act normall~

Met gestage passen liep Kitt naar haar vroegere hol. Ze had slechte herinneringen aan de tijd voordat ze werd gevonden bij de stam, maar toch verlangde ze naar de vertrouwdheid van haar eigen plekje. Het was niet lang meer lopen, maar toch kon het kleine meisje niet wachten en begon te rennen. Na een tijdje kwam haar vroegere thuis in zicht. Het was een holte tussen de wortels van een oude eik. Met een zweem van een glimlach op haar gezicht dook ze haar hol in, en keek in het rond. Hier had ze dus ongeveer 11 jaar van haar leven door gebracht.. waarschijnlijk had een haas zich hier gevestigd, want er lagen overal keutels. Kitt zuchtte, schoof er een paar weg, en ging toen zitten. Ze dacht na over wat er het afgelopen jaar allemaal veranderd was aan haar. Ze had betere kleren gekregen, beter voedsel, noem maar op. Maar haar huis was nauwelijks veranderd.. Terwijl ze hierover nadacht dommelde ze langzaam in.

Een schreeuw en een kletterend geluid wekten het katachtige meisje. Een beetje loom opende ze haar ogen. Ze had waarschijnlijk al een tijdje geslapen. Kitt kroop uit het gat en stond op. Er stond een man op de scheve toren. Hij was kennelijk gefrustreerd. Na een paar seconden leek hij wat meer gekalmeerd, en Kitt besloot om naar hem toe te gaan. Ze hoorde hem net nog wat woorden als verraden, ik en gedaan mompelen. Dus iemand had hem verraden? "Gaat het?" vroeg ze hem na een tijdje met haar katachtige accent.

'ja hoor met mij gaat het prima.' antwoordde de man even later. Hij stond op en draaide zich om, om te zien wie de vraag had gesteld. Voor een kort moment kwam zijn geur Kitt een beetje bekend voor, maar toen ze het probeerde te herkennen viel het weer weg. Ach ja, het was vast niks. 'wat doet een klein meisje in zon verlaten oord als deze stad hier?' vroeg hij met een hard gezicht. Kitt dacht er even over na. De waarheid vertellen? Zou dat wel veilig zijn? Hij is tenslotte wel een vreemdeling, en die kun je niet altijd vertrouwen. Maar, wat zou hij dan kunnen doen met die informatie, want ze woonde toch niet meer hier? Uiteindelijk koos het kleine meisje voor de waarheid. "Ik woonde hier." zei ze, terwijl ze een knikje gaf in de richting van haar vroegere thuis. "En jij dan?" vroeg ze nieuwschierig.

De man keek nog steeds hard. Geen greintje emotie door te komen. 'ik kwam hier om na te denken over het verleden.' beantwoorde hij haar vraag. Hij ging weer zitten, maar schoof een klein stukje op zodat Kitt naast hem kon zitten, en Kitt ging op haar knieën naast hem zitten terwijl ze omhoog keek. Met haar heldere kattenogen kon Kitt de eerste sterren al duidelijk zien. Ze had echt lang geslapen.. Er klonk in de verte het gehuil van een wolf, en Kitt kromp in elkaar. Ze had een slechte aanvaring met wolven gehad, en die herinnering lag haar nog vers in het geheugen. Hoewel zij het geluid zo akelig vond, leek de man zelfs te glimlachen. Raar.. Pas nu viel het haar op dat de man oren had. Dus een beetje zoals haarzelf dus! Om de stilte te doorbreken besloot Kitt uiteindelijk om iets te zeggen. "Hoe heet je eigenlijk"? vroeg ze nieuwschierig.

'tja. ik heb veel namen... maar noem me maar Lyall.' antwoordde de man. Kitt sloot haar ogen en knikte. toen ze haar ogen weer opende waren bijna alle sterren zichtbaar. Het leek wel een schilderij.. Al die heldere en witte stipjes, allemaal bij elkaar. Ze hield van sterren, en ze begon zachtjes te spinnen. 'wat gaat de tijd toch hard.' hoorde ze hem zachtjes mompelen. 'en wat is jouw naam dan?' vroeg Lyall haar. "Mijn naam is Kitt." zei ze zachtjes. 'ben je ook een shapeshifter of heb je die oren voor de sier.' zei hij wat spottend met een grijns op zijn gezicht. Ze stopte met spinnen. "Wat is een shapeshifter?"

