder van te grijnzen. He listens well.. gonsde het door zijn hoofd heen. De jongeman fronste. "Nee dat klopt. Ik hoor thuis bij het onbegrepen volk: grijs. Maar wat doet dat er toe? Dit is de stad. Hier mag iedereen komen al zo lang als ik leef voor zo ver ik weet. Op eigen risico natuurlijk. Dus als u een vervelende ervaring heeft met volk dat een grijze zielkleur heeft dan spijt dat me zeer." antwoordde de jongeman kalm. Add keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. Kort keek hij hem enkel zwijgend aan. Zoekend naar een greintje angst of iets dergelijks. Uiteindelijk slaakte hij dan een zucht en liet hij zijn hand weer zakken. Hij nam wat afstand. ”You’re using way too much words. You literally could’ve answered it with just one simple word. You just wasted my time,” mompelde Add en legde kort zijn hand tegen zijn voorhoofd. Add schudde kort met zijn hoofd. Hij besloot nu dan ook maar weer terug te komen naar dat gene waar hij voor was gekomen. Hij hief zijn hoofd wat op en liet zijn hand zakken. Zijn ogen perkten naar de jongeman. ”Have you heard about the Elshard?” vroeg Add nu. Een scherpte was in de toon van zijn woorden te horen. Wat betekende dat hij eerlijk antwoord wou.

Onderwerp: Re: And suddenly. . . [DIE] wo okt 21, 2015 5:57 pm

And suddenly. . .

Even bleef het stil nadat hij antwoord had gegeven. Nog altijd had hij geen idee wat dit wezen van hem wilde. Het viel hem wel op dat hoe beter hij luisterde en deed wat Esper zei hoe meer zijn situatie bleek te verbeteren. Dax had verwacht dat zijn antwoord wel goed gekeurd zou worden. Het bevatte de informatie die Esper van hem wilde en was niet te eigenwijs. Echter viel dat tegen. Het wezen zuchten en liet zijn hand zakken zodat Dax weer vrij was. Maar het was duidelijk merkbaar: Esper was niet tevreden. "You’re using way too much words. You literally could’ve answered it with just one simple word. You just wasted my time," Dax zweeg. Hij was het er niet bepaald mee eens. Natuurlijk had hij alleen nee kunnen antwoorden. Maar dat zou nog veel onbeleefder zijn overgekomen dan hoe hij het nu had aangepakt. Daarbij was Esper op hem afgestapt en niet andersom. Dus was het eigenlijk het wezen dat zijn tijd verspilde. En niet Dax zelf. Echter besloot hij dit allemaal voor zich te houden. Deste sneller zou hij weg kunnen. Weer viel er een korte stilte. Dax wist dat Esper naar hem keek maar bleef diep in gedachten verzonken en gunde diens blik geen aandacht waardig. Waarom zou dit wezen het zo nodig op hem munten? Hij had sterk het gevoel dat het wezen iets van hem wilde. Natuurlijk wilde het iets van hem. Dat wilde ze allemaal wel. Omdat hij natuurlijk weer eens zo gemakkelijk te gebruiken leek. Wel, dan had Esper pech. Want Dax had geen tijd voor nog een ballast aan zijn schouders. Daarbij, Esper ergens mee helpen: waarom zou hij? Hij kende het wezen nauwelijks en tot nu toe was het alleen maar opdringerig en ongeduldig. Wie kans wilde maken op wat hulp van Dax moest zeker niet op die manier beginnen. "Have you heard about the Elshard?"Klonk het plots. Elshard? Daar had hij nog nooit van gehoord. Dax keek op. "Misschien." Antwoordde hij kort. Met een uitdagende blik in zijn ogen. Als Esper korte antwoorden wou dan kon hij ze krijgen ook. Het wezen zou toch echt iets aardiger moeten zijn om meer antwoorden te krijgen. Want wie weet had hij de Elshard wel eens gezien. Maar nooit geweten dat het die naam had. Ja, misschien kon hij Esper wel naar de Elshard toe brengen. Maar waarom zou hij dat doen? Tot nu toe was er niets dat hem er toe deed denken dat Esper zijn hulp verdiend had.

