Won't be beaten down || Olivier

Onderwerp: Won't be beaten down || Olivier do okt 29, 2015 7:30 pm

Een halve dag had Levi zich tussen het rumoerige publiek bevonden. Al een tijdje had hij deze arena op het oog. De enigste plek waar men legaal vechten mocht. Soms tot de dood, soms ook niet. Lang had hij toegekeken. Gekeken naar de deelnemers, naar wat er in het publiek rond ging. Wat in dat laatste gebeurde beviel hem meer. Er werd onderling gegokt. Illegaal weliswaar, maar het verdiende aardig. Immers was er niks mis met wat extra geld. Daarom had hij met was wezens een aantal deals gesloten. Deals waarin Levi zeker wist dat hij zelf positief uit zou komen. Het plan was dan ook de ring in te stappen. Dit niet alleen om de “deals”. Na een tijdje amper bewogen te hebben, vond hij het fijn nu zelf in beweging te komen. Een kleine training, waarmee hij goed verdienen kon. Eenmaal van de tribune’s af, bewoog hij zich voort richting de poorten. Er stonden weinig kandidaten voor. Een stuk of drie. Wachtend tot de arena vrij zou komen. Het gaande gevecht duurde hoogstens tien minuten. Tien minuten zonder enige vorm van échte actie. Iedereen kon trainen. Hier draaide het om om geëntertaind te worden. Zodra de poorten zich opende, stapte Levi hen zonder pardon voorbij. Hij trok daarbij zijn zwaard. Een kort, licht zwaard dat voldoende had aan één hand om bedient te worden. Zolang het in de juiste handen was kon het behoorlijk wat schade aanrichten. Afwachtend keek Levi naar degene die zijn voorbeeld volgde. Een oudere man kwam naar voren stappen. Rossig haar, bruine ogen, zo rond de 30 jaar, in het bezit van een speer. Er werd gegroet. Een groet die hij weigerde te beantwoorden. Hij had niks met die vent. Het was zijn tegenstander die als eerste naar voren kwam zeilen. De punt van de speer was naar voren gericht, doelend op Levi’s maagstreek. Vluchtig was de man geweest, al was de uithaal van te voren al te zien. Te zien aan de positie van diens voet, van de stand aan diens schouder. Lichaamstaal vertelde veel. Levi zette slechts een stap opzij, klemde daarbij de speer onder zijn arm. Met een ruk trok hij de ander naar zich toe, diens gezicht laten ontmoetend met de gevest van zijn zwaard. Daarbij tuimelde de tegenstander naar achteren, de speer loslatend. Dit was het moment dat Levi van zichzelf zou moeten inhouden. Dat was niet gebeurde. Hij boog zich over de man heen, liet een regen aan klappen neerkomen in het gezicht. Ineens kwam de jongeman omhoog en tilde de gehavende man op. Een lichte grijns speelde op zijn lippen. ’Pas op dat je niet valt..’ Als een lappenpop gooide hij de man weg, richting de rand van de watervallen. Wat hij echter niet verwachtte was dat zijn tegenstander zich nog aan de rand wist vast te grijpen. De grijns verdween van Levi’s gezicht. Hij pakte de speer op, waarmee hij richting de rand liep. Zijn grijze ogen keken op de ander neer, terwijl hij de speerpunt naar hem uitstak. Het leek op een soort aangeboden hulp. Een hand greep de speer vast. Vrijwel meteen stootte Levi de speer naar voren, boorde het diep in de ander zijn hart. Een pijnlijke schreeuw weergalmde door de arena. Weer grijnsde Levi. Hij tilde de speer iets op, zodat het publiek de man aanschouwen konden. Vervolgens gooide hij zonder genade het wezen de diepte in. Alsof er niets gebeurd was pakte hij zijn eigen zwaard weer op, zodat hij de ring verlaten kon. Echter doemde een figuur in de poortopening op. Gewapend. Hij trok een wenkbrauw op. ’Wat?’

Mood: Fired up
Tag: Olivier
OOC: Hope u can do something with it.