Lyall leek een beetje verbaasd te zijn over haar vraag. 'Een shapeshifter, is een persoon, die 2 gedaantes heeft. een mensen gedaante. en een dieren gedaante. maar soms gaat dat fout en blijven de oren of staart staan.' Hij zwaaide zijn staart heen en weer en maakte wat bewegingen met zijn oren. "Dus jij hebt als dieren gedaante een wolf?" vroeg ze aan hem. Kitt had het al eerder geroken, maar nog niet echt opgemerkt. Weer gleed de blik van de jongen naar de sterrenhemel. 'zei je die 3 sterren daar?' vroeg Lyall aan haar. 'als je die verbind met die andere vier sterren. dan krijg je een katachtige figuur.' Kitt volgde zijn blik en zag na een tijdje zag ze het ook. Blij dat ze het had gevonden ging ze opzoek naar nog meer sterrenbeelden.

Lyall leek weer serieus te worden. 'Dat heb ik nooit gezegt. Of ruik ik zo slecht?" vroeg hij aan Kitt. "Ik ruik het wel.." antwoordde ze na een tijdje. Misschien was het wel een beetje gemeen om te zeggen, maar het was wel de waarheid. Nadat ze het katachtige sterrenbeeld had gevonden, kon ze helaas niet meer vinden. Kitt richtte haar blik weer op Lyall, die achterover leunde met gesloten ogen. Weer klonk het geluid van een huilende wolf, maar dit keer wat dichterbij. Kitt keek wantrouwig in de richting van het geluid. Toen het was weggestorven gaapte ze en rekte zich uit. Ze was een beetje moe, maar ze zou nog wel een tijdje wakker kunnen blijven.

Weer huilde de wolf. Kitt was dit keer iets minder bang, maar het was nog steeds een onheilspellend geluid. Opeens richtte Lyall zijn gezicht naar de maan en huilde als een wolf. Met grote, angstige ogen zag Kitt overal wolven tevoorschijn komen. Het waren er erg veel voor een roedel. Ze schoof iets naar achter. Voor een moment was ze bang dat de wolven hen zouden aanvallen, maar ze merkte snel op dat ze een neerbuigende houding hadden voor de shapeshifter. Ze voelde zich opgelucht, maar was nog steeds op haar hoede. Het waren en bleven wolven. Lyall gromde tegen de roedel, die ook antwoordden met gegrom. Hij huilde opnieuw en ze verdwenen weer. Langzaam ontspande ze weer. " Wat zei je tegen ze?" vroeg ze zachtjes.

Kitt was erg bang toen de wolven tevoorschijn kwam. Ze was tenslotte wel een katachtige, en die waren meesal niet zo dol op die dieren. Wolven zagen er ook meestal niet heel erg vriendelijk uit. Met hun scherpe tanden en klauwen konden ze je in een klap vermoorden. Het was dan ook niet gek dat Kitt wat naar achteren schoof toen ze tevoorschijn kwamen. Ze spande al haar spieren aan, klaar om te vluchten naar de dichtstbijzijnde boom. Dat was weer een pluspuntje van een kat-mens zijn, je kon verschrikkelijk goed klimmen. Lyall en de wolven leken over iets te overleggen, en toen vertrokken ze weer. Na een tijdje, toen ze er zeker van was dat de wolven weg waren, haalde ze opgelucht adem en ging ze weer normaal zitten. Ze vroeg aan de shapeshifter wat hij tegen ze had gezegd. 'och. Iets als. Jaag de andere roedel weg, desnoods vermoord je ze. En nu wegwezen' zei hij met een onverschillige blik. Hij was even stil, en Kitt dacht dat het inderdaad geweldadige dieren waren, die wolven. 'ja dat was het wel ongeveer.' stelde hij kort daarna vast. 'dit is ons jaaggebied en daar willen wij geen indringers hebben. En aks dat wel gebeurt. Tsja. Dan gaan we erachteraan en hopen dat ze snel opkrassen.' Zei hij alsof het hem niet interreseerde. "Is dat dan niet zielig?" vroeg ze hem.

