Soaking in problems

Onderwerp: Soaking in problems wo nov 18, 2015 8:30 pm

“Soaking in problems.”

Add was licht geïrriteerd. Zijn avond was anders gegaan dan hij had verwacht. Natuurlijk had hij niet anders verwacht dan dat hij uiteindelijk moest oprotten van het bal, maar hij had verwacht dat dat wel even zou duren. Daarbij had hij niet verwacht dat er iemand zou zijn die zijn aanval kon tegen houden. Het irriteerde. Het feit dat er iemand was die zijn aanval kon tegen houden. Iemand begon op zijn machten in te spelen. Natuurlijk dacht Add nog altijd dat hij de sterkste was. Immers was de aanval niet zijn sterkste aanval geweest. Veel Elrios had er niet in gezeten. Maar het feit dat iemand het kon tegen houden, begon hem te jeuken. Zijn handen jeukten. Alsof ze elk moment konden gaan trillen. Ze moesten iets vermoorden, martelen. Iets wat er voor zou zorgen dat die irritatie weg kon gaan. Hij moest sterker worden. Hij moest meer Elshard vinden. Hij was altijd al gedreven geweest om Elshard te vinden, maar nu nog meer. Hij was er geobsedeerd mee. Haast zo erg dat hij vergat dat hij niet alleen was. Het was ergens ook nog wat onwennig om plots iemand bij je zijde te hebben. Echter, zodra voetstappen naast hem door drongen, werd hij terug getrokken naar de realiteit.
Zijn blik schoot naar Dax toe. Zijn ogen gleden kort naar gezellige verlichting die nog net te zien was in het duisternis. Daar was het bal geweest. Het klonk alsof het gewoon weer verder ging. Add kreeg de neiging om terug te gaan. Om een neutran bomb op hen te laten vallen. Maar nee. Dat was te overhaast. Add moest die aanval nog verder uit werken. Eerder had hij het gewoon uitgevoerd, immers kon hij zichzelf wel redden, maar nu moest hij iemand anders ook nog beschermen. Bij de gedachte aan Dax dacht Add terug aan hoe Dax op Mindo en de jongeman had gereageerd. Hij kenden ze. Overduidelijk. Add had de tranen zien glijden. Het deed natuurlijk iets met hem, maar hij durfde moeilijk te vragen hoe het met Dax ging. Hij was het niet gewend om zich te bekommeren om iemand anders. En toch kreeg hij de neiging om het te vragen. Maar zou het überhaupt iets helpen? Zo’n vraag was als een vraag zonder een goed antwoord. Als hij zou zeggen dat het goed ging, was het een leugen. Als hij zou zeggen dat het slecht ging, was het de vraag wat Add er aan kon doen. De vraag was totaal nutteloos. Waarom had hij in hemelsnaam de neiging om die vraag dan te stellen?
Uiteindelijk richtte hij zijn blik weer naar voren. Het was donker. Ze liepen de stad uit. Add wist moeilijk waar ze nu heen gingen, maar hij vond het best zolang Dax bij hem was. Hij slaakte een zucht. De irritatie begon weg te ebben. ”Do you feel guilty?” vroeg Add uiteindelijk na een stilte. Immers kon Add zich voorstellen dat Dax zich schuldig voelde over het gevaar van diegene die hij kende. Ook al zou ook hij kunnen weten dat Add diegene was die misschien een greintje van schuld moest voelen. Natuurlijk was dat niet het geval. Als hij zich ooit schuldig zou voelen, dan kon je hem aanmelden voor een gekkenhuis.

