It can always get worse

Jay was nu al drie dagen in het Grey-territory en had beloofd aan zijn ouders vandaag weer thuis te komen. Eigenlijk wilde hij nog helemaal niet weggaan. Hij wilde niet terug naar zijn ouders. Maar als hij daar weg wilde komen dan moest hij wel zijn kleding pakken en wat geld want anders zou hij het niet overleven.
Terwijl hij ontsnapt was van zijn huis in White-territory, was hij naar dat van Grey gevlucht. Alles was beter dan überhaupt ook maar in de buurt te zijn van zijn ouders en dus was Grey de beste oplossing. Bij Black kon hij het vast geen dag uithouden. Hij was binnen no-time leeggeroofd. Dus nu was hij hier en het beviel hem prima. Tenslotte wat hij niet alleen. De blauwe agapornis bleef altijd stevig op zijn schouder zitten en zag iedere beweging die de jongen maakte. Daarbij kon Jay wel uren praten tegen zijn kleine vriendje. De vogel zorgde ervoor dat hij nog het mooie in alles zag.

Jay was onderweg richting huis en was nu hier in dit woud wat aan het rondlopen. Hij vond het werkelijk prachtig hier. Al was hij altijd al dol op natuur geweest en kon hij uren rondhangen in bomen. Hij vond dat de natuur er altijd zo vol leven uitzag. Daarbij kon de natuur je meestal niks maken, in tegenstelling tot mensen. Nou ja, tenzij je het hebt over natuurgeweld, maar dat is totaal wat anders. Terwijl hij goed oplette waar hij liep, zag hij ineens verderop een meisje zitten. Wat deed zij nou hier? Zou ze ook een wandeling aan het maken zijn en nu gewoon even willen uitrusten? Jay had werkelijk geen idee. Het meisje schrok op en wilde opstaan, maar in plaats van op de grond te komen staan, viel ze voorrover in het water. Jay kwam naar haar toegesneld om te zien of ze oké was. Hij wilde net zijn hand uitsteken om haar overeind te helpen al stond ze zelf al snel op. ”Erh hey?” begroette het meisje hem ietwat ongemakkelijk. Jay glimlachte vriendelijk naar haar voordat hij begon met spreken. ''Gaat het een beetje?'' vroeg hij haar met lichte bezorgdheid in zijn stem. Hij was nou eenmaal behulpzaam in geval dat mensen vielen. Het leek wel alsof het goed met haar ging, maar je wist maar nooit. Daarbij had ze ook een beetje vieze kleding, maar dat kon ook komen doordat ze net in het water was gevallen. Even wierp hij een blik op zijn kleding. Blijkbaar lag dat dus niet aan haar. Zijn eigen kleding zag er ook uit alsof hij in een modderpoel was gevallen. Ach nou ja, wat maakte het ook uit. ''Wat doe je hier eigenlijk?'' vroeg hij toen weer vriendelijk als altijd. Ze leek hem nou niet echt iemand die hier graag haar tijd zou rondbrengen. Ach, hoe iemand er van buiten uitzag was niet altijd hoe iemand van binnen ook was.

