Creep! {Dax}

Dax had nooit gedacht ooit nog zo ver van zijn huis voet te zullen zetten. Dat had eigenlijk twee redenen. Ten eerste had hij niet verwacht dat hij ooit nog zo ver van zijn huis af te kunnen komen aangezien hij enkele weken gelden nog vast op zijn eigen vierkantenmeter had gezeten. En dat was zijn eigen schuld. Ieder ander met enig gezond verstand zou immers niet op zijn eigen benen in hakken. Je zou haast spreken van een wonder wat de snelheid waarmee zijn wonden waren geheeld betreft. Puur geluk. En dat was nu net iets waar Dax niets van moest hebben. Ieder ander zou het beter kunnen benutten. Als het leven nu eens door had dat hij er gewoon echt klaar mee was... Dat was ook meteen reden twee waarom hij dacht hier nooit te zullen staan. Zijn toekomstplannen waren geweest om zodra hij daar de kans voor had van de kliffen te storen. En aangezien hij bijna naast zo'n klif woonde had hij die kans vrij groot geschat. Echter was het leven slimmer dan hij zelf en wilde het blijkbaar voorkomen dat Dax zijn droom zou laten uitkomen. Op bijna alle mogelijke manieren waren zijn pogingen om te springen onderbroken dan nog wel mislukt. Zo vaak dat Dax had besloten het anders aan te pakken. Hij had zijn rugtas gepakt, het huisje op slot gedraaid, de sleutel mee genomen en was gaan lopen. Als het levenslot hem dan toch voor de dood beschermde dan kon hij het net zo goed op een zo lang mogelijke wandeling wagen. Als zijn benen het zouden begeven zou het leven er wel weer iets op verzinnen zodat het goed zou komen. En hij wilde in zijn laatste paar dagen toch wel iets proberen in plaats van alleen maar stil in zijn huisje te zitten. Dus was hij blijven doorlopen totdat hij echt niet meer kon. En dat was blijkbaar hier, midden in The Woods of Eternity. Na ruim vier dagen en drie nachten te hebben gelopen. Intussen was zijn voorraad eten zo goed als op en zat hij ook zonder drinken. Maar daar gaf hij maar weinig om. Het zou toch immers goed komen? En zo niet, dan was dat ook prima. Dax liet zich vermoeid op een lage boomtak neer zakken. Zijn benen branden en hij verwachte dat hij ze met deze tocht toch echt kapot had gemaakt. Een rennende Dax zou iniedergeval niet vaak meer voor komen. Ook kon hij doordat zijn benen nog altijd in erbarmelijke staat verkeerde niet meer shiften. Dat zat hem behoorlijk hoog, maar hij was zich er ook van bewust dat het compleet zijn eigen schuld was en dat het dus geen enkele zin had het op andere af te reageren. Toen er naar enkele minuten niets aan zijn levenslot leek te veranderen besloot hij dat het wellicht handig zou zijn om op zoek te gaan naar water. Op zich was dat alleen al een kleine overwinning. Aangezien hij nu zijn best deed in leven te blijven. Dax stond op, haalde eens diep adem en begon vervolgens de omgeving op water af te zoeken. Daarbij kon hij het verscherpen van zijn zintuigen goed gebruiken. Binnen een kwartier had hij water in de omgeving gespot. Echter zat er een maar aan vast. Hij zou namelijk niet de enige zijn die zich bij de poel bevond. Nooit had hij van zich zelf verwacht ooit te zullen twijfelen over wezens van de zelfde zielkleur. Hij was juist altijd open geweest voor nieuwe contacten. Zelfs van andere ziel kleuren. Dax hield dan ook twijfelend zijn pas in. Zich af vragende wat er in hemels naam met hem gebeurd was. Een naar, haast onderdrukkend gevoel vulde zijn borstkas. Waarom had hij het eigenlijk ooit zo ver laten komen? Dat het levenslot nota bene moest gaan bepalen wat zijn dagbesteding zou worden. Dat feit paste niet bij wie hij werkelijk was. Of bij wie hij graag wilde zijn als hij dan toch echt besloot om op zijn minst