|Mood: teasing you |Words: 421 | Company: Esper |

DAX

♦.♦

Onderwerp: Re: And suddenly. . . [DIE] do okt 22, 2015 3:22 pm

Add had de shapeshifter erop gewezen dat hij simpelere had kunnen antwoorden en daarmee ieders tijd had bespaard, maar toen besefte Add dat ook hij te veel energie hier in stak. De jongeman mocht zoveel energie verspillen als hij wou, zolang hij Add er maar niet mee lastig viel. Add zette zich uiteindelijk weer op wat Dynamos neer en vroeg de jongeman nu of hij iets van de Elshard wist. Immers bleken er meer mensen vanaf te weten dan Add had gedacht. Nou ja. Eigenlijk hadden mensen er meer contact mee, dan dat ze dacht. Ze gingen zo dom om met de grote kracht die de shard bezat. Add kon zich er kwaad om gaan maken, maar ook dat zou weer verspilde energie zijn.
De jongeman keek wat op. "Misschien." antwoordde de jongeman enkel. Add trok een wenkbrauw op. Hij wou een verontwaardigde opmerking plaatste, maar toen merkte hij hoe de jongeman hem uitdagend aan keek. Langzaam aan grijnsde Add wat. ”Intresting,” mompelde Add. Hij kwam recht en drukte met zijn hand op een grote paars kristal dat in het midden van zijn pak zat. Het schoof open en erin bevonden zich stukjes Elshard. Add pakte er één van en hield het op. ”Have you seen shards like this? Give a clear answer,” zei Add. Zijn woorden klonken bevelend, maar je kon ook horen dat hij zich vermaakte. Een amusante grijns sierde dan ook rond zijn lippen terwijl een gloed kort over zijn ogen heen gleed.

[kort sorry]

Onderwerp: Re: And suddenly. . . [DIE] vr okt 23, 2015 9:30 pm

And suddenly. . .

Dax had verwacht dat Esper geërgerd zou reageren op zijn antwoord. Maar dat viel, gelukkig voor hem, nog wel mee. Na dat zijn woorden uitgegalmd waren over het verder verlaten pleintje had het wezen een wenkbrauw opgetrokken. Maar begreep al snel genoeg dat Dax met hem aan het sollen was toen diens uitdagende blik werd opgemerkt. Langzaam verscheen er een nieuwe grijns op het gelaat van Esper. Mooi zo , dat zit dus wel goed. "Intresting,"Werd er gemompeld. Dax knikte. Het leek inderdaad van groot belang te zijn voor het wezen. Vervolgens deed Esper iets aparts. Dax volgde dan ook niet helemaal hoe of wat. Maar het kwam er op neer dat het wezen via een soort systeem iets bij zich bewaarde en dat nu aan hem liet zien. "Have you seen shards like this? Give a clear answer,"Vroeg Esper hem. Enkele seconde staarde Dax stom verbaasd naar het stuk steen. Hoe kon het wezen dat nu nog niet gevonden hebben?! "Ja, er ligt een stuk in de hoogste grot van de Crystal Mountain!" Flapte hij er uit voor er erg in te hebben. Hij gunde het Esper eigenlijk helemaal niet. Omdat het wezen het zo opdringerig gevraagd had. Maar tja. Daar was het nu te laat voor. Dax wist heel zeker dat hij precies zo'n stuk steen daar had zien liggen. Hij had het niet mee genomen. Het had niet goed gevoeld zodra hij er dicht bij in de buurt kwam. Alsof het hem wilde vertellen dat het niet tot hem behoorde. Het was niet voor hem in de wereld gekomen en dus moest hij er maar met zijn poten van af blijven. Blijkbaar was het dus voor Esper, dat nam hij dan maar aan... Verdere vragen had hij niet over de steen. Esper had het blijkbaar nodig. En als hij er toch niets mee kon, waarom zou hij dan vragen wat het waard was? Dat was vragen om jaloezie. Dax draaide zich om. Van plan om weg te gaan. "Was dat alles?"Vroeg hij nog even na.

|Mood: let's go away here... |Words: 340 | Company: Esper |

DAX

♦.♦

Onderwerp: Re: And suddenly. . . [DIE] za okt 24, 2015 11:15 am

Verbaasd keek de jongeman naar de Elshard. Keek hij zo verbaasd omdat hij nog nooit zo’n steen had gezien of juist omdat hij hem wel eerder had gezien? Nu zou de waarheid komen. Tenminste, dat hoopte Add voor de jongeman. Zo niet dan zou het nog een pijnlijke dag gaan worden. Add zou er immers alles, en dan ook echt alles, aan doen om te krijgen wat hij wou hebben. "Ja, er ligt een stuk in de hoogste grot van de Crystal Mountain!" kwam uit de mond zetten van de jongen. Add keek hem kort wat verbaasd aan. Dat ging wel heel snel. Misschien iets té snel? Add stopte de Elshard terug en trok lichtjes een wenkbrauw op. De jongeman leek overduidelijk te weten waar hij de Elshard kon vinden. Of hij loog tegen Add en had de aanwijzing gegeven om weg te komen. Dat was niet de slimste optie, maar misschien wel de meest voor de hand liggende, aangezien de jongen zich toen ook al uit de voeten wou maken. De jongeman draaide zich om. Meteen vloog Add alweer wat naar hem toe. "Was dat alles?" vroeg de jongeman nog. ”Ke ke ke~” Add vloog naar de jongen toe en greep hem bij zijn kraag om te voorkomen dat hij weg zou glippen. Hij kwam voor de jongen. ”Don’t think I’m done with you that easily. You’re gonna show me where it is,” zei Add nu. Kort nam hij wat afstand en liet hij drie Dynamos naar zijn linkerhand toe schieten. De Dynamos stonden met de punten naar elkaar toe en vormde een krachtige energiebal erin. ”I mean, I take it you don’t want to die yet,” zei Add nu met een smalende grijns. ”Show me the way!” beval hij nu.