♦.♦

Onderwerp: Re: Won't be beaten down || Olivier di nov 03, 2015 9:40 pm

Words
470

Mood
Serenity

Tag
A stubborn young men

Kalm keek hij toe hoe de wezens het leven uit elkaars lichaam wisten te slaan. Hij stond verborgen tussen te toeschouwers. Het was een interessant spelletje. Hij zelf zou het niet erg hebben gevonden een om een keer mee te mogen doen. Mede vanwege dat hij de dood nooit echt in de ogen kon kijken. Het was een beetje lastig uit te leggen. Maar het kwam er op neer dat hij binnen een dag of drie weer op de wereld rond zou lopen. Tenminste dat was thuis het geval geweest. Hij was hier nog niet zo lang dus of het hier ook zou werken was een gokje. Het proberen wel waard. Een ietwat gemaakte grijsn verscheen op zijn gezicht toen hij de twee zo bezig zag. Hij kon ze niet serieus nemen. Zo gemakkelijk als balanceerde op de streep tussen leven en dood. Wat hadden ze nou aan zulke wezens? Had hun schepper er nog zo z'n best op gedaan hen het leven te kunnen gunnen. En nu waagde het verlies de gift voor een aantal gouden munten. Redelijk onnozel als je het hem vroeg. Zijn blik viel op een jongeman van zo ongeveer rond de twintig jaar oud. Hij vechten niet geheel uit agressie. De jongen was wel degelijk getraind en zo te zien had hij een hoop technieken al goed door. Hij wist wat hij deed. Dat was te zien. Enkel behandelde hij zijn tegenstander en daarmee ook diens leven als totaal minderwaardig. Iets wat bij Olivier al snel verkeerd viel. Met een strenge blik bleef hij het gevecht volgen. Toen de jongen zijn tegenstander onnodig lied lijden enkel zodat het publiek dit kon zien en vervolgens diens lichaam onverschillig de diepte in liet vallen was het voor hem genoeg geweest. Een lichte rilling trok door Olivier zijn lichaam. De wijzers van het horloge in zijn jas zak verschoven van positie. Die regels van daar werkte hier dus ook. De beste man stond niet aan zijn kant. En dus vond Olivier het niet erg om het spelletje mee te zullen spelen. Hij schoof zich zelf door het publiek heen naar voren. Eenmaal aan de rand van de ring haalde hij zijn twee korte hoek zwaarden uit hun schede. De jongeman in de ring had hem inmiddels door. Een verbaasde maar ongeïnteresseerde blik volgde. Olivier trok zich er niets van aan en liep rustig de poort door, de ring in. "Wat?"Klonk het. Olivier glimlachte een beetje. "Je gaat nogal respectloos om het leven dat jullie schepper jullie geven heeft. Dus vond ik het wel gepast om je uit te dagen zodat je de dood eens echt in de ogen kunt kijken. Of hou je het liever bij bijna en druip je af voor deze keer?"Vroeg hij met een uitdagende grijns. Natuurlijk zou de jongen op het aanbod in gaan.

♦.♦

Onderwerp: Re: Won't be beaten down || Olivier wo nov 04, 2015 1:38 pm

Geld was binnen. Helemaal goed. Levi wou tevreden de ring uitlopen, tot het hek zich heropende en slechts één iemand naar voren stapte. Eén iemand die diens wapens getrokken had. En meteen had Levi door dat hij lang niet zo snel deze ring uit zou komen als dat hij eerst in gedachten had gehad. Alles aan diegene z’n houding vertelde hem dat er wat gebeuren zou. Plus, er kwam geen tweede man door het hek zetten. Werd dit een ronde twee? “Je gaat nogal respectloos om het leven dat jullie schepper jullie geven heeft. Dus vond ik het wel gepast om je uit te dagen zodat je de dood eens echt in de ogen kunt kijken. Of hou je het liever bij bijna en druip je af voor deze keer?" Onderzoekend had hij naar de jongeman gekeken. Hij schatte hem even oud. Wel ja, leeftijd schatten bleef moeilijk. Ineens verscheen een donkere persoon naast hem. Zwart gekleed, zweverig. Een masker hing voor het gezicht. Grijs gekleurd, waarvan rode –doelend als bloed- strepen vanaf de ogen naar beneden liepen. In de zwart gekleurde mantel bevonden zich gaten. De helm die de geestachtige figuur droeg was evenals de kleding zwart, enkel duidelijk gehavend. Het was Damocles. Een Romeinse Centurion, verraden in een belangrijke strijd. Een wraakachtige ziel, die zich had ontfermt over Levi. Al enige jaren waren ze een team. Voor de buitenwereld was Damocles niet te zien. Hij was immers een geest. Slechts een heel klein groepje zou de mogelijkheid hebben de geeft te kunnen zien. ”Pas op, Levi.” Sprak de ziel ernstig. ”Die beste man heeft een aparte energie rond zich hangen. Ik weet niet waar ik het plaatsen moet.” Levi trok zijn wenkbrauw op, wetend dat Damocles niet uit diens nek kletste. Lichtjes tikte hij met het zwaard tegen zijn laars, waarna hij begon te grijnzen. ’Geloof me, ik wéét wat de dood is.’ Immers was de dood zijn kracht. ’Maar goed, verras me. Misschien dat je me wat nieuws kan bijbrengen.’ De man had hem uitgedaagd, daar moest hij wel op in gaan. ’Zolang je achteraf maar niet gaat zitten janken als een bitch.

Mood: Serious
Tag: Olivier
OOC: X.