te proberen nog niets van zijn leven te maken. Met dat in gedachten stapte hij uit de bosjes vandaan. Daarbij de zorgen dat het wezen hem iets aan zou kunnen doen aan de kant schuivend, zo als hij dat altijd gedaan had. Een kreet weerklonk en enkele seconde dacht hij dat hij de reden er voor was. Waardoor hij, net zo vluchtig als hij tevoorschijn gekomen was, weer de bosjes in dook. Van achter het bladerdek bekeek hij de situatie nog eens goed. Aan de waterkant zat een meisje in een bebloede jurk. Haar voet zat zo te zien vast in een ijzeren klem. Iets dat meer voor shapeshifters dan al nog echte dieren bedoeld was. Dax besloot na een lichtelijke zucht dat het helpen van het meisje dan maar zijn dagbesteding zou moeten worden. Aangezien hij toch niets beters te doen had op het moment. Langzaam stapte hij uit de bosjes naar voren. Liep totdat hij naast haar stond, keek op zij en sprak: "Zo'n val is eigenlijk meer iets voor mij om in vast te zitten vind je ook niet?" Het was simpel om te raden dat hij een shapeshifter was. Aangezien voor hij zich zelf had aangevallen zijn vossen oren niet had terug geshift. Dat was een foutje. De fout waardoor hij een aantal jaar terug naar Grijs verbannen werd. 'Mis shifters' zo werden ze ook wel genoemd. Wanneer shape shifters niet meer goed van dier naar mens kunnen terug shiften en er regelmatig dierlijke delen blijven zitten. Dan moesten ze soms wel vier keer opnieuw heen en terug shiften voordat alles oké was. Des tijds was hij daar te lui voor geweest. Iets waar hij na zijn zelf verwonding meteen spijt van had, aangezien hij nu voorlopig helemaal niet meer kon shiften. En dus zou hij het met de vossen oren en de vossen staart die waren blijven zitten moeten doen. "Ik weet wel hoe zo'n klem in elkaar steekt. Vind je het oké als ik je er uit help?"Vroeg hij. Niet iedereen van Grijs liet zich zomaar helpen. Zelfs niet door wezens van Grijs zelve. Ook hier was namelijk niet iedereen te vertrouwen. Vandaar dat Dax het eerst maar vroeg. Voordat hij zo meteen nog een klap zou krijgen ook... Hij liet zijn blik even op het meisje rusten. Er was iets waardoor hij niet zeker wist of ze wel zo onschuldig was als ze leek. Dat kon aan hem liggen. En zo niet, dan zou hij daar snel genoeg achter komen. Hoe dan ook, het maakte dat iets in hem zei dat ze hem niet aanstond. Het zorgde er voor dat hij na zijn woorden wat wrang naar haar glimlachte. Al snel verdween ook de glimlach van zijn gezicht. Hij wende zijn blik af en staarde neutraal voor zich uit. Afwachtende of ze zijn hulp zou aannemen of niet.

|Mood: Neutral |Words: 1144  | Company: A Girl |

Het meisje keek met een angstige blik naar hem op toen hij vanuit de struiken op haar afstapte. Wat logisch was. Hij kon haar immers gemakkelijk wat aan doen. Echter was hij dat niet van plan. Met ietwat lome passen liep hij op haar af en kwam zo uiteindelijk naast haar te staan. Dax keek op haar neer terwijl een klein grijnsje zijn gelaat sierde. "Zo'n val is eigenlijk meer iets voor mij om in vast te zitten vind je ook niet?"Zei hij op kalme toon. Dat hij een shapeshifter was kon ze gemakkelijk aan hem zien. Ze keek naar hem op met een totaal onschuldige blik. Misschien net ietsje te onschuldig? Maar hij ging er maar van uit dat ze dit deed omdat ze niet wilde dat hij haar vooralsnog wat aan zou doen. "Ik vind niet dat niemand, wie dan ook, in zo'n val zou moeten zitten.''Sprak het meisje met een vrolijke twinkeling in haar ogen. Dax glimlachte even en knikte vervolgens. Daar was hij het wel mee eens. Hij gunde het niemand om die pijn te ervaren. Ongeacht soul colour iniedergeval. Slechts als de persoon zelve iets