Hellfire

Gewapend met haar trouwe boog liep de tengere vrouw door het bos. Dit deel van het bos was deprimerend. Geen gekraak van droge blaadjes of takjes onder haar in lederen laarzen gestoken voeten, geen bloemetjes, geen gras, geen bladeren - geen kleur, geen geluid, geen leven. Haar grijze ogen keken schichtig om zich heen, klaar om op elke bedreiging een vlijmscherpe pijl af te schieten. Boven haar kleine gestalte staken de takken van een zwartgeblakerde boom, uitgestoken alsof ze haar wilde vastgrijpen, bijhouden. Alsof het bos naar bescherming zocht. Ze wou degene die dit aangedaan had wurgen, doorboren met haar pijlen, levend verbranden. Silva zuchtte zachtjes. Wat onrecht had het bos hen aangedaan? Waarom moest het dood?

Eerste post Dax~

Haar langwerpige oren waren gespitst, toen ze opeens een geluid hoorde. Snel draaide de elf zich om, haar boog klaar om afgeschoten te worden. Maar het was geen mensachtig wezen, nee; het was een vos. Het grote dier was vijandig, maar Silva ontspande zich rustig. Ook al waren de wezens net zo slim als de mensachtigen, dat maakte haar niet zoveel uit. De tengere vrouw voelde zich meer op haar gemak bij dieren. Ze verlaagde haar boog ietwat en stapte voorzichtig naar voren, het dier vriendelijk aankijkend, maar wel op haar hoede. "Rustig maar..", mompelde de elf zachtjes met haar hoge, zangerige stem. "Ik zal je geen pijn doen, als jij mij geen pijn doet.."

De vos liet zijn vijandige houding niet zakken, maar keek naar een punt achter haar. Hij zei iets, iets dat Silva niet kon verstaan - ze sprak immers geen vos. De elf keek het dier even inschattend aan. Dit was dus duidelijk geen echte vos, maar een shapeshifter. Waarschijnlijk één die communiceerde met een andere shapeshifter.. De tengere vrouw zette behoedzaam weer een paar stappen naar achteren, haar boog geladen en klaar om af te schieten als de shapeshifter besloot om aan te vallen. Een jonge stem klonk naast haar, en Silva's grijze ogen richtten zich voor een moment op het meisje naast haar. Het was Kitt, een vondeling die bij haar stam hoorde. Ze was nog jong, ze zou hier niet moeten zijn, zo ver van de anderen. Als de twee shapeshifters zouden aanvallen, zou ze het zichzelf nooit vergeven als Kitt iets zou mankeren. Ze was als een zusje bijna, ook al kenden ze elkaar nog niet echt lang. Beschermend stak de elf haar bleke arm uit, en duwde ze het rosse meisje ietwat achter haar. Haar andere hand hield ze op haar boog. "Ik weet het niet, Kitt.", antwoordde ze zachtjes, luid genoeg zodat alléén zij haar zou kunnen verstaan. "Maar het is niet veilig hier. Ga terug naar de anderen." De groenharige elf wierp ondertussen behoedzame blikken op de vos voor haar, en het bos rondom hen, op zoek naar de andere shapeshifter.

Silva wou duidelijk niet dat Kitt iets overkwam. Ze stak beschermend haar hand uit en duwde de half kat iets achter haar. Kitt keek even achter zich. Ze had nog een ander creatuur geroken maar ze zag het niet. Hopelijk was het vertrokken. Een beetje wantrouwig nog draaide ze zich weer naar de andere vos. "Ik weet het niet, Kitt." antwoordde de elf zachtjes op haar vraag. "Maar het is niet veilig hier. Ga terug naar de anderen." Kitt schudde met haar hoofd. "Jij dan?" antwoordde ze. De vos grijnsde zijn tanden bloot, en deed een stap naar voren. Haar dierlijke instinct nam het over en ze siste boos terug.