Onderwerp: Re: Soaking in problems wo nov 18, 2015 9:12 pm

Soaking in problems

Eenmaal op veilige afstand kreeg hij de ruimte om zich te beseffen wat er nu eigenlijk gebeurd was. Niet dat dat veel goeds zou voortbrengen. Integendeel, hij had het gevoel hiermee Lyall kwijt te zijn geraakt. Die zou naar Hunter gaan. En zijn kant van het verhaal houden. Wat had hij nu nog voor kans om het goed te maken? Geen. Daarbij doemde oude herinneringen op. Hij kon zich niet voorhouden onschuldig te zijn. Want dat was niet waar. Dax had wel degelijk een aantal vuile zaken aan zijn handen zitten. Zijn vrienden hadden er alleen nooit naar gevraagd. Waarschijnlijk omdat ze het niet achter hem zochten. Ja, alleen Hunter zou het misschien kunnen weten. Omdat er wel bekend was in de school waarvoor ieder van hen daar zat. Echter was het 'verholpen'. Mooi niet dus. Maar daar wist de buitenwereld verder niets van. Dax kon zich zelf dus niet onschuldig verklaren. Zijn vrienden hadden er gelijk in afstand van hem te nemen. Hij had dus het recht niet ze vast te houden. En dat wilde hij ook niet. Maar tegelijkertijd was hij gespannen en verward voor wat er komen zou. Wat als hij zijn laatste contacten die hem in bedwang hielden echt zou verliezen? Wat als hij compleet in een waan zou gaan leven en totaal zou ontsporen? Het was gek. Bang zijn voor zich zelf. Het was nou niet zo dat hij totaal geen grip op zich zelf had. Of een dubbele persoonlijkheid had die hem in de weg zou kunnen zitten. En toch voelde hij zich duidelijk gespannen voor wat er zou gaan gebeuren. "Do you feel guilty?"Vroeg Add hem. Dax zuchten. Hij zetten zijn masker af en keek de jongen met een zwak glimlachje aan. "Ja. Gelukkig wel." Zei hij zachtjes. "Maar het maakt niet uit. Ik ben ze kwijt. Ik twijfel er niet aan dat Lyall me probeert te vermoorden de eerst volgende keer dat hij me niet." Vervolgde hij mismoedig. En keek weg. Het klonk pijnlijk om zich zelf zo de waarheid te horen zeggen. Misschien hadden ze toch ook wel gelijk gehad. Misschien was het maar beter geweest als zijn vader z'n zin had gekregen. En hij nu ergens op de bodem van een of ander meer lag. Dan hadden zijn vrienden deze ellende nu niet hoeven mee maken. Een steek van woede trok door hem heen. Ruw draaide hij zich van Add weg. "Ik laat me nog liever de keel dichthouden door Lyall dan dat ik in de toekomst nog meer wezens tot last zal zijn!"Snauwde hij nijdig. Natuurlijk was het slechts een nijdige uitspraak omdat hij op het moment nog vol frustratie zat. Maar dat weerklonk niet bepaald door in de manier waarop hij het zei. Het had zeer gemeend geklonken. Hij zuchten diep. En verborg zijn gezicht in zijn handen. Was dit alles maar nooit gebeurd...

|Mood: Angry |Words: 476 | Company: Add |

DAX

♦.♦

Onderwerp: Re: Soaking in problems do nov 19, 2015 4:22 pm

“Words turn into blood and the blood keeps on pouring.”

