De grote gunst

Dylan zat vast in de tentakels van een reusachtig grote inktvis. Hij probeerde zich spartelend los te krijgen. Na vaak geprobeerd te hebben kwam hij los van de inktvis. De jonge zeemeerman zwom zo snel weg als hij maar kon, totdat hij een hulpkreet hoorde. Hij was niet de enige die vastgepakt was door de inktvis. De inktvis had één van de vijf waternimfen te pakken gekregen. Dylan wist dat hij wel moest helpen. Hij keek om zich heen en zag een glinstering op de zeebodem. Hij zwom er op af, het was een schelp. Na vijf jaar schelpen te studeren wist hij meteen dat het één van de schelpen was die de zeemeerminnen maken voor de tanden fee om de kinderen in slaap te krijgen. Dylan aarzelde geen seconden, pakte de schelp, zwom naar de inktvis en riep naar de nimf: ''Snel doe je oren dicht!'' Hij begon gelijk op de schelp te blazen en het leek te werken. De inktvis viel in slaap. De zeenimf kwam naar hem toe gezwommen en kuste hem op zijn wang en zei daarna: ''Bedankt jongeman, ik voorzie dat iemand een grote gunst zal geven aan jou, net als dat je net voor mij hebt gedaan.''De zeenimf zwom weg voordat Dylan om haar naam kon vragen. Hij probeerde haar achterna te gaan, maar hij zag haar al niet meer. Dus zwom hij maar gewoon naar het wateroppervlakte. Daar zag hij een heleboel mensen op de haven staan.

Jay liep langs de kade van de haven. Hij keek uit over de zee, waar de zon net opkwam. Het was werkelijk prachtig. Hij besloot even een pauze te nemen en ging zitten langs de kade. Hij liet zijn blote voeten in het water vallen en genoot van de plotse kou. Jay liep altijd op blote voeten. Dat was handig als hij met ijs en sneeuw bezig was. Daarbij vond hij schoenen niet lekker zitten. Het knelde enorm en daarnaast gingen je voeten vaak ook nog zweten en stinken.
Terwijl hij over het water uitkeek zag hij enkele bewegingen. Hij keek iets beter en plots kwam er een jongen naar boven gezwommen. Zou hij verdronken zijn? Terwijl Jay de jongen onderzocht zag hij plots dat deze een staart had. Was dit een soort zeemeermin? Tja, hij had geen idee wat voor wezens er allemaal waren, dus hij kon best gelijk hebben. 'Uhm, hallo daar.' begroette Jay de jongen ietwat verbaasd.

Link liep rond over de haven, hij verveelde zich een beetje. Hij zag een steentje op de grond liggen en besloot er tegen aan te schoppen. Het was vroeg in de ochtend, de markt stroomde al snel vol met mensen die allemaal de aanbieding van de dag willen kopen. De boten waren druk bezig met het lossen van de vracht die ze uit verre landen mee hadden genomen naar Separa. Even sloot de Kitsune zijn ogen en dacht na over thuis, hoe erg hij verlangde naar de geur van vers gekookte rijst en het frisse gras. Maar hij genoot van zijn tijd in Separa, er valt nog zoveel te beleven hier!
Een paar minuten later zag hij Jay langs de kade lopen, het leek er op alsof hij alleen wilde zijn. Na een poosje ging hij zitten langs de rand van de kade. Link speurde even de omgeving af tot hij in het water een lange vissenstaart zag, die direct op Jay afgezwommen kwam. Link spitste zijn oren richting Jay en hoorde hem zeggen "Uhm, hallo daar."
De Kitsune keek eventjes verbaasd, praat Jay nou tegen een vis? Maar besloot toen toch Jay zijn kant uit te lopen.

Dylan zag een jongen op de kant zitten met wit haar. De jongen zat met zijn voeten in het water. Soms als hij iemand dat ziet doen denkt hij aan hoe dat zou voelen. Hoe het zou voelen om met je voeten in het water te zitten uitkijkend over de prachtige zee. Maar helaas hij zal het nooit te weten te komen, want ja als hij in aanraken komt met water verandert hij al in een meernan. Opeens zei de jongen tegen hem "Uhm, hallo daar." Dylan zwom op hem af. Toen hij bij de jongen aangekomen was zei hij: "Heyy, ik ben Dylan en wie ben jij?" Dylan keek de jongen onderzoekend aan. Hij had namelijk nog nooit iemand gezien met sneeuwwit haar.