"Ik red me wel", antwoordde de elf gespannen, haar grijze blik nog steeds onrustig heen en weer kijkend. Opeens zag ze hem, de andere shapeshifter met wie de vos communiceerde. Het was een wolf, en om heel eerlijk te zijn; hij zag er veel te zelfzeker uit. Silva kneep haar ogen tot spleetjes en probeerde de situatie in te schatten, toen de vos met ene knikje naar haar boog haar duidelijk probeerde te maken dat ze pas rustig zouden worden als ze dat ding aflegde. Maar dat ging te ver voor haar. No way ging ze haar rouwe, zelfgemaakte boog wegleggen in zo'n gespannen situatie. "Klim", zei de vrouw aan Kitt, wetend dat ze soepel een boom zou kunnen inklimmen. Soepeler dan een vos en een wolf, in ieder geval. Ze had het woord nog niet uitgesproken, of de groenharige vrouw sprong naar de dichtsbijzijnde boom, en met een soepelheid die alleen verklaard kon worden door jaren van oefening klom ze naar boven, haar boog nog steeds veilig op haar rug.

De vos gromde geërgerd terug. Boos keek ze hem aan, maar ze stopte toch met hissen. "Klim." Het rossige meisje richtte haar blik nog even op Silva, die snel in een boom klom, en rende toen naar de dichtstbijzijnde boom. Bij de wortels van een half afgebrandde eik keek ze weer even naar de elf. Opeens hoorde ze een dierlijke kreet, en ze zag een wolf afrennen op de boom waarin Silva zat. Kitt sperde haar ogen open toen ze zag dat de boom onder luid gekraak om leek te vallen, maar ze kon de rest niet zien. Want de vos stormde hard grommend op haar af, en als een pijl schoot de half kat in de boom. Ze was niet speciaal bang voor honden of vossen, maar ze wist dat het dier haar wel zou kunnen verwonden. bij de kruin durfde ze pas weer met een verbaasde blik naar beneden te kijken. "Waarom doen ze dit?! schreeuwde ze naar Silva.

Haar grijze ogen waren groot toen ze de wolf tegen de boom sprong. Hij had geluk dat het een zwartgeblakerd exemplaar was, maar voor haar was dat allesbehalve een geluk. Nog voor ze haar boog kon pakken en de wolf een lesje leren - door een pijl door zijn lijf te jagen - viel de beuk met een luid gekraak om. Verwikkeld in de takken kon de elf weinig meer doen dan meevallen, maar ze deed er alles aan om zo goed mogelijk op de grond te belanden. Met haar gezicht naar de grond gekeerd, zodat haar boog in ieder geval niet zo breken, zag Silva de grond op zich afkomen. Het gras, dat nog steeds de tekenen van het vuur vertoonde, en de zwartgeblakerde aarde eronder. Elk detail kon ze haarscherp zien, met dank aan haar goede ogen en de adrenaline. De hele takkenbos ramde de aarde, en haar tengere lijf zat er midden in. Ze krulde zich op tot een bolletje, en zo probeerde de vrouw te overleven. De takken braken, het verbrande gras ruiste, stof waaide op, en voor een moment was het helse gekraak en geruis het enige wat je kon horen. Silva rolde uit de kruin van de boom, haar samen gekruld lichaam zo goed mogelijk beschermend tegen de scherpe takken. Haar bleke huid was bond en blauw, en een harde klap tegen haar hoofd van een vallende tak en alles wat ze ervoor had moeten doorstaan, zorgde ervoor dat de elf haar bewustzijn verloor. Nog steeds op een bolletje gekruld, was het laatste waar ze aan dacht; "Is mijn boog nog heel?" Het antwoord was ja, en toen werd alles zwart.

Met ingehouden adem keek Kitt toe hoe de boom waarin Silva zat omviel. Haar ogen werden groot toen ze de elf zag, helemaal opgekruld tussen de takken. Uiteindelijk durfde de half kat weer te ademen, want ze zag Silva haar borstkas zachtjes op en neer gaan. Ze keek boos naar beneden, en hopend dat ze de vos raakte gooide ze een dikke tak naar hem. Helaas miste ze, want het dier bleef rondjes rennen rond de boom waarin ze zat. Geërgerd siste ze weer. Toen hief de vos zijn hoofd op, knikte, en rende toen naar Silva. Met vlammende ogen keek Kitt toe hoe hij haar pijlenkoker pakte. Fel en verontwaardigd mauwde ze naar de vluchtende dieren. Toen ze weg waren sprong Kitt uit de boom en sprintte naar Silva. "Silva?" Mauwde ze zachtjes. Gaat het?"