♦.♦

Onderwerp: Re: Won't be beaten down || Olivier za nov 07, 2015 6:15 pm

Words
484

Mood
Superciliously

Tag
The stubborn young rat and his little god

Olivier was de ring binnen getreden. Vastberaden deze jongen een lesje te zullen leren. Hij liet zich bekeken worden en toonde daarbij geen enkele slechts een haast te kalme uitstraling. Alsof hij zich geen eens in een vecht ring zou bevinden. Dat veranderde al snel toen er naast de jongen nog een figuur verscheen. Zijn houding werd wat trotser terwijl zijn gezichtsuitdrukking juist wat spottender werd. Dat wezen. Dat ding beter gezegd, hij niet verwacht het hier te zullen aantreffen. Het zou een heuse uitdaging worden. Vechten tegen een klein deel van zich zelf. Dat buiten de pagina's van het boek een van de vele goden taken vervulde. Omdat er binnen het boek minder goden waren was het slechts een klein deel van de taken die Olivier op zich had genomen. Ze zouden elkaar bij voorbaat al haten. Goden van de echte wereld en goden van de boeken. Ze deden beide het zelfde werk. Echter werd er natuurlijk van zijn werk gedacht dat het maar schijn was. Want was de kunst nou als je in een boek zat en dus alleen maar deed wat er geschreven stond? Zo zat het natuurlijk niet in elkaar. Maar zo dachten de meeste echte goden er wel over. En hier was het moment om zich te bewijzen tegenover... zich zelf. "Geloof me, ik wéét wat de dood is."Sprak de jongen. Daar twijfelde Olivier niet meer aan. Aangezien de jongen er dus blijkbaar zo dicht mee in contackt stond. "Maar goed, verras me. Misschien dat je me wat nieuws kan bijbrengen."Olivier grijnsde. Als de wetten en krachten uit het boek hier ook werkte dan zou hij dat zeker kunnen. "Zolang je achteraf maar niet gaat zitten janken als een bitch."Even fronste hij. "Als ik verlies dan zal ik berusten in mijn lijden. De dood en ik hebben immers al vaker kennis gemaakt en verblijven in het opvolgende rijk is voor mij geen straf."Zei hij luchtig. Waarbij hij niet de jongen maar het wezen naast hem aankeek. Nee, die straat rat was voor hem al lang niet meer interessant meer. "Well well, jij hebt interessante vrienden jongen. Heeft dat ding toevallig nog een naam? En ik dacht te menen dat we inmiddels toch al een paar generaties goden verder waren op de wereld? Heeft het zich uit verveling over een sterveling ontfermd?"Vroeg hij en grijnsde spottend. Hij nam het zwaard wat vaster in de greep en testen uit of de wetten hier golden. Van het een op het andere moment stond de tijd buiten de arena stil. Ze zouden ongestoord zo ruig mogelijk kunnen vechten zonder opgepakt te worden. Mooi, dat werkte dus. De geul in die in beide bladen van de zwaarden zat werd langzaam zwart. De kracht die hij hier het beste in zou kunnen zetten bleek dus ook te gelden. Wat wel handig was. Zonder zou een bezoekje aan het volgende rijk namelijk snel van toepassing zijn.

♦.♦

Onderwerp: Re: Won't be beaten down || Olivier zo nov 08, 2015 10:55 pm

Een lichte geïrriteerd trekje verscheen bij Levi’s rechter slaap. Het enigste teken dat hij zich alleen al mateloos irriteerde aan de houding van de ander. Eerst zo kalm en relaxed, alsof dit alles niks zou worden. Maar zodra Damocles ter tonele verscheen, leek de houding van zijn aanstaande tegenstander te veranderen. Hij wist niet zozeer of dat kwam doordat die gast zijn geest kon zien, of dat het simpelweg puur toeval was. Hoe dan ook, die grijns zou de ander vergaan. Daar zou hij zich op branden, ongeacht de mening van Damocles. Een mening die eens veel invloed had, tot Levi zo’n bui had als nu. Slechts een heel, inimienie, nihil, groepje wezens zou hem daaruit kunnen halen. Twee, om eerlijk te zijn. Eén; Damocles. Wat al geen nut meer had. Twee: Damon, die zich niet in de arena bevond. Al met al geen grenzen. En dat maakte zijn dag alweer redelijk goed. "Als ik verlies dan zal ik berusten in mijn lijden. De dood en ik hebben immers al vaker kennis gemaakt en verblijven in het opvolgende rijk is voor mij geen straf." Levi vernauwde zijn ogen. Die gast keek hemzelf niet aan. Diens ogen waren gericht op Damocles. Het deed hem zelf ook opzij kijken, naar de zoveel jaren oudere figuur naast hem. ’Dan sleuren we je deze keer door een hel heen.’ Zoveel verborgen haat had in de stem van de eeuwen oude ziel geklonken. Zelfs voor Levi was dat nieuw. Normaal gesproken hield Damocles zich uiterst kalm. Nu waren de rollen omgedraaid. Echter kwam er nu een vraag omhoog doemen. Waarvan kenden die twee elkaar? "Well well, jij hebt interessante vrienden jongen. Heeft dat ding toevallig nog een naam? En ik dacht te menen dat we inmiddels toch al een paar generaties goden verder waren op de wereld? Heeft het zich uit verveling over een sterveling ontfermd?" Hard klemde zijn hand zich om het gevest van zijn zwaard. Net zo hard tot zijn knokkels wit kleurden. Ding… Ding?! Goed, hij mocht dan niet 100% door hebben waar dit ongeveer over ging, maar een belangrijk iemand –in zijn ogen- beledigen? Dat was vragen om extra problemen. ’Wat zei je?’ gromde Levi tussen z’n tanden door. Het was dat Damocles het lemmet van z’n wapen vastpakte en hem daarbij tegenhield, anders was hij die gozer naar de keel gevlogen. ’Kennelijk was het nodig. Als jullie nou eens je werk goed deden,’ kwam nu luchtig uit de mond van de ziel zetten. ’Je moet als geen ander weten dat Nemesis over het algemeen niet gauw ingrijpt. ‘ Uit het niets bleek er wat anders te zijn aan hun omgeving. Alles stond stil. Behalve henzelf, was er geen greintje geluid. Toch bleef dat zijn mindere zorg. Ze hadden het over goden. Over generaties. Dit lag dieper dan hij verwacht had. ’Kunnen we dit theekransje skippen en aan het werk gaan?’ Bromde Levi ongeduldig. Zijn bloed kookte inmiddels. ’Niet over de rug van een sterveling.’ Ongelovig had hij opzij gekeken naar Damocles. Degene die enkel strak, vastbesloten naar de tegenstander keek.