Langzaam keek Add om nadat hij zijn vraag had gesteld. Dax zuchtte, waarna hij het masker af deed en Add met een zwak glimlachje aan keek. Add merkte nu pas dat hij nog altijd dat masker op had. Uit luiheid zou hij het nu niet van zijn gezicht verwijderen. Zijn aandacht was nu dan ook bij Dax. "Ja. Gelukkig wel." antwoordde hij zachtjes. Add trok lichtjes een wenkbrauw op. Gelukkig wel? Add snapte maar weinig van het fenomeen ‘vrienden’. Hij wist niet hoeveel vrienden voor je konden betekenen. Maar deze ‘vrienden’ van Dax leken veel voor hem te betekenen. Zou Add zich moeten excuseren om het feit wat hij had gedaan? Zou hij serieus zijn excuses aanbieden? Langzaam aan kwam Add tot een halt. Er leek veel om te gaan in Dax. Een lichte bezorgde blik verscheen in Add’s ogen. "Maar het maakt niet uit. Ik ben ze kwijt. Ik twijfel er niet aan dat Lyall me probeert te vermoorden de eerst volgende keer dat hij me niet." vervolgde Dax en week zijn blik af. ”I won’t let him touch you!” reageerde Add meteen. Nee hij zou het zeker niet toe laten als iemand Dax iets aan probeerde te doen. Dax was dan ook werkelijk de enige waar Add ook maar iets om gaf. De rest deed het er niet toe. Lyall, zo heette die gast dus? Hij mocht blij zijn dat zijn gezicht verborgen was gegaan onder een masker, anders was zijn hele lichaam verborgen gegaan onder een dikke laag aarde. Add snoof eens. Hij voelde woeden terug komen. Hij zou bij Dax blijven en ervoor zorgen dat hij veilig was. Dax moest zich niet bedreigd voelde. Dat verdiende de jongeman niet. Echter leek Dax er anders over na te denken. Ruw draaide de jongeman zich weg van Add. Meteen zette Add een stap in zijn richting. Bezorgdheid overviel hem opnieuw. Hij kwam echter al snel weer tot stand. Hij wou de situatie niet verergeren. "Ik laat me nog liever de keel dichthouden door Lyall dan dat ik in de toekomst nog meer wezens tot last zal zijn!" snauwde Dax nijdig. Meteen verstrakte Add’s blik. Dax leek het te menen. Dax sloeg zijn handen voor zijn gezicht. Leek op recht spijt te hebben. Add kwam voor hem staan. Zijn blik was emotieloos. ”Don’t say such things,” begon Add. Zijn stem klonk al even toonloos. ”You will torture me by leaving me behind. In fact I won’t. I won’t be left behind. If you’re gonna die. I will die too. So don’t say such things. It hurts me more than you think,” Zijn stem klonk doordringend. Nee als hij Dax zou verliezen, dan zou hij werkelijk waar niet meer weten wat hij moest doen. Natuurlijk zou hij kunnen tijdreizen om de dood te voorkomen, maar dat zou ook niet voor eeuwig kunnen doen. Hij meende zijn woorden. Hij zou erachter aan gaan.
Langzaam legde Add zijn armen om Dax heen. Hij besefte zich nu dan ook dat hij niet boos op Dax moest zijn voor zijn woorden. ”It’s my fault, alright? I’m sorry,” zei Add zachtjes. Je kon horen dat hij moeite had met excuses aanbieden, maar hij deed zijn best voor Dax. ”We’re in this shitty world together, alright?” zei Add en probeerde Dax zo dan ook enigszins gerust te stellen. Hij zag Dax immers nog altijd liever glimlachend dan boos of gefrustreerd.