slechts op zijn of haar geweten had en men kon daardoor spreken van rechtvaardigheid, zou hij het niet erg vinden als het desbetreffende persoon in zo'n klem zou lopen. Hij had zich voorgenomen om haar te zullen helpen en dus moest hij dat maar eens gaan uitvoeren. Echter had hij dan wel haar toestemming nodig. En dus zou hij dat moeten vragen. Het klonk gek, iemand vragen of hij/zij geholpen wilde worden. Maar hier in Grijs gebied wilde echt niet iedereen andermans hulp zomaar aannemen. En dus was het verstandig het eerst te zullen vragen. "Ik weet wel hoe zo'n klem in elkaar steekt. Vind je het oké als ik je er uit help?"Vroeg hij dan ook. Het meisje knikte. "Graag, als hij niet van ijzer was geweest had ik hem zelf wel los kunnen krijgen, maar als ik er nu aan zou zitten verbrand ik mijn handen.''Sprak ze. Even viel er een stilte tussen beide. Nu had Dax wel eens waar niet zo heel veel kennis over andere soorten wezens. Maar ook hij kon zich bedenken dat niet iedereen zich zomaar aan ijzer branden. Het kon een vloek zijn dat over het meisje heerste. Of wellicht was het iets dat bij haar soort paste. Wat het ook zou zijn Dax zou zich er niet door laten tegenhouden. Zelfs al was ze gevaarlijk wat dan nog? Hij had immers niets meer te verliezen. Voorzichtig knielde hij bij het meisje neer. "H-hoe ga je hem los maken?" Vroeg ze zonder hem aan te kijken. Ergens leek ze bang voor hem te zijn. Echter was daar totaal geen rede voor. Natuurlijk was het logisch te denken dat hij haar kwaad zou willen doen. Alleen dat was wel een van de laatste dingen die hij op dit moment zou doen. Maar daar zou het meisje snel genoeg achter komen. "Gewoon met mijn handen. Er zit een systeem in om zo'n ding open te kunnen krijgen. Stropers moeten dat zo nu en dan namelijk ook snel kunnen doen."Legde hij op kalme toon uit. Waarna hij zijn aandacht op de klem richtte. Nu was het zo dat lang niet alle klemmen het zelfde systeem hadden. Maar zo te zien was deze er een van Grijs gebied en dus wist Dax hoe het ding in elkaar stak. Hij haalde zijn dolk uit de daarvoor gemaakte houder aan zijn riem, en stak de punt tussen de spleet van de schroef die de twee delen bij elkaar hield. Met wat wrikken kwam de schroef los. Daarna kon hij hem er eigenhandig uit draaien waardoor de klem in twee delen uit elkaar viel. Dax ging staan, borg zijn mes weer op en zetten enkele stappen achteruit. Het meisje was vrij om te gaan als ze dat wilde. "Er liggen in dit gebied wel meer van dit soort klemmen. Dus mocht je van plan zijn hier nog langer rond te hangen: pas dan goed op waar je loopt."Zei hij en wist daarbij een kleine grijns niet te onderdrukken. Als er een ding bekend was over dit gebied was het wel dat het een favoriete plek was voor stropers. Het was dan ook niet heel erg slim om hier rond te dolen zonder dat je uitkeek waar je liep. De meeste wezens hier reisde niet voor niets via de bomen. Maar goed, het kon best haar eerste keer zijn dat ze hier was. Of wellicht was deze klem wel zo goed verstopt geweest dat het meisje wel gekeken had waar ze was gaan staan maar er vooralsnog in gestapt was. Het maakte nu toch al niet meer uit. Het meisje was immers weer vrij en zou haar reis weer kunnen vervolgen. Dax zelf was van plan om verder door te lopen richting The Harbour of Sins. Voor alsnog wachtte hij even af tot het meisje haar vertrek zou aankondigen. Of wellicht enige woorden van dank uit zou spreken. Doorgaans interesseerde hij zich maar nauwelijks in andere. Maar hij was nu ook weer niet zo onverschillig dat hij na de waarschuwing die hij gegeven had gewoon weg zou lopen.  

|Mood: Relaxed |Words: 869 | Company: A Girl |