Fishing rod [Dax]

Hij hing hier de laatste tijd wel vaker rond. Gewoon om even weg te zijn van alle problemen. Vorige keer was dat niet echt gelukt. Hij was een van zijn vrienden tegen gekomen en dat maakte de situatie er voor hem niet echt beter op. Hopelijk lukte het deze keer wel om gewoon alleen hier rond te hangen. Hij was in dierlijke vorm naar een van de kleinste eilandjes gezwommen. De kans dat daar andere wezens zouden zijn was het kleinst van alle. Eenmaal op het droge aangekomen schudden hij zijn vacht uit en liep kalm de natuur in. Op het eilandje stonden wel bomen en struikjes. Het stukje was niet groter dan een streekbos. Maar groot genoeg om even een uurtje of twee in rond te kunnen dwalen. Mits je in rondjes zou blijven lopen dan. Stilletjes liep hij tussen de hoge bomen door. Op naar de andere kant van het eilandje. Eenmaal de waterkant zichtbaar bleef hij verschrikt staan. Was dat dat hij dacht dat het was? Een draak, hier in grijs gebied? De draak spreiden zijn vleugels. Meteen deed Dax een paar stappen achteruit. Het dier was flink veel groter dan hij zelf. Daar kon hij maar beter geen ruzie mee krijgen. Bovendien, wat at zo'n draak eigenlijk wel niet? Straks zag hij hem nog als een lekker hapje ook! Echter stapte hij tijdens het achteruit lopen op een dorre tak. Die onder een luid gekraak in tweeën brak. Dax werd ijskoud van binnen. Zou de draak zijn kant op kijken? Dax had zijn staart tussen zijn benen en zijn oren in de nek. Het was duidelijk aan hem af te lezen dat hij doodsbang was voor deze draak.  

Dax staarde verbijsterd naar wat er zich voor hem afspeelde. Het ene moment had er een grote machtige eng uitziende draak gezeten. En nu? Het dier was in vlammen opgegaan. Even dacht Dax dat hij de draak nooit weer terug zou zien. Maar uit de vlammen kwam een kleine draak te voorschijn. Net een beetje groter dan hij zelf was. Toen het dier zich laag maakte kwamen ze op de zelfde hoogte. "Please, wees niet bang." Sprak de draak. Dax zweeg enkel en staarde het dier nog altijd verbaasd aan. Hij wist dat draken bijzondere dieren waren, maar dit?! Het was duidelijk dat hij nog veel te leren had als het over draken ging. Langzaam ontdooide hij een beetje en ging er bij zitten. "Wow." Mompelde hij. Vervolgens verscheen er een kleine grijns op zijn snuit. "Dat was echt geweldig! Hoe deed je dat?"Vroeg hij nieuwsgierig. En hield zijn kop een beetje schuin. Hij had er nog niet zo over na gedacht maar eigenlijk was het wel bijzonder dat ze elkaar konden verstaan. Wie wist had de draak daar ook een trucje voor? Kort om, hij had nog een aantal vragen die hij wilde stellen aan de draak. Andersom kon dat natuurlijk ook. Wie wist had de draak ook wel zo zijn vragen over shapeshifters. Dax vond het geen probleem om deze te beantwoorden. Zo zouden ze zo een middag kunnen vullen. Een middag waarbij hij even niet meer hoefde te denken aan de ballast die momenteel op zijn schouders drukte. En dat was precies waar hij naar opzoek was geweest.     