”I guess,” beantwoordde het meisje zijn vraag nu met een klein glimlachje. ”A little water shouldn’t hurt, right?” vervolgde ze, maar Jay vond dat niet logisch. Dat was het hele probleem: het was niet erg diep en als je goed terecht kwam dan had je flink wat pijn. Maar hij besloot er niks van te zeggen. Oké dat is niet waar. 'Nee, maar je vat op die manier wel kou,' zei hij nog voordat hij er spijt van had. Hij had helemaal geen tegenargument willen gebruiken, maar het ging hem er gewoon om dat ze zich goed voelde. Al kende hij haar niet eens, het zat zo in zijn systeem.
Jay besloot het onderwerp af te sluiten en vroeg maar wat ze hier deed. Je zag tenslotte niet vaak mensen genieten van een bos wat best gevaarlijk kon zijn. ”I’m trying to find my way home. I was kidnapped by some guys to the Black Territory and now I’m trying to get back to my home in the Whiter Territory,” legde ze uit. Jay keek haar verbaasd aan. Wat sneu voor haar! Zomaar gekidnapped worden. En dan nu ook nog eens verdwaald en koud. Wat naar, bedacht hij zich. Het was misschien wel goed dat hij haar dan tegenkwam. Tenslotte moest hij toch richting White Territory en hij wist waar het was. 'Ik kan je wel naar huis brengen! Ik woon ook in White Territory en moet er toevallig ook heen,' zei Jay met licht enthousiasme in zijn stem. Vervolgens stak het meisje tegenover hem haar hand uit. ”I’m Kyteranne Nuntissa, but just call me Tissa,” stelde ze zichzelf voor. Toen keek ze naar haar hand en zag er wat modder aanzitten. Ze trok hem weer terug maar vlug pakte Jay hem nog vast. Hij vond de modder niet erg en wilde zich gewoon beleefd voorstellen zoals het hoorde. Hij pakte haar hand vast en schudde deze, zoals je doet als je je voorstelt. 'Ik ben Jason, maar noem me maar Jay,' stelde hij zichzelf voor. ”What are you doing here? And who’s your little friend?” vroeg Tissa vervolgens. Oh wat stom! Hij was de vogel op zijn schouder vergeten voor te stellen. 'Oh dit is Blue. Hij is mijn beste vriend,' zei Jay er vlug achteraan terwijl hij even keek naar de blauwe vogel op zijn schouder. 'En ik ben een beetje op ontdekkingstocht door het Grey Territory.' zei hij. Het was niet de volledige waarheid. Maar hij was serieus op een soort ontdekkingstocht. Dat hij vluchtte voor zijn ouders is voor nu nog even niet van belang voor haar.
'Zullen we anders alvast doorwandelen richting huis? Hoe sneller we uit dit bos zijn, hoe veiliger,' stelde Jay voor met een grijnsje. 'Hoe komt het eigenlijk zo dat je bent gekidnapt?' vroeg hij nu, zijn nieuwsgierigheid niet te kunnen bedwingen. Al hoefde ze er natuurlijk niet op te antwoordden. Iedereen had zo zijn rechten.

”Really? Thank you!” antwoordde ze op Jay's aanbod en een glimlach verscheen waardoor Jay automatisch ook wat vrolijker werd. Andere blij maken was zeg maar zijn favoriete hobby en hij hielp graag. Het gaf hem gewoon een geweldig gevoel. Vervolgens stelde ze zichzelf voor als Tissa en wilde ze hem een hand geven, alleen trok ze deze weer terug nadat ze de viezigheid op haar hand zag zitten. Jay liet dat niet gebeuren en pakte gewoon haar hand weer vast. Ze keek hem ietwat verbaasd aan maar hij keek alleen maar terug met een glimlach terwijl hij zichzelf voorstelde. ”Nice to meet you Jay,” zei ze toen met een glimlach. Vervolgens bedacht hij dat er nog iemand bij hem was en vlug stelde hij Blue aan haar voor. Anders voelde hij zich ook zo genegeerd. ”Nice to meet you Blue,” zei ze tegen Blue, wie vrolijk terug piepte. Jay grijnsde. Soms leek zijn vriendje er echt wat van te verstaan, bedacht hij zich. Vervolgens keek de jongen weer terug naar Tissa en legde uit wat hij hier deed. En wat misschien verstandig was om nu te doen. ”Sounds like a plan,” stemde ze met hem in. Ze begon al te lopen maar Jay had gevraagd waarom ze was gekidnapt en ze draaide zich weer om. ”I was just being a little careless. I was just sitting in the garden of my house, when these three men just stepped out of a car, grabbed me and tied me up. Once I escaped I found myself in the Black Territory,” legde ze hem uit. Hij keek haar even ongelovig aan. Wat een nare mannen zeg! Het zal je zomaar overkomen. En dat nog wel in White Territory. Hij vroeg zich nu af of die werkelijk van White kwamen. Of dat ze gewoon White Territory waren binnen gedrongen en niemand ze had opgemerkt. Hij had geen idee. ”So where are we going mister?” vroeg Tissa, overstappend op een wat vrolijker onderwerp. Ze had een paar stappen gezet, maar in de verkeerde richting. 'De andere kant op,' grijnsde hij terug terwijl hij in tegengestelde richting liep van waar zij net heen liep. 'Maar je zei dat je in Black Territory terecht was gekomen, alleen ben je nu in Grey Territory. Heb je dat allemaal gelopen?' vroeg hij met verbazing in zijn stem. Misschien niet een leuk onderwerp voor haar om over door te gaan, alleen als ze dat zo had gedaan dan had hij daar erg veel respect voor. Dat deed je niet even. Daarbij moest ze vast bang zijn geweest. Je hebt lef als je zomaar durft te ontsnappen. In ieder geval had hij besloten niet te lang over dit onderwerp door te gaan, dat zou niet leuk voor haar zijn.