Mood: Serious
Tag: Olivier
OOC: X.

♦.♦

Onderwerp: Re: Won't be beaten down || Olivier di nov 10, 2015 5:41 pm

Words
634

Mood
Teasing

Tag
A guy and Damocles

De jongen kreeg dan toch eindelijk door dat hij niet tegen hem sprak. Maar het figuur naast de jongen wel degelijk kon zien. En daar het gesprek mee aan was gegaan. "Dan sleuren we je deze keer door een hel heen." Sprak het ding tot hem. Olivier gooide het hoofd in de nek en lachte spottend. De hel? Nee, ook dat was voor hem geen echte uitdaging. Het wezen leek zich er aan te ergeren. Iets wat Olivier maar bar weinig kon schelen. Hij richtte zijn blik op de jongen. Want dat die zou hij goed kunnen gebruiken om de andere versie van zich zelf eens flink dwars te zitten. "Well well, jij hebt interessante vrienden jongen. Heeft dat ding toevallig nog een naam? En ik dacht te menen dat we inmiddels toch al een paar generaties goden verder waren op de wereld? Heeft het zich uit verveling over een sterveling ontfermd?"Zei hij met een spottende grijns op zijn gelaat. Het werkte uitstekend. "Wat zei je?"Gromde de jongen. Duidelijk een kort lontje. Dat kon hij hier prima gebruiken. "Je hoorde me heus wel hoor knul. Denk maar niet dat je een je waardig genoeg bent voor een rol in dit gevecht."Zei hij grinnikend. De jongen wilde hem al aanvliegen. Maar het ding hield hem tegen. "Kennelijk was het nodig. Als jullie nou eens je werk goed deden,"Zei Damocles luchtig. Aangezien Olivier daar geen antwoord op wist keek hij beide aan alsof het wezen zo juist onzin geluld had. "Je moet als geen ander weten dat Nemesis over het algemeen niet gauw ingrijpt." Dat wist hij inderdaad. Veel minder dan hij zelf. Die het aangesmeerd was meerdere taken op zijn schouders te dragen. En dus ook stervelingen tot zich had moeten nemen als leerling. Iets waar de echte goden hun voor vernederde. Hun zonder ook maar enig gevoel van schaamte hen er voor uit lachte. En bleven beweren dat het van geen kant klopte wat Olivier en zijn collega's uitvoerden. Olivier testen of de wetten van thuis hier ook golden. En dat schenen ze netjes te doen. "Kunnen we dit theekransje skippen en aan het werk gaan?"Bromde de jongen plots. Olivier grijnsde. Die knul, daar moest hij het op munten. Hem uitdagen tot gevecht. Zodat hij hem eens flink zou kunnen aanpakken. En Damocles er spijt van zou hebben dat hij zijn sterveling niet in bedwang had kunnen houden. "Niet over de rug van een sterveling."Klonk het vrijwel meteen. Ja, Damocles had natuurlijk wel door wat zijn plan was. Maar de jongen was en bleef een gemakkelijke prooi voor Olivier. Hij lachte, weer op dat zelfde irritante spottende toontje. "Kijk kijk, dat is nou even jammer knul. Mag je niet mee vechten? Dat betekend wel dat je afdruipt. Ik had wel wat meer van je verwacht." hij had zijn blik op de jongen gericht. Diens borstkas. Dat was voor hem interessant gebied. Daar binnen in bevond zich namelijk wel degelijk een interessante ziel. En hij was wel benieuwd in hoe verre hij daar mee zou kunnen sollen. Langzaam opende hij zijn rechter oog. Zo achter de lap stof was dat natuurlijk niet te zien. Maar voor andere goden in de omgeving wel te merken. Raximé had er als beloning een aardigheidje voor hem achtergelaten. Een die tijdens een gevecht heel goed van past zou komen. De mogelijkheid om onder andere zijn ziel naar andermans lichaam te verplaatsen. Ook het binnen dringen van andermans gedachten was geen moeite, nu hij verbonden was met Raximés krachten. Je laat je toch echt niet zo stoppen? Of ben je dan echt zo zwak, knul?Liet hij het op een irritant spottend toontje in de gedachten van de jongen weergalmen. Ondertussen hield hij Damocles in de gaten. Klaar om zich te verdedigingen mocht dat nodig zijn.