Misschien was hij iets te overenthousiast geweest? Dax wist het niet precies. Maar het was hem duidelijk dat de draak verlegen was geworden van zijn interesse. Hij zelf vond dat het er wel schattig uit zag. De draak beantwoordde zijn vraag alsnog. Heel aardig. "Nou dat een trucje die we leren vlak na onze geboorte"Klonk het. Kijk daarom waren draken dus nog nooit uitgestorven. Hij wist niet meer wat hij had gedaan vlak na zijn geboorte. Maar iets leren ho maar. "Ik dacht dat het iets te maken had met je heel hard inbeelden dat je machtig bent, dan komt er rook uit je neus en de volgende stap is je huid laten opgloeien tot het in vlammen schiet."Vertelde de draak en glimlachte een beetje. "Wouw, handig!" Grijnsde Dax. De draak ging zitten en sloeg zijn staart om zijn poten. Misschien, misschien dat als hij vrienden werd met de draak dat hij dan later een keer mee mocht voor een tochtje vliegen! Dan zou zijn droom toch nog uitkomen. En dit keer zonder risico's. "Ben jij gewoon een vos? Of heb je iets speciaals?"Vroeg de draak hem. "Ik ben een shapeshifter. Maar geen zorgen. Ook de menselijke ik heeft het nooit gehad op het temmen van dieren. Om eerlijk te zijn zou ik er niet aan moeten denken om zo maar iemands vrijheid af te nemen."Vertelde hij. Hopelijk stelde dat de draak een beetje gerust. Sommige draken hadden het echt niet op temmers. Wat Dax zich heel goed kon voorstellen. Hij wist maar al te goed hoe het was als je vrijheid zomaar ontnomen werd. "Als jij later groot bent : kun je dan ook vliegen? En krachtig vuurspuwen?" Vroeg Dax nieuwsgierig. Hij was wel benieuwd of de draak echt zo machtig werd later als het schijnbeeld waar hij Dax zo erg mee had laten schrikken.    

De draak vroeg hem of hij gewoon een normale vos was. Toen hij vertelde dat dit niet het geval was en daarbij naar zijn menselijke vorm shifte schrok de draak een beetje. Dax zei er dan ook maar snel achteraan dat hij het meer eens was met zijn dierlijke kant. Dit tot zichtbare opluchting van de draak. "Ik was vooral bang dat je me zou vermoorden voor mijn drakenhuid en drakenhart, horens en tanden.."Zei het beest. Zo zo, wat mensen wel niet deden met die arme dieren. Dax zelf had er gelukkig geen ervaringen mee tot nu toe. Maar ook op shapeshifters werd gejaagd voor de bijzondere pels. Als een shapeshifter in zijn dierlijke vorm stierf dan bleef hij namelijk in die vorm. En aangezien er onder de shapeshifters een aantal zeldzame soorten voor kwam wisten jagers daar wel raad mee. "De naam is trouwens Jückle"Stelde de draak zich aan hem voor. Bijzondere naam, Jückle. Niet dat hij er iets op tegen had. Nee, in tegendeel zelfs. "Leuk je te ontmoeten Jückle. Ik ben Dax." Zei hij en grijnsde een beetje waarbij zijn scherpe hoektanden zichtbaar werden. Wie wist kon deze draak wel zijn wens vervullen om een keer met iemand mee te vliegen. Zonder mogelijke ongelukken en zo. "Als jij later groot bent : kun je dan ook vliegen? En krachtig vuurspuwen?"Vroeg hij dan ook nieuwsgierig. Hij wilde natuurlijk wel weten of deze draak later ook echt zo sterk werd als zijn eerdere verschijning. "En ik kan al vliegen en wat rook spuwen, vuur nog niet." Antwoordde de draak. En gaf vervolgens een demonstratie. Waarbij het beest vlak over Dax heen vloog. De jongen bukte uit voorzorg. Maar alles ging goed. Al was hij blijven staan dan had de draak het voor als nog niet geraakt. Toen Jückle weer veilig op de grond geland was liep Dax op hem af. "Wouw wat gaaf zeg! Waarschijnlijk zal het wel snel beter gaan. Voor zo ver ik kan beoordelen heb je talent." Zei hij. Dat kon hij van zich zelf niet bepaald zeggen. Dat verkeerd shiften was nooit meer weggegaan. Een blijvende kwaal. Die hem elke dag opnieuw teisterde. Maar zo onderhand leerde hij er al beter mee om gaan.  