Onderwerp: Re: Soaking in problems ma nov 23, 2015 11:09 pm

Soaking in problems

Uiteraard had het weer zo moeten eindigen. Als het hier nou bij zou blijven dan was dat prima. Maar Lyall was niet iemand die hem zomaar met rust zou laten. En Mindo al helemaal niet. De komende maanden zouden onterecht zuur worden. En uiteraard, niets dat hij er tegen kon doen. Dan zou hij zijn vrienden enkel nog meer belasten. De enige manier om zijn vrienden te beschermen tegen nog meer leed was in zijn onterechte straf te berusten. En er over geen woord tegen Add te vertellen. Het meest ergerde hij zich nog aan het feit dat zijn vrienden in zekere zin wel gelijk hadden. Onschuldig was hij niet. Maar zijn vrienden waren de enige die hem nog een beetje in bedwang hielden. De reden om zich niet totaal tegen het gezag te keren. Wat als die mensen weg vielen? Hem haten? Hem nooit meer wilde zien? Wat zou er van hem worden? Een koudbloedige onverschillige moordenaar. . . Dax wist heus wel dat hij fout zat. Maar wat had hij nou voor keus? Wat moest hij anders? Gestoord worden? Het aangeven bij de overheid, dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Men geloofd niet in psychische afwijkingen! Ze zouden er nooit in geloven dat hij droomde waar de moordenaar zich precies bevond. Zou zouden hem verdenken en opsluiten. Add vroeg of Dax zich schuldig voelde. "Ja. Gelukkig wel."Het had zachtjes geklonken. Ja, het was slechts een schrale troost. Op zijn minst bezat hij nog een soort van geweten. Maar wat maakte het uit? "Maar het maakt niet uit. Ik ben ze kwijt. Ik twijfel er niet aan dat Lyall me probeert te vermoorden de eerst volgende keer dat hij me niet." Vervolgde hij mismoedig. Hij had nooit verwacht dit zelf ooit nog eens te zullen zeggen. "I won’t let him touch you!"Dax gromde zachtjes. Was het dan echt nog niet duidelijk dat hij wilde dat er van Lyall af werd gebleven? Was het dan echt zo lastig te begrijpen dat als Add hem zou beschermen Dax alleen nog maar meer in de problemen zou komen? De spijt ebde langzaam weg. En maakte plaats voor woede. Niet op Lyall, Mindo of Add. Maar op zich zelf. Hoe had hij zo stom kunnen zijn Mino juist op dat moment aan te spreken? Hij had haar niet daadwerkelijk dood willen hebben. Echter zat ze hem wel in de weg en voelde het gewoon verkeerd zich er niet mee te bemoeien zo lang ze nog adem haalde. Langzaam drong het nare besef tot hem door dat hij eigenlijk helemaal niet op vrije voet zou moeten rondlopen. Dat hij daadwerkelijk gevaarlijk was voor anderen. De rest had het dan wel niet door gehad. Hij had het dan wel niet door gehad. Maar hoe hij het ook bekeek, hij was en bleef een gestoorde. Ruw draaide hij zich van Add weg. Zich bedenkende dat diens invloed op hem hem niet bepaald op het rechte pat zouden houden. "Ik laat me nog liever de keel dichthouden door Lyall dan dat ik in de toekomst nog meer wezens tot last zal zijn!"Snauwde hij nijdig. En verborg gefrustreerd zijn gezicht in zijn handen. Natuurlijk had hij spijt van zijn eerde acties! En hij schrok haast van zich zelf als de dergelijke gedachten weer voorbij kwamen. Dat hij zich ongerust voelde zo lang bepaalde wezens nog niet dood waren. Want wie was