Fallen City

Doodstil zat de elf in haar boom. Onder haar liep een klein stroompje water waar soms wel eens iemand van kwam drinken, maar dat was niet waar haar aandacht naartoe ging. Ze keek naar de afgebrokkelde gebouwen voor haar. Het was duidelijk dat ze ooit prachtig geweest moeten zijn, maar ergens had de groenharige vrouw liever dit stille tafereel dan de drukte die er steeds was in de steden. De steden waren zo overweldigend, integendeel tot dit gebied. Er waren dieren en andere wezens, tuurlijk, maar je hoorde niet het constante gepraat en geroep. Hier werd niet gehandeld, hier werd niet geleefd.

Eerste post Hunter~

Teon ze voetstappen hoorde keek Silva naar beneden, naar het riviertje. Daar kwam een man aangelopen. Hij had ros haar en een tamelijk bleke huid, maar was wel zeer gespierd. Hij had een redelijk erg uitziende wonde op zijn buik. De man leek haar niet op te merken, en maakte aanstalten om zijn shirt uit te trekken. De elf maakte aanstalten om weg te draaien, voor hij zich helemaal uit zou kleden, maar opeens verstijfde de vreemdeling. Hij streek zijn shirt weer glad. Zijn zware stem galmde door het bos. Na even af te wegen, sprong de groenharige vrouw uit haar boom. Ze landde soepel op het gras, haar boog gespannen over haar schouder geslagen. Haar dolk zat verstopt onder haar bruine shirt, maar haar boog was redelijk opvallend. De man leek aardig genoeg, maar ze wou geen risico's nemen. Ze knikte naar de wond op zijn buik. Het zag er erg uit, maar hij had het gevecht overleefd - dat betekende in ieder geval dat het een goede vechter was. "Ziet er niet gezond uit.", zei Silva met haar hoge, zangerige stem.

Voorzichtig zette de elf een klein stapje dichterbij toen hij zei dat het er erger uitzag dan het was. Het leek in ieder geval behoorlijk bloederig, hoewel dat niet persé zijn eigen bloed hoefde te zijn. Bij de vraag over haar boog ging haar hand instinctief naar het vertrouwde, gladde hout. Hij was altijd gespannen als ze onderweg was, het was niet veilig in het bos zonder haar trouwe boog. Silva knikte, haar grijze ogen ietwat nieuwsgierig maar vooral behoedzaam. "Ja, inderdaad.", antwoordde ze zachtjes. De elf haalde haar hand weer naar beneden en bekeek de jongen eens wat beter. Hij zag er een echte rebel uit, hoewel dat gewoon een gevoel kon zijn - hij was in ieder geval niet direct vijandig. Maar dat, zo wist ze uit ervaring, kon snel veranderen. "Hoe kom je aan de wonde?"

De elf haalde slechts haar schouder op en keek nieuwsgierig naar de tas waar hij bijna beschermend overheen stond. Als om duidelijk te maken dat het zijn spullen waren, dat niemand anders eraan mocht komen. Zijn antwoord op zijn wond was begrijpelijk. Haar grijze ogen meden de zijne, zoals altijd als ze met iemand sprak, en niet goed wetend waar te kijken schoten ze de hele tijd heen en weer, als van een nerveuze kat. Met haar linkerhand geruststellend over haar dolk onder haar shirt wrijvend zette ze nog een stapje dichterbij. "Wat doe je hier?", vroeg Silva, haar stem behoedzaam.

De vrouw knikte. Tsja, dat was wel logisch. Hier was immers een stroompje, en het was hier goed rustig. Geen wonder dat mensen deze plek zouden uitkiezen om zich te verzorgen als ze gewond waren. Bij zijn vraag moest de elf even nadenken. Tsja, waarom was ze hier eigenlijk? Om even aan het stamleven te ontsnappen, waarschijnlijk. Hoewel ze al zo lang bij hen was dat ze zich niets anders meer kon herinneren, bleef de relatieve drukte in hun kamp toch wat te veel af en toe. "Het is hier rustig..", antwoordde Silva daarom, een afwezig glimlachje rond haar lippen. Nog steeds meden haar grijze ogen de man, maar nu keek ze eerder ontspannen naar de omgeving. Toch was het duidelijk te zien aan haar houding dat ze nog steeds klaarstond om hem bij iedere onverwachte beweging te spietsen met een pijl, al gold dat ook voor iedereen die opeens zou opduiken op de open plek.