De draak was zo te merken blij met het compliment dat Dax hem gegeven had. Het dier nam een trotse houding aan en sprong enthousiast om hem heen. Dax glimlachte. Het gebeurde niet heel vaak dat hij iemand een plezier kon doen. De meesten keken wel uit en bleven uit zijn buurt. Omdat hij tot de grijze zielkleur behoorde. Maar deze draak bleek dat niet te kunnen schelen. Wat hij zeer op prijs stelde. "Kun jij dan niet vliegen?" Vroeg Jückle hem terwijl hij Dax zijn rug bekeek. Dax keek verbaasd over zijn schouder. Voor zo ver hij wist kon hij toch echt niet vliegen. Al zou hij het nog zo graag willen. Misschien dat als hij een shapeshifter die in een of andere vogel had kunnen veranderen was geweest wel. Maar dat zat er helaas niet in.  "Wil je eens meevliegen?"Vroeg de draak hem. Meevliegen? Op Jückle zijn rug of... Maar nog voor hij die vraag had kunnen stellen sprong de draak op. "123 wie het snelst bij die wolk is!"Riep hij er bij. En weg was ie. Dax bleef verbaasd staan kijken naar de richting waar de draak in verdwenen was. Dat had hij niet bepaald zien aankomen. Jammer, hij had graag mee gevlogen als hij dat had gekund. Na een tijdje kwam de draak weer in zicht en keek hem vragend aan. Dax keek een beetje verslagen terug. "Ik kan niet vliegen, sorry."Zei hij. Veel liever had hij gehad dat hij mee had kunnen doen en de uitdaging met Jückle was aangegaan. Hij wilde geen spelbreker zijn. "Ik had graag mee willen doen maar ik denk niet dat ik honger kom dan dat wat ik kan springen." Zuchtte hij teleurgesteld.  

Jückle had blijkbaar zin gehad in een wedstrijdje. Echter zou Dax niet mee kunnen doen aangezien hij niet kon vliegen. Jammer, hij had er namelijk niets op tegen. Ondanks zijn leeftijd hield hij wel van spelletjes. Juist leuk, dan zou hij zijn zorgen even aan de kant kunnen zetten. De draak had het al snel door. En kwam terug. "Ik had graag mee willen doen maar ik denk niet dat ik honger kom dan dat wat ik kan springen." Zuchtte hij teleurgesteld. Jückle vroeg hem hoe hoog hij dan kon springen. Dax dacht even na. Soms ging het wel wat beter dan anders. Dan was hij energieker en sprong hij hoger. Maar zeker niet op vlieg hoogte. Dax sprong, een centimeter of twintig. "Een best eindje. Maar echt niet zo hoog als jij kan komen."Zei hij er bij. Vliegen zat er dus helaas niet in voor hem. Ach, hij kon ook niet alles hebben. Hij had over het algemeen best een leuke dag zo met Jückle. Ja, hij mocht hem wel. De draak was aardig, gaf geen vooroordelen wat ziel kleuren betrof en had een positief en opgewekt karakter. Iets wat Dax zeer op prijs stelde. "Wil je meevliegen met me anders?"Klonk het plots. Blij verrast keek hij op. Dat zou geweldig zijn! Dan...dan kwam zijn droom om met iemand mee te kunnen vliegen gewoon uit! Jückle veranderde terug naar zijn grote draken vorm. Hoe hij er ook naar keek, het bleef er een beetje angstwekkend uit zien. Dax deed dan ook een klein stapje achteruit. "Heb geen schrik, dit is de enige manier waarop ik je kan meenemen met me."Vertelde de draak hem. Hij knikte. Ach zo erg was het ook weer niet. Hij zou van zelf wel aan de grote draak wennen. En het was het totaal waard, hij mocht immers mee vliegen! "E-echt dat zou geweldig zijn!"Riep hij uit. Waarna hij op de draak af stapte. Jückle zou moeten gaan liggen al wilde Dax hem bestijgen. Hij ging er dan ook vanuit dat de draak dat vroeg of laat dat ook wel zou doen.    