hij nu helemaal om iemand anders het leven te ontnemen? En toch, het gebeurde gewoon! Hoe graag Dax het oom wilde, het ging niet over. Niet tot dat die bepaalde wezens waren gestorven. Net op het moment dat hij dacht dat er geen uitweg meer zou zijn klonk de stem van Add. "Don’t say such things,"Voorzichtig keek Dax op. Hij zocht naar een warme geruststellende blik. Echter was deze nog in de verste verte niet aanwezig. Het maakte hem onzeker en koud van binnen. "You will torture me by leaving me behind. In fact I won’t. I won’t be left behind. If you’re gonna die. I will die too. So don’t say such things. It hurts me more than you think,"Enkele minuten staarde hij Add sprakeloos aan. Heel langzaam drong het tot hem door. De woorden waren keihard voor hem. Maar eigenlijk niets meer dan de simpele waarheid. Een waar hij blind op had moeten vertrouwen vanaf het moment dat Add gezegd had van hem te houden. It hurts me more than you think Natuurlijk gaf Add om hem! Meer dan hij zich waarschijnlijk ooit zou kunnen voorstellen. En hij, hij had er niet eens bij stil gestaan dat Add alleen achter zou blijven. Dax huiverde. Hij zocht naar woorden voor een excuus. Maar kon, in zijn gedachten alleen al, nog geen halve zin formuleren. Het volgende moment nam Add hem in zijn armen. Het gevoel van veiligheid keerde terug. "It’s my fault, alright? I’m sorry," Enigszins verbaasd maar vooral dankbaar keek hij Add aan. De jongen bood zijn excuses aan. En dat allemaal voor hem. Add deed z'n best voor hem. Hij hield van hem. Dax voelde zich diep schuldig zich dat maar half beseft te hebben. Hij kon het niet maken te blijven zwijgen. Hij moest zijn excuses aan bieden. Maar de juiste woorden kwamen niet in zijn gedachten op. "We’re in this shitty world together, alright?" Dax knikte zachtjes en glimlachte een klein beetje. Het was waar. Op z'n minst hadden ze elkaar nog. Een kort geluid weerklonk. Hij had wat willen zeggen. Maar zijn stem brak. En dat was het enige wat er te horen was geweest. Het volgende moment drukte hij de jongen tegen zich zich aan. En bleef enkele minuten zo staan terwijl hij voelde hoe zijn hart sneller begon te slaan. "Je bent..."Bracht hij moeizaam uit. "Het spijt me zo erg. I-ik zou je nooit verlaten. Je betekent zo veel voor me!"Hij wist niet zeker of hij op het punt stond zijn tranen de vrije loop te laten. Eigenlijk wilde hij dat Add liever besparen omdat hij wist dat de jongen man het zich wel degelijk aantrok. En dat terwijl deze tranen slechts van ontroering en spijt zouden zijn. Met veel moeite wist hij een klein glimlachje op zij gelaat te zetten. "Je bent zo lief voor me." Mompelde hij. Dax bracht zijn handen naar Add's gezicht toe. Even twijfelde hij nog. Maar vervolgens schoof hij voorzichtig het masker van diens gezicht af. Vrijwel meteen ging zijn glimlach over in een grijns en verscheen er een vrolijke twinkeling in zijn ogen. Hij had Add gemist. En was blij hem weer dicht bij zich te hebben. Zonder enkele verdere waarschuwing drukte hij zijn lippen tegen die van Add. Voordat hij er ook maar bijna had gedacht was het al zo ver. Maar spijt had hij er absoluut niet van. Dax hield van Add en dat mocht de jongen weten ook.