~Note: Pouwerpay met toestemming van Captian.

♦.♦

Onderwerp: Re: Won't be beaten down || Olivier za nov 14, 2015 7:52 pm

Het idee van Damocles had hem als muziek in de oren geklonken. Even had het hem laten denken dat hij hierbij groen licht kreeg om de ander aan te vliegen. En die drang groeide enkel meer toen de beste meneer hen slechts uitlachte. Er werd op hen neergekeken. En flink ook. Het haalde het bloed onder zijn nagels vandaan. Misschien moest hij zichzelf niet zo opfokken, maar op het moment kon Levi zich niet helpen. De stoppen waren los. Er was geen houden meer aan. Pas als de ander levenloos op de grond zou liggen, dan kon hij kalmeren. Damocles voelde het aan. Voelde de energie en adrenaline door Levi’s lichaam gieren, dat wanhopig naar een uitweg zocht. Dodelijk koel stonden zijn grijze kijkers, dat recht op zijn tegenstander gericht waren. Elk woord dat die vent z’n mond verliet zou dit alles verslechteren. Iets wat schijnbaar expres gedaan werd. Je hoorde me heus wel hoor knul. Denk maar niet dat je een je waardig genoeg bent voor een rol in dit gevecht." Knul. Alsof er tegen hem als een 8 jarige gesproken werd. Well, thank god had hij er nu enkele jaren bij. ’Waardig? Herhaalde Levi spottend. ’Zegt degene met het speelgoed in diens hand.’ Hij kon dat wel zo zeggen, maar hij kon niet ontkennen dat die dingen er link uitzagen. In de juiste handen dan. Het werd oppassen geblazen, dat zeker. Het maakte de uitdaging slechts groter. Daarbij had hij wel de behoefte aan een moeilijke strijd. Degene van de ronde ervoor was te simpel geweest. Intussen was de blik van Damocles enkel donkerder geworden. Stukje bij beetje begon hij de controle over het zwaard te verliezen. Vrij langzaam, dat wel. Echter wist hij dat hij Levi, op deze manier, niet lang meer in toom kon houden. De andere god leek het te weten, zo’n gevoel kreeg de Romeinse ziel ervan. Wederom klonk het steeds bekender wordende gelach. Dat triggerende lachje, dat Levi’s bloed deed koken. "Kijk kijk, dat is nou even jammer knul. Mag je niet mee vechten? Dat betekend wel dat je afdruipt. Ik had wel wat meer van je verwacht." De jongeman wendde zijn blik af, deed een zwakke poging om enigszins kalm te worden. Ineens verscheen een scheve glimlach op zijn gezicht. Zo’n glimlach waarvan je wist dat er zoveel meer achter schuilde. ’Oh is dat zo? Je had meer verwacht? Misschien ben je die moeite niet eens waard.’ Een zwakke troost voor zichzelf, dat vrij weinig verschil zou maken. Die beste meneer zag er niet uit alsof hij zonder aanvaring elkaars wegen zou laten scheiden. Je laat je toch echt niet zo stoppen? Of ben je dan echt zo zwak, knul? Sprak een onuitgenodigde stem in zijn hoofd. Levi versteende voor enkele seconden, probeerde daarbij Damocles niets te laten merken. Dat was het. Dat was de druppel. In een ruk had hij zijn zwaard los van Damocles. Met een rap tempo naderde hij de ander. Pas toen hij dicht bij genoeg was, maakte hij een koprol naar de zijkanten van zijn tegenstander. Zodra hij deels omhoog kwam, maakte hij een slordige uithaal met zijn zwaard. Richtend op de man zijn been. Adrenaline gierde door zijn aderen, tevreden met het feit dat ze eindelijk losgelaten werden.

Mood: Serious
Tag: Olivier
OOC: X.