Zo als verwacht ging de draak liggen zodra hij op het dier afstapte. Even hield hij halt en twijfelde. Het was wel zo handig om even te bedenken hoe hij precies op ging stappen aangezien hij nog nooit eerder in zijn leven een draak had bestegen. Uiteindelijk klom hij zo voorzichtig mogelijk op de rug van de draak. En tot zijn verbazing zat het comfortabeler dan hij had verwacht. "Heb je hoogtevrees?"Vroeg Jückle hem. Tja... Zo zou je het kunnen noemen. Maar toch ook weer niet. "Niet perse. Ik heb um... diepte vrees. Vrees voor dieptes benden grond niveau. Maar ik denk dat ik het boven wel uithoud."Legde hij na even over het antwoord getwijfeld te hebben uit. Na zijn val in het ravijn waar Mindo hem op het laatste moment gered had had hij een angst voor dieptes opgebouwd. Nu was het wel zo dat als je hoog was alles wat onder je lag ook een soort van diepte was. Maar deze diepte was oneindig breed en heel overzichtelijk. Vandaar dat hij er wel aan zou kunnen wennen. Kloven of grotten daar in tegen... De draak keek hem met een klein glimlachje aan. Vervolgens ging het dier rechtop staan. Waarna het een aanloop nam en de lucht in steeg. Dax hield zich stevig vast. Hij had verwacht het vliegen eng te zullen vinden. Maar het tegendeel bewees zich. Dit was meer dan geweldig! Toen ze eenmaal op de goede hoogte waren durfde Dax zich wat minder stevig vast te houden. Voorzichtig boog hij zich wat op zij en keek naar beneden. Verwonderd bleef hij staren naar het minilandschap. De eilanden waren nu voor het eerst overzichtelijk naast elkaar opgesteld leek het wel. Vanaf de wal, die zich nu opeens nog niet zo gek ver van de eilanden vandaan bleek te bevinden, voeren kleine scheepjes richting de verschillende stukjes land. Het voelde geweldig om zo haast gewichtloos zich door het luchtruim te begeven. Langzaam maar zeker verscheen er een grijs op zijn gelaat. "Jückle dit is geweldig!" Riep hij vrolijk terwijl hij weer rechtop ging zitten.     

Hij had verwacht dat vliegen veel enger zou zijn dan het in feite was. Dit was gewoon genieten van een prachtig uitzicht met zo nu en dan wat spanning en sensatie tussendoor. Of terwijl kortom geweldig. De draak vroeg hem of het vliegen hem beviel. Dax liet enthousiast blijken wat hij er van vond terwijl hij voorzichtig de draak los liet. Nu hij aan het vliegen gewend was zocht hij naar andere vormen van uitdaging. Zou hij een rondje om de wereld durven te doen? Bij de meeste hoefdieren was dat hem wel gelukt. Alleen was het op de drug van een draak die zich bovendien in het luchtruim bevond toch nog zo makkelijk niet. Hij besloot dan ook rustig aan te beginnen door slechts zijn handen waarmee hij zich eerst nog zo aan het dier had vastgeklampt 'up in the air' te doen. "Vind je dit ook leuk?" Klonk het plots. Nog voor hij kon antwoorden werd er een soort schuine bocht gemaakt. Waardoor Dax totaal van zijn eerdere ideeën bekeerde en zich weer stevig aan het dier vast klampte. Vliegen had dus toch nog meer verrassingen als dat hij eerst had gedacht. Dat was blijkbaar rustig vliegen geweest. De draak ging nu een stuk sneller en het koste Dax moeite om zich vast te kunnen blijven houden. Zodra het moment van zweven op het lucht in plaats van het zelf klapperen met vleugels voorkwam maakte Dax daar dankbaar gebruik van door dan toch maar een eerlijk antwoord te geven. "Ik vind het wel gaaf daar echt niet van, maar als we zo door gaan dan wil zwaarte kracht mij heel graag weer beneden hebben en daar ben ik geen fan van."Hij was heus wel in voor wat uitdaging. Maar het idee dat hij ieder moment te pletter zou kunnen vallen was toch wat minder plezierig. Het rustig vliegen vond hij prima. Dit was wat minder. En erger dan dit moest het dan ook echt niet worden.    