|Mood: I am so sorry |Words: 1144 | Company: Add <3 |

DAX

♦.♦

Onderwerp: Re: Soaking in problems di nov 24, 2015 5:36 pm

“I gotta pick up the pieces. I gotta burry 'em deep.”

Dax was gefrustreerd en ergens kon Add het begrijpen, maar hij stelde de woorden van Dax zeker niet op prijs. Zulke woorden moest je niet zomaar zeggen. Oké, als iemand anders het had gezegd kon het Add waarschijnlijk maar weinig schelen, maar Dax was speciaal voor hem. En het leek erop dat Add dat ook even duidelijk moest maken. Zo pakte hij Dax eerst wat streng aan. Dit natuurlijk niet om kil over te komen of om gemeen te zijn, maar om het tot hem door te laten dringen. Gelukkig leek dat te werken. Add besloot vervolgens zijn excuses aan te bieden. Immers was het in een zekere zin zijn schuld dat Dax zich zo voelde. Add nam Dax in zijn armen. Hij hoopte dat hij Dax in enige zin zo gerust kon stellen. Dax moest zichzelf dan ook niet de schuld gaan geven hierom. Ze zaten samen in deze troep. Een rommel. Add was niks anders gewend, maar nu waren ze met z’n tweeën. Ze moesten er voor elkaar zijn. Zo eindigde Add dan ook zijn woorden.
Geluid was te horen. De stem van Dax weerklonk. Echter kwam er nog geen letter uit. Add vroeg zich af of de jongeman wel wist hoe hij hierop moest reageren. Add begon aan zichzelf te twijfelen. Hij begon aan de situatie te twijfelen. Had hij goed gedaan met de boodschap zo te brengen? Had hij meer medelijden moeten tonen? Verloor hij Dax hierdoor? De vlaag van betwijfelende gedachtes schoof opzij zodra Dax zich tegen hem aandrukte. Kort keek Add licht verbaasd naar Dax, waarna hij wat glimlachte. Kalm en misschien ietwat geruststellend, legde hij zijn armen meer om Dax heen. Hij wou Dax dan ook laten weten dat hij veilig was bij Add. Enkele seconden bleef het stil. Add zei expres niks. Hij wou dat Dax het woord deed. Immers had het erop geleken dat hij eerder wat had willen zeggen. Om die reden bleef Add stil en wachtte hij zwijgend af. "Je bent..." begon Dax moeizaam na een paar seconden. "Het spijt me zo erg. I-ik zou je nooit verlaten. Je betekent zo veel voor me!" zei Dax nu. Add glimlachte wat. Hij kon het niet helpen. De woorden deden hem goed. Hij hief langzaam een hand op en legde deze tegen het achterhoofd van Dax aan. Op geruststellende wijze ging hij met zijn vingers door de haren heen. Dax leek nogal emotioneel. Add wou hem laten merken dat hij alles kon laten gaan, maar zodra Add Dax aankeek, zag hij een klein glimlachje rond diens lippen. "Je bent zo lief voor me." mompelde Dax. Add grijnsde lichtjes. ”Only for you,” reageerde hij. Het was niet meer dan de waarheid. Add zou enkel en alleen voor Dax zich van deze kant laten zien. Anderen hoefden geen genade te verwachten zouden zonder een tweede gedachte vermoord worden. Dax was speciaal. Add zou Dax nooit iets aan doen en er alles aan doen om hem juist gelukkig te maken. Ergens voelde het wat raar om plots iemand te hebben waar hij zielsveel om gaf, maar aan de andere kant voelde het zo goed. En hij wist dat hij dit gevoel nooit meer kwijt wou raken.
Add keek op zodra Dax zijn handen uit stak naar zijn gezicht. Zwijgend keek Add hem aan. Kort leek Dax te twijfelen, maar uiteindelijk werd dan het grijze masker opzij geschoven. Met een lichte grijns keek Add Dax aan. Add grijnsde wat breder zodra hij zag hoe de glimlach rond Dax’ lippen veranderde in eveneens een grijns. Daarbij werd een vrolijke twinkeling in zijn ogen aan toegevoegd. Het was een schattig gezicht. Iets waar Add geen genoeg van kon krijgen. Hij was dan ook blij dat hij Dax weer vrolijk had kunnen krijgen. Plots drukte Dax zijn lippen op die van Add.
Kort keek Add hem licht verbaasd aan. Nee dit had hij niet verwacht. Maar erg vond hij het zeker niet. Zo sloot hij zijn ogen en verplaatste hij zijn hand naar Dax’ hals. Op een tedere wijze liet hij zijn vingers over de huid glijden van de hals. Zijn lippen opende zich een beetje, waarna hij Dax intenser terug kuste. Ja ook hij had Dax gemist. Meer dan Dax zich kon voorstellen. Hij wou Dax nu het liefste ook niet meer van zijn zijde af laten wijken. Kort loste Add zijn lippen van die van Dax. Hij hield zijn gezicht echter nog vlak voor die van Dax. Hij opende zijn ogen half. ”Don’t leave my side ever again,” fluisterde Add tussen hun lippen door. Zijn andere hand gleed omhoog over Dax’ rug. Via zijn nek gleed deze op een tedere, maar toch ietwat verlangde wijze door Dax’ haar heen. Add kon zich dan ook niet lang in houden en drukte zijn lippen al snel weer verlangend op die van Dax. Zijn hart leek eruit te kloppen. Het pompte een gevoel zo warm door zijn aderen heen. Het gaf hem kriebels en maakte hem zo gelukkig. Op het moment kon de Elshard hem gestolen zijn. Op het moment was het gewoon hij en Dax.