”I’ve been walking from The Endless Abyss to here. I don’t have any money. So the only way I could go home was by foot. It costs some time, but in the end I will end up home with my family,” legde Tissa Jay uit. Jay keek haar verwonderd aan. Dan had ze flink wat geloven. Hoe zou ze dan aan eten zijn gekomen zonder ook maar geld te hebben? Ach, er zijn meer behulpzame zielen in de wereld. ”Well I hope so,” vervolgde ze toen. Hij keek haar met een zelfverzekerde glimlach aan. 'Ik weet wel zeker dat dat goed komt,'
Even was het stil tussen hun en liepen ze zwijgend verder. Toen begon Tissa hem aan te kijken, iets te lang eigenlijk, zag hij vanuit zijn ooghoek. Hij draaide zijn hoofd opzij om haar nu goed aan te kunnen kijken alleen draaide ze net weer haar hoofd weg. En ook net zo snel weer terug. ”Are you human?” vroeg ze hem dan ook zodra ze hem weer aankeek. 'Nee, niet helemaal. Ik ben eigenlijk een Icewizard. Ik kan dus allemaal dingen met sneeuw en ijs. Maar verder zie ik er vrij menselijk uit, toch?' antwoordde hij met een grijns. Ach, al zei hij het zelf. Het enige vreemde was dat hij op blote voeten liep en zo goed als wit haar had. 'Ben jij een mens?' vroeg hij nu ook lichtelijk nieuwsgierig. Ze zag er gewoon als een mens uit namelijk.

Tissa wees naar de grijze horens op haar hoofd. ”I’m an descendant faun. My father is a faun and my mother a human. So I’m part human. To bad I can’t do anything special,” antwoordde ze op Jay's vraag. Okay, hij had die horens wel gezien, maar wie wist was ze gewoon een mens. Je kon ook vervloekt zijn. Who knows... 'Een faun... Dat is wel cool!' zei Jay en hij was oprecht. Een faun leek hem best gaaf. Ze zagen er wel gaaf uit. Alleen had Tissa dan geen bokkenpoten. Ach, het maakte haar er niet lelijker op of iets. ”So what can you do with your powers? Can you show me?” vroeg Tissa hem toen met nieuwsgierigheid in haar stem. Jay grijnsde en knikte. Hij stak zijn arm voor hem uit met zijn handpalmen naar boven gericht. Vervolgens kwam er een klein sneeuwvlokje tevoorschijn die hij langzamerhand groter liet worden. Nu duwde hij zijn handpalm kort de lucht in en de sneeuwvlok was veranderd in een sneeuwbal. Hij gaf deze aan Tissa zodat ze kon voelen en zien dat deze toch wel echt was.
Natuurlijk kon hij nog meer, maar hij vond dit tot nu toe wel even genoeg om te laten zien. Als ze meer wilde zien dan zou ze dat vast wel laten weten.