♦.♦

Onderwerp: Re: Won't be beaten down || Olivier ma nov 30, 2015 8:58 pm

Words
942

Mood
Malicious pleasure

Tag
Stubborn guy

"Waardig?"Werd er op spottende toon herhaald. Olivier trok een wenkbrauw op. Ja, waardig. Viel er toevallig nog iets aan toe te voegen? "Zegt degene met het speelgoed in diens hand."Een tevreden glimlachje volgde. Tuurlijk, onderschat ze maar gerust. Deste riskanter zou het worden voor de jongen. En makkelijker voor hem. Daarbij had hij al enkele duizenden jaren ervaring met het hanteren van de wapens. Het enige wat hij zou moeten doen om te winnen was de jongen zo ver krijgen om hem aan te vallen. En dat leek niet al te moeilijk. Tot nu was hij al een heel eindje op weg. Dat het lang gelden was dat hij een sterveling diens bloed had laten vloeien betekende niet dat Olivier hier niet naar smachten. Dat klonk misschien raar voor een god van de 'goede' kant. Maar als er een ding was dat men uit de door het volk verzonnen latere verhalen geleerd had dan was het wel dat de juist de gene die streden voor het goede het meest vergiftig waren door hun eigen waanbeelden. Hij zelf, strak opgevoed met de oude regels en in tweestrijd over of dat eigen überhaupt wel de juiste normen en waarden zouden zijn, zou elke kans grijpen om binnen de regels af te wijken van wat er van hem verwacht werd. Opgehoopte agressie en irritatie zou zich tijdens dit gevecht eindelijk een weg naar buiten kunnen banen. Damocles had blijkbaar al lang door wat Olivier van plan was. Hij wist niet zeker of het ding die twee opmerkingen maakte om hem een beetje te stangen zodat de jongen zich ietwat minder aan hem zou ergeren. Hij ging daar wel van uit en besloot er dan nog maar een schepje arrogant gedrag bovenop te doen om te bereiken wat hij wilde. Olivier deed exstra zijn best op het irritante lachje dat hij van zich zelf al best beheerste. "Kijk kijk, dat is nou even jammer knul. Mag je niet mee vechten? Dat betekend wel dat je afdruipt. Ik had wel wat meer van je verwacht." Wist hij er zo weer een zeer kleinerende spottende zin van te maken. Ondertussen was zijn blik gericht op de jongen diens borstkas. Diens ziel, daar zou hij behoorlijk mee kunnen sollen. Ach hij zou het ook kunnen laten voor deze keer? En de jongen gewoon er van langs geven als deze besloot hem aan te vallen. "Oh is dat zo? Je had meer verwacht? Misschien ben je die moeite niet eens waard." Klonk het. Olivier grinnikte zachtjes. Ah well, waarom eigenlijk ook niet? Waarom zou hij ook rekening houden met of hij wel volgens de regels handelde als het toch in zijn voordeel was dat niet te doen. Een duister glimlachje verscheen op zijn gelaat. "Ach maar natuurlijk niet, wat verkeerd van me om er zo over te denken. Je staat hier gewoon je tijd te verdoen omdat ik het niet waard ben. De logica. . ."Zei hij smalend. Het volgende moment drong hij zonder het daarbij van buitenaf ook maar enigszins te laten blijken de jongen diens gedachten binnen. Je laat je toch echt niet zo stoppen? Of ben je dan echt zo zwak, knul? Dat was blijkbaar al genoeg. Het volgende moment stond de jongen enkele tellen verstard om daarna het zwaard te bemachtigen en op hem af te komen stromen. Een glinstering van wraak weerspiegelde in zijn blik. Toen de jongen vlak bij was dook hij omlaag, naar de zijkanten. Nog net optijd draaide Olivier bij. Om de jongen zo van af boven aan te kunnen vallen. Maar de jongen was hem voor en kwam om hoog. Hij haalde ietwat slordig uit. Daar maakte Olivier meteen gebruik van. Zo snel mogelijk draaide hij weg. Om zijn eigen as heen. Maar vlak voordat het uiterste van het zwaard zijn been vooralsnog zou raken klonk er een harde klap. Een waarna een ijzige stilte volgde. Het waren zijn heften geweest die het blad van het zwaard hadden ingeklemd en zo abrupt tot stilstand hadden gebracht. De overige snelheid die nog in de handeling van de jongen had gezeten zou een straf geven voor diens armen. Olivier duwde het zwaard via de heften waarmee hij het ding in bedwang had ruw van zich weg. Er zouden drie mogelijke gevolgen kunnen zijn: De jongen hield er geen weerstand tegen en kreeg het heft tegen de ribben en het blad tussen zijn handen. Wat niet erg aannemelijk was aangezien deze jongen zeer zeker geen doorsnee sterveling was. Of de jongen zou hierdoor het evenwicht verliezen en achterover vallen. Of de jongen zou enkele stappen naar achter doen om zo het evenwicht te hervinden. Die laatste, daar ging hij dan ook maar van uit. Het zou hem een heel klein beetje tijd geven. Tijd genoeg om te bereiken wat hij wilde. Op het eerste gezicht leek het alsof hij een paar keer in een mum van tijd naar de lucht uithaalde. Maar al snel werd zijn bedoeling duidelijk. Op de grond verscheen een cirkel. Een steeds kleiner wordende cirkel. Een zo geheten tijdscirkel. Alles wat zich binnen de cirkel afspeelde gebeurde minstens een kwartier eerder dan buiten de cirkel. Dit om Damocles zo veel mogelijk buiten het gevecht te zullen houden. Voor de jongen zou het er uit zien alsof ze met z'n tweeën omringt zouden zijn door een waterval waar je door heen kon kijken. En alles daar buiten zich ter gerend langzaam afspeelde. Van buitenaf zou je als sterveling de meest rustige handelingen van hen binnen in de cirkel al niet kunnen volgen. Olivier hield de twee 'kromzwaarden' beschermend voor zich. Klaar om een nieuwe aanval af te kunnen weren.