Onderwerp: Re: Soaking in problems di dec 08, 2015 7:39 pm

Soaking in problems

De jongen nam hem in zijn armen. Dat deed het vertrouwde gevoel van de veiligheid die hij de afgelopen tijd zo gemist had terugkeren. De moed om wat te kunnen zeggen keerde deels terug. "It’s my fault, alright? I’m sorry,"Klonk het. Een lichtelijk verbaasde blik van Dax volgde. Hij had het misschien anders gewild. Maar de ontelbare dankbaarheid scheen er in door. Hij wist hoe moeilijk het moest zijn voor Add om diens excuses aan te bieden. En toch, hij deed het. Voor hem. Het deed zijn spijt voor wat hij gezegd had alleen maar toenemen. Oprecht, want Add had het niet verdiend zo door hem behandeld te worden. Dax wilde zeggen dat het hem speet, zeggen dat Add wel degelijk waardevol voor hem was. Maar de juiste woorden kwamen niet in hem op. Zijn gedachten waren nog te warrig en sober. Emotie had hem nog te veel in de greep. "We’re in this shitty world together, alright?" Langzaam knikte hij. Dat was waar. Hij zou iniedergeval niet meer alleen hoeven zijn. Alles maar zelf moeten oplossen zonder enige steun. Vanaf nu zou alles beter worden. Hij kon het niet maken om nog langer te zwijgen. Dax zou iets moeten zeggen. Hij wilde niet langer zo koelbloedig overkomen. Natuurlijk deed dit alles hem veel. Hij was alleen bang geweest dat zodra hij zou beginnen met praten alle emotie tegelijkertijd zou komen. En daarmee schoot hij ook niet veel op. Maar blijven zwijgen? Nee. Dax opende zijn mond om wat te zeggen. Echter klonk er slechts een kort geluid. Niets meer dan zijn stem die brak. Het volgende moment drukte hij Add tegen zich aan. Het duurde niet lang voordat de jongen hem ook omarmde. Het gaf hem een geruststellend gevoel en maakte zijn gedachten al snel rustiger. Vooralsnog bleef hij enkele minuten zo staan. Dax wilde zeker weten dat hij alles goed genoeg op een rijtje had voor dat hij begon met praten. "Je bent..."Bracht hij dan toch eindelijk met moeite uit. "Het spijt me zo erg. I-ik zou je nooit verlaten. Je betekent zo veel voor me!"Nog net op tijd wist hij zijn tranen te bedwingen. Add zijn glimlach was de reddende factor. Het volgende moment voelde hij hoe de jongen op geruststellende wijze met diens hand door zijn haren streek. Dax ontspande zich ietwat. En wist een klein glimlachje op zijn gelaat te laten verschijnen. Even keek hij Add stilletjes aan. "Je bent zo lief voor me." Mompelde hij. "Only for you,"Antwoordde de jongen grijnzend. Dax keek hem verbaasd aan waarna hij lichtelijk begon te blozen. Alleen voor hem... Van alle wezens uit de gehele wereld, alleen voor hem. Zijn hart begon sneller te slaan en het warme gevoel keerde in hevige mate terug. Langzaam maar zeker drong het besef tot hem door hoe veel hij Add eigenlijk wel niet gemist had. Hoe leeg hij zich wel niet had gevoeld zonder hem. En hoe erg hij wel niet naar hem had verlangd. Even twijfelde Dax nog. Maar vervolgens schoof hij het masker voorzichtig van Add's gezicht af. Vrijwel meteen daarna ging zijn glimlach over in een grijns en verscheen er een vrolijke twinkeling in zijn ogen. Het leek al weer zo lang gelden dat hij hem voor het laatst gezien had. Van het een op het andere moment drukte hij zijn lippen tegen die van Add. Dax sloot zijn ogen. Even bleef het stil, maar al snel kuste de jongen hem terug. Een rilling trok over zijn rug zodra diens vingers over zijn hals gleden. Het prettige warme gevoel verspreide zich in rap tempo verder door zijn lichaam. Add liet hem zo te merken meer toe en Dax ging gretig op dat verzoek in door even als de jongen zelf intenser terug te kussen. Hij had de jongen net wat verder willen omhelzen, echter ging deze wens niet direct door. Aangezien Add zijn handeling onderbrak. Dax opende zijn ogen een beetje en keek de jongen enigszins vragend aan. "Don’t leave my side ever again," Klonk het op fluistertoon. Dax voelde hoe de jongen diens hand verder om hoog verplaatste en liet dit geheel begaan. "Ik zal je nooit meer verlaten dat belo-"Nog voor hij op zachte toon zijn zin had kunnen af maken drukte Add zijn lippen opnieuw tegen de zijne. Niet dat hij het erg vond zijn zin niet af gemaakt te kunnen hebben. Het maakte ook niet uit wat hij had willen zeggen. Hoe de zin verder had moeten verlopen was duidelijk en nu was hij met zijn gedachten al weer totaal ergens anders. Dax omarmde de jongen voorzichtig. Hij liet een hand langs diens hals gaan en opende zijn lippen genoeg om de jongen diens tong binnen te laten. Mocht Add zich daar aan toe willen geven. Het bleef immers de keus van de jongen zelf. Maar het was duidelijk dat hij welkom zou zijn.