Jay zag dat de ogen van Tissa op begonnen te lichten zodra hij knikte als antwoord dat hij zijn krachten kon laten zien. Hij tilde zijn hand op met de handpalm naar boven en al snel ontstond er een sneeuwvlokje. Door zijn handpalm kort in de lucht te duwen werd de sneeuwvlok een sneeuwbal. ”That’s so cool!” riep Tissa enthousiast uit. Jay grijnsde en gaf de sneeuwbal aan haar zodat ze kon voelen dat het ook echt is. Ze keek even met verbijstering naar het witte bolletje. ”How can you do that?! And and… How? I mean it’s not even that cold at the moment and where’s the limit? Or can you make anything? Can you make it snow?” Een stroming van vragen kwam haar mond uit en Jay stootte een korte lach uit. 'Het is een soort magie denk ik. Het is gewoon mijn kracht en het zit in me. Ik heb er op vroege leeftijd mee om leren gaan.' antwoordde hij op haar eerste vraag. Hij had het gewoon geërfd van zijn ouders. Die hadden hem er dan ook alles mee geleerd. Vroeger kon hij de sneeuw en het ijs niet in toom houden. Regelmatig gleden mensen uit over de vloer als hij weer eens bezig was geweest met oefenen. 'Ik kan niet meer sneeuw of ijs maken zodra ik geestelijk en lichamelijk uitgeput ben. Maar dat gebeurd niet heel snel. Het is een soort conditie. Zoiets bouw je op.' vervolgde hij vervolgens terwijl hij nog een sneeuwbal maakte en deze omhoog gooide en weer opving. 'En als je wilt, kan ik het wel even laten sneeuwen,' beantwoordde hij haar laatste vraag met een glimlach. Hij kon het laten sneeuwen, maar alleen als het gebied niet te groot was. Momenteel was er maar een klein gebied nodig. Hij richtte zijn hand kort boven hen en na 5 seconde te hebben gewacht kwamen de eerste sneeuwvlokjes uit het niets naar beneden gevallen. Je zou zeggen dat er een wolk boven hun hing, maar dat was niet zo. Het leek volledig uit het niets te komen. Hij ving wat sneeuwvlokjes op en keek Tissa toen vrolijk aan. Vervolgens wierp hij een blik op haar kleding en zag dat deze niet echt gemaakt was tegen kou. Ach, hij zou het niet te lang laten sneeuwen. Ze moesten niet hebben dat ze het koud kreeg. Ondertussen had hij wat sneeuw verzameld en raapte het bij elkaar om er vervolgens een grote bol van te maken. 'Zullen we een sneeuwpop maken?' glimlachte hij, haar tegelijkertijd aankijkend.

”That’s very cool,” reageerde Tissa nadat Jay had uitgelegd hoe hij aan zijn kracht kwam. Vervolgens liet hij een sneeuwbal tevoorschijn komen en hij zag aan Tissa dat ze het mooi vond. Een glimlachje verscheen op zijn gezicht bij het zien van haar gezicht. ”Awesome..,” hoorde hij haar zeggen en zijn glimlach werd spontaan nog wat groter. Het was fijn als mensen onder de indruk waren van je krachten. Tegenwoordig hadden zoveel mensen een veel gavere kracht, dus was zijn kracht niks speciaals meer. Maar gelukkig zag Tissa dat anders.
Ze had gevraagd of hij het ook kon laten sneeuwen. ”Make it snow! Make it snow!” riep ze enthousiast nadat Jay had voorgesteld het te laten sneeuwen. Hij grinnikte zachtjes en rijkte met zijn hand naar de lucht. Al snel kwamen de eerste sneeuwvlokjes uit het niets naar beneden gevallen. Jay keek even naar Tissa die nu met verbazing naar de sneeuw zat te kijken. ”That’s so cool!” zei ze weer toen Jay een sneeuwvlokje opving vanuit de lucht. Hij bloosde nu lichtjes van al haar complimentjes. Het voelde zo ontzettend goed als iemand je kracht geweldig vond. 'Zullen we een sneeuwpop maken?' stelde Jay toen voor. ”Yes! Let’s make it the biggest snowman ever!” stemde Tissa enthousiast in. Jay nam wat van het laagje sneeuw wat nu al op de grond lag en maakte er een sneeuwbal van. Vervolgens volgde hij Tissa's voorbeeld en rolde de sneeuwbal over de gevallen sneeuw. Al snel was zijn sneeuwbal groter dan die van haar, maar dat maakte niet uit. Hij zette de sneeuwbal neer op een plek en keek toe hoe Tissa haar bal nu op de zijne zette. Ze glimlachte kort naar elkaar en vervolgens maakte ze opnieuw een sneeuwbal. Toen deze groot genoeg was zette ze deze op de andere twee. ”Now all we need are some branches for the arms, a scarve, a carrot and some buttons,” zei Tissa terwijl ze bedenkelijk rondkeek. Jay kreeg automatisch weer een glimlach op zijn gezicht bij het zien van het bedenkelijke meisje. 'Hmm, wat takjes moet niet moeilijk zijn. Maar ik heb helaas geen sjaal, knoopjes of een wortel,' zei Jay terwijl hij nu ook stond na te denken en in het rond keek. Een idee schoot hem toen te binnen. 'We kunnen de knoopjes vervangen door wat besjes!' zei hij hardop terwijl hij vlug in het rondkeek. Al snel vond hij een struik met hier en daar een paar besjes. Hij plukte ze er vanaf en maakte een mond en ogen op de bovenste sneeuwbal. Op de tweede sneeuwbal deed hij drie besjes onder elkaar die dienden voor de knoopjes. Nu alleen nog wat takjes voor de armen, iets voor de neus en iets voor de sjaal.