♦.♦

Onderwerp: Re: Won't be beaten down || Olivier vr dec 04, 2015 9:26 pm

Go ahead, make my day

"The kill is the thrill."

Gefocust stonden zijn ogen. Maar niet op een kalme manier. De manier waarop helder dacht. Nee, ze stonden slechts gefocust door de adrenaline dat door zijn aderen heen gierden. Dat wat woede veroorzaakt had. Die gast had het voor elkaar gekregen het bloed onder zijn nagels weg te halen. Daar zou die kerel voor boeten. Het feit dat Damocles lichtelijk nerveus was, negeerde Levi volkomen. Hij had nou eenmaal zijn doel gezet op een ding. En dat zou hij gaan behalen ook. Al zou hij zich daarvoor in het bloed en zweet moeten werken. Sowieso snapte Levi niet waarom die gast hem had uitgedaagd. De verklaring was het disrespectvol behandelen van z’n vorige tegenstander. Was dat werkelijk de enigste reden? Of stak er meer achter? Het maakte ook geen reet meer uit. Levi hield zich niet meer in. Al kon de dood het gevolg ervan zijn. Angst voor het hiernamaals had bij hem nooit bestaan. Sterker nog, vroeger werd ernaar geleefd. Samen met z’n oudere broer, Liam, had hij voor uitdagingen gestaan die niemand op die leeftijd had moeten zien. Keer op keer hadden ze met de dood te maken gehad. Ondanks alle training was Levi altijd het zwakste van de twee gebleven. Waarschijnlijk omdat hij altijd een andere motivatie bij zich droeg. Wat dat betreft verschilden ze veel, Liam en Levi.
In een waas van woede, gemengd met adrenaline was de jongeman op de ander afgestoven. Slordig was hij geweest, al dacht hij voor een moment er zeker van te zijn z’n tegenstander te raken. Echter weerklonk er een klap. Het wapen dat zich in z’n hand bevond was tot stilstand gebracht. De vibratie daarvan trok door omhoog, van de elleboog door richting zijn schouder. Een onplezierig gevoel. Geheid dat dat morgen nog te voelen zou zijn. Als hij überhaupt de volgende dag haalde. In ieder geval zorgde het ervoor dat hij alles behalve stevig stond. Daar waarvan de andere jongeman gebruik van maakte. Levi voelde hoe ruw het zwaard werd weggeduwd. Daarbij wankelde hij naar achteren. Zo ernstig dat hij wist dat gewoon blijven staan geen optie zou zijn. Lenig als hij was liet hij zich achterover vallen, niet langer de zwaartekracht tegenwerkend. Sterker nog, hij gebruikte het om de val te breken door middel van een koprol achterover. Daar waar hij eindigde op z’n knieën. Even verwachtte hij het opgeheven zwaard te moeten ontmoeten. Echter gebeurde er heel wat anders. Iets wat Levi snel weer ter been bracht. Een cirkel vormde zich in de aarde. Hun omgeving leek erdoor te veranderen. Wateriger. Hij wist niet wat het precies in hield, maar wel dat hij er koste wat het kost erbinnen moest blijven. Out of the blue drong een enorme hoofdpijn bij hem op. Groter dan menig mens zou kunnen voorstellen. Damocles. Vanaf dag één van hun ontmoeting waren te onafscheidelijk geweest. Ze hadden immers een afspraak gemaakt. Een afspraak dat hen elkaar eeuwig verbond. Nu voelde het aan alsof iets hen probeerde te scheiden. Niet volledig. Gewoon alsof iemand ze uit elkaar wou houden. Hard knarste Levi met zijn kaken, zijn ogen kort sluitend. Concentreren werd zwaar vermoeilijkt. En dat kon hij niet uitstaan. ’Moest het?’ Siste hij tussen zijn tanden door. Fel stonden z’n kijkers, zodra hij die opende. Ongetwijfeld dat de man zou weten waar hij het over had. De cirkel. Het was allemaal de schuld van de cirkel.
Toch mocht het het gevecht niet vertragen. Ondragelijke koppijn of niet, het gevecht had nog altijd geen einde. Sterker nog, het was zojuist begonnen. Dit keer besloot Levi voor een directe aanval te gaan. Geen tricks, geen afleidingsmanoeuvres. Wederom hervatte de jongen de aanval. Zonder twijfelen haalde hij direct uit naar de aparte wapens van de krullenbol. Vol kracht. De klap die daardoor volgde interesseerde hem werkelijk niks. Op het moment handelde hij slechts uit haast. Haast om die druk in zijn hoofd te verlichten. Meteen nadat het metaal de andere twee aanraakte, trok Levi zijn knie omhoog, richting de maag van de ander. Door de pompende adrenaline wachtte hij niet af of zijn aanval daadwerkelijk nut had. Hij bleef in beweging. Met zijn zwaard maakte hij een beweging om de andere wapens enig sinds een beetje uit zijn buurt te houden, in dat moment. Ondanks dat hij daarbij zijn eigen wapen verloor, kwam zijn andere hand naar boven. Gebald tot een stevige vuist, klaar om de man ook maar ergens te raken. Well, dat was te hopen. Kort daarna dook Levi naar de grond toe, in een poging hem onderuit te halen maar ook tegelijkertijd zijn zwaard te hervinden, dat nog geen anderhalf meter van hem af lag. De inspanning liet hem lichtjes hijgen, terwijl hij zijn hand uitstak om het wapen vast te grijpen bij het handvat.