|Mood: In love |Words: 811 | Company: Add |

DAX

♦.♦

Onderwerp: Re: Soaking in problems zo dec 13, 2015 1:10 pm

Diabolic Esper

"Ik zal je nooit meer verlaten dat belo-" Add liet Dax zijn woorden niet afmaken. De woorden hadden slecht geklonken en Add kon wel bedenken wat Dax zou zeggen, maar Add liet het niet toe. Hij wou de woorden niet horen. Het was als een standaard antwoord dat zou worden gegeven en vervolgens vervormd zou worden in een leugen. Add wou die gedachtes niet aanhouden. Hij wou zich er geen zorgen om maken en geen hoop krijgen. Hij wou niet naïef zijn.
Hij liet de verlangen over nemen. De gedachtes werden weg gestopt en met die handeling legde hij zijn lippen op die van Dax. Een warmte gleed over hem heen zodra Dax zijn armen om hem heen legde. Add sloot zijn ogen wat meer. Die verlangen brandde in zijn aderen. Hij voelde zijn handen jeuken. Zijn huid begon te tintelen zodra Dax zijn hand in zijn hals legde. Zijn huid schreeuwde naar meer. Het was een brandend verlangen dat hij zeker nog niet eerder had gevoeld. Hij was dan ook nog nooit eerder zo om gegaan met een persoon. Normaal was Add op zichzelf en deerde zijn omgeving hem niet, maar nu zou hij niet meer zonder Dax kunnen. Alleen hij kon hem dit gevoel geven. Een warme ademhaling streelde zijn lippen. Half opende Add zijn ogen. Zijn blik gleed over het gezicht heen van de jongeman waar hij zeker zijn leven mee wilde delen. Hij voelde hoe Dax zijn lippen opende. Add sloot zijn ogen weer. Zijn hand gleed door Dax’ haren heen. Zijn vingers grepen af en toe wat plukken vast. Voorzichtig glipte zijn tong tussen hun lippen door. Een overweldigend gevoel vulde zijn lichaam. Een gevoel die niet te beschrijven viel. Het zou haast té overweldigend aanvoelen. Het was maar goed dat zijn hersenen op het moment niet al te actief bezig waren, anders was zijn verstand terug gekomen en in paniek geraakt.

Onderwerp: Re: Soaking in problems do jan 07, 2016 8:06 pm

Soaking in problems

Nog voor hij zijn zin had kunnen afmaken had Add diens lippen al weer tegen de zijne aan gedrukt. Niet dat hij het erg vond. Het was toch al wel duidelijk wat hij had willen zeggen. Dax omarmde de jongen. Hij wilde hem voor nu zo dichtbij als mogelijk hebben. Ze waren elkaar al te lang uit het zicht verloren en hij had hem dan ook best gemist. Echter drong dat besef pas nu tot hem door. Nu hij besefte wat hij al die tijd had moeten missen. Zijn verlangen naar meer werd al sterker. Dax legde zijn hand tegen de jongen zijn hals en opende zijn lippen genoeg om de jongen diens tong binnen te laten. Het volgende moment voelde hij dat Add op zijn verzoek was ingegaan. Een overweldigend gevoel overspoelde hem. Het was het zelfde als wat hij eerder al gevoeld had alleen dit maal veel krachtiger. Voorzichtig nam hij de bewegingen van de jongen over. Zijn hart leek al sneller te slaan en het gevoel waarvan hij eerder gedacht had er nog wel controle over te kunnen hebben had hem in bedwang. Zijn verlangens leken met de minuut meer te worden. Dax wilde meer. Toch besloot hij het hierbij te laten en te genieten van dit moment tenzij Add aan zou geven ook meer te willen.

|Mood: In love |Words: Nog minder dan het aantal mensen uit mijn klas dat zin heeft in wiskunde. | Company: Add < 3 |

DAX

♦.♦

Onderwerp: Re: Soaking in problems