well if that isn't a suprise..

Lyall was bezig aan zijn dagelijkse wandeling door het bos. Of naja wandeling, het is meer een zo snel mogelijke sprint. De enige manier om de sterkste te zijn is om de snelste te zijn’.’ Hield hij zichzelf altijd voor. Hij had een paar kilometer achter de rug toen hij al springend shifte naar zijn Direwolf vorm en hij huilde de middagzon tegemoet. Na een half uur lang op volle snelheid gerent te hebben  ging hij liggen onder een relatief grootte struik. Terwijl hij daar tevreden lach te genieten van de zon zat hij eens te denken wat hij zou doen. Hij had nog genoeg geld om een paar dagen van te leven. En anders ging hij wel naar Dax zijn huis om daar wat eten te snacken. ‘Sinds hij daar tegenwoordig toch toestemming voor had, waarom dan geen gebruik van maken toch?’ dacht Lyall grijnzend. Een geritsel achter hem schrikte hem op terwijl hij een beetje wegdoezelde. ‘dit was niks voor hem om zijn aandacht te verliezen.’ Dacht Lyall een beetje geërgerd. Wie was dat?

[eerste post voor eris]

Lyall keek nog is wat het nou was wat hem had laten schrikken en hij zag dat het..... een pony was? nee het was geen pony. een arend? nee dat ook niet. nu hij eens goed keek. het was gewoon alles in 1! ''hoi'' zei het wezen heel droog alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Lyall was even stil van verbazing maar herstelde zich heel snel en zei: jij ook een goede morgen.. ik bedoel middag.' Lyall vroeg zich af wat het beest voor hem achter hem bij de struikjes deed dus vroeg hij maar heel direct: 'wat deed je bij die bosjes achter me?' hij stond op uit zijn half liggende aanvals positie en keek is rond in de omgeving. voor hetzelfde geld waren er nog meer van deze... multi-beesten. of niet dan?

''bessen eten.'' antwoorde ze even droog als haar eerste antwoord. dat zou wel meteen het kauwende geluid veroorzaken wat hij eerder had gehoord. terwijl hij rondkeek zag hij... een boom naar hem zwaaien?! het moest niet veel gekker worden. Lyall's hersenen gingen razend snel tekeer of hij niet eerder van dit soort wezen hadden gehoord. had hij niet eens gehoord van een ras dat het maar al te leuk vond om grappen met anderen uit te halen door realiteit en logica door elkaar te halen? hij had niet verwacht ooit zon soort mythe tegen te komen maar blijkbaar waren ze maar al te echt. Lyall zag een paar meter verderop een appelboom staan en schopte daar tegenaan om er een appel uit te laten vallen. gelukkig voor hem was dit nog 1 van de weinige appelbomen met niet verrotte appels dus een mooie rode appel viel uit de boom. omdat zijn wolf vorm niks met die appel zou kunnen beginnen shifte hij terug in zijn mensen vorm en raapte de appel op. jammer. dacht hij. mn oren zijn blijven zitten. ach daar was hij tegenwoordig wel gewend aan dus hij liet het maar zo. 'duss.' begon hij maar naar het wezen tegenover hem, terwijl hij een grote hap uit de appel nam. 'wat voor een soort wezen ben jij?' hij kon maar beter rechtstreeks zijn. was veel makkelijker dan op een lastige lang durende manier vragen en er dan pas achter komen.

terwijl hij keek naar de zwaaiende boom hoorde hij het wezen gniffelen. het moest er ook wel grappig hebben uitgezien. besloot hij. terwijl hij een appel uit de boom beukte en die vervolgens in mensenvorm op at, vroeg hij wat voor een wezen ze was. ze leek een beetje geërgerd toen hij dit vroeg maar besloot er niks over te zeggen. dat ze geïrriteerd is door een vraag is haar probleem. vond hij. ''ik ben een pony.'' antwoorde het wezen. 'onder andere.' besloot Lyall met een hoofdknikje te zeggen. het wezen keek weg om vervolgens semi-verbaast te kijken naar haar vleugels. ''Wacht, ik ben een vogel of een vleermuis. Misschien allebei.'' 'vast.' antwoorde Lyall droogjes. hij kon zo nog wel een paar andere dieren opnoemen die hij in haar zag. ''ach wie hou ik voor de gek.'' besloot ze uiteindelijk te zeggen. ''Dragonequus.'' ja nu wist hij het weer. eens had hij in een kroeg een man horen vertellen over een wezen genaamd Dragonequus. ze waren nogal zeldzaam en deden niks liever dan mensen in de war brengen. volgens mij zouden ze het liefst de hele wereld op hun kop zetten. Dacht Lyall met een grijns. ze stelde zich ook nog voor. ''Eris by the way.'' Lyall dacht even na of hij zijn eigen naam te zeggen maar besloot dat er in dit wezen geen gevaar school. hoog uit als je het boos zou maken maar dat was Lyall niet van plan. 'Lyall.' zei hij uiteindelijk. Lyall had jeuk aan zijn oren en schudde het even heen en weer om de jeuk te laten verdwijnen. meteen kreeg hij er een opmerking over. ''Leuke oren.'' Lyall zuchtte. als hij een bronsstuk kreeg voor elke keer als hij daar een opmerking voor kreeg. dan zou hij nu in het grootste kasteel wonen met een privé legertje en genoeg eten voor een paar miljoen mensen. 'ik kan er ook nog een staart bij halen als je wilt.' zei Lyall een beetje stijfjes. die was gelukkig wel goed weggeshift voor de verandering. alleen natuurlijk de oren weer niet.