Onderwerp: Re: Won't be beaten down || Olivier zo dec 13, 2015 6:28 pm

Words
470

Mood
Shirty

Tag
Knul

Zodra de tijdcirkel hun terrein aanzienlijk begon te verkleinen richtte de jongen zich weer op. Olivier moest toegeven dat de manier hoe de jongen na zijn evenwicht te hebben verloren handelde zeker niet slecht was. Sterker nog, hij zou het hem niet zomaar na kunnen doen. De jongen voor hem sloot zijn ogen en leek zelfs te lijden aan het feit dat Olivier te tijdcirkel hand ingezet. Iets wat hij niet geheel had zien aankomen. Maar ach, wat maakte het uit? Twee vliegen in een klap. Het zou alleen maar voordelig zijn. "Moest het?" Siste de jongen terwijl hij hem een felle blik toe wierp. Oliviers grijns verbreden zich. In zijn blik fonkelde het genot van de mogelijkheid om iemand zo te kunnen zien lijden. Normaal zou hem daar de mogelijkheid niet toe zijn gegund. "Uiteraard." Zei hij grinnikend terwijl hij de cirkel met een minuut of drie aanscherpte. Het was natuurlijk leuk om de knul te stangen hier mee. Echter bleek het al snel een overhaaste beslissing en de reden voor een nieuwe aanval. Meteen werd er uitgehaald naar zijn twee kostbare wapens. Net op tijd wiste hij zijn twee wapens zo te plaatsen dat ze het zwaard van zijn tegenstander afweerde. Blijkbaar had de knul meer in gedachten dan slechts een plan A. Voor hij had kunnen reageren kwam diens knie met een rotvaart in zijn maagstreek te recht. Een felle steek aan pijn trok verder om hoog richting zijn borstkas. Olivier klapte voorover waarop hij een vuist in het gezicht kreeg. Na enkele stappen naar rechts had hij zijn evenwicht hervonden. Hij rochelde hij inmiddels al meer wordende bloed op en kwatte dit op de stenen van de arena. De knul probeerde zijn zwaard dat blijkbaar op de grond was gevallen te bemachtigen. In een razendsnelle beweging haakte Olivier het kromme gedeelte van zijn zwaard om het zwaard van de jongen en schoof deze weg. Het wapen geelt over de tegels, zo voor een deel te tijdscirkel uit. Echter zou het zwaard onbeschadigd blijven. Aangezien het niets meer dan materie was zonder ziel of behoefde zich in een bepaalde tijd te bevinden. Fel haalde hij uit naar de knul diens rechter arm. Zijn gezichtsuitdrukking was niet langer meer kalm met zo'n gluiperig glimlachje. Hij had zijn kaken op elkaar geklemd en vooralsnog bleef het bloed rustig door sijpelen van uit zijn mondhoek over zijn kin. Zijn blik had haast iets sadistisch. Aangezien hij wist wat de knul te wachten zou staan. De pijn die zijn zwaarden zouden veroorzaken was namelijk niet de pijn van nu. Maar die uit het verleden. Oude wonden zouden worden opgerukt, niet letterlijk. Maar die pijn van toen zou bij deze wond te voelen zijn. Exact het zelfde. Dat de knul zou mogen lijden voor zijn eigen zonden uit diens verleden.

♦.♦

Onderwerp: Re: Won't be beaten down || Olivier

» Olivier Leffienes