Gelukkig deed de draak het, na dat hij zijn mening over het wild vliegen had gegeven, wat rustiger aan met hem. Dax vond het dan ook niet erg dat hij daarvoor ietwat spottend werd aangekeken. Dat kon hem al weinig meer schelen. Alles beter dan weer zo'n snelle vlucht. Ze vlogen over het water richting de andere kleine eilanden. Nog altijd was het een bijzonder gezicht om een van zijn favoriete hang plekken zo van boven te kunnen bekijken. Het maakte alles een stuk logischer. Wegen die eerst een groot raadsel voor hem waren geweest leken nu gemakkelijk te bewandelen zodra je her en der een klein stukje klom of daalde. Dax nam zich voor om de eerst volgende keer op een vlieg reis potlood en papier mee te nemen. Zodat hij er een goede landkaart van zou kunnen schetsen. "Wat zie jij het liefst?"Vroeg Jückle hem. Even overdacht hij de vraag. Eigenlijk was alles wel mooi als je het landschap van deze kant kon bekijken. Aangezien dit zijn eerste keer was maakte alles even veel indruk op hem. "Ik dingen als de wezens zelf, wat ze doen en met wie ze omgaan."Vertelde de draak hem. Dax knikte even. Als er een ding was wat hij niet op zou noemen dan was dat het wel. Hij interesseerde zich niet in andere hun bezigheden. En hoe ze er uit zagen? Ach, waarom zou dat hem wat kunnen schelen? Negen van de tien keer deed men zich toch mooier voor dan ze werkelijk waren. Hij had het allang opgegeven. Nu als het weer eens voorkwam dat iemand hem verraden had op wat voor manier dan ook haalde hij zijn schouders op en liet het er bij. Hij consenteerde zich op hoe hij zijn eigen zaakje zou gaan redden en liet het voorval voor eeuwig  verleden tijd zijn. Zonder er verder nog over na te denken. Dax zocht niet naar redenen voor de keuze van een ander. Wezens waren nu eenmaal zo, punt. Uiteindelijk had hij dan toch iets gevonden om terug te kunnen zeggen. En deed dit dan ook gelijk om een ongemakkelijk lange stilte te voorkomen. "Ik vind de rivierstromingen het mooiste."Zei hij en glimlachte een beetje.    

Enkele seconde na zijn antwoord werd hem gevraagd wat hij dan zo mooi aan die rivierstromingen vond. Had hij die vraag kunnen zien aankomen? Dax wist het niet zo goed. Iedereen had daar natuurlijk zo z'n eigen mening over. Maar hij kon zich voorstellen dat het vreemd over kwam dat hij uit alle dingen die hij kon kiezen zo iets saais koos als een rivierstroom. Toch had hij er wel degelijk goed over na gedacht voordat hij zijn antwoord had gegeven. En dat zou hij nu weer doen. Vandaar dat het ook enige tijd stil bleef. Dax wilde het niet over laten komen alsof hij nu perse zo'n vurige hekel aan levende wezens om zich heen had. Of dat hij zich in zijn geheel niet interesseerde in anderen. Het lag er maar net aan wie hij voor zich had staan. Een aangezien dat negen van de tien keer niet iemand met positieve aspecten was koos hij toch liever voor iets dat helemaal niet leefde. Iets zo als een rivierstroom. "Jij ziet ze waarschijnlijk wel vaker van boven. Maar voor mij is het echt heel bijzonder om ze zo te zien. En van wat ik tot nu toe gezien heb vind ik de rivierstromen het mooiste. Het zijn een soort route wijzers waar men langs blijft lopen als men verdwaald is. En om ze nu zo van boven te zien is best interessant. Het is alsof je er voor het eerst een kaart over hebt."Legde hij uit. Het aspect van mijn algemene minachting voor andere wezens toch maar even achterwegen latende. Hij vond dat dat niet iets was dat Jückle perse hoefde te weten. Het zou toch geen positieve gevolgen hebben. Dus als hij net zo goed een uitleg zonder die informatie kon geven, dan waarom ook niet?