sorry beetje laat, heb nu mijn laptop pas weer terug

"That's a great sollutiom!" had Tissa gezegt nadat Jay had bedacht om bessen te gebruiken in plaats van knopen. Jay stopte de besjes in de sneeuw en vormde zo de ogen, mond en knopen. Ook kwam Tissa nu aangelopen met twee takken en stak deze er in aan de zijkant van de sneeuwpop. "Can you make an icicle with your powers? We can use that for the nose!" stelde ze voor. Jay knikte enthousiast. Het was een erg slim idee! Met zijn handen zorgde hij ervoor dat er al snel een ijspegel verscheen. De pegel stak hij vervolgens in de bovenste sneeuwbal. Als sjaal trok Tissa haar jasje uit en legde deze om de nek van de sneeuwpop. Nu was hij helemaal af! Toch keek Jay ietwat bezorgd naar Tissa. Ze zou het nu vast koud hebben. "There we go." zei Tissa. Jay stak zijn hand weer richting de lucht en het stopte met sneeuwen. Hij wilde niet dat Tissa het nog kouder kreeg. "Heb je het niet erg koud?" vroeg hij bezorgd. Dat moest haast wel. Ze was tenslotte deels mens en moest ze de kou wel voelen. Hijzelf daarintegen had er helemaal geen last van. Plots bedacht hij zich iets. Hij zette zijn handen aan zijn shirt en trok zijn sweater uit. Onder de sweater had hij nog een simpel zwart hemd zitten welke hij even rechttrok. Vervolgens gaf hij zijn sweater aan Tissa. "Hier. Deze is lekker warm. Ik zal geen last krijgen van de kou maar jij wel en we hebben nog een lange weg te gaan." zei Jay terwijl hij Tissa aankeek, wachtend tot ze de sweater aan zou nemen.

Jay keek bezorgd naar Tissa die nu alleen nog maar in een bloesje rondliep aangezien ze haar jasje om de nek van de sneeuwpop had gelegd. Hij vroeg of ze het koud had, want dat zou wel logisch zijn. Ze haalde kort haar schouders op maar Jay had al een ander idee. Hij trok zijn sweater over zijn hoofd en gaf deze aan Tissa. ”Oh Jay you don’t--,” Maar ze stopte abrupt met praten. Jay reikte de sweater naar haar uit. 'Hier. Deze is lekker warm. Ik zal geen last krijgen van de kou maar jij wel en we hebben nog een lange weg te gaan.' Had hij erbij gezegd. En dat was echt zo. Hij zou het toch niet koud krijgen. Het zou vreemd zijn als je niet bestand was voor je eigen krachten. Dan had hij nu niet met ijs en sneeuw kunnen werken zonder het erg koud te krijgen. Daarbij liep hij ook op blote voeten en die waren ook niet koud. Al zouden ze voor een ander waarschijnlijk wel koud aanvoelen.
Na een korte aarzeling pakte Tissa de sweater toch van hem over. Tevreden glimlachte Jay naar haar terwijl ze de sweater over haar hoofd trok. Deze was eigenlijk iets te groot maar hij moest als het goed is wel warm zijn. Vervolgens gaf Tissa hem een dankbare glimlach en Jay schonk haar een vrolijke terug. ”Thank you Jay,” zei ze er nog bij. 'No problemo,' antwoordde hij terug terwijl hij ondertussen om zich heen keek. Tenslotte moesten ze wel weer verder trekken naar White territory. ”And thanks for the fun,” voegde ze er nog aan toe. 'Jij bedankt, dat ik je een plezier heb kunnen doen. Ik vind het leuk om plezier te maken met anderen.' zei hij met een glimlach op zijn gezicht. Al stond die glimlach er zo'n beetje permanent op. Jay keek van zichzelf meestal wel vrolijk. Al was hij dan ook bijna altijd vrolijk. Al was Blue ook degene die hem vrolijk hield. Hij keek even naar het vogeltje dat nog altijd stilletjes op zijn schouder zat. Waarschijnlijk werd de agapornis nogal moe van hun lange reis. ”Shall we move along?” vroeg Tissa en Jay knikte. Ze wouden allemaal graag terug naar huis natuurlijk. 'Let's go!' zei Jay enthousiast.

Ik weet niet of we nog verder gaan met het topic of het topic hier stilzetten? Vind het wel een mooi einde zo :')