'dat heeft de natuur zelf zo geregeld. bepaal zelf maar of dat zielig is.' Maar de dieren bepalen dat zelf toch? Waarom zouden ze hun soortgenoten vermoorden? Kitt fronste. Het is zielig besloot ze maar. Vlees eten is oké, want je moet zelf overleven. Maar het vermoorden van wezens omdat ze op de verkeerde tijd en het verkeerde plek waren was gewoon gemeen. Maar aan de andere kant, dit was wel het jaagterritorium van de wolven, en zonder het vlees van het jagen zouden ze niet kunnen overleven. Wat was het allemaal verwarrend..'misschien wel wat oneerlijk.' mompelde Lyall. Daar kon ze het wel mee eens zijn. 'vond je ze eng?' vroeg Lyall een beetje bezorgd, doelend op de wolven. Een beetje beschaamd knikte ze. Ze vond het een beetje gênant, om bang te zijn, maar toch was ze eerlijk. Hij had het immers ook aan haar kunnen zien, dus was het een beetje vreemd om erover te liegen.

Lyall glimlachte even toen ze toegaf dat ze bang was voor de wolven. Lachte hij haar uit? Kitt voelde zich een beetje rood worden. 'schamen hoeft niet.' stelde hij haar gerust. 'het is terecht voor hun bang te zijn. het zijn niet de grootste wolven. maar wel de snelste, sterkste, en raar genoeg de stilste. je merkt pas dat ze er zijn als ze je te pakken hebben.' Kitt keek hem ongelovig aan. "En ze luisteren allemaal meteen naar jou?" Als hij de leider was zou hij vast een nòg snellere en sterkere wolvenvorm hebben. Ze had respect voor hem. Kitt gaapte even. Ze was best moe, want ze was vanmorgen al vroeg uit haar bed gegaan. Ze voelde haar oogleden al een beetje zwaar worden. Maar ze hield haar ogen nog open, genietend van de pracht van de nachtelijke hemel.

OOC:

Lyall schreef:

dat zou wat zijn. dacht hij lachend. zie je het al voor je? een stel katten in een soort groepen die tegen elkaar vechten om grondgebied en het ook nog namen geven.

xD

'het grootste deel wel. en als ze dat niet doen. dan heeft dat gevolgen.' zei Lyall. Kitt knikte. Er moest orde blijven om goed te functioneren als pack. Ze gaapte even. Ze begon best wel moe te worden. 'onthoud dit. de wereld is niet eerlijk, of je het nou wilt of niet. zorg goed voor jezelf.' zei Lyall opeens. Ze keek hem wat vragend aan. Hij stond op en huilde weer, waarna hij voor Kitt's ogen in zijn wolvenvorm shifte. Ze sperde haar ogen wijd open. Voor haar stond de wolf die ze toen in het verbrande deel van het bos had aangetroffen. Nog een beetje te verbaasd om iets te zeggen keek ze in zijn bloedrode ogen. Toen sprong hij weg, het bos in. "W..Wacht!" bracht ze nog net uit, toen ze zijn silhouet zag verdwijnen tussen de bomen. Ze sprong ook naar beneden en wou hem achterna rennen, maar al snel besefte ze dat hij veel sneller dan haar was, en liet het idee varen. Een beetje verbluft bleef ze kijken naar de richting waar hij was verdwenen, hopend dat hij haar roep nog had gehoord en was omgekeerd. Ze wist niet precies was er omging in haar hoofd.. Ze was verdrietig, maar ze was ook een beetje kwaad. Ze had zijn gezelschap wel fijn gevonden, maar hij had Silva wel bijna vermoord met die boom.