[flutje. Kan jij dan het nieuwe topic openen? c’: ]

Onderwerp: Re: And suddenly. . . [DIE] za okt 24, 2015 5:01 pm

And suddenly. . .

Hij draaide zich om. Vast beraden om weg te zullen gaan. Hij wilde niets met die hele Esper te maken hebben. Die had z'n antwoord nu, als het goed was. En dus had het wezen geen reden om hem nog langer lastig te vallen met deze onnodige zaakjes. "Was dat alles?"Vroeg hij nog even na. "Ke ke ke~"Hoorde hij achter zich. Dax zuchtte. Er zat iets niet goed bij Esper. Niet dat hij zelf het recht had om zo iets te denken. Nou ja... voor vijfentwintig procent niet. De andere vijfenzeventig waren zuiver verklaard. Kort om: dat deel was hardhandig uit hem geslagen. Plotseling werd hij door Esper bij de kraag gegrepen. Geschrokken keek Dax hem aan. Wat was dat nu weer voor een respectloze actie?! Had hij Esper gewoon verteld waar het lag en dan werd hij vervolgens zo behandeld? "Don’t think I’m done with you that easily. You’re gonna show me where it is,"Zei het wezen. Vervolgens werd Dax losgelaten. Maar vrij was hij niet. Nee, dat zeker niet. Esper hield een soort van energiebol op hem gericht. "I mean, I take it you don’t want to die yet,"Zei het wezen. En had er duidelijk nog plezier in ook! "Show me the way!"Klonk het bevel. Dax keek Esper nijdig aan. "Oh?"Klonk het bot. "Luister jij eens even! Eerst val je me al onnodig lastig, dan ben ik nog zo vriendelijk om compleet mee te werken en je een eerlijk antwoord te vertellen. En vervolgens behandel jij me zo?!"Kwaad draaide Dax zich om en begon richting grijs gebied te lopen. "Volg mij maar ik weet de weg wel naar die steen van je. Ik hoop dat je er in stikt."Zei hij grimmig. En beende voort. Hij keek niet op of om. Esper zou hem van zelf wel volgens. Die gek wilde immers zo graag dat stuk steen hebben. Hopelijk was hij na het bezoekje aan de Crystal Mountain van dit ergerend egoïstische wezen verlost.

|Mood: Pissed off |Words: 326 | Company: Esper |

DAX

♦.♦

Onderwerp: Re: And suddenly. . . [DIE] za okt 24, 2015 5:49 pm

De jongeman wou er vandoor gaan. Nou dat ging mooi niet gebeuren. Add zorgde er dan ook voor dat de jongeman tot een halt kwam, waarna hij hem zei om hem naar die plek toe te leiden. Als de jongeman dan toch bleek te liegen, kon Add hem daar wel vermoorden. Echter leek de jongeman er niet helemaal blij mee te zijn hoe Add hem behandelde. "Oh?" begon het bot. "Luister jij eens even! Eerst val je me al onnodig lastig, dan ben ik nog zo vriendelijk om compleet mee te werken en je een eerlijk antwoord te vertellen. En vervolgens behandel jij me zo?!" klonk het. Kennelijk was de jongeman snel op zijn teentjes getrapt. Add grinnikte eens. ”I told you to not waste any words, boy,” reageerde Add enkel. Nee hij zou er dan ook niet te veel op in gaan. Waarom zou hij? Als de jongeman echt zoveel problemen had met hoe Add hem behandelde, dan zou de jongeman er zelf maar wat aan moeten doen. Add ging zijn gedrag niet veranderen omdat de jongeman dat wel zo fijn vond. De jongeman draaide zich vervolgens met een ruk om. Add trok een wenkbrauw op. Ging hij nu nog tegen werken? Maar nee. De jongeman leek te beseffen dat hij geen andere keus had. "Volg mij maar ik weet de weg wel naar die steen van je. Ik hoop dat je er in stikt." zei de jongeman nog grimmig. Opnieuw grinnikte Add eens. ”Well I wasn’t planning on eating it,” reageerde Add nog wat flauwtjes, waarna hij de jongeman dan besloot te volgen naar de Crystal Mountain.

Onderwerp: Re: And suddenly. . . [DIE]